De Cygnus
1
Erudito zelo fovens corda iuvenum, initium sermonis amabo, nam ipse est qui iuvenum facem illuminat.
2
Illa, quae urbem succendit, Annam, beatam Meretricem, cuius auri spiraculum redolet, et cum ea in somnio meo tota nocte velle nudum iacebat, donec suavis aurora venerat, tunc omnia nihili evasit. Non ego me deflebo crudelis foramine formae, Omnia mihi iam somnus dedit.
3
Venit dies, Anna, et gallus cantet in longa luce, et obtestatur crepusculum invidum, venit tibi maledictio a gallinis invidissimis, galle, quia me a domo abigis ad infatigabilem crepitum juvenum. gallinas. Tu senuisti, Tithone, aut cur Eos uxorem e lecto tuo tam mature pellis?
4
Serve meus, fac me oleo lampadis inebriari, rerum familiarium tacita loqui non potest, et tunc ire: solus enim Amor vivos testes non amat; et, puer, claude ostium. Et tunc, cara Anna.
5
Hanc mihi lucernam argenteam emit Ioseph, fidelis amoris nocturni conscius, et nunc ad eius cubile maneo, intuens abiuratae mulieris fornicationem. Sed tu, Ioseph, vigilare optimum est, crudeli cura angit, et ambo longe ab invicem ardemus.
6
Juravit Iosephus Annae se nunquam puerum aut mulierem praetulisse. Iuravit, sed verum est quod dicunt, iusiurandum procorum immortalium ad aures non perventurum. Iam amore puellae Iuliae ardet, et pauper Anna non iam verbum suum numerare potest.
7
Lucerna cara, ter juravit Annae, qui hic aderat, ut ad eam veniret nec tamen veniret. Lucerna, mox exis. Deus fallax lucem accipite. Si amice domi habet et cum eo amorem facit, nulla ei lux luceat.
8th
Loquitur Anna: Sancta nox et lucerna, nos elegimus vos ambos esse testes juramentorum: ipse juravit amare me, et juravi nunquam ab eo discedere, et vos estis testes juramentorum. Nunc autem dicit iuratum esse scriptum in aquis profluentibus, et tu, lucerna, eum in sinu Carinae vides.
9
Ego, Ioseph tuus, omne gaudium meum dulcissimum Annam volo, si de me suscipit gaudium. Oculi tui hanc desolatam separationem et me solum lectum sine te Iam flens ad templum Dianae Magnae Matris pergo. Sed cras urbs mea me recipiet et ad lumen oculorum tuorum volabo et mille bona tibi opto.
10
Odio! Cur non graviter feras Amor invadit numen, sed semper in cor figit? Quid prodest homini deus urere, aut quod trophaeum capiet capiti?
11
Aphrodite, si iuves pelago, servata dea dilecta, Quae naufraga tellus perit!
12
Lavemus, Anna, coronis in capitibus nostris, vinumque merum, majora eamus pocula. Breves iuventutis dies laeti sunt, ac tum senio omnia nobis negantur sapiente, postremo mors venit.
13
Anna quinquaginta annos nata est, sed massa comarum nigrarum adhuc qualis erat, et marmora pectorum eius adhuc firma sunt! Adhuc pellis eius sine ruga et odore ambrosiae, rore ex magna fascinatione et gratiarum decem milibus! amatorem, cuius non pigeat truculentas libidines, ad illam venias, non quinque decades memor.
14
Osculum Annae dulce est cum ad vim labiorum pervenit, cum leviter os eius tangat. Sed labiorum aciem non tangit; per rima oris sui, animam sugit a summitate digiti.
15
Ubi nunc est Praxiteles? Ubi sunt manus Polykleitos quae antiquae artis operibus vitam dedit? Quis comam odoratam Annae formabit, aut igneos oculos, et colli splendorem? Ubi sunt statuarii, caelatores in lapide? Talis pulchritudo, quanta deae imago templum meretur!
16
Aurea luna bicornis, omnesque sydera circum Fulgentes, et in gremium Oceani mergis, aspice, quoniam odorata me Anna reliquit et sex diebus frustra quaesivi. Sed nos illos incolumes recipiemus, Aphroditis argenteos in trahentibus canes misero.
17
Custodem undarum litoribus, Te mitto, Aphrodite, cupca hoc et sacrificiorum munus simplex. Cras enim latum Ionium mare transibo in uterum Annae meae. Da, miserere mei conditionis amoris, Quae cristas undarum regina simul et littora.
18
Nos, qui pretiosas libidines invisi sumus, nobilium dominarum servi esse non anteponimus nobilium virorum, qui redolent odorati, ac propriae classis odores vacent, et frigent etiam ad conclamatum. Suavis et suavis est pellice sua, et lectus eorum non est paratus. Sed imitatus sum Pyrrhum, Achillis filium, qui ancillam Hermionen dominae Andromachae praetulit.
19
Ego me dixi adhuc pueris machinam habere, nunc de mulieribus delirare me dicunt et pro crepundia foveam amo. Loco of sine faece cum puerorum complexione, nunc pulvere et rubigine et mulierum complexione circumdari placet. Delphinos in sylvis Erymanthi pascere cervos cano classibus aequor.
20
Nolo adulescentem, cupio cum matura foemina vinculum. Illa nocet, haec adoro. Nec uvas immaturas volo nec passas, sed decori maturos amoris thalamo.
21
Annon dixi tibi Annam nos ambo senescescere, nonne praenuntiavi amoris praedones cito venire? Ibi nunc sunt, rugae et cani, corpus exsiccatum, et os omni lepore carens. Num quis nunc habet speciem superbam implorare tuam? Non, amo alio modo: In sepulcro ambo coniuncti sumus.
22
Amor, dulcium munerum dator, dedit me tibi, Anna, servo tuo, ut bene iugo, jugum tuum in collum meum, inflexum ad libidinem, omnia mea sponte inclinans, omnia mea desideria bene volo. Ego amarum servus, numquam libertatem petam, numquam, mea amica, donec cano et senex. Nullus malus oculus spem nostram aspiciat!
23
Sic dormias, Anna, ut ante hanc portam frigidam me dormias; tam crudeliter dormias, quam dimittas eum, qui te amabat, ut tecum dormias. Non te tangit umbra pietatis! Miserunt vicini me, sed non
umbra pietatis. Veniet una die cani te de his omnibus commonere.
24
Anima mea me monet ut Amor et Annam fugiam, nam praeteriti temporis lachrymas et zelus bene novi. Imperat Amor, sed fugere vires non sum, nam me monet Impudens ipsa relinquere, et dum me monet osculatur.
25
Quoties in ulnis Annae iaceo, sive venero interdiu, sive etiam audacius, vesperi, scio quod ambulo viam meam in extrema abyssi, scio quod omni tempore inclementiam meam perdo vita. Sed quid opus est scire? Cor plenum est, et cum me gubernat Amor, cor meum non novit umbram timoris.
26
Sive te, o regina, corvo redimita coma, sive iterum cyprino rutilante coma, caput inluminat eadem venustas. Amen, Amor in hoc capillo adhuc canet cum resurget!
27
Ubi, Anna, nunc admirabilis claritatis tuae decor? Ubi sunt despectus frons et mens superba, longa gracilis cervix, et superbae talorum bracteae divites? Nunc comae incomptae et incultae et pannis ad pedes demissae. Talis est finis perditarum meretricum.
28
Hem, gratia sic faveo, diem mihi bonum iubet, cum a genis lenis marmor abiit, nunc mecum stulte, cum cincinnis cadunt, quae superba iactare Collo solebat. Ne accedas ad me, noli me ferire, derisor! Rubum pro rosa non accipiam.
29
Dulcis vera est, quis negat? Sed cum pecuniam petit, amarior fit quam tabaci.
30
Bene omnia dicit Homerus, sed optimum Aphrodite aureum. Nam cum, amice, nummum attuleris, nullus ianitor obstabit, neque canis latret ad ostium. Sed si nulla pecunia veneris, ibi est infernum.
