FAN TORSTEN SCHWANKE
"As ik net gau in blau eilân fyn!
Fertel my fan har wûnders ..."
(Else Lasker-Schüler)
KANTUS I
Myn God, hoe moai bist yn it keninkryk der himelen,
Hoe driuwe jo yn jo lilyjurk
Hoe genedich en allgenedich bist,
Yn jins ryk fier fuort is alle lijen!
Hoe iepenje jo de poarten fan jo hert wiid,
De Poarte dy't fan ien pearel is!
Hoe libbet yn jo de ivichheid fan it hielal,
Dat tutet dyn boarst as in breid!
Hoe murmelje dyn grutte oseanen
Fan kust nei kust fan romte,
Hoe feroarje jo stjerren har banen
En swimme grutsk yn 'e see fan kristal!
Hoe oerstreaming en hoe hastich jo stimmen,
De sân stimmen dy't it universum meitsje!
De ingels skitterje moai, swimmende sêft
Yn wjukken klean en mei de wapens fan it ljocht!
Gasthearen stapelje op it spoar,
Dat luts dyn leafde troch de himel.
Trije-ienheid is wat natuer:
Jo holle bûgde foar de ingels.
De machten wije macht oan Sebaoth
En bring de himelske-moaie krêft,
Se blaze troch de djippe nacht as bliksem
En wijd de wurken fan wapens oan har hear.
Se binne sa djip en broederlik ferbûn
Mei troanen rôlje op 'e tsjillen
In murmel rôlet út har reade mûle,
Is ferlern by it hiem fan it hielal.
Se drage har troanen fan turquoise
Trije stappen omheech nei it genedestoel,
It is as yn in prachtich paradys te wêzen
God Sabaoth yn in mar fan roazen.
Legers biede har eare oan
En nim de skullcaps ôf foar gebeden.
Se libje allegear prachtich freedsum
Yn ien himel, yn 'e stêd fan stêden.
En tekenje myriaden legioenen
As himelske hoeders fan Gods bern,
Dy't allegearre fan 'e ierde flechtsje nei God,
En smeek ferjouwing fan alle sûnders.
Hjir sweve de ingels fan Petra Mahanaim
En syn muze-ingel Ezekiel,
Se drage blauwe blommen tige sublym
Mei in swiete geur as nei it moaie doel fan it leauwe.
En alle himels ferienigje
Yn eangst foar trije-ien majesteiten:
Aartsengel fan God Ik bedoel de I
Wol oanbidde yn rymende gebeden.
O moaie ingel Raphael,
Jo meie ús doopje mei jo salve,
Mei jo trouwe lieding swiete oalje,
En meie jo balsem fan jo wjukken dripke.
Ferskynje ús yn dellingen en bergen
En nimst ek de bisten mei,
Jo kinne de reine sluier foar ús wurkje,
Borduere mei pearelkrânsen fan suver ornament.
Jo prins fan alle himelske moaie hoeders,
Jo sette de ingels oan ús kant.
Jo jouwe ús toarst te drinken,
Brea makket ús hert bliid yn ús lijen.
Ferbanne alle tsjustere demoanen
Mei in fisk dy't jo ús fange litte.
Lit ús wenje yn 'e breidskeamer fan 'e leafde
En lied ús nei it houliksfeest fan 'e leafde.
Prachtige stimmen Herald Gabriel,
Lit ús altyd nei jo berjocht harkje,
Jo hâlde fan ús mei Word salvingsoalje
En fergriemje de djippe dimmenens fan dyn faam.
En lit ús by it alter oan de kant stean
As it keninklike prysterskip fan 'e Hear,
Praat dan sa sêft en wûnderlik tsjin ús,
Wy wolle dy hearre, wy hearre dy graach.
En lit it út dyn mûle fleane
Geast gesalfde taspraken yn ús herten
En lit ús fine yn 'e kennis fan it wurd
Mei ús hert syn hert de Nije Eden.
Wês genedich oer ús en kom foar de jongste
Skûtels, yn 'e hân sjit de blom,
En kom yn flammen fan leafde, praat oer Pinkster,
Leafde flamme mei geast fan 'e nije Pinkster!
Sint Michael, jo kinne der in ein oan meitsje
Mei al it kwea dat ús bedriget,
Deadzje de âlde slange, deadzje de draak,
Ferneatigje de sûnde en deadzje de dea!
Jo komme mei de râne fan jo swurd
En deadzje alle tsjinstanners
Dy't ús herten fermoardzje wolle
En altyd lasterje it mystearje.
Mar it mystearje yn 'e moaie soan,
Dêr't al ús lok is ferburgen,
Wrap dysels yn dyn wjukken nei Gods troan
It bern fan 'e frou, de soan fan' e teken raasde!
Se flechtet mei har soan de woastenije yn,
Ferheegje se yn 'e himel as in teken.
Lit ús de molke út har boarsten sûgje
Fertrou ús de Soan fan 'e genedige!
De ingel dy't hjoed tsjin my spriek
Hy liet in prachtige sfear yn 'e himel sjen,
De bôge troch in blau dak fan blommen
Fan it heechste keninkryk fan 'e himel dêr't ik ta hear.
Ik wit goed wa't by de poarte siet,
Want ja myn himel myn hert hert.
Ik seach troch it suvere glês fan de poarte
En ik seach roazen bloeien út reade pine.
No dan, de pine is yn it keninkryk fan 'e himelen,
Hoe moatte de ingels oars sjonge?
Dan bring ik offers gelyk oan myn pine,
Ik wol offers bringe foar myn pine.
Hoe langer de toarnen dy't my prikje,
Hoe swieter myn leafdesliet my wurdt.
Ik wol myn gods roazen brekke
De reade roas dy't yn myn hert bloeit.
Ik wit dat wy dichters tsjin it ûnderwerp sizze:
Ik wol myn libben wije oan leafde.
Myn hert thús yn Nij Jeruzalem,
It moat ek syn sûnden ferjaan.
Dêr moat ik froulju fan minstreel bringe,
Mar ik wit net mear as ien,
Allinne de iene leaflike kin sjonge
Fan har hâld ik my yn Marie's spoar.
En dochs binne de tema's fan it liet autentyk
En alles komt út myn eigen sielstúdzje.
Wa't ta belidenis west hat, hoecht net te skamjen
Mei de mûle fan in dichter lof sjonge.
Katolike ik sjonge, wiidweidich, fier
En fersmyt alle smel tinken fan my,
Want ûnmjitlik is de ivichheid,
Dus wês de ferskes ûnmjitlik.
It is ek in must foar de klassike dichter,
Om de muze op te roppen dy't him riedt.
O geast fan skientme, ik wol dy oanbidde,
O God fan 'e skientme, myn gebeden binne mei jo.
De ingel wiisde my nei de bol
Want de ideeën binne de idealen.
En al myn sinnen waarden dronken fan leafde,
Doe't ik de dochter fan God yn 'e seal seach.
Har jurk wie in blauwe klok,
Har sluier wie in trochsichtich wip.
Ik hâld fan dy! Ik spruts yn it hillichdom
Ik hâld fan dy mei myn hiele hert, sei se ek.
Fan myn muze himelsk idee
Flechte it Fryske prinsessebyld.
Ik seach nei de swanemar fan 'e himel,
Doe glimke de swarte swan myld.
KANTUS II
Ik priizgje de kristallen see keninginne,
De keninginne fan kristallen himelsee!
Nei har sjen is foar my stjerre,
Lykas yn 'e kroan draacht se bol op bol.
Doe't hja de Soan fan God op har boarst hie
Mei grutte kreative krêft lit sûgje,
Wie er swiet yn syn ellinde,
Wie er al yn it paradys op ierde?
Hy sûge sa hurd, dat mem har molke der út spruts
Oant it hege tsjustere firmament,
In sânfâldich dripke glinstere glinstere
Yn 'e himel as it stjer elemint.
Se neame it de Molkwei en de Stjer-Stream,
It skiedt de hoeder en de wever.
Se driuwt op it astrale atoom,
It groeit yn kwantum en lytse stikken.
Mar wever en hoeder hâlde fan elkoar,
Mar de twa binne skieden fan elkoar.
De wever gûlt sa tryst
De hoeder rint altyd yn lijen.
Mar eksters fleane ien kear yn it jier
En bou de brêge oer de stream fan stjerren
Mei swarte en wite wjukken dy't mingje
Nei de paden yn 'e stjerren fan leafde lok.
De feehoeder brocht in kado
Foar syn wever, in jok fan fee,
Sadat hja syn boel fan it hert stjoert
En hieltyd wer nei de greide liede.
De wever joech ek kadootsjes oan de hoeder
En joech him in lytse gouden spil.
De triedden fan it lot draaiden en draaiden
En de trije âlde mannen borduerden yn 'e luier.
Doe moasten de twa wer útinoar
En elkenien werom yn iensumens
Dêr't se baarne yn 'e middernacht en tsjuster
En gloede en reinigje harsels yn har lijen.
Mar nei de hoeder oan de sulveren fuotten
Altyd leit de spil fan de wever.
De wever stjoert har altyd groetnis
Fan 'e hoeder sjocht se allinnich nei it jok.
Mar oaren sizze oer himelske weagen
Komt op ûnder de gouden blik fan 'e sinne
De prachtige iris reinbôge
As in kosmyske, astrale leafdesbrêge.
Ingels fan dêrbûten rinne dêr rêstich
En draai prachtige looks nei dizze wrâld.
Beppe sei ris stil en wiis:
It Ingelpaad is de Rialtobrêge.
De kroan rint fan juny oant novimber
De gouden skientme fan 'e keninginne fan' e ingels.
Ik sjong de stjerrestelsels net sûnder
Dat ik Galaktrophousa yn goud kroane.
Yn it suden seach ik earne stjerren
Op in stream, tichtby in feart.
Ik wit it net, it wie yn 'e stêd Bordeaux
Wie foar de fontein fan pylgertocht yn Lourdes?
As glorieuze âlde kening ferliet
Saturnus yn swart fluweel mei gouden scythe,
As in gurdle om it boarst fan de weemoedige ring.
Doe skriemden de Bernicel-guozzen by de fiver.
Der wiene ieuwen, fol lok en gouden,
Fan de blauwe Baltrum nei de Provinsje,
As troubadours hulde jouwe oan har hearen,
As in byld fan 'e wiisheid fan alle begjin.
