CYGNUS
INTRODUCTIO
LAUS PHILOSOPHIAE
Petrus:
Quinte mi, de te hoc mane somniavi.
Quintus:
An unus ex tuis propheticis matutinis somniis?
Petrus:
Deus solus novit. Venisti in meum studium et librum de bibliotheca mea parva elegisti. Tunc meam picturam inspexisti divinam sapientiam depingens et dixisti: Volo fieri sapiens.
Quintus:
Valetne vitam omnino dedicare sapientiae?
Petrus:
Suspicor. Cito enim transit robur iuventutis, sic adolescentulus cum sapientia mature se armet. Quia si eruditionem sinceriter quaeras, potes fieri sapiens in senectute.
Quintus:
Estne philosophia quantum uxor?
Petrus:
Id dico. Quia mulieres multum laborem et laborem afferunt, in parvis necessitatibus vitae cotidianae distraheberis. Tristitia ne dicam quod amor peribat affert. Sed contra est quod dicit philosophia: ego diligentes me diligo. Philosophia socians tristitiam non affert, sed gaudia spiritualia quieta, nec taedet illam, est enim fons inexhaustus.
DE DIVINA SAPIENTIA VISO
Quintus:
Philosophia ergo coelestis foemina vel dea est vel aliquid tale? Iam vidisti eam?
Petrus:
Illa mihi visa est, cum essem in altissima desperationis abysso, et desperans de vita, et cogitans de modo finiendi vitam meam. Tunc mihi apparuit et vere me salvavit ab inferis. Philosophia sola est salvator meus.
Quintus:
Habebatne speciem, visibilem figuram, quam mihi describere posses?
Petrus:
Bene stabant super lunam, thronus erat lunatus in quo stabat Venus in concha. Tota eius figura cingebatur solis radiis aureis admodum splendentibus. Palliolum longam caeruleam gerebat, quae usque ad pedes nudos pervenit, et stellae stellae in chlamyde depingebantur. Illa manus ante pectus. In capite velamen gerebat. Inclinatum est caput, et despexit me sicut clemens mater benigna.
Quintus:
Et vultu? Vidisti faciem?
Petrus:
Capillos longos nigros habebat, rectos et medios divisit. Frons alta cogitationum radiata. Supercilia eius subtilissima et nigra et pulchre arcuata. Palpebrae mediae ilicis. Ex magna, amygdalina, oculis fulvis, vidi lumen coruscis animae caelestis eius. Ita, quo altius oculos eius inspexi, eo magis intellexi me in eius oculis repercussum esse ante eam flexo. Vultus erat valde calidus et misericors, me aspexit amore. Nasus eius gracilis et non magnus valde, nasus foemininus valde erat. Genae ejus albae et leviter rubentes, erat enim recens et virens sicut puella quatuordecim. Labra ejus plena et molliter curvata, os medium apertum quasi aliquid dicere, immo quasi osculari. Labia lepido risu quae me captant in aeternum.
Quintus:
Et dixit tibi aliquid?
Petrus:
Illa insusurravit: Ego sum Sophia, fui, et sum, et ero. Ego sum Alpha et Omega. da mihi cor tuum filium meum.
DE AMORE SAPIENTIAE
Quintus:
Quare philosophia non solum habet cum theoriis et ratiociniis abstractis, sed amore quodam?
Petrus:
Ita, quia philosophia significat: amorem sapientiae. Hebraei, verbi gratia, unum tantum verbum habent, ut et cogitationem et unionem amoris significent, quod verbum est cognitio. Nam solum quod amamus scimus, et quod scimus solum amamus.
Quintus:
Estne valde magnus amor cum vitae meae facultatem amandi soli philosophiam dedico?
Petrus:
Sed contra! Nobilis sermo philosophiae, Salomoni creditus, est: Ego diligentes me diligo. Imo etiam magis, si in te orta est timiditas, ut serviat sapientiae tota vita tua, quia vocat te, quia eligit te. Quia circuit terram, quaerit homines dignos eius.
Quintus:
Numne hic amor differt ab amore uxoris ac propriorum liberorum?
Petrus:
Philosophia quidem est sicut uxor, sed non mulier cum corpore mortali, philosophia autem est persona coelestis cum corpore mere spirituali.
Quintus:
Nec liberos?
Petrus:
Latinus dicit: Qui liberos non genuit, libros scribit. Sed etiam saepe contingit quod Sophia unum ex amatoribus suis mittit ad excitandum alios filios ut magistrum vel paedagogum vel amicum.
Quintus:
Putasne hoc invisibile, pure spirituale matrimonium cum coelesti sapientia penitus impletum?