31
Tres erant gratiae, aurum unum, argentum, et aes unum, sed nunc omnis Anna est gratiarum trium. Hominem honorat etiam cum senex est, et ferrum osculatur, et in argenteo numquam revolvetur ea mulier prudentissima est, ut Nestoris. Iovem quidem puto non imbrem auri ad Danaen venisse, sed centum aureos attulisse.
32
Facis omnia, Anna, sicut nomina tua. Hoc scio et in corde meo vadit. Labia tua mel stillant cum suaviter oscularis, et cum pecuniam quaeris inclementer pungis.
33
Danae te, Iovem Olympium, effudisti in imbrem auri, ut puer tibi pro munere dederet, nec te timeret, quia Deus es.
34
Jupiter pro rivis aureis Danaen emit, et te emam pro nummo aureo. Quantum Iovem dare non possum.
35
Amoenitates trium mulierum judicavi, quod me ipsas elegerant, nudum membrorum splendorem mihi ostendebant. Si Paris, qui deas iudicabat, has tres feminas vidisset, mendacium non esset: deas videre non voluisset.
36
Carina, Iulia et Anna espirantes, me iudicem elegerunt, et pulchritudine insignes deae, nudae stabant, nectare immersae. Prorsus sciebam quid Paris pateretur iudicio suo, itaque statim omnibus tribus deabus praemium dedi.
37
Noli amplecti mulierem nimis tenuem nec nimis pinguem, sed medium inter utrumque felicem elige. Prima curvas foemineas satis non habet, secunda nimis bucculentus. Neque inopiam neque copiam.
38
Mulier pulchra et multum bene aedificata me invitat, Marce, sive prima est sive matura. Cum parvulus est, mihi arcte haerebit, cum matura est, mecum faciet fellationem.
39
Mori non est? Quid mihi curae est, si in Orco torto pede ambulo? Habere debeo multos qui me portant, factus sum tam claudus. Quamdiu valeo, ut vides, hilaris sum simpliciter et numquam bonam cenam iterum desidero.
40
Matrem tuam Annam non audi, nocte media die et lucernae in urbe avertuntur, non attende his qui nos deridunt, sed lasciva par pari ac conantur. etiam felicior est quam me Nihil intentatum relinquas, elige cubiculum tuum et stilum tuum scribens, et dic mihi te visitatione mea gaudere. Experiri et bene agere. Si quid tibi opus est pro redditu et tunica, pete a me. Si puer praegnas es, hunc in mundum adduc, quaeso! Ne cures: cum adoleverit, sciet quis sit pater ejus.
41
Quis te percussit sicut hic, et avertit a te medium nudum? Cui cor tam saxeum erat, nullis oculis benignus aspicere? Forsan intempestiva venit, et amatorem occupatam invenit? Hoc fit, omnes faeminae faciunt, mea puer. At vero si quis tecum intus est, et vir tuus foris est, claude ostium foris, ne id tibi iterum contingat.
42
Non amo foeminam nimis corneam, nec ego amo quae nimis lepida est. Unum nimis cito, alterum nimis tarde convenit.
43
Ecquis hanc dimisit suam, quod amantem invenerit apud eam, quam adulterii nocens est ac si Pythagorae sapiens? Ergo, care fili, lacrymis ora mades, Insanientis tremes fores? Absterge oculos tuos et desine flere amorem meum, et alium non tam bonum videndi reperiemus.
44
Anna et Carina, duae meretrices, e portu Sanios equitant. Fugite, omnes pulli, ab Aphrodite piratis, et quisquis invadit et mergitur, absorbebitur mare.
45
Puella parva ubera non arte sed natura auget.
46
Illo: Bene vesperum. Illa: Bene etiam vesperum. Illo: Quid tibi nomen est? Illa: Et sicut tua? Illo: Noli tam curiosus esse ut simul omnia scire velis. Illa: Tum nihil. Illa: Occupatus es tu? Illo: Cum quovis volente me immiscere volo. Illa: Visne hac nocte ad cenam venire? Illa: Si vis? Illo: Ipsum bonum! Quanti constat? Illa: Ne mihi omnia ante. Illo: Mirum est. Illa: Da mihi quod vis dare mihi postquam dormisti mecum. Illo: Pulchrum est. Ubi habitas? Mitto tibi pecuniam. Illa: Dicam tibi cum iaceo. Illo: Et quando venis? Illa: Quisquam, cum voles. Illo: Nunc volo! Illa: Bene. Abeamus.
47
Saepius precatus sum, Anna, ut te nocte ardentibus blanditiis per amorem meum amare possem. Et nunc mihi nudus es propinquus tuis dulcibus membris, et iam totus sum debilis et somnolentus. Miser spiritus, quid tibi accidit? Expergiscere et noli debilitare! Paucis diebus frustra hanc summam felicitatem quaeras.
48
Oculi eius aurei et genae crystallinae et os rubrae rosae pulchriores. Cervix marmorea, et ubera eius poliuntur; candidiores sunt pedibus Thetidis argento. Sed si hic urtica in mediis atris cincinnis lucet, non postmodom curo.
50
Paupertas et amor duo mala sunt mihi. Paupertatem facile ferre possum, ignem tamen Aphroditis ferre non possum.
51
Adamavi, osculatus sum, percussus sum, adeptus sum, amatus sum, sed quis sum? Et quae est illa? Solus Venerem scit.
52
Votum Amor fecimus, et jurejurando devovimus. Sed falsa est, et inane fuit jusjurandum, dum superstes amor meus est, nec tamen ipsi suam vim di. Carmen nuptiale hoc est. Hymen! neniam foribus cane, toro perfido increpa!
53
Victrix Anna dolet mihi, cara Adonis, ubera in lecto tuo lacera! Si mihi moriens eundem det honorem, non dubitabo: tecum me sic ducite via!
56
Insanas, insanas, roseisque labellis, animam liquefaciens ambrosiae liminis oris, oculosque sub superciliis retia tenuibus et laqueis in corde meo positas, et ubera lactea vix velata, plena venustatis, bene formata; pulchrior omni magnolia flore. Sed quare canibus esurientibus similis sum os?
57
Amor, si ureris animam crematam, avolabit anima mea, habet etiam pennas coelestes, mi puer.
58
Parve Amor, perdis in me sagittas omnes e pharetra tuo? Sic me sagittis necabis. Et si alium vis mittere, non invenies sagittam in pharetra tua.
59
Dicunt: Amor fugiat! - Frustra sunt omnes conatus, quomodo ego a volucre, qui me prope persequitur, pedibus fugere existimavi?
60
Argentea mulier formosa fuit, sicut catarracta comae, Poma papillarum, teretes ut lac. Asinum eius rotundum, caro eius aqua fluida, convoluta et iactata movit. Manus eius tumorem
pudor non plane, sed quantum poterat.
61
Ludens in lecto caeruleo cum Anna lusca fecit ab imo pectore dulciter risum. Proieci te in lectum, inquam, duodecies, et cras te proiciam in lectum saepius bis vel plus, nescio quotiens. – Mane deinde illa venit, et ridens ei dixi: Utinam media nocte te vocassem, me ipsum possiderem.
62
Nondum tempus aruit tua forma, multae reliquiae fontis tui superfuerunt. necdum te longaevos lepore, nec e pomis nitidis, nec rosa, decor recessit. Ah! quot corda decoris exussit in cineres!
63
Anna, Siculum te putabam, sed tu iam ex Graeco in Persam mutasti.
64
Nix et grando tenebras serenant, Tonitrua terras omnes nubila concutit. Si me percusseris tum ego te ferire desinam, si me vivam, tu quoque vives. Quid mihi peius evenire potest quam ut per fores tuas ambulo cantus, nam me deus cogit, qui dominus tuus est, Iovem, cuius tu victima es, in rivum auri te convertit et thalamum penetravit aeneum.