Sa moai de dame, in moaie swan,
Camoes priizge de dame as Ephyra.
De keizerlike earn makke grutsk syn paad
En Orpheus priizge Eurydike ta de lier.
Saturnus regearre yn 'e gouden ieu
Sa moai as de nimfen by it wetter draaie,
Ferpakt yn lang hier, yn Eva's jurk,
Ferhearlike troch de trije beauties yn 'e himel.
De simmerhimel ken sels trije skientme,
De lier flústert syn swanesang
En de earn sjocht yn 'e sinne fan God.
En boppe Saturnus giet syn wei.
Sels stjerren bloeie moai út djippe weemoed
En swart en fluweel is de loft nachts,
Fan de lila lila rint op nei it stjerrebyld bitter-krûd
De siel fan in deade man, gouden geur.
Mar hja wie de mêtresse fan de gouden ieu
Astraea mei in diamantgurdle,
De faam hat blykber de ierde mijd
En regearre yn romte as Bona Dea.
Virgo skynt op fyftjinde augustus
Om de Himelfeart te fieren mei in protte glâns,
Dêr sweeft se strilend op Gods boarst,
Jo kinne har fersluere sjen mei swart nachtfluwel.
Sa flechte Astraea hearlik út 'e ierde
En draaide de famkesblik net werom.
Mar soms swaait se froulike gebearten
En donearje in momint fan lok.
Astraas konstellaasje is sûnder mis skitterend
Sa stil en moai op Augustus nacht
As in diamant yn 'e Madonna-kroan,
Dêr't ik har yn dit liet mei kroane.
Keninginne fan stjerren en ingels
Ingel Raphael ropt fan 'e berch Sion,
Se stjoert him dêr mei de simmerhûn
Oan de jager op 'e jacht nei froulju: Orion.
Orion draacht in swurd op syn heup,
Bûn oan de blauwe riemriem.
Geuren ritselen op de Kanaryske Eilannen
Fan dreamen en tútsje syn hân.
De froulju sliepe neist papegaaien
Mei it driuwende wetter op 'e rotsige kust,
Se wolle trouwe mei de astrale jager
Orion kin nei har boarsten sjen.
Nachts nestelje se yn tsjustere boskjes
En fioele bloeien rûke swier.
De stjer mingje de pracht mei har parfums
En bade syn gesicht yn har see.
Mar Orion liket in oare geast te hawwen,
Harkje net nei it petear fan har papegaaien,
Hy wol mei tútsjes fol wille winst
En it Plejadenhof mei in jonge mûle.
Hy sels flechte út 'e Aurora siel
En gie de djippe nacht yn mei Sirius
Hy ferburgen himsels tsjuster yn 'e grot fan it hielal,
Dêr't er sjocht as de hoeder fan syn leafde.
Hy waard yn septimber wekker fol dreamen
Hwent hy wennet allinne yn syn grot,
Oktober foarby en novimber
Krige de moanne yn syn himelhûs.
Doe seach er se, seach de Plejaden glinsteren,
Wylst se yn rûne dûnsen bewege,
Yn donker hier, lidden wyt, fol genede,
En hoe't se de rein trouwe.
Se seagen fertrietlik út, sielen dy't ferlangje
Lay út twilight blauwe each slits
Triennen fan in frou op bulte wangen
En foel yn 'e see as in sulveren bui.
Mar de moaiste fan de Plejaden wie
Elektra, Atlas syn favorite dochter sy.
Orion fûn har moai en prachtich,
Noch te boppe syn ferbylding.
Se foel op twadde novimber
En ferburgen yn 'e grize see fan 'e Noardsee,
Orion rôp, rôp wer en wer
En rûn dernei op 'e sânde.
Marie fiske se beide út it tij
En rûn yn pearels om 'e triennen.
Orion sette se op har hoed,
Elektra oan 'e sluier fan har stringen.
KANTUS III
Yn 'e loft sjoch ik in tsjustere koepel
Fan leafde reade stien en al it antike,
Want wierook wie geurich en yn it aroma
It koar fan 'e himelske frede wie stil.
Ik sjoch trije poarten, makke fan trije pearels
Boud, se komme út kristalwellen,
De poarten sjonge swiet as Maien-Merlen,
In ingel komt har gouden drompel yn.
Ik rin rêstich yn 'e himelske opgong
Troch de fisioenen fan myn himelske fisy.
Yn it bekken rêst op de Dei fan de Opstanning
De geast-ferwurke suvere dauwe fan it libben.
De hiele himel is ien grut hert
It hiele hert fan 'e himel in stille katedraal.
It tsjuster wurdt kears oan kears oanstutsen,
Jeruzalem fierde njonken Rome.
Dat waait yn it hert fan 'e Allerheechste,
Ik seach nei de ofbylding
Sa moai yn it hert fan 'e prachtige trije-ienheid
Ferskynt yn grutte gloarje de Bride.
Forgearre binne de sillige, it folk,
Se litte har troch God de dief stellen.
De hillige hjoed is altyd yn 'e himel
En hjoed fiert elkenien Alle Sielen.
De dichters dy't God leaf hawwe
Binne der hjoed allegear yn 'e himel.
De prins fan dichters, fan 'e grutste jeften,
Sjong Christ de Commedia wer.
Dútsers libje ek tusken de himelske folken,
De dichter raast as de fontein fan 'e skepping,
Hy priizget de sillige, priizget de keine,
Wa kin rêde troch de genede fan leafde Faust.
De protestanten steane foar de stoel fan Kepha
En sjong swiet as âlde sjongers,
Se priizgje de moaie Eva yn 'e nacht
En it paradys wer fûn.
Fan Bragi syn geunst priizget de bard de heare
En noch fiert de oere fan it oardiel,
Hy priizget yn glorieuze heksameters
Messias as de held fan it gedicht.
De Dútser sjongt yn syn weemoedige show
Wize wurden fan it krús en de folgjende fan it krús,
De Dútske dichteresse sjongt oer froulju
En iepenet de poarten fan 'e himel foar sikers.
Ephrem sjongt de hearlike lof
En San Juan wurdt flau fan leafde
De kening fan Jeruzalem sjongt
It sjongt it liet fan Salomo syn lieten.
Twa ingels kamen út it bedriuw fan Raphaeli,
Ik sjoch se ferhúzje nei myn helden.
De helden binne yn wierheid echt wier,
Dêrom doar ik te knibbeljen yn it himelen.
O Ezechiël, dekke dyn wite wjukken
Sêft om 'e siel fan Evodia,
Boppe alles, jou har segeningen
En wês altyd ticht by har, nacht en dei.
Jo hoedzje harren ierdske pylgertocht
En al har swalkjen fan geast.
Jo hawwe har libben ienris earder rêden
Om't jo sa hurd om 'e wagen swaaiden.
Jo wiene yn 'e oere fan berte
Krêftiger mei har as alle stjerren,
Lied se troch Jordaans ford
En hâld alle demoanen fuort.
Ferljochtsje har gefoel en alle tinken,
Dat Gods leafde har altyd erkent,
Dat se harsels alle dagen oan Kristus jaan mei
En altyd baarne yn it fjoer fan 'e geast.
Stjerre, jo bedekke Evodia
Yn it mystearje fan 'e mantel fan' e doop
En asjebleaft, dy Madonna glimket dêr
En Jezus ferlost se foar altyd fan 'e dea!
O Mahanaim, jo bedekke jo wjukken
Foar Petra har siel hjoed, fannacht,
Dy't hy song yn minneglut,
Om't hy sjocht as in wiere hoeder fan it leauwe.
Ryd it stjerrebyld bitter-kruut út 'e loft!
Wolken fan gloarje, omslute dimmenens,
lit him de ingel fan syn weemoed drage,
De hertekrâns fan toarnen, syn weemoed.
Moat syn siel yn 'e nacht fan it leauwe
Berôve fan syn leafste sicht,
Freegje him dan om nuchter te bliuwen en te sjen
En altyd betrouwe yn 'e leave dame!
En as de moaie famkes wegerje
Hy sjongt fan har by hege leafdesfeesten,
Lear him dan Marie oanbidde,
Se naam it moaie oan har sluier.
O Mahanaim, o ingel fan 'e Allerheechste,
Lied de siel fan Petra nei de weide fan 'e hoeder,
Bliss sil syn siel treastje,
Paradys wêze hope foar syn lijen!
O Ezekil en Mahanaim, o flammen,
Se swimme prachtich yn elkoar
Foarsichtich omhingje elkoar, sêft sjoch tegearre
Oan it hillige alter fan Jezus Kristus!
Twa âlde mannen stapten nei foaren,
Ien wie pake fan 'e Evodia dy't stoar
Trouwe en wûnderlik yn wiere leauwen,
Advertearje foar de frucht fan 'e beam fan it libben.
De Heare joech him de frucht fan 'e beam fan it libben,
De himelske swiete fig út it grien,
Hy fied har en kin no as yn in dream
Bloei foar altyd yn 'e tún fan Eden.
En hy bewarre yn syn rjochterhân
De moaiste sieraden, in krús fan suver goud,
Dat Evodia ienris op ierde fûn,
Op 'e wâl dêr't de sulveren weach rôlet.
Mar de oare himelske siel wie
Beppe Petras, hearlik ferlost,
Se stoar wûnderlik yn wier leauwe,
Dat hja de erfgenamt mei it leauwe treastje mei.
Se woe in tûke wêze op 'e beam fan it libben,
Se woe yn 'e kofferke ent wurde.
De Heare ûntfong de leafhawwers yn 'e romte
Fan genede doe't se it ferwûne laem seach.
En hja bleau yn har rjochterhân
In keatling mei Marie's byld fan goud,
Dat Petra ien dei op ierde fûn,
Op 'e wâl dêr't de sulveren weach rôlet.
Mar op it hege feest kaam de Heare God tichtby,
Hy hold de gloarje net as in oerfal
Yn it lichem fan in man kaam er oan
En helle stjerrestof út 'e kosmos.
Hy naam it stof út 'e fierste fierte,
Ja hast fan it earste ôf neat,
Doe knypte er twa moaie blauwe stjerren
En blies yn har de vonken fan syn ljocht.
Hy neamde de stjerren "Evodia's eagen"
Gods ljocht moat yn har roerje.
Se glimke as ingels sykhelje leafde.
En Alle Sielen einige mei Gods segen.
