von Josef Maria von der Ewigen Weisheit
O MARIA TOTUS TUUS EGO FRISIA ORENTALIS SUM.
AN MODER EER
Göddin Eer, Brunn van de hillige Gödder un Minschen,
Gröne Moder, vull van de Macht van de gruslichen Starven,
Moder van allns, de do allns herlik maakst up de Erden,
Maakst de Moorkt van Blömen un Fröchten, Appels un Plumen,
Söte Deern mit ewige Leven, free vun de Starven,
Du büst vull van de Gnaad und van de himmlische Seegen,
Oh van dien deepe Schoot, o Moder, göddliche Moder,
As ut de deepe Eer kummt de Hüll un Fülle van Fröchten,
Groote Appels un lüttje Appels, roode un gröne,
Göddin mit groote Bossen, Moder van Kowiesen, Garden,
Söt un lecker duftend, und vull van Regen van boven,
All de Nixen in de Blömen leven und loven,
Aal de Stern sünd rings um de Eer, de gröne Planeten,
Stern up de Ellipsen rings üm de göddliche Moder,
Moj is de Moder un vull van Geschenken van boven van't Heven,
Moj is de Moder in de Liecht van de ewige Klookheit!
Kömm, o leeve Göddin, un hör up miene Gebeete,
Laat de Appels root worn und söt all de leckere Plumen,
Kömm to mi mit aal de Deerns un neckische Nixen,
Hör dien lüttje Knecht mit hilligem Geest, o mien Moder!
GEDECHT VAN DE SCHÄPERE
Nixen van de södliche Meer, wie wulln nun Hilliget singen,
Wulln nee mehr singen van Kruut van de Hexen und Graas up der Erden,
Sing wi van't Wold, von de Wold van een goode römische Consul!
Nu de lette Welt-Tied kümmt, de olle Sibille
Seggt: Van Begin an werd geboorn de Tieden up Erden.
Nu kümmt de Jungfruu, nu kömmt weder de Tied van Satörnus,
Un een lüttje Kinntchen werd geboorn in de Heven.
Düsse lüttje Karl maakt, dat der Tied van de Isen
Uphörn deit und dat weder kümm'n de güldene Tieden,
Maan, nu sägen de Karl, und do, oh Sünn in de Heven!
Jo, mit di, mit di, de Consul, kümmt ewige Tied us,
Un de Maan geit up an't Heven mit Herrligkeit, Glitter,
Dit is dien Tied, und nix is meer mit Kreeg un mit Terror,
Un de Schaand is vergeven dör de hillige Heiland!
He werd leven so good as de Gödder boven in't Heven
Un mit de Helden tosammen, mit de Kreeger un Ritter,
Un he regeert de Welt voll Freed mit de Maacht van his Vadder!
Oh mien Jung, mien Leew, di geevt de Eer eer Geschenke,
Di geevt de Eer de gröne Efeu, de Baldrian-Droppen,
Lilien un Vergeet-mi-nich, Hibiskus un Rösken,
Vull van Melch is de hillige Koh mit herrlike Bossen,
Un keen Schaap un Lamm is bang vör de Wulf ut de Walde,
Lüttche Leew, un dien Bettchen steit inmitten in Blömen,
Un de Slang is doot un aal de giftige Kröt-Tüch
Van de Hexen is doot, et geevt bloot Balsam un Hopfen!
Awwer wenn do de Low van de Helden, de Wark van dien Vadder
Buchstabeeren kunnst und weetst, wat good is un hillig,
Dann de Koorn is so smuck as een Deern mit güldene Locken,
Un in de hooge Norden givvt dat Wienbargen, Druven,
Un van de Boom kömmt Hunnig, kömmt in güldenen Droppen.
Ach da bleeven Sporn van de Sünnd und de Schaand ut de Vortied,
Da de Schippers weern op de See, de Muur um de Statt was
As een Göörtel, de Buur reet Forchen in't Eer mit de Spaaten.