65
Iovem ad Ganymedem ut deus sicut aquila venit, sicut cycnus venit ad matrem pulchram Helenae. Nulla est igitur comparatio inter utrumque. unus homo placet, alter alteri; utroque te amo.
66
Solam Annam inveni, orabat ergo, et genua ambrosia plicabat. Serva, inquam, hominem paene perditum, et mihi permitte paululum halitum. - Cum dicerem, clamabat, sed lachrymas teneras manus tergebat et leviter me percutiebat.
67
Pulchritudo sine venustate tantum nobis placet, sed nos non tenet, est sicut hamus qui natat sine esca.
68
Aut aliquis attentat amorem, Amor, ut redametur amor addatur, aut aut cupiat amorem tollere aut ad amicitiam moderari.
69
Pallasne, cum Pallanta, et Hera, cum calceis aureis conspexerunt Annam, clamaverunt ambo totis praecordiis: Non iterum vestem exuemus; satis est pastoris iudicium, turpe est, quod in certamine pulchritudinis bis amittimus.
70
Pulchritudo Aphrodite, os lena Peithonis, forma et viriditas volucris Horae, vox Calliope, sapientia, virtus Themidis, solertia Athenae. Vobiscum, dilectissimi, summa gratiarum quatuor sunt.
71
(...)
72
Haec vita est nec aliud, vita est gaudium; taediosum curarum removet! Anni viri breves sunt. Hodie nostrum vinum et saltatio et coronae floridae et feminae! Hodie bene vivere volo, nemo scit quid cras futurum sit.
73
Tu veru! Nesciebam quod Anna venturum esset, crinem manibus solutum ut in collum caderet. Miserere mei, Regina mea, nec succenseas oculis tuis immortales formas. Nunc video! Anna pulchritudinis dea est, non Aphrodite. Et ubinam haec pulchritudo est? Deam cinguli eius tibi surripuisse videtur!
74
Mitto tibi hanc coronam, Anna, quam meis manibus tortis floribus pulcherrimis. Sunt lilia et rosae et anemones roscidae et tenellae narcissi et purpureae violae. Hoc induere, et frustra esse desine. Et tu et floris ossis arescet.
75
Scito, Aphrodite, quod Anna, formosa mulier, mihi proximus fuit, et cor meum non modicum succendit. Ipsa sola mecum iocari voluit, et cum oportuisset, temerarius factus sum. Facile erubescebat. Bene, quod non adiuvit, sensit suturis. Aegre impetravi, et dixi mihi, nunc natum verisimiliter parituram. Quid igitur faciam, amare desinere vel amare manere?
76
Postquam color eius pulcher valde factus est, ut ubera pulsant, omnia bene, iunci teretes, frons incubantis, comae nigrae et longae. Sed tempus et aetas transitum fecit, et iam non est umbra sui prioris, sed crines terit tinctos et rugosos habet vultu etiam sene simia.
77
Si tantae feminae venustatis esset, quanta ante venustas erat, non fastidirent uxores suas, sed ceterae omnes tunc ingratae essent.
78
Anima mea in labiis meis osculatus sum Tomas in fronte. Misera anima! Venit transiliens viam ad videndum.
79
Poma apud te iacio, et tu, si me ex toto corde amasti, sume et da mihi de corona virgine tua, Iulia; sed si diversae sunt cogitationes tuae, licet oro me ames, sume poma. tamen considera quam brevis sit vita, quam fluxa pulchritudo.
80
Malus sum, qui te amat, me ad te mittit. Sed si tibi placet, Anna, et tu et ego dissolvam.
81
Ista rosis, roseo venustate, sed quid ipsa vendit, vel rosas, vel utrumque?
82
Anna, quid me tam dura lavare vis? Priusquam exuivero, coles mea ardet.
83
Si ego ventus essem, tu comas volitare nudo sinu, noctu in litore ambulas! Vel sume munus exemplar quod ego exsufflo.
84
Si rosea essem rosa, ut manus tua me evellere posset, et me inter ubera tua niveos poneret!
85
Servasne virgineam coronam, Iulia? Quid opus? Si in inferno es, non invenies ibi aliquem qui te amat. Amoris gaudia servantur in terra viventium, nam per Acheronta, cara virgo, in pulvere et cinere jacemus.
86
Miserere mei, carissime Apollo, Tu velocis arcus sagittarius, ipse Erotis Sagitta veloci laesus.
87
Anna in amore negat se esse, sed clamat tam voce ac si amoris iacula acceperit exercitum. gressus titubans aufert anhelitum, ostroque sub oculis umbras habet. At ego illam, pulchre coronata Aphrodite accensa, ardet indomita, dum clamat: Ah ardeo!
88
Amor, si duos ignire non potes, facem exstingue, vel flammam ab eo in eam transfer, ut ipsa etiam ardeat.
89
Non est Amor, cum oculi tui diligentes in spe vagantur et pulchritudinem capere cupis. Sed sagitta Erotis iaculatur vultum quisquis videt animæ, rabies cordis ejus exarsit, id est Amor, id est ignis. Qui boni sunt judices formarum, pulchritudine captantur.
90
Odorem tibi mitto, odorem mitto, ut qui Dionyso dedi sacrificia, Dionysi donum permittit.
91
Odorem tibi mitto, non tam ut te colam, nam olfacies odorem unguenti tui.
92
Anna pulchritudinis superba est, et si mihi facultas esset ut diceret salve — modo supercilia superba levaret. Si serta fores unquam pependit, iratis ocreis superba discerperet. Venit ocius, rugis et immitis senectus; festinare. Tunc saltem humiliasti Anna.
93
Pectus meum in sapientia armavi contra Erotem; non vincet, cum mortalis una contra immortalem passionem oritur. Sed si Dionysum adiuvat, quid possum solus contra duos deos facere?
94
Oculos habes Herae, Annam, et Athenas manus, Aphroditis pectora, et Thetidis pedes. Beatus qui te intuetur, ter beatus qui te audit loquentem, semideus qui te osculatur, et deus qui tecum ut amato suo dormit.
95
Quattuor sunt Gratiae, Aphrodite duae, Musae decem. Una est omnium Anna, gratia, et Aphrodite et musa.
96
Anna, oscula sunt sicut gluten avis, oculi tui sunt ignis. Cum me aspicis ardes, cum me tangis, celeriter me comprehendisti.
97
Amor, si ambos arcum experiaris, aequus es pro deo, at si vulneras unum, non facis ut deus.
98
Arcum tuum, Amor, trahe, et alium scopum inveniat in vacat, nam ego amoris vulnus non habeo amplius.
99
(...)
100
Si quis me reprehendit, quod Erotis famulus peritus me venatum ire, oculos meos cum glutino avium capere, feminas capere, noverit Iovem et Hades et Neptunum etiam libidinis servos fuisse. Si dii tales sunt, et imitantur homines, quid faciant male facta deorum imitando?
101
Illo: Salve, amica mea. Illa: Salve. Illo: Quis est qui praecedit te? Illa: Quid ad te? Illo: habeo rationem petendi. Illa: domina mea. Illo: Spero? Illa: Quid vis? Illo: una nox. Illa: Quid tibi pro ea? Illo: aurum. Illa: deinde animos habe. Illo: tantum habeo (ostendit quantum.) Illa: non erit satis.
102
Vides Annam parvam Venerem, sed ubera dulcia. Non multum inter nos est, sed ego in parvas ubera incidam et in cordi propius conquiescam.
103
Usquequo, Anna, clamabo ad ostium tuum? Usque dum precibus surdum erit cor durum? Cani iam crescere incipient, mox mihi Hecubam reddes Priamo.
104
Has retia tolle, Anna, me cum illis lusis, nec ad hoc labia tua effunde. Sinae vestis merae tibi adhaerent, et omnes formae tuae apparent sicut nudus, sed invisibilis. Hoc si tibi jocari videtur, in pellucido pallio meum membrum induam.