Fiif dagen giene foarby as twa sekonden
Op 'e sânde kaam it wurd fan 'e Allerheechste:
Fang dyn wûnen fan de Friezen
Foar de gloarje fan myn wûnen, Willibrord!
En Willibrord krige de Skriften,
De Psalmen en it Evangeelje.
Op de sânde novimber, lykwols, moetet
It Fryske keninkryk fan de Hear Mysterium.
Earst fan alle dinearre op Forsete
De bline bard Bernlef Kristus lichem.
En hiel Fryslân antwurde yn gebed
Oan de Ivige as syn leafste frou!
KANTUS IV
Hear Kristus Jezus spriek yn it keninkryk fan 'e himelen
Tsjin de keninginne: Wat winskje jo my?
Wat jo winsken ek binne, genedige,
O myn mem do, ik jou it dy!
Doe stapte Marie nei foaren, de leaflike faam,
En alle ingels seagen har blyn
As de dei fan 'e nije skepping oangiet,
Dy't alle minsklik lijen foarkomt.
Hjir wie de Nije Man, folslein makke,
Folslein folslein troch Gods grutte genede.
Hjir dûnse Sulamith de houliksdûns
Fan Mahanajim yn it lichem fan jade.
Hjir seagen eagen blau as dûbele flitsen
Romantysk yn 'e skimer fan 'e Hear,
Dauwdruppels fan Eden glinsterje op 'e lippen,
De tosken amandel kernel oan amandel kernel.
Wêr't alle ingels wiene of geasten
Wêr't alle sielen ûntbûn wiene
Dêr wie de iene himelske foar de master
Folslein oerlevere glorios.
Gjin dichter hat dêr ea oan tocht,
Gjin skilder hat dit ea echt sjoen,
As skimeren yn 'e ivige nacht
De moaiste breid glinstere.
Lykas loften fan Itaalje himelblau
En har eagen binne blau as de see fan Fryslân,
De dauwe fan it libben skittere yn harren,
Angels sûgje nektar út dizze bekers.
Har noas wie perfekt, ferheven,
Sa slank as Damask turrets ornament,
As in parfumfleske fan roasenquarz,
As it ferskynde yn Aleppo me.
De eagen fan de dame meie my net straffe,
Om't ik tefolle langst nei de froulju!
As sidewormen dy't sliepe dreame,
De fyn tekene en bôge wenkbrauwen.
De wangen, sa't se sizze, fan molke en roazen,
Crimson mei it swiete klopjen fan bloed.
Yn it bêd fan wangen wolle ingels streakje,
Omjûn troch bôge wangbonken.
It hier streamde yn donkere krullen,
Dêr foel de trochsichtige sluier oer,
Borduere mei pearels en mei blomklokken,
Se rôpen de gebeden fan 'e leafde.
Doe seach ik it hert fan it keninkryk fan 'e himelen,
Mandorla-foarm fan reade sintels,
Binnen song in harpist in sêft
Leafdesliet fan Gods floed fan genede.
De mêtresse neigde har slanke hân,
Oan har lofterfinger siet in ring
Hâld de rozenkransring fêst
Presentearre se oan 'e Hear as in wijd ding.
Ik wol de lippen priizgje, dizze glimke,
De meast sierlike lippen fan swiete sêftens!
Jo tútsje my by myn dea rattel,
Ekstase my nei himelske riken!
Ut dizze mûle spriek de Geheime Roas:
Ik wol in libben fine om my te tsjinjen!
Ik sjoch de minstreel yn it moas
En suchtsje nei leafdesparadys.
Ik roppe as syn keninginne,
De universele ûnder froulju.
Ik sil ferlitte in deputearre
Sjoch nei de minstreel myn skientme.
Ik wit fan it stof en essinsje yn it fleis
En wit ek fan it dwalen fan dwazen.
Gjin siel wurdt kuis troch har eigen krêft.
Ik help dyjingen dy't ik kieze.
Ik wit ek fan 'e heulste sûnde
De skepper net leafhawwe, him ûntkenne.
Ik lied de sielen troch de labyrinten,
Oant de konklúzjes fan myn Hear komme.
Ik wit fan bergen en dellingen, fan stêden en eilannen,
Ik wit fan it eilân fan in blauwe blom.
Ik sjoch dat de sielen in ferlosser sykje
En sil se liede nei it hillichdom.
Ik sjoch beide yn myn soan syn hert
De dichter winsket dat se in leafdespaar wurde.
Ik wit fan leafde, passy en lijen,
En hâldt fan de minnesang en hâldt ek fan mearkes.
Ik wit fan it romantyske besykjen
Om ôf te gean nei it fiere ideaal.
Al grommeljen, ja, en triennen binne animaasje,
Begearten swalkje nei de râne fan 'e himel.
Ik ken in lân dêr't de see en de wyn fier rôlje
En sêft as greide gers is Gods genede.
Ik ken Baltrum, de bernetiid fan myn dichter,
Ik ken Marienhafe en de Jade.
Ik ken it Marienkloster yn it Noarden
En ken it Hagen kleaster fan Sint Anna.
Ja, Fryslân bea de paternoster,
Ja, Fryslân hat Jezus syn wiere manna fied.
Doe wie de keninginne fan de himel stil
En wachte op de taspraak fan har dichter.
Beminde yn Gods paradys!
De jubel fan de minstreel blies,
Jo lieten jo leafdesglimke oan Yndia sjen,
Molke jaan Madonna fan Yndia!
Ik wol fan dy swiete ambergris,
Jo slangeleaze sandaalbeam yn Lenz!
Yn Japan makken jo it stânbyld gûle
Jo rôpen út 'e wite lychee eagen!
Ik wol dy sierlik fersiere mei jadestiennen
En sykhelje wiisheid út 'e wiere Tao!
Sineeske Madonna! boppe alles
Myn siel betoveret dyn skientme,
Yn 'e trochsichtige sluier fan siden falle!
In "Shi" do klinkt myn jade fluit!
Rwanda do lieten dysels sjen as de swarte
Madonna: Ik bin swart en moai!
Set de bern op 'e boarstwrat,
Beleanje harren toarst mei de molke fan treast!
O faam fan Meksiko, o helling
Oan ús dyn Yndiaanske gesicht!
O lei ús yn dyn earms bôge
En slút ús ta dyn hert!
Seingje dy, Immaculata fan Lourdes,
Se socht my yn har boezem yn in dream!
De oere fan myn fysike berte
Priizgje dy en de moaiste fan myn muzen!
Ik wol dy as de hearlikste fan froulju,
Wat ik sjoch en fiel yn myn siel
Jo witte it al, ik wol jo betrouwe
Hoe't ik boartsje mei skulpen op 'e see.
Sjoch nei iensume djippe maitiidsnachten,
Himel, himel op ierde al,
Dêr sjoch ik ek, o leafste froulju,
Hoe't ik boartsje mei klaai op 'e blauwe see.
It echte hûs fan myn bernetiid
Is prachtich, ûnecht as in dream.
De blauwe blom bloeit, de wyn waait fier,
De blauwe weach bekroane it wite skom.
En prachtich genôch, o wat in wûnder
Ik sjoch de skientme boartsjen mei de skulpen.
Dêrom wol ik lykas de hjerring fan 'e flunder
Flústerje mearkes yn dronken fereale.
Ik wol woo, ik wol woo yn geast,
Sil priizgje dyn skientme yn it moaie!
Ik wol it blauwe eilân Baltrum wije,
It ritseljen fan myn skulp klinkt fier en wiid!
Ik soe graach, juffer, in lof foar dy útfine,
As noch gjinien makke: myn hiele libben
Ik wol dy deugd en sûnden jaan,
En ik wol jo de leafde fan myn hert jaan!
KANTUS V
De jonge Petra stie oan 'e see,
Wooed troch it Geest van Eensamkeet.
Hy seach nei de swarte râne fan 'e himel
En skriemde: syn mem wie stoarn.
Och mem, do skilderje as in fochtich skaad
No troch myn iensume tsjustere nacht?
Ik hie dy mar ea, mem, hie
Oars net ien dy't my by it bêd seach.
No sjoch ik kosmos swart en oseaan,
Ik bin swier op myn krúsfiks.
En fan de Noardsee donkere weachplan
Kom net ta myn treast mei in moaie seemearmin.
Ik skriem om dy, mem, allinne de goede,
Jo hawwe my in wees neilitten.
Float mei alle weagen fan dizze see
Ik folgje en skriem sêft as weagen.
Ik bin it tij fan 'e oseaan kreunend,
Ik bin it universum sûnder stjerren.
Do giest fuort, do seniele skientme,
Myn treast ûntwykte my yn 'e fierste fierte.
Ik bin de weach dy't ropt nei de weach,
Ik bin de see dy't oan 'e himel ropt,
Ik bin de tsjustere fochtige omfoarme loft,
Ik bin net fermoedsoenje mei myn lot.
En as ik it skip ek wist, de Tabu,
Dat my nei it eilân fan blidens
Yn 'e fierste fierte soe ik frede fine,
Mar soe ik ferneare, drage al myn lijen.
It lijen is swier as swarte oseanen
Se oerstreame allegear mei de weemoedige floed.
Wat in tryst man wie myn foarâlder
Fan wa't ik myn swarte bloed erfde.
As ik dyn eagen mar wer sjen koe
As blauwe loft fol wille
En de maitiid wie altyd tichtby dy,
Maitiid wie dyn florale blauwe jurk.
En de simmer lake doe't jo sêft prate
Doe baden de mermaids yn 'e see,
En de leafde libbe sûnt jo brea brutsen hawwe
En gie de tee yn it porselein.
Doe seach ik dy rinnen op 'e blauwe see,
Nim in kuier yn it griene greideplan,
Doe seach ik dy as in ferlegen hert,
Doe seach ik dy as in sjongende swan.
No wijd ik myn langst nei de deapine,
Och, mei ik dy mar folgje!
No smyt ik dizze lytse madeliefje
Fan dyn greide yn 'e tsjustere see!
Mei in gesicht wiet fan skriemende seach
De jeugd Petra yn de swarte nacht.
Dêr wie alle leafde fan God dêr
Oars hie it him grif deamakke!
Fan fierren kaam it dronken skip oan,
Ut it suden, fan 'e kusten fan Grikelân,
It swom troch de Scylla en Charybdis kliffen
En brocht syn pracht nei it fierste Noarden.