Weder kümmt Noah, weder kümmt de Arck, us to redden,
Un de Helden und Ritterslü kümm'n, o Freed kümmt van boven,
To de Niflunge wedder geiht de herrlike Siegfreed!
Büst do werden een Kerl dör de Tied, een kräftige Mannskerl,
Lett de Schipper de See und mit de segelnde Tanne
Maakt he keen Geschäft meer, de Eer gifft allet, de Moder,
Un de Acker brukt keen Spaten mer, Wienbark keen Sichel,
Un de Ossen geihn müßig över de Acker un graasen.
Un de Wull för de Kleeder brukt keen Farve to lögen,
Up de Weide de Schaapbock geiht in Scharlack un Purpur,
Un de Lämmers klieden sük in chinesische Seide.
De Johrhunnerte geihn, et kümmen bettere Tieden,
Seggt de Schicksal un de ewig spinnende Nornen,
Jo, de nije Tied kümmt, vull van Herrligkeit kümm do,
Söhn van de Gödder, Allvadders Kinntchen, kümm van de Heven!
Kiek! un beven seh ik de Kark van de Steerne in't Weltall,
See un Boden beven, et bevt de Deep in de Weltall,
Kiek! de nije Tied kümmt, de Heiland mit Freed op de Erden!
Oh, mien Lewen düre lang, und mien Odem genöge,
Heiland, di mit tusend Tongen jubelnd to priesen!
Singen will ik als Opheus un David, de Moder van Orpheus
Un de Vadder van David leerten em de Gesänge,
Orpheus Moder de Muse un Davids Vadder Jehova,
Un wenn Braga nümmt de Telyn un singt van Iduna,
Ik sing herrliker, miene Muse is Jungfruu Maria!
Kümm nun, mien lüttje Leev, und kiek to de lächelnde Moder!
Kinntchen, heff leev dien Moder, oh dien hillige Moder,
Wer nicht leev hett van Harten sine hillige Moder,
De kümmt nimmer to de Altar van de hilligste Hergodd,
De kümmt nimmer in't Bett van de Göddin Fresena Freyja!
WAT DER LAMMERJÖD SEGGT
Ik will, wenn ik rutkäm ut disse irdische Karker,
Lowen de Herrligkeit van de mit mi singende Engels!
Ik bin de Hammer van Godes Woort, und ik dar nich bang sin,
Awwer ik bin all to zart in min Hart, de Smart in mien Hart is
Groot, dat de Saiten van min Harp nich klingen harmonich.
Oh mien Oogen sünd vull van kullernde Droppen van Tranen
Un ik mutt hülen. Stunn vull de Truuer, o mien söt Süster,
Latt dien goldene Locken in Floot umspölen dien Broer!
Ik mutt ümmer verswenden mien Smart, de ewige Truuern,
Da is keen Enn in Sicht. Awwer all de truuernde Tranen
Sünd ja as de Winter und sünd as Efeu un Tanne,
Dat is de Tied van de hillige Nacht, mien Huus un mien Heimat.
Wehe! Wie fremd bün ik in de Gassen, de städtische Gossen,
Dor is Glantz un Glitter un all de Lärm, de Gedudel,
Dor sünd leer de stinerne Harten, de gohn up de Johrmarkt,
Awwer de Engels nähmen em al eer Trost van de Dingen
Un ok de Troost van de Kark, wenn de Pastor toschlööt de Door un
So is de Kaark verschlotten as een Postamt an Sündaag.
Buuten awwer op de Johrmarkt de Schukeln, de Schukeln
Van de Freeheit, lustiges Speel för Narren un Kinners,
Un de söte Deerns mit eer blonde Locken un Zöpfken,
Un de Blechdosen, wo een Worf brakt Rösken för Leevhart,
Wo see drummeln un plärrn. Un för de erwachsene Minschen
Givvt dat de hillige Phallus van de göddliche Mammon!