105
(...)
106
Mater, pia soror, quid sic latras dum accedo, et in tormenta crudelia ut glaciem proicis? Tu pulchram puellam Iuliam comitaris, et eius ambulationem custodis, iter meum ambulo, dulces modos intuens figuras. Quid vis invidere, misera mater? Inspiciamus, deos ipsi aliquando aspiciamus.
107
Quam amoenam amem scio qui me amat, et iterum bene scio quomodo mordeat eum qui me mordet. Nolo nimis exasperare qui me amat, aut iras graves, musae exasperare conetur. - Itaque dixi tibi et admonui, sed non magis quam ad mare Ionium verba mea audisti. Nunc ergo amara es et fles dum in gremio Carinae sedeo.
108
Infelix sum! Quid primum, quid novi, quid dicam? Infelix sum! Haec est essentia omnium malorum. Reliquisti, pulchram mulierem, cum omni excellentia in pulchritudine corporis tui, in dulcedine animae tuae. Recte te primam vocabant: nam tua fuit omni secundae incomparabilis suavitas.
109
Atticam Europam drachma habere potuisti, nullo metu ac nullo resistente, et laminas purissimas et ignem focis hyemis. Satis supervacaneum erat, carissime Jupiter, in album tauro te convertisse.
110
Pocula decem infunde ut pincerna, Anna, et mihi aliquid in sartagine amoena Carina friget. Dicet Annam magis amo. Apud Deum! Per ego ferum Dionysum his poculis stillo. Anna surgit hora decima vesperi sicut luna. Sola luna, quae una praelucet ceteris innumeris stellis?
111
Dicebam etiam antea, cum adhuc puellares essent Annae amoenitas: Nos omnes cum adolescit, consumet! Risit prophetiam meam. Sed vide! Tempus advenit semel prophetavi, et diu me vulnere patiar. Quid faciam? Impossibile est cor intueri purum eius ignem et aspicere, et cum volo ei dare vestem, dicit: Ancilla Domini ego sum. - Est mecum.
112
Amavi. Quis non amavit? In honore eius sum epulatus. Quis his mysteriis profanis est? At ego desperatus! De quinam? non propter Deum? – Vale, nam iam canos crines ruunt reponere flavos, vitae finem assexisse mihi narrans. Tempore lusi, nunc iam est et solum in ideis vivo.
113
Cum dives eras, iam pauper es non amaris.
114
Saevus adsidue Anna, quae procum nisi pecuniam nunquam toleravit, minus implacabilis videtur quam solebat. Miraculum magnum est, ut videtur, sed mutasse naturam non puto. Cicuta crescit cum temporibus immitis, sed cum facit, mortis est medium.
115
Ego Annam a Papho adamavi — non mirum est, iterum cum Anna a Samo amavi — bene non ita insignem: et tertio Anna a Xaxo — tum res non magis quam iocus est: et in quarto loco erat. Vigilia Argivorum. Fatum ipsum mihi videtur baptizasse Phil-Annam, quia semper in aliquo Annae desiderii affectus sum.
116
Mulierum amor maior est illis viris qui prompti sunt ut suos sequaces sedulo studeant.
117
Pulchritudo Tomas me dissolvit, sed vereor ne flamma iam in atrocem ignem creverit.
118
Sive odoratus halitus nardo dulcior Anna decies olet, expergiscere et in Charis hanc coronam sume manibus. Iam adhuc viret, sed in luce veniente arescentem videbis, novaeque iuventutis tuae symbolum.
119
Euge, quamvis nunc iactas et flectas, nunc ad laevam, nunc ad dextram in vacuo lecto, nisi formosa Anna tecum sit, desiderium quietis non te dormiet, nisi languor.
120
Anna dixit: Media nocte vir meus recessit a me, et veni ad Ioseph pluvia madefactus. Et tunc circa sedebamus? Non loquimur et non dormimus, quia amantes non dormiunt?
121
Anna parva est et paulo obscurior, sed crispa coma plusquam petroselino, et pellis tenella ibi descendit: magia est in voce sua quam in balteo veneficii Venerei, et nunquam renuit, et renunciat pariter. petere munera. Da mihi talem Annam, Aphrodite auream, ut eam amem, donec aliam illam perfectiorem inveniam.
122
Fili celebris Annae, obsecro te, ne me quoque contemnas, etiam si tibi non alio pluris videor. In duobus oculis gratias video, circum puerum pulchrum circumstrepunt. Neque mitis neque sincerus est, sed a multis pueris colitur nec amoris imperitus. Cave amicum meum et ne flammam inflas.
123
Luce, luna in nocte, luna corniger, qui amat videre comessationes, lucere per cancellos, et tua lux in auream Annam cadat. Non est deae immortalis crimen arcana amantium explorare.
124
Ver nondum floris germen aperuit, Virginalis decor adhuc viret botrus, sed puer Amor amat celeres sagittas acuere, Iulia, et occultus ignis gliscit. Festinemus, nos infelices amantes, priusquam sagitta in chorda ducatur. Praedico tibi incendium magnum propediem.
125
Numquam in aurum vertam, alii in taurum aut cycnum littoris vertant. Talia praestigiae Iovi relinquo et loco ut sis auis in perpetuum, dabo euam duas obolas meas.
126
Tot et tot, tot et tanta ingenia, cum timore et tremore fateor, et mehercule nec pulchra sunt. Drachmis Annae quinque duodecim avibus do, et facile est invenire, iam secretum non est. Animum amisi, aut talis in posterum fieri non potest.
127
Cupidus eram puellam nomine Iuliam, quae semel, postquam persuadere potui, eam in cubiculum meum clam introduxit. Ambo corda nostra verberabant ne quis superfluus nos opprimat et nostrum amoris secretum videat. At mater audiit eos confabulari, et subito mater dixit: In partibus collocemus, filia mea.
128
Pectus ad pectus! Pectora pectori nixa meo, et dulcia labra premebat. Anna prope me trahi nihil inter nos. De ceteris, quorum tantum lucerna testis est, non dico amplius.
129
Praesul Asiae, lascivis agitans moenibus tremens, delicatis digitis, laudo quod variationes passionum, vel quod huc et illuc tam molliter bracchia movet.
130
Quid tam tristes, quidve refertae sertae comae, Anna, tonsas oculis? Vidistin' in gremio socium socium? Dic mihi dolorem tuum remedium scio. Clamas sed non fateris, frustra quod negare conaris, facundiores sunt oculi lingua.
131
Iulia tetigerit citharam et cantat et ardentes oculos et garritum suum et ignis, qui exsurgit in me, ardebit te, cor meum, hoc est principium, et quando veniet finis nescis. Tu, miser corde, noveris, cum fumigeris, cito cremaberis in cinerem.
132
O pedes, o crura, o femora, o umbilico, o pubes, o coxis, o scapulas, o pectora, o graciles collum, o brachia, o oculi, o furio, o peractum. Motus, o praeclara oscula, o gemitus qui me excitant! Si Italica quoque esset, et nomen Flora erat nec tam pulchre cantare poterat quam Sappho, sed Persea etiam Andromeda Indicum amabat.
133
Maiestate tua, Aphrodite, iuravi per duas noctes ab Anna abesse, et tempus miserum, ut opinor, decepit, diva, risisti. Quia volo nulla secunda nocte adjuvit, juravique in ventum. Malo eligo quam tua causa apud te impium esse, quoniam tibi juramentum meum rupit, opto ex pietate mori.
134
Imber, Attice cadus, Dionysia roscida pluvia; plue eam, et nostram beatam picnic renova. Sileat doctus cygnus, et Musa taceat et Marcus, Et e converso dulce sit amor!
135
Cur tam bene structa es et tam longa cervice, cur tam bene scis ore garrire, Dionysi famulam hilarem et Musam et Aphroditem deam, cur cum amicae nostrae deliciae suaviter rides, cum ego sobrius es, ebrius es et ebrius es sobrius? Socialisandi praecepta non pare.