Boud fan 'e hege seders fan Libanon,
De seilen klapten sa djip pears.
Swartkoppige guozzen fan Palestina swaaiden mei fearren
En gouden tiden glimke Saturnus.
De mêst kaam steil omheech mei krúsbeugels,
Dêrop it karmozijnrode bloedreade seil,
De mêst ferweefd mei karmozijnrode wynstokken,
De seefûgel nestelde yn de wynblêden.
In tsiental Griken droegen slanke roeien
En songen shanties op 'e knopen,
Se songen fan 'e moaie tsjustere broer
En fan 'e opstanning fan alle deaden.
En op it skip bruts in freugdesang út
Oant de himel trille alle planken,
De kaptein stie lang en slank foar,
Jo koenen it wite burd sjen swaaien yn 'e wyn.
En neakene seemearminken boarten om 'e roeien,
As Portegal syn dichter eartiids priizge Ephyra.
De kaptein mei sân krusifiksen
Wie Nikolaas, de biskop wie fan Myra.
Op syn skouder siet in kleurige ara,
De pylger brocht út it easten.
De tiara toerde op syn holle,
In swiere segelring op syn hân.
De eagen fan de âld man glimke sa jong
De lippen murken de rozenkrans,
Hy droech it burd fan 'e patriarch yn it wyt,
Sa wyt as skom dûnsje op donkere weagen.
De weagen fan 'e see rûnen op
Lykas Salome dûnsjen foar Herodes.
Marie! Marie! sa song it skipperskoar,
Wês barmhertich yn 'e oere fan ús dea!
De Noardsee foar de biskop syn skip lykas
In dreamende dichter sûnder rêst.
Mar rêstich it skip, de Sint Marie,
Hat har ferbûnkiste troch de oerstreamingen.
De kiste fan it skip makke fan akasiahout
Wie búk yn 'e arke, har sakramint.
Hear no wêrom't de biskop grutsk is
De Grykske Ark fan Sint Marie nammen:
Foar dizze trouwe tsjinstfeint fan syn Hear
Komselden lein te dreamen op 'e bekleding
Lykas Mayer, mar ûnder de seestjer
Hy ried en Sint Marie wie de poalstjer.
O stjer fan 'e see! O sjoch ús swaaien yn 'e stoarm
En sjoch ús driuwe troch it kreunen fan it tij!
O stjer fan 'e see! o stap op ús planken
En iepenbierje jo godlike skientme!
Marie, kom, do stjer fan 'e see, en skine,
Bekroane troch jo gouden rozenkrans!
Hear hoe't ik tsjuster skriem yn 'e Noardsee,
Bliuw my mei dyn sierlike dûns!
Dêr kaam út de spuit, de wite snie
Fan 'e see, de Maienfaam sa suver en wyt.
Wy hâlde tige fan dy, Sint Marie der See!
Wy hâlde fan dy sa leaf en sa waarm!
Wy sjogge jo kammen mei in kam
Jo brune lokken binne makke fan pearelmem,
Oan dyn fuotten swimt de seespons,
De skulp iepenet jo rêstich.
Poseidon's hynders drage my ridders,
Se binne allegear bliid om lansen foar jo te brekken.
De nimfen mei de floed fan wimpers trilje
En bleate boarsten dûnsje op 'e weagen.
De fisken biede har sulveren kroanen,
Seehynders ride yn 'e striid foar jo,
Skamte reade bloei as karmozijnrode klaprozen
De moksels wijde har pearelfamylje oan dy ta.
Ik sil de moaiste fan alle skulpen kieze,
Dat se jo lichem fan jade foar jo drage kin,
Jo jower fan freugde oan drege sielen,
Badje elke siel yn jo genede!
Do wikkelst dy yn 'e moaiste side,
It is as kleurryk as maaie maitiid.
De moaie appelboarsten stuitsje beede
En in glinsterje skittert út 'e eagen.
Dêr skodzje jo de karmozijnrode sluier
En rop de moarnsroas op.
De nimfen dûnsje allegear op it feest,
In jonge Triton blaast op 'e konkfluit.
Dêr stapt de keninginne fan de see moai,
Mei bleate fuotten op 'e see,
Omjûn troch it tij fan 'e see,
Docht har riem los, har slanke hân.
Fan tahasjleer is de gurdle moai,
Slúten mei in prachtige sulveren gesp.
De riem giet del en Petra seach it
En wie net mear allinnich yn it hielal!
KANTUS VI
Aurora lei yn in wite wolk
As yn in maaiebloesemdream,
Se seach sierlik nei it Fryske folk,
Bedded yn 'e himel syn roaze skom.
Allinne in wolk sweefde op it spoar
En Lenze syn kleuren spilen op har hiem,
Hja sels wie in wite sjongende swan,
Dy't har omearme mei syn wjukken fan skom.
As sprieken wite roazen yn 'e himel,
As gloeije de wite roazen tear.
Yn skiere snie en molke lei gegoten
Aurora, glimkjend leafdefolle ynspanning.
Hoe droegen de lytse swannekippen
Om moai te farren ta har lof en gloarje.
Fan de krijtrotsen by Rügen
In swermjende keppel goudfûgels.
Aurora streamde henna reade krullen
As moarn yn it kessen fan wolken,
Omjûn troch flakes fan granaatappelbloeisels,
Se wolle allegear de goadinne tútsje mei in geur.
Framed troch rose-read krullende slangen
It brune konk ear bûgde moai,
Prachtich bôge de moai bôge wangen,
Op 'e swannehals ferdwûn de floed fan hier.
De eagen wiene as diamanten sitten
Fan goaden fan Olympus, benammen Eros!
Tiresias fan dizze froulju flitsen
Op in dei blyn wurden en Homer ek.
En sûnt de sinne gie mei it liet fan 'e sfearen
En de himelen joegen inoar gouden emmers,
De taspraak fan Aurora sweefde troch de loft
Se song de epos fan âlde rymkes.
Gelokkich wie de sjenner de âld man
Aurorens fier fuort, yn syn wetterbêd,
Allinnich in skaad foel troch syn koar
Nei dizze godlik glorieuze side.
Mar wat fan 'e myten âlde hagiografen
Nea songen yn in epos:
Aurora yn 'e fleece fan wolke skiep
Hâld in jonge goud as huningkoeken.
Ik wit net oft it de soan fan Zephyr wie
Doe't er Aurora har hier blies?
De eagen wiene himelblau en helder
En seach ferlegen en ferlegen út as de kninen.
De sjenner seach it bern fredich oerjaan,
Aurora praat as ûnderwizers
Wêr't bern mei leafde oan snuggje.
Doe kaam de sinne op oer blauwe weagen.
Doe waard Evodia wekker út 'e sliep,
As gouden sinneskyn har sêft tute,
Dy't har moete as Danae yn 'e toer.
De boarsten stiene út yn it himd.
Hoe goed sitte de fioele siden
En noch mear, om as in dream op har del te streamen.
Rozijnen fan har boarsten delicately peak
Fan sêft genietsjen fan har dream.
Auburn krullend hier disheveled
Har brune wang foel del.
De tsjoender Faust soe har oproppen hawwe
Yn stee fan Helena by syn odyssee doel.
Se gie nei de badkeamer om har gesicht te waskjen
En om har rigen wite pearels te trimmen.
De seewyn grypt wiisheid
En dwazen wurde wekker yn har slakken.
Doe makke Evodia harsels de mokka,
Foar har doar lei de rol fan de bakker.
Se die it rút iepen dat nei Mekka lei
En slokte Turksk drankje út in reade mok.
As in fiskerfrou yn âlde tiden
Sa libbe de prinses Baltrums gewoan.
Seelju brochten har seide út Sina,
Zalf foar it gesicht út Palestina.
Se spriek har moarnsgebed fan lof,
Wylst it wetter yn 'e loop rêste,
De ierde draait, de wyn draait en waait,
Hja priizge it fjoer fan 'e himel, Gods sinne.
O sinne, opstien út it grêf,
Opstien út Lethe's swarte tij,
Kom nei my mei dyn kado fan fjoer
En lear my sa waarm as dyn gloed leaf te hawwen!
Ik priizgje dy en dyn suvere strielen,
Se reinigje noch de weagen fan triennen fan 'e rein,
Dy't har skientme sânfold skilderje
Yn 'e skoot fan Iris, de bôge fan hope.
Feroverje it himelske gebiet
Yn 'e moarn Himelfeart,
Wês diadeem en kroan fan it hichtepunt,
Hawwe josels iepenbiere as de hear fan 'e dei.
Jo byld fan Gods gesicht,
Jo glâns is de treast fan alle pine,
Jo ferlitte jo God-berne himelske ljocht
Iepenje hjoed ek yn myn hert!
Lit my rinne op 'e gouden loftline,
Makke út dyn stralen fan moaie frede,
En lied my nei it sillich moaie lân
Foar altyd is maaie en Súd!
Doe smiet se har Fryske nerts om,
It rôle om har hinne as in hermelyn.
Se gie fuort mei har hert ferljochte
Oan 'e kust fan har keninkryk.
O do ferlitten baai fan 'e kust,
Want de âlde dichter wenne eartiids allinnich
En songen nei it konstellaasje fan dyn hege boarsten
En hja bûgde sa't Abischag eartiids dien hat.
Evodia, har hier wie struid
Mei waarbrune hannen, sâlte wyn,
Se woe op it strân mei skulpen
Boartsjen yn it wite sân as in bern.
Hja rûn op 'e fêste bunen,
Troch de peal dy't it eilân befeilige.
Se flústere de runen fluch yn 'e wyn,
Mei wa't se langstme nei de Ferlosser.
En fan de stelttoer gyng de rjochterhân
Troch it ûnkrûd en greide dunen,
Om te sjen oft mislearre op it strân
In oerfallerskip fan reuzen mei blauwe eagen.
En de bijen gûlde om 'e duinhoarn hinne
En groete har as de bijeninginne
En yn 'e hoalen joegen de kninen
Nei har ynstinktive leafde.
Sa gong se nei de igge fan 'e see,
De prinsesse fan 'e see, de blauwe frou fan Baltrum,
De tsjustere see droech syn kroanskuim,
It skom wie sa griis as âldmanshier.
De stjer fan 'e dei (it papier gieler),
De sinne skynde op 'e feer fan 'e guozzen.