Awwer wider un wider, achter de Planken, do drinken
Menner een Körten, scharpen Schnaps, is better as Hönig,
Wenn see Nöten kuen darto, un achter de Planken
Is de werkliche Leven, kiek, do speelen de Kinners,
Fründ un Fründin geihn Arm in Armen spazeeren,
Un in de Wäldchen, unner de Oak, da strullen de Köters.
Wider geiht de Mann, vellecht he leewt eene jönge
Lamentation, he leevt eer, he folgt eer in Wäldern un Garden,
Wider noch, se wahnt dort buten. Wo? Un de Mann dreiht
Sik noch eenmal um un winkt, dor is se verswunnen,
Se was eene Lamentation, nu is se verswunnen.
Awwer de jonge doode Fruu, in't Fegfüüer boven,
Folgt de Lamentation. De wartet up Deerns för de Fründschaft,
Un se wiest em eer Schönheit, Perlen van droppelnde Tranen
Un de Schlier van eer Geduld. Mit de Dichtersmann geiht se
Still in de stille Nacht, un beede swiegen tosammen.
Awwer dor, wo se waanen, de Lamentationen, een olle
Grootmoder nümmt sik de Mann an und seggt: Wi Lamentationen,
Fröher wassen wi een groote Geschlecht un van Adel.
Usse Vatters arbeeten in de Bargbu, bi Minschen
Kunnst do finnen Erz vull Gold ut innigem Truuern,
Jo, dor kümmen wi her, wi Lamentationen, wi rieken.
Un de Grootmoder föhrt de Mann dör de Lannschaft vull Truuer,
Un se weest hem de Suul van de Tempel, de Trümmer im Moose
Van de Borgen, wo eenst de Försten levten, de Försten
Düsterer Lamentationen, Försten voll truuriger Kloogheit,
Un se weest hem de Bööm vull Truuer, de Wälder vull Wemut,
(Minschen kennen eer blot as Laub in de flüsterne Lüften);
Un se weest hem de Köh vull Truuer, und mannigen Voglin,
Duufkes flögen dör de Blik van de Mann un verswunnen
Sünd ok de Möven vull van Truuer mit gellenden Klaagen!
Awwer am Awend fört de Grootmoder hem to de Graawmaal
Up de Kaarkhof, wo slummern de ollen Lamentationen,
Olle Sibillen un de olle Propheten van Juda.
Kümmt denn de Nacht, so wallen de beeden stiller und bald ok
Kümmt de Maan un schimmert över de Kaarkof un schimmert
Över de Sphinx mit herrlikem Bossen an't Nil von Ägypten,
Un se wunnern sik över de Sphinx, de Küenigin, stille
Leggt se de Minschengesicht up de Waag bi de Sterne.
Hooger de Stern, de nije Stern, de Stern van de Truuer,
Un de Groodmoder nennt eer Naam: De Stern van de Ritter,
Un de Stern van de Staff van de Schäper, wider ein Sternbild:
Krantz vull van Fröchten und Druven, Püppchen, himmlisches Bettchen,
Awwer im Söden in't Heven was dat herrlike Sternbild
M, dat de ewige Moder meent, de Moder Godes.
AN DE MAAN
Hör mi, Göddin Küenigin, schick to mi silvernen Schimmer,
Do mit dien Höörn van de hillige Koh, do wallst in de Düster,
Üm di sünd de Stern, de Fackels in swartliche Allnacht,
Dör de Hevens spazeerst do, Göddin Maan in dien Silver.
As een Wibke do schimmerst mit de Strahln vun de Sünn, un
Nu in de Krantz van de Stern, nun büst do wedder verswunnen.
Moder van de Ollen, Maan, do maakst all de Fröchten,
Diene geele Kögel maakt de Nacht hell, o Herrin!