Petrus:
In aeternum genibus eius gratias agas pro te eligendo, quod eius sine exceptione et inmenso amori minimo cum terrenarum feminarum affectione comparari non potest. Sane vero nulla est melior uxor Sophia.
PARS I
ORIENTALIS PHILOSOPHIAE
DE JUDEO
Quintus:
Salomonem adscripsisti. Judaicus erat?
Petrus:
Laudatur etiam in Scripturis Hebraeis ob sapientiam suam.
Quintus:
Etiamne philosophiam habent Iudaei?
Petrus:
Mira sunt sapientiae litterae, partim Hebraice, partim Graece scriptae.
Quintus:
Qui libri sunt, quid sunt, quos legas?
Petrus:
Tantum tibi commendo. Liber Iob hebreus prolixe tractatus est, quomodo intellegatur iustorum innocentium passio. Canticum Salomonis, Scriptura mystica est nuptiarum inter Salomonem et Sophiam. Ea non legeris donec quadraginta annos perveneris. Salomonis proverbia figuram mulieris sapientiae in novem capitulis exhibentes, et in viginti ulterioribus capitulis sapientiam vivificantem, sapientem et stultum esse. Scripturae Graecae haec sunt: Baruch liber prophetae de fallacissima Dei sapientia loquitur. Liber Iesu Sirach docet sapientiam de ore Dei provenire et cultores in terra quaerit, nec non multas vitae regulas, quam sapientem vivere. Liber Sapientiae in sexto capite decimo describit in summa speculatione mystica de Dei sapientia et de matrimonio cum ea.
DE AEGYPTIS
Quintus:
Veteres Aegyptii toties citantur arcanae sapientiae fons. Quid docent?
Petrus:
Aegyptii mortis mysterio teneri. Litteras amplas de inferis mortuorum scripserunt et quas orationes anima intrat in regnum mortuorum dicere debet. Sunt etiam aliquot hymni deis, praecipue deo principali Ra, soli dei, sed etiam lunae deae Isidis. Haec dea Isis etiam sapientiae dea colebatur. Tertia pars scriptorum est vita practica sapientia, doctrina a sapientibus tradita filiis suis. Dum preces mortuorum et hymni deorum saepe nimis phantastici sunt, scripturae sapientiae rationabiliter in bonam, piam et iustam vitam perspiciuntur.
DE BABYLONIA
Quintus:
Quid de astrologia cogitas? Estne ista cosmica sapientia aut Babylon? Quae est ergo sapientia Babylonica?
Petrus:
Astrologia inertibus est. Babylonii sidera deorum sedes aut etiam deos putaverunt. Eorum mythologiam in epicis gloriosis explicaverunt. Heroicus clarissimus est epicus Gilgamesh, vetustissimus heroicus in mundo heroicus, et adhuc iucundus est hodie legere. Plerumque, suus de morte evadere et immortalis fieri quaestionem.
Quintus:
An heroicis responsum est?
Petrus:
Finit Epici renuntiationem: mors inevitabilis est, immortalitatis arcanum amissa est. Obiter Epici quoque Gilgamesis meminit Diluvium, quod Hebraei quoque referunt. De Noe et arca, licet audias.
Quintus:
Suntne alia scripta Babyloniorum quae superfuerunt?
Petrus:
Ita, post Epicum Gilgamesium, potissimum mythologia est fabula creationis mundi a Deo.
Quintus:
Item sicut Hebraei?
Petrus:
Etiam Hebraei creationem mundi in lingua fabula referunt. Quaedam ex Babyloniis transtulerunt, praeter quod non multos deos, sed unum habent.
DE INDORUM
Quintus:
Longius ac longius penetramus in extremo Orientem. Hodie multi Indos et eorum sapientiam laudant. Ante omnia yoga loqui multum est. Quid de prudentia Indorum dicam?
Petrus:
Dissimilis in Occidente, yoga gymnastica physica non est nec exercitatio ad sanitatem mentis et corporis consequendam. Yoga est arctissima, ascetica meditatio interiorem vanitatem creare intendit, et animam ad fulgurationem praeparare perspicitur: Spiritus meus et mundus spiritus unum sunt.
Quintus:
Quae sunt igitur praecipui Indorum scripta, ut eorum sapientiam discutere studeam? Quid est vetustissima scriptura?
Petrus:
Vetustissima scriptura est Veda. Veda significat scientiam. Veda quatuor constat Vedas, quas Indi revelationes deorum esse putant. Maxime Veda Rig Veda est. Est haec hymnorum collectio ad deos Arrianos. Plerique ex his hymnis canunt Deum principem Arrianorum, Deum tonantem Indrae. Altera Veda, quae magicis carminum in versibus expressa est, adhuc facile lectu est.
Quintus:
Sed id non admodum sonat ut philosophia.