Evodia seach it suvere sulver
Fan 'e gurdle fan Marie fan Tahash lear.
Se wie bliid yn dizze foarname skientme,
Se hat nocht oan alle prachtige sieraden.
Se seach yn blide fermoedsoening
It wetter yn lykas Nepomuk eartiids yn Praach die.
En spraak like it tij fan 'e see te sprekken,
De seegoadinne wist wat se tocht:
Nim dizze riem dy, it komt út Eden,
O set de riem fan Sint Marije oan!
De gurdle hâldt de kosmyske ferrassing
Tegearre yn Marian weefsels.
Doe seach de see Evodia bûge,
Om de riem fan Sint Marije op te heljen.
Hja sloech de riem om 'e heupen,
Se omgord de lende fan 'e siel,
Se die de sulveren gesp fan slanke hannen ticht,
Dat se bloeide as de blauwe blom fan Baltrum!
KANTUS VII
Twa oanbidders kamen nei de rjochtbank.
Ien wie in koer mei swart hier
Hy naam syn koers mei brede skonken,
Wa kaam mei it stoppe gesicht sa gemien.
Hy hat nea in goed wurd útsprutsen
Foar syn freonen wie hy in pratteler.
Hy hie swart hier yn it fet ear
En yn it hert neat oars as in thaler.
Hy parfumearre himsels mei parfum,
Om it swit fan syn geit te bedekken,
Hy lies de flokken út it magyske boek,
In goddeleaze âld man hat it ienris foar him útfûn.
Hy woe de lust fan 'e leafde net werombringe,
Dat godlik stjert op 'e foarholle fan 'e frou,
Hy woe gewoan de prinsesse fernederje
Oan de biezemdrager en Stof syn faam.
Hy soe har altyd kritisearje,
As er oait wurden foar har hie,
Se moat it bêd mar stil skodzje
Dy't er as syn eigen man ûntreinige.
Hy woe datura meitsje foar tee,
Dat syn geast smelte yn tsjustere waansin,
En as jo him op Peaskesnein rinnen seagen,
Sa socht er mar nei de toverpaddestoelen.
De oare frijer wie sa lang as er dom wie
En waard fan oere op oere brutaler en brutaler,
Hy tocht oan de pylken om en om
En iepenje de koker fan in wylde frou.
Hy reizge faak mei de Baltrum-feart
Noard yn 'e readeftige bordelen,
Hy mocht graach baden yn 'e see fan sûnden
En spielde út yn in geile weach.
Wat soarge er foar God, it heil fan 'e siel?
Hy seach allinnich in reade froulike rok
Hy wie dus geil as in orang-oetan
En geil as bokken en billy geiten.
Hy hate alle sutra's, alle sura's,
En elk Bibelwurd fan Sint Marie.
Hy lies neat as it oanbod fan hoeren
En wie in hûn te razen mei de teef.
Hy hat in hekel oan de tsjerke, hja wie in hoer foar him
Fan Babylon bestemd nei de mar fan fjoer,
Hy leaude yn haat yn hert en geast
En wie sels de grutte Babel syn leafhawwer.
De twa holden no de hannen fêst
De seegoadinne út 'e waarme golf,
Hoe't se begroeven waarden troch ûnwittendheid
En beide slimmer as foks en wolf.
O God, genede ik bin in sûnder
Ik bin in gek en in dreamer fan idele dreamen,
In goed foar neat en mear bernich as bern,
Fergodlikje froulju as har rymers!
Sa kaam Petra no nei it hillichdom,
De wyn raasde yn syn skelp
En song him lieten fan de blauwe blom
Dy't syn jurk as in blomklok waaide.
Yn in dream seach er syn ôfgod,
Bestemd om har leafdeslieten te sjongen
Want se krigen him mei de swarte fisknetten
Hoe fong in fisk mei har hier!
De Fryske prinses wie syn libben
Yn har hert wie er allinnich thús,
Oerjûn yn hopeleaze hope
Hy betocht in protte moaie rymkes foar har.
Doe gong er it eilânhillichdom yn
Yn it pinebosk midden op it eilân
Mei syn harp foar de blauwe blom
En wooed har hoflikens manieren.
Ik sjoch de riem fan Sint Marije op dy
De sulveren gesp en it tahasjleer,
Ik wol dyn maat wêze, dyn leave man,
En skriuw fersen mei de swanefear.
Ik wol dy op 'e hannen fan 'e dichter drage
En wol dy ferheegje nei it keninkryk fan 'e himelen,
O sinne dy op al myn dagen,
Myn moanne, myn see, myn leauwe en myn libben!
Ik wol oaninoar lymje as hout oan hout
Yn suvere leafde dyn en myn ribben,
Ik wol dat myn siel mei dyn siel rymje
Segel dyn lippe mei myn lippe!
Ik winskje in keilike, keilige tút,
Ik bring dy myn dreamen as in belidenis
Ik wijd dy myn leafde rivier fan fjoer
En ik ferlangje nei fjoerige kennis!
Ik wol swiete stilte yn dyn siel,
Dêr't de geast fan wiisheid dy kroane,
Wol yn 'e liif fan dyn siele
It byld fan 'e skientme, o jo godferskuorrende!
Ik wol op jo skoot wêze, Marien Bild,
In glimkjend skepsel, lykas jo, sjoch!
O genedich, sa genedich,
Jo allegearre leafste ûnder froulju!
Ik hoedzje de skat fan jo keine hymen
En freegje om in plak yn dyn hert!
Dat hy suchte om Evodia te priizgjen,
Doe tilde se oerein en joech him leafdespine!
Doe spruts Evodia mei in swiete stim
En dochs bepaald troch har hertsgeast:
Ik sykje dejinge waans bloed yn my swimt
En de namme fan myn djipste langstme.
Ik bin op syk nei dejinge dy't myn keninkryk sil beskermje
En soarget foar my wiere frijheid yn it keninkryk,
Dy't leafdefol syn lippen stekt foar in tút
En mei my ien wêze yn prachtige dualiteit.
Ik langje nei wiisheid en nei leauwen
En nei de siel ynderlike freonskip.
Ik sykje it koarjen fan leafdesfûgels
En ynerlik perfekte mienskip.
Ik sil dy fertelle wat ik genietsje
Ik iepenbierje jo de romte fan myn hert:
Ik bin bliid yn innerlike trou
Oant myn man syn sliep en dreamen!
Ik bin de iennichste dy't er winsket
En waans nammen hy yn dreamen útsprekt,
Ik bin de frou dy't er net wegeret
Hy badet my yn molke en huningskuim.
Ik wol de mem fan in bern wêze
In protte bern binne oan my talitten
Mar ik bin net allinne as mem
Ik bin him altyd, foar altyd syn breid!
Ik haw my ôfdraaid fan it yndividu
Ik folgje de djipste driuwfearren fan myn hert,
Ik wol Baltrum en it Dútske lân
En hâld fan alle folken fan dizze ierde.
Ik sjoch as in hillige famylje
It minskdom, fan de Friezen oant de Yndianen.
Marie is de mem mei de lelie
En hoeder fan miljoenen bern fan God.
Ik wol it hert en de siel fan 'e minske earje
Mei hertlik, oprjocht respekt,
Allegear ien dei, út 'e see
Fan 'e dea wurdt Gods opstanning wekker.
Lear de religys dy't passe
Op it wiere paad fan it goede rinne,
Ik iver yn leafde lykas de moslims,
Yn iverige leafde bin ik as de Joaden.
Leafde is wier, trou en wirklik,
Safolle as ik protestanten, katoliken earje,
Ik hâld fan tong, hjerring, bot, snoek,
De flinters en de swannekippen.
Boppe alles hâld ik fan elke blom
Foar alle lytse blommen, de lytse roas.
Do, Petra, sjong de lof fan 'e leafde
Mar tsjin dyn foarstel sis ik – Nee!
KANTUS VIII
Evodia spriek ta de minstreel,
Se rjochte dit wurd oan Petra:
Jo sjonge fan leafde lang en langer,
Jo sjonge altyd oer leafde.
Jo sjonge fan 'e himelske oplibbing,
Donearre troch de dauwe fan 'e triennen fan' e leafde,
Jo sjonge trouwe freonskip en ferjouwing
En dit ek: earbetoan oan de leave dame!
Ik wol de sjongers yn myn keninkryk earje
En wol har iensumens koesterje.
Hja scille sjonge fen 'e see fen 'e weagen
Passy en leafde lijen.
Ik sels sit net op in troan,
Ik stean leaver op in skulp
Befel de soan fan 'e muze,
Om de lenden fan 'e geast mei God omgordje.
Lykas in joadinne dy't hjir wie song
En songen fan 'e goaden fan Grikelân:
God is it bêste dat jo ea hawwe lêzen
Wat dichters songen oait mei fjoertongen.
Allinne de leafde skuort ús út 'e dea,
De leafde dy't oer de see rint
Wiere leafde is Zebaoth
De hear fan de moaiste dichterslegers.
Mar do, Petra, myn minstreel,
Spitigernôch moat ik jo fersyk wegerje.
Gean yn iensumens, wurden in master sjonger,
Gean iensum yn 'e nacht troch tsjustere seeën.
Wat woene jo hjir yn 't drokke hôf,
De wrâld is hjir ynsteld op polityk.
Wolle jo de lieten opdrave oan de Hofrat?
En sjonge foar it gemiene giele jild?
Wolle jo mei Grass yn in talkshow sitte
Op de tribune stean mei Christa Wölfin?
Jo soene better sjen hoe't de hjerringmouwen flitsen
Konijnen springe yn golvende dunen.
Poëzij, Petra, is mear as reklame
Oer eat dat de dame úteinlik jout.
Poëzij stjert fan leafde,
Dat liedt nei it lân fan ivige leafde.
Do seachst my oan, do miende dat ik moai wie
De pylk fan Cupido rekke dy ek, de skerpe.
Lûd dyn poëtyske toanen allinne
Op de miskien sels profetyske harp!
Sûnt âlde gewoanten wurde eare op Baltrum,
Ik moat fêsthâlde oan de tradysje
Dêr't de Musenkaark my leart
Ik jou dy no de tút fan 'e muze!
En Petra rôle de drippen triennen:
It heechste lok! en dochs giet it fuort fuort!
Hja folbrocht syn djipste langst,
Om te kearen nei iensumens.