Do hesst de Pirden leev, do herrlike Herrin in't Düster,
Maacht, do kiekst to de Eer, mit all de Stern van de Heven,
Gern büst do wach in de Nacht, do Fründin van Freed und van Freuden,
Do büst vull van de Freed und levst een Leven vull Kloogheit!
O mien Latern in de Nacht, do Smuck in de nächtliche Kosmos,
Moder Natur geevst do dat Enn in de ewige Freede,
Küenigin van de Stern in de Heven, Jungfruu Maria!
Smuck büst do mit dien herrlike Mantel und dien schimmernde Schlier,
Kümm, gebenedeiete Göddin, Kloogheit van Heven,
Liecht, kümm mit dien Latern un mit de küsche Geglitter,
Un nümm an dien Beeder un siene mystische Lowprees!
BALDER UN NANNA
Hüle, Gesang, üm Balder, denn hen is de herrlike Balder!
Hen is de moie Balder, et hülen üm Balder de Nixen.
Nümmer im Roosenrock, o Nanna, schlummre in't Moose,
Wach in di swarte Kleed, Onglücklike, riet an de Bossen,
Segg et alln de Lü, dor hen is de herrlike Balder!
Hüle, Gesang, üm Balder, et hülen üm Balder de Nixen!
Do leegt up de Hooge Balder, de Kusen in't Schenkel,
Wund an de Schenkel, van Kusen wund, van de Eber sien Hauer,
Still de Odem van Nanna, un swart an de sneewitte Liw eer
Droppelt dat Blood, un de Wimpern van eer Oogen wer stinern,
Van eer Mund verswunnnen de Rösken, et starven de Söten,
Nümmer een Söten geevt de hillig trurike Nanna.
Leev is för eer de Söten van de Lipp van de Dooden.
Awwer Balder weet et nich, se geevt een Söten dem Dooden.
Hüle, Gesang, üm Balder, et hülen üm Balder de Nixen!
Gruselig, gruselig is dien Wund an de Schenkel, o Balder,
Awwer grusliger is de Wund in dien Hart, leeve Nanna.
Luuthals hülen de trüen Köters eer Jammer-Gewinsel,
Nixen, de Deern van de See, luut hülen üm Balder, un Nanna
Wallet mit güldene Lockenfloot bi de düstere Bööm nu,
Vull van Lamentationen, ahn Schlier, mit nackige Footen,
Doornen ritten de Foot wund un soogen de Blood van de Jungfruu,
Se störzt jammernd dorhen un wallet dör Wiesen un Auen,
Röpt na den Brütgam un röpt em weder un weder, o Balder.
Wehe, wehe, ach Nanna, et hülen mit di de Nixen!
Nu dat swarte Blood to de Navel sprodelt üm Balder,
Rödend de Scholder van de Schenkel, un över de Bossen
Un eer Snee nun werd et al Purpur, o Hart van mien Balder!
Wehe, wehe, ach Nanna, et hülen mit di de Nixen!
Mit eer Leevhart verloor se de Schünheet, de hillige Anmot,
Moi was Nannas Liv, as noch in't Leven was Balder,
Awwer Nannas Anmot is starven mit Balder, ach wehe!
All de Eilande un de Wälder röpen een Wehe,
Un de Ströme hülen vull Truuer üm Nanna un Balder,
Un van de Quall kümmt Droppen üm Droppen van Tranen üm Balder,
Witt sünd de Blööm vor Smart, un Echo hallt in de Wälder,
Dör de Wälder un öwer de Wies et schallet een Jammer,
Echo jammert ok: O dood is de moje, de herrlike Balder!
Wehe, wehe, ach Nanna, dood is de herrlike Balder!
Nannas truurige Leev - we wullt nich hülen een Wehe?
As se gesehn un erkannt de doodliche Wund van eer Balder,
As se gesehn dat rosige Blood an de starvende Lenden,
Röp se, der Arm gebrietet, in gruslichen Smarten: Bliev, Balder!