Petrus:
Plures ad philosophiam pertinentes sunt textus Upanishadum, id est, philosophia Vedanta. Imprimis de relatione inter me et vos, inter me et mundum, inter me et Deum, ego sum mundus, mundus deus est. Deus et ego unum sumus. salus haec est.
Quintus:
Quid postea?
Petrus:
Epici heroici infiniti in versibus, praesertim Mahabaratha et Ramayana. Haec est ingens intemperantia poesis gestiens. Germanice tantum breves narrationes in prosa sunt.
Quintus:
Estne in hoc quaestus qui scire volunt?
Petrus:
Bene, poetica veritas post velum pulchritudinis. Qui sensum poeticam non habet, anima dimidiata est. Praesertim in heroicis heroicis Mahabaratha opus independens aedificatum est, id est celebre Bhagavad-Gita.
Quintus:
Puto me ante nomen audivisse.
Petrus:
Scholares Europaei maximum omnium temporum poema didacticum philosophicum appellaverunt.
Quintus:
Quid philosophia eius?
Petrus:
Deus Krishna, Dei Vishnus avatar, divinam philosophiam explicat bellatori Arjuna. Primo manifestat ei quod homo est iustus anima immortalis quae diversis corporibus induit diversa vita. Inde yoga varias ei formas exponit ad salutem. Ponit yoga meditationis ac yoga activae vitae. Culmen igitur est via Bakthi, amoris Dei ut perfectissima via ad salutem.
DE SERES
Quintus:
Yin et Yang ubique his diebus dicuntur. Quid docent Seres antiqui, et libri ibi praestantissimi?
Petrus:
Antiquissimus sapientiae liber superstes e Seres est I Ching. Diversas stratas a diversis temporibus continet. Oracula vetustissima sunt, e testudine oracula veniunt antiquissimae antiquitatis. Haec oracula postea explicata sunt. Denique Confucius omnia singillatim enarravit.
Quintus:
Non sum superstitiosus nec oracula credo.
Petrus:
Ego Ching ut oraculo libro non habes, ut librum sapientiae legere potes, hominem rationis ac rationis plenum.
Quintus:
Quid est Tao?
Petrus:
Tao est actu inscrutabilis, etiam difficile transferre. Deus interpretatur, modus, significatio, dux universitatis, vel relinquitur non transmutatus. Possit etiam dicere Tao sapientiam divinam vel rationem divinam. Tao omnia regit, in caelo et in terra, in mundo, in natura, in civitate, in familia et in homine. Et Tao sequi est verus homo, nobilis, sapiens, sanctus.
Quintus:
Estne haec specialis philosophia Tao Te de Lao Tse?
Petrus:
Non, Tao est prima notio philosophiae Sinensium in genere, non solum Taoists, sed etiam Confuciani et Mohisti. Sed ad libros vetustissimos primos revertamur. Praeter I Ching, Canticorum Liber seu Liber Trium Odarum Canonicus habetur.
Quintus:
Ita poemata? De amore carminum?
Petrus:
Collectio est vetustissimae carminum popularium Sinensium, inter carmina amatoria, poemata politica et hymnos religiosos. Omnia autem philosophice et mystice interpretantur Confucius et eius discipuli. Ergo etiam pars sapientiae canonicae est.
Quintus:
Nunc Confucium nominasti. Quisnam ille fuit, et qualis fuit ejus doctrina?
Petrus:
Confucius viator erat praedicator, qui circum se turba discipulorum congregabat. Verba sua in colloquiis Confucii scribebant. Confucius sapientiam antiquitatis admiratus, eam in praesenti decade voluit redintegrare. Conatus est igitur educator in aula regia, sed defecit. I Ching commentavit et librum carminum composuit, Shi Ching. Concordiam universalem vidit, Tao, in omnibus regentem et omnia figens. Caelum est Pater (non speculatur de Deo) et Imperator est Filius coeli. Imperium familia magna magnitudine est. Familia in parua magnitudine claris aedificiis ordinatur. Pater familiae caput est. Prolis incumbit pietatem vel amorem filialem erga parentes exhibere. Ad primum ergo dicendum quod senior frater debet curam habere de minore fratre ut pater curam filii, et frater minor fratrem maiorem reverenter diligat. Sic omnia de celo ad regnum procedunt familie. Veneratio traditionis familiae ad religionem elevatur, cum in cultu domestico antecessoris domus maioribus offertur, ut maiores inmortales fiant (in memoriam familiae).
Quintus:
Id ipsum patriarchale est. Etiamne cum Taoisti?