Hy wie net bang foar de iensumens
Wa wie bang foar neat oars as de toskedokter.
Hy droech it wiet fan syn gesicht ôf
En wankele fertrietlik syn wei.
Hy pakte neat yn as in boek fan Goethe,
Om syn geast te fieden mei it gif
En ek de simbaal fan Mirjam, en de fluit fan David
En it moaiste boadskip fan freugde Hillige Skrift!
Hy naam middeis gjin fleis mei
En ek gjin nuten foar it iten,
Ging bleatefoet, sûnder muontslike sandalen,
In Karmel kluzener moat sa swalkje.
Hy hie gjin tas op 'e rêch
Nimmen pakt him mei Mammon syn lêst,
Hy strûpte jiske yn syn blond hier
En ferpakt syn lichem yn in sek.
De tút op syn lippen waard er stil,
In trien glinstere yn syn each.
Hy gie mei in tryst gefoel fuort
Foarby de fiver fan de rouswannen.
Hy gyng troch it eastlike doarp, fierder op 'e planken,
De minsken hawwe him ôfkeard.
Doe hearde er de kauwen yn 'e fierte gûlen,
Doe hearde er de raven yn 'e fierte gûlen.
O melancholia, o mem nacht,
O wikkel my yn dyn swarte mantel!
De wize treurje, mar de gek laket,
De wize toarst, mar de gek hannelet.
Saturnus hâldt fan melancholy te fieren,
Dêr bloeit iensume rou blauwe bloei,
Hy joech ús de hillige faam Vesta,
Dat se de Pylder fan Wysheid beweecht.
O melancholia by de tsjustere see,
Hear de wyn gûlende orakelrunen
O kom hjir nei it bosk fan weemoed,
Dêr sjoch de ivige wiisheid Minerva syn ûlen.
O melancholia, reinigje de dichter,
Jou him de dea granaatappelsieden,
Lear him te libjen op it sop fan krûden
En om de mystearjes fan 'e stjerren te begripen.
Rêd him fan Gods grime
Troch dyn gebed, o melancholia!
Besykje him yn syn Hermitage
De boarne fan wiere freugde, de ik-bin!
En Petra kaam by de wite Osterhaak,
De lytse heuvel oan 'e ein fan it eilân.
En as in hegepryster segen bûgd
Hy oer dit plak syn hannen.
Hy lei yn it skaad fan dy heuvel
En seach de heuvel yn 'e himel opstean.
Hy seach de glâns fan in ingelsfleugel
En seach de sân stjerren, de Grutte Dipper.
Do grutte dipper fan myn meditaasje,
Jo binne in dieltsje fan 'e astrale sy-bear!
Fan dyn skitterjende kristal troanje
Sjoch dy en sjoch nei de blauwe see fan Baltrum!
Wat rêst de Noardsee fannacht
Sûnt alle wynen fan Boreas binne stil.
Ik bin sa stil. Myn ferlitten wil
Moat tsjûgje fan 'e himelske moaie leafde.
De moaie memmenacht omfettet de wrâld
Mei har jurk borduerd mei fonkeljende stjerren.
God makket it tsjuster syn tinte
Dêrom priizgje ik it felle ljocht yn it tsjuster!
O immens romte,
Untelberens fan fiere stjerkearsen!
Mar ik seach yn 'e fisy fan 'e dream
Dat alles is grutter yn myn hert!
Loovje leafde, moaie memmenacht,
Dêr't in stjer as in bern oan kleeft!
Loovje leafde, see yn jo pracht,
As teare weach byt weach!
Loovje leafde, kustgrien,
En boartsje altyd sêft mei de kust!
Loovje leafde, wynmûle rune,
Want de mûle fan 'e brune wolk tute dy!
Loovje leafde, Fryske seeliuw,
Sliep op de sânbank en de grêven fan de weagen!
Loovje leafde, sulverwite meeuw,
Want it sjeny fan 'e loft omfettet jo!
Lof leafde, bosk flústerjend yn 'e wyn,
Jo kreunen fan lust yn 'e sterke stoarm!
Lof leafde, blauwe oesterskel,
Want de wattenwjirm kaam by dy oan!
Loovje leafde, nederige strân,
Dy't har oerjaan oan 'e grutte oseaan!
Loovje leafde, moaiste sân,
Ik seach dy as in sluier yn 'e wyn sweeven!
Priis leafde, wyfke patrys,
Dat slûpt moai ticht by de manlike patrys!
Loovje leafde, rêst myn siel,
Ik ferlear fan Evodia!
KANTUS IX
Lang libbe Petra iensum en allinne,
Allinne mei it lûd fan 'e weagen,
Allinne mei it sân en de stien
Allinne om nei de wylde wyn te harkjen.
En faaks genoat er fan dizze iensumens,
Sûnt alle skepsels wiene om him hinne,
De sinne dei him yn har wite jurk,
De nacht ferstoppe him yn har hier.
Konijnen makken freonen mei him,
De skruten en kuisen skarrelje foar harren hoalen.
Partridges kamen faak by dizze man
En seach, seach syn fersen him ferrifelje.
Mar doe hie er langst nei de minsken
Gewoan wer mei minsken prate
Mei oriïntaalsk of westlik,
Net allinnich mei dúngers en mignonette.
En syn langst waerd waarm en grut,
Sjoch nochris nei Evodia.
Hoe soe er Venus mar ien kear sjen wolle
Mei syn eagen, syn seeblau.
Hoe fûl brânde de winsk yn him
Om har apelboarst ien kear te roerjen!
Hy waard oerwûn mei eangst en eangst,
Hy mompele om sliep op te wekken.
Groetnis oan dy, o suster sliep, yn dyn sluier
Dekke myn wurge ledematen mei dauwe en nacht,
Nim my mei nei de rêstfeest fan 'e sabbat
Yn dyn earms en meitsje my noait wer wekker!
Ik wol tûzen jier en in jier
Rêst yn it keninkryk fan frede fan 'e Messias!
O suster sliep, wikkel my yn dyn hier
En lei my no op dyn boarsten!
Se jouwe molke as ik net better wist
Ik wit fan it mytyske mystearje
O suster sliep, dyn boarsten jouwe
Valeriaan en opium foar de wurch.
Ik sjoch dy oankommen fan 'e boaiem fan 'e stjerren,
O tichtby dy, iepenbiere dysels folslein oan my!
Ja, tútsje my mei dyn reade mûle
En weef my yn dyn brune hier!
Ik wol frede út dyn mûle drinke
Yn dyn hier fiere it festival fan rêst!
Lit my sakje yn dyn wjukken earms
En rêst yn dyn skoot dowennêst!
Groetnis oan dy, o suster sliep, yn dizze oere,
En groetsje dy yn 'e oere as ik fuortgean!
Doe tute se him swiet mei de lippen
En befrijde him stil fan alle lijen.
En wylst er yn it wite dúnsân lei,
As soe er nea wer gûle, nea wer sjonge,
Doe kaam der tsjuster lân út de loft
Oan him de trijeteige mûne wite wjuk.
Se regele wylde rôfdierlike lust
En raasde wyld en stoarmich nei de wolken,
Se sloech de bek yn it boarst fan de sjonger
En skuorde syn reade hert út syn boarst!
O read hert, o bloedende karbonkel,
Hoe hawwe jo jo bloedige lap trille
En gloeide! Der wie neat fan kâld tsjuster
Rotsvaste herten of dummy-herten!
Hert fan Petra, lês banner fan leafde,
Mei Jezus monogram yn hiëroglyfen!
Yn dyn dea alle wylde ympulsen
En alle skuld en alle sûnde sliepten!
Hert fan Petra, grot mei de breidskeamer
Oan de keninginne fan Minne Sint Marie!
Yn dyn dea alle wee en och
En flechtsje it lijen fan alle hertstochten!
Hert fan Petra, reade flagge fan‘t fiskersboat,
Jo swaaiden josels troch it tij fan 'e dea,
Dyn sillige mem nea fergetten
Se libbe troch yn 'e oantinkens!
Hert fan Petra, yn read yn jo ynskreaun
Mei de stylus fan 'e dea, foarby de swannefear,
Wie de moaie frou fan dyn minne foar dy,
Omgord mei Madonna's Tahash-leer!
Hert fan Petra, yn 'e oere as it heil dy slacht,
Lit ús de blauwe blom fan Baltrum sjen bloeie!
Wy lêze de namme yn aadlik spykerskrift
Tekene mei de ivige hope Grien!
Hert fan Petra, blauwe stjerren bloeie yn dy,
Dy't yn dy azemje út blauwe ivichheden,
Fan blauwe see fan himelblauwe ôfstân,
Dat binne de blauwe eagen fan de blauwe blom!
Hert fan Petra, by de kliffen fan 'e dea
En om't jo foar de kleau fan 'e dea steane,
Dêr bloeie de reade roazelippen yn dy,
Dêr gloeit de reade roazemûle yn dy!
Hert fan Petra, reade rubin-juwelen
Besette troch dyn reade de bleke berisping!
Jo siel gloeit en gloeit yn jo,
Wa't jo leafhawwe om har adel!
Hert fan Petra! Jezus, Sint Marie, de mem
Binne foar altyd ticht by dyn hert,
Doch dyn lân fan huningraat en bûter
Is yn it hert fan Evodia!
Yn dizze nacht fan nachten kaam swier oan,
Bestraald troch stjerfigueren sûnder nûmer,
Ut it uterste noarden troch de tsjustere see
In wite walfisk belching in fontein.
Doe kaam er de Fryske arsjipel oan
En groeven yn it wylde tij.
En Petra har lichem op it strân sûnder siel
Ward berôve fan de wynswipte weagen fan fury.
De grutte walrus bleate syn tosken,
De nacht skimere troch it ivoar
De weach rôle en de weach slikke
Fan it strân de Petra bonken.
De weach droech op syn toer fan sâlt
It lichem as in doomed breid,
De welle sloech de earm om Petra har nekke
En dripten sâlte triennen op 'e hûd.
De walrus like op de wetterdraken
By namme Rahab fan Leviatan,
It skuorde de swolm iepen, in swarte swolm,
It keninkryk fan 'e dea taret foar Satan.
De golf fan 'e weagen swaaide om 'e walrus hinne
Hoe lustich trochsichtige kokette siden,
De wite walrus forsloech it lichem fan Petra,
Om syn ynderlike darmen te fieden.