136
Pincernis: Imple poculum, atque etiam dic: Anna est pulcherrima! - Dic dulce nomen, vinum mollit, ille solus. Da mihi, licet heri sit, sertum quod olet memoriae. Videte ut rosa flet, Erotis favorata, quod Annam alibi videt, non in sinu meo.
137
Pincernis: calicem unum ad Anna-Aphrodite et unum Anna-Gratia et unum Anna-Musae. Nam eam deam describam, cuius nomen amatum misceo vino ad bibendum nomen Annae.
138
(...)
139
Dulce melos Arcadiae Pana tibia flas, Anna, Pan, dulcis tactus. Quo te fugiam? Amor me prehendit et ne quidem exiguum temporis mihi ad capiendum halitum dabis; aut me libido inicit, aut Musa, aut gratia, aut quid dicam? Haec omnia! Ego ardeo in igne.
140
Artes tactus Musae melodiae dederunt, Peitho eloquio tribuit sapientiam tuam, et Amor tuam formam ducit, in te collocat, Anna cum amoris imperio dei, tres tibi grates tres gratias.
141
Per Amor iuro me mallem aliquid in aurem audisse Annam susurrare quam cythara Apollinis.
142
Quodnam est? Dionysii hedera serta pulchrior, rosa Aphrodite? Coronam minus pulchram esse puto.
143
Flores plectuntur ad coronam Annae, sed Anna nitet clarior et coronat coronam.
144
Iam violae albae florent, et narcissi amantes pluviam, et clivum lilia frequentant, et iam plenissima floret Anna, amoena Amor, dulcis rosa libidinis, vernalis corona. Quid tam iocose rides, prata, nequicquam cum corona florum in comas? Plus habet offerre omnibus hortis odoriferis, et id semper praeferre naturae.
145
Mane hic, coronae meae, ubi te in hac suspendo fores, nec festinanter folia excutere, nam lacrymis te rigavi - pluviosi sunt oculi amantium. Sed cum fores aperit sertaque videam, lachrymae ex oculis cadunt, ut saltem serta suis lachrymis pulchro crine bibant.
146
Gratiarum quatuor sunt, quia iuxta has tres Gratiae nova Gratia stat, olens et olens redolens, benedicta Anna, aliis invidetur omnibus, et sine qua Gratiae nullae sunt.
147
Plectam myrtus in albas violas et delicatas narcas, in ridentes lilia et dulces crocos et hyacinthis purpureos et rosas rubras, delectari Erotis, ut veniat corona in capite Annae, cum illa Anna cincinnos odoratos spargere flores in pulchra comas.
148
Solem praedico Annam dulci loquendo, Omnesque gratiae Annae misericordiae.
149
Quis mihi Annam dedit, dominam sapiens garrula? Unam mihi trium Gratiarum dedit! Ille re cum venuste mihi donum dedit, et gratis mihi contulit gratiam.
150
Anna Celebris promiserat illa nocte venturum ad me, et juravit per Demeter sollempniter. Non venit et prima noctis hora desinit. Iuravit iniuriam? Serve, lucernam exstingue.
151
Arguta, potens culicibus, improba turba, suboles, sugens hominum sanguinem, o nox volucrum bestiarum, Anna, quaeso, dormias paulum in pace, et edat haec mea membra potius. Sed quid ego frustra? Ipsa quoque in tenero gaudens truculenta ferarum corpore Annae gaudent. Sed te praemoneo, maledicta animalia: desine tam insolens, neve manus invidiosas senties vires.
152
Culex vola, cito cum nuntio meo, et sede ad aurem Annae et susurra ei: Ioseph vigilat et expectat te, et dormis, o pigra, quae obliviscitur amantem te? - Heus! Apage te! Apage tecum, dulcis tibicen! - Sed dic ei humiliter, quod videris comitem dormientem de nocte vigilantem et cum dolore zelum excitantem. At si mihi caram mulierem attuleris, petasum imponam capiti tuo, culex, pelle te leonina, et baculum in pede imponam.
153
Anna dulci facie, erotica perfusa, saepe e alta fenestra despicit, porta patefacta, o charissime Aphrodite, per flammam ex caeruleis oculis Ioseph, quae ante fores eius stabat.
154
Sicut Aphrodite, e mari emergit et novam in terra vitam suscitat, quam ob causam Anna vita recte appellatur.
155
Ipse Amor in corde meo formavit dulciter loquentem Annam, animam animae meae.
156
Amor-amans Anna, oculis caeruleis ut mare aestate, suadet omnibus Erotis iter conscendere.
157
Amor, ungues Annae acuuntur, levia enim scalpendi ad cor perveniunt.
158
Captiva Anna quondam lusi, et cingulum vestiebat Aphrodite multorum colorum et aureis litteris inscriptum; in circuitu scriptum est: Ama me et noli esse cordi, si alium amem.
159
Hos cingulos et imagines tibi, Aphrodite, Ioseph tibicen et dedico. Mercator, scis unde sint hae cingulae et unde hae imagines.
160
Candida Anna, nudum quis te vidit iuxta Iosephum? Gemitus est intra me. Non est sabbatum dilecto tuo; ardet etiam castis Amor sabbata diebus.
161
(...)
162
Crudelis Anna momordit, et quamvis nullas notas morsus ostendit, dolor ad digitos pervenit meos. Amor amat, absim, est mecum, spe consummatus sum, quod semisomnus inveni meretricem, scio, et tactus mors fuit.
163
O apis florida, cur gemmas veris et lucem in Annae pelle relinques? An quia et dulcia et Erotis stimulum habere putes, ut aegra et semper amara cordi sit? Ita, ut mihi videtur, hoc tu cogitas. Apage, redi ad flores tuos, amas!
164
O nox, sola experire te vocavi et videre quam turpis Anna, Pythia, semper amat me fallere, male me tractat. Veni ad eam vocatus et non invitus. Sic una die stare potest ad fores meas, et tibi queri quod per me idipsum passa sit!
165
Mater deorum omnium, cara nox, audi quod peto, sic te precor, nox sancta, veniae comes. Si quis sub Annae pallio fovet, tactu corporis calefactus, exstingue lucernam in oculis suis, et dormiat sicut Endymion.
166
O nox, o desiderium Annae, evigila, o visiones crepusculi, lacrimae plenae et laetitiae, reliquiae amoris mei? An adhuc caleat memoria osculi mei in cinere frigidis phantasiae? Nullane concubinam habet praeter lacrimas, et ante pectus manus prehendit, et mei somnium osculatur fallacium? An est alius amor novus, novus amator? hoc numquam videas, cara lucerna; sed cura eorum, quae tuae curae commendo.
167
Nox erat, pluebat, tertius Amor, Vino ebrius eram; ventus aquilo frigidus et solus ego eram. Sed formosa Anna superat omnia. Hoc vis errare, et non invenisti requiem in foribus? Quantum clamavi, madidus ibi mansi. Pax, Iovem, pax, carissime Iovem! Ego quoque amare didici.
168
Ignem et nivem in me mitte, et si vis, fulmine percute me, vel me infra scopulos rapite. Quisquis enim ab Erote obtrectatorum luctationibus vincitur, nec Iovem explosiones sentit.
169
Dulcis in aestate sparsus nivis sitientibus, et dulcis nautis post hiemem zephyrus est. Dulcior tamen, dum duos palla tegit amantes, Et decus ab utroque accipit Aphrodite.
170
Nihil dulcius Amor, cui omnia pulcherrima paucis secundis durant, et etiam mel ex ore meo exspui. Sic ait Anna, sed si Aphroditem non osculata est, at illa quae sint lilia nescit.
171
Poculum vini dulce sentit gaudium et narrat quam tangit os garrulum Annae, amici Amor. Mug felix! Utinam in me poneretur, et animam meam in uno haustu biberet!