Bliev, do mien arme Balder, dat ik noch eenmal di holle,
Dat ik mi smiege an di und vereenige Lippe un Lippe.
Nur een Oggenblickchen erwache, ik geev di een Söten;
So lang geev ik een Söten di, as is Leven in't Söten,
Bis ut de Seel un in de Mund un de wallende Bossen
Flösst dien Odem, un ik denn sooge de zubrische Leven,
Dat ik drinke de Leev, den Söten wull ik bewahren,
So as weer et Balder sülvens, wenn do van mir fortgeihst.
Wohen geihst do, mien Balder? Do geihst to Hel und eer Düster,
Geihst to de gruslike Hel in de Hölle, awwer ik Arme
Bün noch in't Leven un Göddin und kunn di dennoch nicht folgen.
Nümm denn, Hel, mien Brütgam van mi, weet mächtiger büst do
As ik sülvens, un to de Hölle geiht allet, wat moj is!
Elend bün ik und nümmer, nümmer satt werd mien Jammer!
Hülen üm de doode Balder un Hel noch to förchten?
Drifaltig Leev, do mutt starven, un as een Drööm flieht de Leev mi.
Ach een Witwe is Nanna un müßig in't Meer sünd de Nixen.
Mit di hen is mien Göörtel. Was wullst do ok up de Jagden?
Schönheet, wat wullst do in't Kampf ok begegnen de rasende Eber?
Al so jammerte Nanna un mit eer klagten de Nixen.
Wehe, wehe di, Nanna, dood is de herrlike Balder!
So veel Tranen-Droppen vergeest de hillige Nanna
As van Balder de Blood. Un Tranen un Blood warden Blömen.
Blood ward een Ros un Buschwindrösken de Droppen van Tranen.
Awwer nich bi de düstere Oak, o Nanna, bi truurik,
Dor is al een Bett beriet, een Pfül för dien Balder,
Kiek, up dien eegen Bett do leggt he, dood is dien Balder,
Ok in't Dood noch moj, jo, moj in't Dood as in Schlummer.
Legg em up de wiche Kleeder, up denem he schlummert,
Wo em mit di de Nacht vereente, in't hillige Leevspeel,
Up dien güldene Bett, da truurike Bett söcht nu Balder.
Legg up em Krantzen un Blööm, mit em is allet nu starven,
As he sülvens is dood, un welk is jeglike Blöömken.
Nu bedroppel em mit Öl un duftende Balsam,
Ach de Balsam is hen, ach hen is allens de Balsam.
Hier up de Rosenkleed leegt de zarte zartlike Balder,
Üm em hülen un süefzen al de levende Gödder,
Snitten sien Locken af, de leegen de Pfiel up der Eer nu,
Leegen de Bögen up de Eer mit de Köcher tosammen,
Een nümmt seen Skooh, een annder bringt em in güldenem Kelche
Water un een anner wascht em de Hüfte, een anner
Fächelt mit siene Gefeeder em de Rüken, ach Balder!
Wehe, wehe di, Nanna, et hülen mit di de Nixen!
Nu is de Hochtied-Fackel ut un eer hilliget Füüer
Un de brütliche Krantz is gerissen, de Gott van de Ehe,
Ach de Gott van de Ehe süngt keen Leed meer, blot Wehe;
Wehe üm Balder, weh üm de Gott van de Ehe, ach wehe!
So üm Wodans Söön ok droppeln de Tran van de Nixen,
Hen is de moje Balder, so seggen se alle tosammen.
Wehe, wehe di, Nanna, et hülen mit di de Nixen!
Awwer mojer lamenteert as de hillige Nanna
Luut Iduna, de Inspiration van de seelige Barden,
Balder, bliev bi mir, so seggt Iduna, awwer he horcht nich,
Wenn he horchen wullt, so lett ihn doch horchen de Hel nich.
Stopp nu dien Süefzen, o Nanna, genog sünd de Lamentationen,
Nähstes Johr an't Karfreedag hülen un jammern wi weder.