En Petra har siele swalke bleat en neaken,
Bleat fan it lichem, as in gewoan skaad fan 'e dea,
Spooklik as oan 'e ein fan 'e fyfde akte
Yn Morpheus' Ryk op tún fan papavers.
De blommen bloeiden, de oranje bekers
Druppels fan 'e boarne fan freugde fan opiaten,
Yn 'e sliepende bosk swalke de moose,
De ienhoarn weide troch de gazelle.
De blommen lykas yn tunen fan Portugal
Emanated geuren, noflike,
Oan 'e nekke hongen goudmotten
En suchte rymkes fan magyske gedichten.
It bloed fan 'e roas, de snie fan 'e lelie,
Fersluiere troch de swiete azem fan dreamen.
Yn gouden snoep de moaiste fee
Hong rôze kralen yn 'e mirtebosk.
O himelske wille fan swiete lieten,
Om spaltern motpoëzij te dreamen!
O himelske wille fan swiete ledematen,
Dêr sweefsto yn 'e azem fan 'e sluier!
Se wie fuortsweefd fan 'e moaie elven Eden
En spriek yn nije tongen, tongen fan flam.
Ik sjoch dan ek en sjoch dan ek
E kumi tala beremoso oefeningen.
KANTUS X
Ik dreamde in dream dy't ik sizze wol
Wat kleurich wie en fol frede en wille.
Hy wie myn treast op dreamen fan leafde
En wurde wille foar oare minsken ek.
Ik seach in prachtige beam fan it libben
Mei in wiidweidige brede romp.
Hy wie yn 'e profetyske dream fan 'e sjogger
It krús fan Kristus, it Lam fan God.
Hy stie op in grutte griene greide
Sublime as in hege Alpine pyk,
In beam fan it libben rjocht út it paradys
Mei in grutte kroan fan griene toppen.
De sinne skynde en alles rûnom wie dúdlik
En minsken stiene as om te fieren.
Mar in ljedder lei tsjin 'e romp,
Messias woe op nei it krús.
Ik seach Messias, mar net te beskriuwen,
Markearre troch wiisheid en sêftens.
De beam fan it libben krige de master wyfke,
As it sakramint fan heil bart.
De soan fan de timmerman klom yn it bosk,
De Soan fan 'e Heechste yn' e beam fan it libben.
Yn dimmenens en yn sêftmoedigens, sûnder grutskens
En sûnder lilkens ferskynde er my yn in dream.
Doe seach ik in druif yn 'e beam,
Saw helder griene, mollige ripe wynstokken.
God makke de wyn, is myn leauwen,
Jou it oan ús foar de freugde fan ús herten.
Ik seach in muonts yn 'e griene beamtop
Mei in sêft famkesgesicht.
De Minskesoan gyng by him foarby,
De aura hope grien maaie ljocht.
Sûnt Jezus hannelet op 'e griene druif,
Dan wit ik dat de eleminten fan wyn
De tichtby fan 'e pantocrator Kristus rint
De tros druven nei it sakramint.
Wie dy muonts Sint Jan
Hy skreau de taspraak oer it mystearje
It brea fan 'e himel, dat fan 'e man fan 'e leed
Fleis is neffens syn evangeelje?
Doe seach ik in side fan 'e Skrift
Se lêze alle folken fan alle ierden,
In wurd út it sakramint rekket de siel:
Do sels, siel, moat manna wurde!
En Jezus Kristus ferliet de beam fan it libben,
It grien bloeit yn de moaie maaiesinne.
Syn testamint klonk yn myn dream,
De himel hat de wille fan myn hert berne.
En ik wol dy in oare dream fertelle
Ik dreamde it wylst ik dit mearke skreau.
Ik dreamde dat er myn muze frege,
Want dizze godlike frou makket my bliid.
Se wie al lang yn myn hûs
Wy prate hert ta hert
En dy jûns wie ik fol tankberens
En bea ta myn Hear en God.
Yn 'e dream gie ik nei it sintrum fan Baltrum,
Miskien wie it noard ek, miskien Hage ek.
Lantearnen glinsteren dimmen op 'e strjitte,
De jûn fan de dei kaam.
Ik seach twa famkes dy't op konfirmanten liken
Wiene sa goed klaaid, net Bengali.
Ik sei: Klaaiden dyn muoikes dy!?
Wêr is de prachtige siden oriïntaalsk!?
Ik hie de miening fan beide famkes
Se wiene eartiids moaier om nei te sjen.
De ferskynsel wie by harren kommen
De all-beloved ûnder froulju.
Ik kaam by in muorre fan grize stien
Der siet in rút yn.
It finster gie iepen. Yn in prachtich ljocht
De Madonna like my suver en dúdlik.
Dat ik nea nocht wurd fan sjongen Marie!
Do scille myn fersen blier bloeie!
Se wie moai klaaid as in joadske
Yn in reade jurk en in griene sluier.
Har gesicht wie boppe alle mjitte
Betoverjend moai en folslein froulik!
De eagen waarm en sêft en slank de noas,
De lippen bloeie as jonge roazen!
Doe frege se wa't de froulju ferskynd wie
Sûnt it uterlik fan in oare figuer?
Se frege it mei geduldige, sêfte gesichten,
De stim yn myn hert ferdwynt swiet.
Ik fertelde har dat Marie harsels sjen soe
Elke geast yn in oare ferskining.
Ik sei dy, ik bedoel Marie
Wês fan foarm feroarjend, sa myn miening.
Mar wêrom sei ik "Marie", dêr
Marie sels sjocht my swiet oan?
Ik sei: Jo Heechheit is ticht by my!
Ik doarst net "do" te sizzen.
Doe frege se: Hoe prate jo tsjin my?
O opperste skientme fol frede fan geast,
Jo leafde foar God en himelske ornament!
Dan sis ik dy fol leafde: Do!
Mar werom fan dream nei gedicht,
Dit is hast in epos. Yn 'e búk fan 'e walfisk
Wie Petra har lichem fan klaai
En in elf tutet syn siel.
De god fan walfisken, guozzen, swannen, fisken,
Oan wa't alle kroanen fan wite spray bloeie,
Gebod oan 'e walfisk yn' e see frisheid,
Doe spuide er Petra wer út.
Doe sweefde it lyk op it seewetter,
Spons sûnder krêft en sûnder passy,
Gjin libbensazem suchte yn syn bloed
(En bloed, dat is in hiel bysûnder sap)!
Doe blies de walfisk yn in spuite fontein
Petra har lichem tusken de roazebottels.
Yn it noarden sliepten de rouswannen,
Mar de narren holden de wacht oer de hoeren.
Dêr lei Petra har lichem mei roazebottels,
Dizze prachtige strûk wurdt wynroas neamd.
De putten lûke graach yn syn kopkes
En elven geane ek mei Haguerosen.
Doe kaam de elf út 'e elf Eden
Sweefde as yn in keilike jongfammedûns.
Wy wolle net oer har skientme prate,
Se like sa himelsk swiet yn har stilte.
Se brocht Petra har skaad siel mei har,
Se dreamde noch fan magyske ekstase
As se rûn yn 'e elftentún fan Eden.
De fee blies azem yn Petra har noas.
Sûnt lichem en siel binne no wer ferienige,
Petra lei ûnder de roazebôle.
De earste glâns fan 'e moarn skynt,
De pearlescent wolk waait as reek.
En Petra sliepte de moaie sliep fan 'e ierde
En noch dreamde de dream fan it elvenbosk.
Hy dreamde dat merg fan him ôfnommen waard
En Mark kearde him ta seeskom.
En seach út it teken fan syn ledematen
Hy riist as wyt seeskom
De Noardsee Cypria, Evodia,
Allinich yn in dream fan in dream ferpakt!
De moarns wynt oer de griene see
Tear flústerje mei rôze wolken.
De moarnsstjer skynde se yn har bol
En nei alle gedachten de roazeste fan 'e pearelmoermosselen.
Dêr stie in toer as fan ivoaren
En lykas yn 'e tredde akte fan 'e kommedia
Yn blidens en blaasd troch de simmerstoarm
Evodia! lykas Eden's Eva neaken!
Doe waard Petra wekker, sa hjitte útgien
Syn binnenste wêzen oerstreamd mei nij libben.
En Baltrum syn weagen streamden teare en tear
En koele syn ûnrêstige bloed.
KANTUS XI
En oer de see gyng in tsjuster tij
De rjochter fan alle libbene en deaden
Yn 'e grime fan it laem, yn 'e grime fan 'e liuw,
Gebean de omkearing fan elke Fryske stêd.
Do sliepst op 'e Ems, do lege âlde stêd,
En dochs is d'r yn dy allinne nocht en leechte,
Binne jo grutsk op jo âlde predikanten
Se earje de keninginne fan 'e see net!
Jo binne grutsk op jo haven, o Emden,
Faust, dy't Mephisto biede woe,
Ik haatsje hoe't jo rûzje mei frjemden
Omdôch bouwe jo tempel om bylden!
Hoe edel dyn aura ek is, o Aurich,
Om't greve Ulrich jo ienris as syn sit keazen hat,
De wize man waard tryst yn dyn strjitten,
Mar de kweade dwazen laken fleurich!
Yn dy, o heidedoarp, wenne yn 'e heide
De moardners en de kommunisten
Der sieten messen ferburgen tusken reed en reed,
Wa pisse op hillige Mores Mozes!
Großheide jo, tichtby de heide en de heide,
Monteur skroef op jo auto,
Mar dyn siel is in ligen heiden
Dy't eartiids grut wiene yn it leauwe!
De bearen struid eartiids yn it bosk fan Berum,
In dichter, Berum, lei yn dyn tún
Mar foar dyn heidendom is der mar ien serum:
Jo moatte it bern fan Bethlehem ferwachtsje!
Jo, Marienhafe, geweldige publike stunner,
Jo hawwe ienris Ave to Saint Marie songen!
No joust de komeedzje fan 'e rôver,
Hy hat nea de iennichste rjochtfeardige priizge!
Mar do bist de minste, Norden,
It kwea komt út it noarden en noarden!
Do woest myn dichter-sjenner fermoardzje
En jo hawwe de Bibel yn twaen skuord!
Jo sân eilannen út 'e arsjipel,
Dit fertelt de wierheid, dy't noait liigde,
De spiker allinnich yn Kristus syn siel fan God
Kin Wangereach en Spiekeroog rêde!