172
Cur, aurora, hostis Erotis, semper tam mane in strato meo despicis, cum adhuc in caris Annae lacertis calesco? Utinam perfices celeres tuos retrogrados, et fias iterum vespera, cuius dulces radii in me cadunt pulcherrime. Semel, cum Iovem cum Alcmene concubueris, iterum oculis Iovem redisti, non hoc modo rudes es.
173
O Aurora, inimice Amor, lente mundum ambis, nunc altera sub Annae pallio calescit. Sed cum tenuis amor in meo gremio iacebat, cito ad nos venies serio obsistens, quasi lucem me perfundere voluisti, gavisus es de tristitia mea.
171
Dormis, Anna, flos tener? Morpheus, licet alatus, si tua caedere verberibus, ut nec illa, quae sopit oculos Jovis dormiret, sub te essem, sed facerem quicquid necesse est.
175
Novi iuramentum tuum vanum, nam libidinem prodit, et odoriferis adhuc umentibus carcerat. te produnt, somnos graves produnt oculi, ac cinge cinge caput tuum. Incasto turbata coma, crispata recenter, Omnia tremunt membra a vino. Apage te a me, publicus peccator, lyra, quae bacchatur et amat sonum crotalum et digitorum crepitum.
176
Horribilis Amor, terribilis! Sed quid prodest, quod etiam atque etiam dico, et multis cum suspiriis, terribilis Amor! Nam puer ridet et exultat cum abjectus sum, et cum maledico, etiam in alto crescit. Mirum est, Aphrodite, quam tu, viridi qui emersisti mari, talem genuisti ignem.
177
Civitas sic loqui debet: Perit! Amor, Amor, crepusculum nunc ferox incessit gressus eius alil de lecto suo. Puer tam dulcis et flebilis, semper crepitans, velox et risor, inridens, alis supinus, et pharetra eversa. Quem patrem vocare non possum, neque coelum neque terra neque mare perfidum agnoscunt. Omnibus undique odiosus est, si novas laquei circa corda denuo iactare cupit. Sed expecta! Ibi prope nidum est! Ah! Sagittarius parvus, id est quomodo me in oculis Annae celare cogitasti!
178
Vendite Amor! In matris pectore adhuc lactet. Vendite Amor! Quid ego eum? Nam simum nasum habet et parum prodest, et unguibus fricat, et saepe sine causa ridere incipit. Praeterea non potest eum lactare, semper crepitando et acutissimo visu habet, et ferox est, et etiam carissima mater eum domare non potest. Monstrum est; hoc modo vendi debet. Si mercator est qui venturus est et infantem emat, huc veniat. Sed ecce! Rogat, orbis lacrimas prorumpit. mulier mundi! Non vendam. Noli timere, Amor, hic manebis ut Annam videas.
179
Per Aphrodite, Amor, omnes in ignem mittam, arcum tuum et pharetram sagittarum. Imo ego uror omnia. Cur tam inepta et iocularia rides et ad me nasum trahis? Ridebo te mox. Veloces alae tuae interficiam, quae desiderii viam monstrant, et conpedibus ferreis constringam pedes tuos vincam si te in vincla dedissem. Minime! Nimis es male ut me vincas! Has leves soleas alatas accipe, et pennas celeres pande, et alios visita viros.
180
Quid mirum, cum sagittas spirantis ignis sagittas caedis Amor iaculatur et acerbos oculos ridet? Estne amator matris suae? Et Hephaestus maritus eius? Quae inter ignem et gladium iacebat? Et mater eius est mater maris, nonne fremit ventis? Pater autem non habet nomen. Sic Hephaestus ignem habet, et saevit ut fluctus, et tingi se sanguine undiis Aris amat.
181
(...)
182
Da hoc nuntium Anna. Anna, ecce! Bis dic ei, et totam phrasim tertio repete. exi! Ne dubita, fuge - modo expecta momentum! Anna, o Anna, quo vadis antequam dicam tibi omnia? Prorsus id quod scripsi tibi antequam aliquid adiecerim - immo quo instrumento utar, nolo dicere - id solum - dicere ei aliquid, ne dubites quicquam ei narrare. Cur litteras ad te sum, Anna? Non potes videre me ire cum te, et te praecurrere?
183
Quattuor sunt in coetu nostrum et quisque suum amatum affert, id est octo, unum vitrum vini satis est. Vade, mi puer, ad Marcum et dic ei primum utrem quam missum est dimidia parte plena. Sed attende, quod omnes implere cupimus.
184
Scio non me intromitti, cur deos vocas? Omnia inveni, certe: non iurasti, scio omnia. Hoc decebat, quid erat, cum fueras modo puella, sola semel dormis, tu solus? O maxillam aeneam, iterum dicturus sum: Sola? Egregius fortis Georgius non - et nisi ille - sed quid mini minaris? Apage te de gemino lecto, mala bestia, e lecto meo. At ego quod tibi maxime placet faciam, scio quem requiris ut videam, sic mane, sis mihi vinctus.
185
Vade ad forum, Marce, et habe tres haleces et decem parvas citrea et duo duodecim squillas a mercatore (pro te numerat) et rectus esto. Et sex serta rosarum - et, ut decet viam tuam, inspice eam et ad meum locum invitas Annam.
186
Ne putes, Anna, lacrymis veris me fallere tuis. Scio te neminem absolute plus quam me amas, modo quoad me iaces; sed si esses cum alio, te ipsum plus quam me amares.
187
Dixit Anna: Ecce quam falsa facta sunt basia tua! Tempus semper amorem fictum revelare.
188
Non me fallit qui amat. Lenis sum, testor Aphrodite testor, sed Amor in me perfida jecit arcum, omniaque in cinerem sum consumta maxime. Sagitta una flammea post aliam acceleravit ad me, et non ad momentum extinguit ignem suum. Nunc mortalis sum, volucrem vindicem deum. Possum ego sui defensionem author?
189
Nox longa est, et hiems est, et nox concumbit cum Pleiades medio coelo. Ambulo et sto ad fores eius, madefactus in pluvia, cupiditate libidinis victus. Non me percussit Amor, sed iaculum crucians ardente rubente igne.
190
O salsus unda amoris et insomnis zeli et brumalis mare cantus et vini, quo feror? Huc illucque meam navim relicta remus verberat. Videbimusne unquam adhuc teneram Annam?
191
O sydera et luna, o levissima es et amici Erotis per noctem iter, et tu, mi mandolin, serenarum mearum comes, viden, proterva Anna? Sed evigilavit lucerna eius et multum flevit, aut aliquos habet secum nocturnos socios. Tunc ego serta precantiae suspendam in foribus meis, lacrymis exaruit omnes, et in ea haec verba scribens: Aphrodite sacrat tibi Ioseph, cui secreta indulgentiae tuae, hanc amoris sui praedam revelasti.
192
Hospes, si vidisses Annam nudam, diceres B esse in Y versam.
193
Anna me cepit, Adoni, ut lacte tuo funereo ubera micantem tunderet. Sed hocne fiet mihi, cum moriar? Non moror, me tecum proficiscere.
194
Ipsa Amor comitatur Annam mollem, thalamo Aphrodite flavam Propositam, flos sacer a capite ad calcem decoris, marmoreis onustus primordialibus albis insculptus gratiis. Sagitta cordis adolescentis emisit ab arcu purpureo chordas.
195
Tres gratiae, triplicem coronam Annae nexae, coronam triplicis pulchritudinis. unus in pelle sua libidinem incidit, et alius formae suae desiderium amoris dedit, et verborum suavitatem sermonis dedit. Ter beata, cuius lectus fuit Aphrodite, cuius verba sunt Peitho, et Amor dulcis forma creata.
196
Pulchritudo Annae donum est Amor, incantat suum Aphrodite cubile, Gratiae det gratiam Gratiae.