DE GREECHISCHE KLOOGHEIT
Meen leev Süster, kennst do de hillige Sokrates? Ehmann
Was he van Xanthippe, de weer een zänkische Tong bloot,
Better geiht dat de Mann bi Aspasia, de was een Deern, Mann,
Ok de Knaben Alkibiades leevt he van Harten,
Diotima, de Preesterin, seggt em, wat Leev is in Wohrheet.
Nu will ik di vertellen van de Wisen ut olle
Tieden. Thales was de Eerste greechische Wise.
Ümmer kiekt he in't Heven to de hillige Stern bloot,
Kiekt nich to de Eer und fellt in ein Pfütt to sien Föten,
Da ward he utlaacht as een Narr van sien eegene Putzfru.
Thales sökt de Beginn, de Anfong van al Kreaturen,
Sökt de eerste Stoff van de Welt un nannte dat Water,
Nümlich füücht is de Moder Natur un allet in't Leven.
Awwer anner Wisen meenten, de Anfong van allet
Un dat Innerste al de Kreaturen si Füüer
Oder de Loft. Un Heraklit seggt, de hillige Füüer
Si de beweglike Geest dor boven in't himmlische Hooge,
Düsse Geest nu holt de Schepfung in Wandel un Werden
Ümmer in't Leben, de Geest si de innere geestliche Füüer
Denn käm Empedokles, seggt, dat de Leer van de greechische Wisen
Al tosammen si rechtig, nich blot Water un Füer,
Loft oder Stoff si de Anfong van al de geschapfene Wesen,
Sünnern se al tosammen, Eer, Loft, Water un Füer.
Wenn sük disse veer Wesen vereenen, denn word dat Leven,
Wenn se sük schieden laten, si et dat Starven in't Weltall.
Nu de Kreeg zerstört de Vereenigung van düsse Wesen,
Awwer dat Leven is vereenigt in Leev un in Fründschaft.
Awwer Pythagoras käm und seggt, de Eerst van de Wesen
Si nich Füüer un Loft un Water un Eer, ne, de Seel blot,
Düsse Seel si de ewige Weltseel, den Anfong van allet,
Good geordent na Tahlen un vull van Harmonik un Scheenheit,
De kan man luuschen in de Mosik van de himmlische Spheren.
Düsse Geest un Anfong van allet un Weltseel in't Weltall
Seggt nu Heraklit, dat is de göddlike Woord, is de Logos,
Is de Verstaand van God, dat ewige Sien in de Schepfung
Un dat Innerste in de Seel un Hart van de Mischen.
Do seggt Parmenides von dem Sien, de ewige Eeene,
Dat is vullkummen, dat is in Ru, is eenig un göddlich.
Düsse Kloogheet schall di helpen, wann do in't Bivel
Blätterst und kiekst, wat Sankt Johann seggt van de Logos,
Godes Woord un Godes Verstaand un de ewige Kloogheet,
De ward een Minsch in Jesus dör de Jungfruu Maria.
MODER UN DOOCHTER
Ik will nu singen van Anna mit de güldene Locken,
Van de Göddin, un eer Doochter mit de prechtige Bossen,
De ward haalt van de Gevadder Dood, van de Küenig,
Allvadder hevvt den Dood gegeven de levende Jungfruu.
Fern van Anna, de Daam mit de scharpe güldene Swert un
Leckern Fröchten, ward de Doochter sehn mit de Nixen,
Mit de söte Deerns, se sammelte Blööm up de Wies, se
Sammelten Rösken un Liljen, Hyazinthen un Krokus,
De ward maakt van de Eer, de wuchsen na Allvadders Wille
As een Fallstreck för de Deerns, de blöömglieke Maagden.
Dor was een wondervulle Blööm mit straalende Kroon, de
Was een Freud för de onstervlike Gödder un Minschen,
Van de Wurtz up wuchsen dusend Blöömen, de duften,
So dat aal de Hevens dor boven un drunten de Eer ok
Un de See sük früten, jo, se lachten för Freud al!