Wês heechmoedich, swollen grutskens
Oan Mayakovsky en Heinrich Heine,
Se rêde it eilân Norderney net
En dyn reade godslasterlike bargen ek net!
Ik wol allinich it eilânryk fan Baldur sparje,
Want ik seach Sinteklaas dêr rinnen.
Ik lit it hert fan de dichter libje op Baltrum
En syn muze, Sint Evodia!
Dêr sweefde foar de see keninginne,
Se droech op de Fryske Eilannen in pearelkrâns
Op har earm, bidden yn gedachten
De Gloria yn Den Haach gie briljant op.
Yn in lange seegriene jurk
Mei in mantel fan reade moarn
Hja kaam yn dy tiid by it sliepen,
De tit blies rêstich op har fluit.
Se kaam him oan mei in mango-reade mûle
En tute Petra op 'e bleke lippen.
De see beweecht op dit oere
Middellânske See foar de rotsige kliffen fan Syprus.
Doe die de dichter de eagen iepen
En seach de keninginne yn blauwe loft,
Fersluierd troch de heap wite wolken,
Omjûn troch de geur fan seewier.
Se helle him út syn woastenije
Se rûn yn hege suverens,
It eastlike doarp kaam al tichterby, it plakje
Oan 'e râne stie in krom húske.
Wa wenne hjir yn dizze hermitage?
Wie it in skilder om hjir blommen te skilderjen?
De blommen bloeiden moai yn 'e moanne fan maaie,
De bekers dronken mei de sinnestrielen!
En Petra die de poarte nei it hok iepen
En midden yn 'e keamer stie in tafel,
Hosts wiene net op dit plak,
Om him te fersterkjen mei in farske fisk.
Minerva feroare yn Nestor,
De seekoninginne yn Petra's mem,
Dy't ferspriede op it lang bakte brune bôle
Sea buckthorn jam op bûter.
En Petra har leave mem Margarethe
Bied him it goede brune bôle oan op in boerd.
Hy naam it oan mei in tankgebed
En naam it om syn hertstocht te fersterkjen.
Yn har ferwoaste sulveren krollen
Mem Margarethe helle de wyn yn
Yn in rôze Súdsee shell
De goed fermentearre rosehip wyn.
Se joech him de rôze konkylier
It wie helder as in skulp pearel
Doe dronk er yn Gnadenborn út de Sudersee
Rozewyn, de Noardsee boarne fan genede.
Doe spruts de mem mei it meast fromme sin
(Geunst en genede wiene tichtby yn har
De keninginne fan 'e himel dy't opstien is út 'e see):
Bring brea en wyn nei Evodia!
De seekeninginne gie hjirwei ôf
En Petra liet har allinne.
En Petra wie ekstatysk en út har ferstân
Fan deapine en heechste lok.
Hy stapte yn it iepen, yn it ljocht fan 'e sinne,
Foar him de reade bakstiennen gebouwen,
Mar yn syn hert wat lok,
Mar wat in wille yn syn siel!
It wie as it keninkryk fan 'e himelen op ierde
En altyd yn it hert hy as in pear,
Alles moast goed en hearlik wêze
De wolken fan hearlikheid liede him.
Evodia, toaniel fan skientme,
Ik set dy graach op in sokkel
Dat ik my yn 'e idele ôfgoaderij oerjaan,
Mar ik wol leaver it libbensfeest fiere!
Evodia, yn dyn blauwe eagen
Ik wol sakke yn 'e see fan blidens!
Ik wol dûke yn dyn blauwe grotten
En drink de triennen fan dyn brune wimpers!
Evodia, dyn mûle - o wat in blidens,
Yn 'e reade roazen fan dyn mûle wenje,
Swiete lippen! o jou my, faam-keninginne, in tút
En ik sil fleane yn it paradys fan it suden!
Sa songen yn 'e tongen fan minsken en ingels
De dichter fan syn hert freugde,
Hy swalke op syn swalkjen
Troch in stille roazebottel.
Sneewittchen fan de Noardsee, ferlern yn dreamen,
Ik wol rêste yn dyn tunen, yn hokker
Klonk sêft as gouden tsjerkeklokken
De flinters songen foar dyn bekers.
O bloeiende bekers moai en jong,
Hoe wize fammen rinne yn wite siden!
As geur binne jo yn jo sêfte swing
En mem yn it sêftste meilijen!
De kelk fioele mysterieuze,
Jim biskoppen fan it eilân sjongers,
Dat de dronken bij net yn dy rôlet,
Se besocht ek de iris te mynjen!
Do Haguerosen mei de moaie namme,
Jim granaatappels fan Fryslân, roazen,
Do reade fruchten mei de gouden sied,
Jo herten yn 'e griene rokken fan 'e blêden!
Ik wit noch hoe't dyn sied jeuk
As jo sette se ûnder it famke syn jurk.
Yn elk gebed en elke twitch
Bewiis elke dichter dat hy hâldt!
KANTUS XII
Evodia siet rêstich op it balkon
Yn in mistige skimer.
Kastanje bloeide har paviljoen,
De skientme hie swiete dreamen, se wie sa jong.
De leafde ketters stelle myn siel
Ketters fan leafde, elkenien stelle
De reade herten fan wite lovebirds,
Elkenien stelle de siel fan myn lichem!
De moaie froulju mei de grutske looks
Elkoar de freondinnen fan Evodia neame
En noch komme om it hert te ûnderdrukke,
It geheim fan 'e geast witte se net.
Ik sjoch myn famke siel swalkjen
It ferlitten fan 'e behoeften fan myn earme lichem,
Ik driuw troch salmrôze strepen
Mei blauwe blommen troch de sinne.
De dames fan myn hof komme byinoar
En allegearre presentearje harsels as trouwe susters,
Ik hear ek de minister fan finânsjes stammerjen
En godslasterje ûntrou efter myn rêch.
Ik joech him de finânsjes fan myn keninkryk,
Mar hy lit de earme minsken úthongere.
Hy noeget de walgelijke Schranten út foar de rjochtbank,
Lit de dronken hjir by de rjochtbank bliuwe.
Mar ik langje nei wiere leafde
Dit keninkryk fan my is basearre op leafde!
Alle ynstinkten fan 'e siel bloeie foar it goede
En manlju binne sublym, froulju binne sêft.
It kwea dien yn it libben,
Se moatte ek ferjaan fol leafde,
Se moatte ek ferjaan fol leafde!
Yn myn ryk wêze altyd Minne-Maien!
As in man ferbynt mei in frou,
Hy genietet fan har moaie boarsten,
Hy dreamt ek fan lust, mar it is útfûn
Loyaal fan hert yn alle dingen!
It hâldt fan 'e frou de man, lykas ik tink,
As wie der mar ien frou op ierde
Sy is de ienige, sy is de iene
En op deselde wize moat de frou har man earje.
Lit gjinien de lust yn it leafdesbêd ferleegje,
Mar it moat allegear wiere leafde wêze
Moat leafde boppe alles wêze foar de siel
En trou yn lok en yn tiid fan pine!
Ik winskje alle wiere leafde permaninsje,
Eksklusive oanbidding heart to heart!
Dan sil der wille wêze yn alle fertriet
En opperste blidens sels yn 'e djipste pine!
Sa suchte se. Doe kaam Petra stil oan,
Syn hier foel op syn skouders
Hy song in deuntsje sêft yn 'e wyn
En spile de melody op 'e gitaar.
Evodia, Evodia! ik moat
Sjong jo fan 'e djippe dream fan jo hert,
Om't dyn sjeny my befelt
Hy wol my altyd nije ferskes bringe.
Neamt Plato it lichem net in finzenis,
Finzen yn 'e ûnstjerlike siel?
De troch God makke Geast yn need
It fleis wurdt weage troch syn lichem!
Hoe moatte wy hast alle dagen foar iten
En as wy fol binne, binne wy wurch.
De kluzeners leare ús: fêstjen
Wier bringt frede oan 'e geast fan it lichem.
Allinne as de siel is frij en respektearre
Om har wille, ja yn har weardichheid,
Dan it lichem dat langst nei ferlossing
Net langer in swiere lêst.
Dat nimmen dy't it lichem allinne eare
Steel ús troch God makke siel fan ús!
Dat gjin gek, oars as fleis, ús weaget,
Dêrom is ús frouwe siel foarname!
De siel moat sweve nei it ljocht,
De siel spark yn it fjoer fan God,
Dat de Skepper ek mei alle dingen
Fernij it earme dea-lichem foar ús!
God jou dat myn earme liet dy moed jout
Ik woe dat ik wiis wie, ik bin dom!
Mar de leafde fan Jezus, it is fleis en bloed,
Foar sa'n krêft fan leafde swij ik!
Swarte elzen seach op nei de rûne moanne,
Lykas Eckermann mei Goethe, krekels kletsen,
De dichter dy't de frou yn syn hert hat
Hy wie klear mei de earme rymkes.
Hy klom de beam op it balkon,
Hy klom troch de kastanjebeam,
It blommepaviljoen rûkte swiet
Makke fan wyt jade, seide of foam.
Doe skopte er mei de Sudersee-konkhoarn
Fol rosehip wyn foar syn frou,
Se wiette de reade Gnadenborn
De mûle (in gouden sied sweefde yn 'e kelk).
Doe dielen se it swarte brea tegearre,
Mei bûter en buckthorn jam.
De moanne ferljochte kronkeljende wolken
En út 'e skimer skynt Gods genede.
En Ezekil, en Mahanaim, yn 'e lingte
Ingels dy't nei de himel optoerje,
Se songen lieten foar de brêgeman en de breid
Yn in nije Fryske liturgie.
De ingels fierden de brulloftsmis,
Want de brêgeman fan de breid hat himsels hielendal skonken.
De breid yn 'e wite jurk fan 'e see wiet
Krige fan him de leafde dy't nea einiget.
Hy wijd syn hert, syn reade hert,
Dat God de Ivige him tafertrout,
Hy wijd de freugde en de pine
De ienige, de flaterfrije breid!
Pure bewarre breid ferhuze
It benaderjen fan de brêgeman
Lei syn hân op syn swiere skouder,
Mei it droegen swiere it fertriet man.
En yn 'e nacht ferienigje se har lok
Yn in himelske keamer.
Mar wa hearde har skriemen fan blydskip?
En suchtsje lokkich Ah! Oh!