197
Ita! Pulcherrimas comas Annae somnus fugatur, per pellem Annae redolens, per amorem Amor in Iliade, et vigilantem lucernam, quae mysteria amoris mei saepe vidi bacchante, iuro tibi, Amor, si haberem. thalamum spiritus mei, et si vis audire hoc verbum dictum: Si haberem armarium verbi mei, non exspuerem illum.
198
Non, per Annae comam, per calceos aureas Annae fores, rorantia odore, per angustos oculos mitibus risum emittentes, novas in poste serta, iuro, Amor, nulla sagittas alatas iam pharetra tegit; omnia sagittae tuae infixae sunt in me.
199
Vinum et perfida volumina, et dulce amori Annae, missum cum Iosepho dormitum! Iamque hac Aphroditis praeda se madefecit et virginis amore, odore, calciamentis, panniculo molli, testes coitus ac violentia.
200
Croceo palla, viridis hedera nigra, redolens adhuc myrrha, — mollibus ocellis in memoriam sacras noctis festa Priapo dulci se devovet.
201
Anna vigilabat usque ad pulchram matutinam stellam, aurea Ioseph gaudens, et ab hac vigilia corona in Aphroditis sacrario pependit, musae tibiis adiuverunt.
202
Magdalena in portals equestrianismi purpureas flagellos Deo dedicavit, et politos habenas, cum Annae in stadio agaso potitus, aemulum suum exercentem, cum vespertini equi hinnire iam coeperant. Carissime Aphrodite, da victoriae gloriam indubitatam, fac hanc gratiam, ut victoriae nunquam obliviscatur.
203
Frontem tibi Anna dedicavit, Aphrodite, aureae teretis aculei crurum, quibus in tergo admissarii sedit, feminibus nunquam rubentibus, tam facile scivit vehi; nam sine adspiratione genus finivit, eoque in magna foribus templi tui hoc telum aureum pependit.
204
Non iam, Anna, abiete se defendunt contra verbera remi Aphroditi, sed dorsum tuum flectitur sicut brachium demissum, et grisea vela remissa sunt, et remissa ubera tua quasi plaudens vela et venter tui ratis torridis tenditur undis, infraque tota potat unda, et pelago fluet, et labilis artus. Egone in hac vita trans Acherontis mare navigabo in veteri hoc loculo?
205
Amor Annae incantatio, quae hominem ex transmarinis et adolescentibus e conclaviis suis venire potest, in amethysto diaphano sculptum, in auro et lapide lazuli in molli lilac lana, illa venefica se Aphrodite exhibet, possidens Iosephum thesaurum.
206
Anna et Carina, deorum filiae, iam maturae senectutis, promtae operae, musae provectioris, pana musas suas dedicant artes, una citis tibiis labra spirat, altera tympano Priapo, amico servit tatis, vesperi comites in convivio oblectabant, cum tibiis dulcibus ludentibus, quae per totam noctem exspectabant ut diem confractum videret, sed non comedunt quia portae non apertae sunt.
207
Anna et Carina non ordinantur ire ad viam deae ante domum Aphroditis, sed in eremo faciunt quae non sunt propria. O domina nostra Aphrodite, trux puellas in lecto stagno clementer respice!
208
(...)
209
Gratia tua, Aphrodite, pulchram Annam in caerula vidit Ioseph, et amore flagrans siccas umida femina carbones cordis sumpsit. Naufragus in terra constitit, at illa in mari leniter in litore excepit. Ambo autem pariter in amore sunt, preces inspiravit in auriculam Aphroditis non inaniter.
210
Me ramum excutit et me rapuit, heu! et speciem eius requiram, qui liquescet sicut cera ante ignem. Et si obscura est, quid ad me? Sic carbones sunt, sed cum urunt, splendent sicut rosae.
211
Lamenta et laetitia quid me exagitant? Flammae sunt ab igne Aphroditis. Amores meos non desinam, et cupiditates indefessus novos dolores me retinent, Aphrodite.
212
Sonus amoris semper in auribus meis est, et oculos obmutescendo, lacrimae dulces sumunt portorium. Nocte quidem et luce, silentium depellit Amor, et iam in corde suo scripsit. O alatus Amor, an potes ad nos volare, sed ab omnibus mulieribus fugere non valeo?
213
Si quis est cum Anna, abeo, sed si dormit solus, propter Deum me ei paulum trado, dicens me ebrium esse, et propter fures, cum Amor duce veni.
214
Hic Amor qui in me vivit, pila ludere vult, et tibi, Anna, cor meum jactat. Sed age, consente mecum ludere, quod si projicias me a te, non feret hanc praevaricationem lasciviae iocandi.
215
Obsecro te, Amor, in omni reverentia, et Musa supplicantis mihi, ut me ab hac insomnis passionis meae ad Annam quiescam. Per arcum tuum iuro didicisti, nemo tam bene iaculari potest, sed semper alatas sagittas tuas in me mittis, etiam si me feris, breviter dico: En, hospes, parricidium opus Erotis.
216
Cum amas, non plane flectat anima genu flectat, et in oleosis supplicationibus repereatur, sed modicam afferat superbiam, saltem quoad supercilia formationis, et sereno risu aspicias. Est enim plus minusve negotium mulierum, ut facile superbe nimis, et deridere eos qui tam flebiles sunt. Is est optimus amator qui, occasione amoris, mulieri reverentiam miscet cum parvae virili superbia.
217
Iovem in imbrem aureum Danaen versos, sic nodum intactae virginitatis in duobus excidit. Finis fabulae puto quod pecunia, omnium victor, muros ferreos et compedes omnes frangit, pecunias omnes lora laxat, omnia cincinnos aperit, pecunia feminarum genua contemptis oculis facit. Nummus erat Danaum voluntatem flecti. Amans enim Aphrodite supplicans significat se dominae pecuniam posse ferre.
218
(...)
219
Oscula nostra surripiamus, Anna, et pulcherrimum et pretiosum opus Aphroditis faciamus. Dulce est amoris exitum non invenire, et omnium videntium oculos custodum vitare: dulciora sunt aliis furtiva basia.
220
Si in barba tua iam canities inveniatur, Ioseph, et cum candenti aculeo amoris furoris hebetetur, debes, cum passionum iuventutis tuae cogitaveris, miserere iuvenum et dolorum iuvenum; non tam iratus inbecillitates, tenuis puella totis crinibus sui splendorem rationis spoliat. Solebant liberi esse, si eos hodie tamquam patres spectes, et nunc subito misanthrope factus es?
221
Quousque pergimus oculos furtim permutare, ignem nostrum operire conamur? Nostras aerumnas exhibere debemus, et si quis opus nostrae communionis impediat, ut dolor finiat, gladius utriusque nostrum remedium erit, dulcior illo, si non simul in aeternum vivimus, iturus simul in morte.
222
Cum citharam plectro percutit, terpsichore chordarum est resonans, et cum altae gravitatis tragicae melos canit, strepitum melpomenis imitatur. Si novum esset pulchritudinis certamen, Aphrodite prius praemium amitteret, et Paris iudicium suum converteret. Sed tace! Sileamus ne Dionysus nos exaudiat et Juliet pro Ariadne amplectatur.
223
(...)
224
Audi, Amor, cor meum et iecur ea voles, et si sagittam habes, aliam partem mei feris.
225
Meus amor vulnus apertum est quod semper ob vulnus lacrymat, in re mala sum nec mederi nequeo, nec Anna miti unguenti opus est adhibere. Ego sum Ioseph, fili mi; esto fidelis et imple desiderium pulchritudinis tuae, quod in me excitat pulchritudo tua.
226
Quam diu, oculi, mero mero potantibus audacter, a nectare Erotis non cessabitis! Longe fugiamus, quantum et vires et tranquillitas habemus, donec sobrius Aphrodite mitius accipiat sacrificium. Sed si me illic quoque possidet ira, lachrymas porrigam gelidas, doloremque mereor in aeternum patior, quod dolendum tibi erat, qui me in tam igneam fornacem conjecisti.
227
(...)