Un de Deern was erstuunt un mit beeden Hannen ergriff se
Düsse moje Speeltüüch, awwer de Eer in de Ebne
Gäähnte, un Gevadder Dood mit sein swartlike Pirden
Sprung to de Deern, der Herr, Gevadder Dood, usse Bröer.
(…..)
AN DE JUNGFRUU MAREE
1
Maree ging door de Dornwald door.
Kyrieleison.
Maree ging door een Dornwald,
He hefft seven jaar nit gebladerd!
Jesus un Maree!
Wat hett Maree onder hörr Hart?
Kyrieleison.
Een lütte Kint ahn Pien,
Maree bracht hem onder hör Hart!
Jesus un Maree!
In de droegen doornen vun de Roosen,
Kyrieleison,
Dat Kint door werd geboren!
Un de doornen hebben Roosen gedragen!
Jesus un Maree!
Wat is det Kintchen sien Naam?
Kyrieleison.
De Naam shall Christus sin,
Dat was van de Begin sien Naam!
Jesus un Maree!
Wie shall düsse Kint bi de Kintchen sin?
Kyrieleison.
Det is de Hillige Johann,
He shall een Kintchen bi de Kintchen sin.
Jesus un Maree!
Wat kriggt dat Kint för Patengeld?
Kyrieleison.
De Heven un de heele weld,
Dat Kint kriggt sin padngeld.
Jesus un Maree!
Wat hefft de weld alleen gerett?
Kyrieleison.
Düs hefft de Christkintchen doon,
De hefft de weld alleen gerett!
Jesus un Maree!
2
Stern van de See, ik grööt di,
Gods hillige Moeder,
Alltied pure Maagd,
Gesegende dör naar de heven!
Dien Naam nahm de AVE
Van de Engel Mund.
Gebrük de Naam EVA,
Bring ons freed van God.
To jedeen een Moeder,
Wat se wull, wullst do hörn,
De do büst genomen na boven,
Hier un ümmer bi us to sin.
Jungfru in heven bi God,
Goedheid voor alln,
Wi di vertruut sin,
Maak us puur en hillig.
Geef dien lüt leven,
Leit us seeker,
Dat we eens in früüd wärn,
Jesus kümmt mit di.
3
Maree heff ik leev, dat is aaltied min gedachten;
De vull van Gnaad werd usse Moder:
Do Maagd, min Geest naar jo verlaangd;
Do Moeder geev us de Heiland.
Dien Hart is full van de leef van de Allerhoogste;
Düs was klaar döör dat bericht van de engel.
Do wies mi de padd to Heven.
Ik wull de Her dienen, ik wull dien knecht sin.
Do Fruu van de volk van God!
De Heiland op dien arm,
Do weet van arbeet un de dagliche brood,
Do büst bi de armen en nood.
Do hefft Jesus onder de Kruiz keken;
He hefft de Johann als dien Kint di geven.
Do Moeder van pien, maak us klaar,
Bi Jesus to staan, in kruiz un lieden.
O Moeder van Gnaad, oh geef us dien hand
Op aal usse padd up de erden grund.
Help us, dien kinners, in nood,
Laat din Leev bi allns sin, de di sökt.
Dör God gesteld over engel un minschen,
Geef us de rettung un de vrede in de weld.
Di früüd is groot, do Fruu in heven:
Do büst vull de Gnaad, de Her is met di.
4
O Maree, ik groet di,
De vull van Gnaad is;
Groet, do hoogste ornament:
God de Her, ik bün dien.
Do benedeet un gesegend
Aaltied pure Fruu.
Loov di und dien Kinntchen,
Jesus, de fruit van dien schoot.
Moeder van God, beste Fruu,
Kiek naar us arme sünners;
Beet för us,
Dat God us reddet von de dood.