228
Dic mihi cur lassas comas gestare manus et dealbare, scalpello unguibus abscinde! Cur nunc purpureo flore maris vestes tuas adornas, ut prope iam non sis formosa Anna? Oculis qui non vident Annam non curo ut clara Aurora in aurea luce videat.
229
Homo, intuens fletum Niobae, interrogavit: Quomodo saxum flere potest? Sed cor Annae, lapis vivus, non miseret mei, qui per tot noctes caliginosas deploro tenebras. Utroque culpa est Erotis, qui Niobe liberos suos attulit, et mihi dolorem libidinis.
230
Doris stamen e crinibus aureis traxit et eo quasi captivas meas ligavit manus.
231
Os tuum gratia floret, genae florent floribus, oculi nitent Erotis, manus cantu nitent. Oculis auribusque cantu capis, omni ex parte capis miseros iuvenes.
232
Osculans Carina, figebat cor meum in Anna; haerens labiis Annae, imaginem Iuliae in capite porto, et Iuliam amplexus, cor meum Magdalena exit. Negavit umquam aliquis? Unum post aliud accepi in armis semper apertis, judicio confirmans amoris abundantiam. Culpa qui volet, dives in amore maneo.
233
Anna: Cras videbo te. Ioseph: Sed longum tempus est usque ad crastinum, via longa est, horae sequuntur horas. Ista omnia mihi promittis, qui te amant, aliis multa dona habes, sed mihi perfida tantum. Anna: Sed ad vesperam te videre volo. Ioseph: sed quae est vespera feminarum? Age plena rugarum innumeris!
234
Loquitur Anna: Ego, quae in iuventute mea dulci Aphrodite regno dedere pertinaciter negavi, adversus Erotis stimulum pugnasti, iam paene cinerea, ante te cervicem meam, o regina Aphrodite. Suscipe me et ride, quod sapientem Athenam non semel vicisti, cum de pomo pulchritudinis contenderis.
235
Venisti contra spem meam, desiderabat me, et miraculo implesti vanitatem animae meae contremisco et cor meum impletur ardore, submersa est anima mea in fluctibus amoris. Sed me serva naufragus, accedat nunc ad terram, me in portum recipiat tuum.
236
Imo forte meo levior dolor est Tantalus apud inferos dolor. Formam tuam numquam vidit, numquam labiorum flatum negavit, rosa mollior aperta. Tantalus numquam sic exclamavit. Fructum desiderat supra caput, sed iterum mori non potest. At ego, qui nondum mortuus sum, passione pereo et usque ad mortem debilitaor.
237
Tota nocte lamentavi, et, cum venit aurora, requiescebam aliquantulum, circum me hirundines pidoneae, et me iterum lachrymis moverunt, dulcem soporem fugant. Caeci sunt oculi mei, sed iterum Annae cogitatio cerebrum meum occupat. Valeant, invisi loquaces! Non me, luscinia lingua fuit. Ite flete, Ityle, collem, et upupa gemens inter saxa sedet, ut dormiam parumper, et iucunda somnio veniat, et evadat circa me bracchia Anna.
238
Cur gladium evaginabo? Non, mi iuro, alienos amores servos laedere, sed propter te, quod ego Arem, licet Aphrodite cedat. Gladius hic amoris mei comes est, nec speculo egeo, sed me in eo video, at licet amem, caecus sum. Sed si mei obliviscimini — gladius lateri me transfigit.
239
Flamma furens exstinguitur, non patior, Aphrodite, sed frigore morior. Nam postquam carnem meam sumpsit amarae, Amoris anhelans libidinis, Per ossa et viscera mea penetrat frigus. Ignis itaque altaris, cum omnia oblationes consumit, sponte sua propter inopiam supellectilis defervescit, novo supellectili reficiendus est.
240
Amor zelo persecutus sum; apes enim in umbra laborant, sed cum floribus sunt vere. Aurum tamen illic astutus fidicine mella Aphrodite vincat.
241
Vale in lingua mea, sed verbum meum retineo et prope te adhuc moratur. Horresco enim atrox emigratione horrida nocte Orcus horresco. Nam lux tua similis est diei, sed muta dum loqueris, dulcior sirenibus, omnes animae meae tibi adhaerent.
242
Cum vidissem Annam, pallui, nam cum illa erat maritus, sed cum tremore dixi ei: detrude ante fores fulmen, solve clavum, et in medium fige seram; clavem meam alae ianuam basim mucrone transfigunt! - Sed illa risit et ad virum suum respexit et dixit: tu melius ab ianua mea discede, vel canis tibi curae erit.
243
Risum tenui per quietem amplexus puellam. Illa se totum dedit, nec omnibus voluntatibus recusationem praebuit. Sed quidam zelus amor nocte quoque latente me, somnus horrendus rapitur, et poculum fundet beatitudinis. Sic et in somnis somnus meus invidit amori dulce cupiditatum mearum assequendum.
244
Oscula Carinae sunt longa et sapida, oscula Annae sunt alta et umida, et mordet Iulia. Quod maxime me movet? Ne aures iudicent osculorum, ego autem gustum trium iudicabo. Cor, iam dulcia Annae noverat oscula et dulci dulcia mella suo vertere ad eam; vincit enim sine pretio; si qua est in alio gaudio, nemo me eripiet ab Anna.
245
Cachinnant et hinnitum ut equa admissarius odoratur; vis mihi narrare quomodo me excitare vis, sed frustra. iuravi, tribus lapidibus iuravi in manu mea me nunquam aspicerem blandis oculis puellam duro. Exerce te basia et labra sapida, donec nuda impudentia tua tumet pout, at nulli conexus es. Sed abeo aliter, quia alii sunt qui meliores sunt socii in ludis Aphroditis.
246
Oscula mollia sunt Annae, mollia sunt nivea membra, mollia quaeque sui. Sed durum est cor eius sicut lapis. Res incerta est. Obnixa est. Amorem attingere non potes, solum labra, cetera vetitos fructus. Quis vetitum hunc consequi possit fructum? An Tantali sitis haec est aeterna?
247
Anna nomine sed non re! Cum nomen tuum lepidum audivi, fortasse recte es, at mihi etiam morte crudelior es fugit diligentes eam et, quae non amant eam, sequitur; os habet hamum furiis in vertice: momordit, et tenet, et rubris sinit pendere labellis.
248
O clemens manus, unde omnes nigros pectere crines? Quomodo te? Nonne te miserabilis vagitus emollivit, crines scissos, cervices humilitas flexas? Frustra iterum atque iterum percussisti frontem. Illa non sinit me mea manu tangere ubera. Non, quaeso, domina mea, ne me tam crudeliter punias: mallem ferro perire!
249
O superba Anna, nunc venite sagittae Aphroditae, intolerabili damnando superbiam, brachiis e cubili tuo me custodis, et iaceo, ut videtur, in vinculis sine cupiditate libertatis. Sic animas, et inertes justi moriuntur amantes, fluminibusque ingruit amans.
250
Dulcis, amice Marce, risus Annae est, et dulces lacrimae quae cadunt ab oculis pulchris micantibus. Heri, post multum tempus, caput in humero meo imposuit, sine mora suspirans. Clamavit cum eam osculatus sum et lacrimae sicut fons frigido manavit et in labiis iunctis cecidit. Quaesivi quid ploras? Dixit: Vereor ne pro te omnes alii juraverunt mihi.
251
Volvis oculos ad occultam iram et torvam exprimendam, volvis oculos, et rubentem labra nudabis; cachinnantes tenetis, et comam gloriam excutitis, et superbas manus, ut video, in desperationem extenduntur. Sed cor despectum tuum non incurvatur, nec etiam in ruinam te emolliris.
252
Pallia istas, decus meum, abiciamus, et nudum, nodum, invicem amplectentes. Nihil inter nos veniat, nec te tenuem, qui claudit a me, quasi murus Babylonis. Pectora nostra et labia iungantur, cetera velentur in silentio. Linguam garrulam odi.