Petrus:
Lao Tse decem millia vocat Tao matrem. Loquitur de arcano Femininae aeternae. Quem, inquit, coelum vult salvare, ille salvat per dilectionem. Homo naturam sequitur, caelum natura sequitur, caelum Tao sequitur, Tao seipsam sequitur: Tao tantum homo debet contingere, non aliquid voluntarie aut coacte. Leges tantum fiunt ubi amor exstinguitur. Non solum amicos, sed etiam inimicos diligere debet homo. Nullum imperium contra finitimos bellare debet. Christiani Lao Tse prophetam vocant.
Quintus:
Sentio quid Tao esse possit. Potestne fortasse aliquis dicere spiritum mundum? Sed quid de Yin et Yang?
Petrus:
Primum veni ad secundum magnum Taoist philosophum, Chuang Tse et ejus librum Vera terra meridionalis flores.
Quintus:
Etiam de Tao loquitur?
Petrus:
Immo, etiam cum eo, Tao mysterium manet inscrutabile, quod sola mente comprehendi non potest. Cum eo Taoist philosophia vere mystica visionarius fit, eumque communicat cum Upanishads et mysticis christianis.
Quintus:
Iam Confucium et Taoistas explicasti. At tu tertiam scholam nominasti.
Petrus:
Ita Mohisti. Ad philosophum Mo Di. Solus est qui expresse de Deo locutus est. Constituit eum Shang Di dure: Imperator coeli. Hoc nomen in Bibliis Sinensium protestantibus inscriptus est: Dominus Deus Shang Di, In Mo Di, Shang Di est deus deorum, habens sub se aulam divinorum spirituum. Regnum, quod Shang Di in terris constituere vult, est regnum amoris universalis erga homines. Nullus Sinensium philosophus conceptum amoris tamquam omnium rerum in Mo Di fecit. Etiam pacifist fuit.
Quintus:
Vere, hodie omnes de Yin et Yang loquitur. Sed in expositione philosophiae Sinensium, Yin et Yang nondum ascenderunt.
Petrus:
Theoria quinque elementorum theoria yin et yang addita est. Eo tempore Taoism e philosophia ad superstitionem superstitiosam fantastically evolvebatur. Origines alchimiae, quae ab antiquis Sinensibus inventae sunt ad quaerendum elixir, qui homines immortales facit, hoc tempore etiam iacent. Multi ab impiis medicamentis perierunt, ut poeta dixit.
Quintus:
Estne yin et yang unitas boni et mali, amoris et odii?
Petrus:
Sinensis non erat stultus. Haec secreta est stultitia.
Quintus:
Sed?
Petrus:
Yang apricis partibus montis Yin est. Sinenses duplicem structuram in mundo viderunt: Patrem caelum et terram matrem, diem ac noctem, solem et lunam, lucem et tenebras, maria et montes, masculum et feminam, actionem et passionem, procreationem et receptionem. Haec inter se complent, inter se complent. Fundamenta vitae sunt. Vir et mulier inter se complent. Sed in viro est etiam aliquid foemininum, et in foemina quoque aliquid masculinum. Et simul se complent Tao formare, ex una parte.
Quintus:
Quae est summa Tao philosophia?
Petrus:
Lao Tse: Homines omnes iocosi sunt, sicut ad ver Festum, solus ego tristis et sola, sed almae matris honoro. Mundus matrem habet. Quisquis adulescentiam suam detexerit, immortalis est.
PARS II
PRIMI SOCRATICES GRAECI
HOMERI ET HESIOD
Quintus:
De sapientia Orientis locuti sumus. Occidentis vero quae est sapientia?
Petrus:
Hi Graeci sunt. Mille annos ab Homero usque ad Plotinum, Graecae sapientiae, ac dein MD annos sapientiae Christianae, hoc est conversatio Jesu Nazareni primum cum Platone tempore Patrum Ecclesiae, deinde cum Aristotele in Medio Aevo, deinde cum Plotino. in Renaissance. Sed ante Thalem primum philosophum a poetis-theologis, Homero et Hesiodo saeculo IX, et Orpheo VI incipiendum est.
Quintus:
Cur Homerum theologum vocas? Nonne heroum casus tantum scripsit?
Petrus:
Homerus Iliadem et Odysseam scripsit. Legi potest Iliadem heroicum heroicum, ut Troiani et Graeci milites inter se pugnant. Sed Iovem ac deorum deasque Olympi etiam in Iliade Homerica theologia continet. Odyssea de erroribus Ulyssis agit, legere potes ut peregrinationem novam, sed etiam videre potes quomodo sapiens Ulyssus ducitur ab Minerva, dea sapientiae, peregrinationem ad veram domum suam per omnia pericula. vitae propositum.
Quintus:
Omnes probabiliter de nomine Homeri audiverunt, eius fama per tria milia annorum duravit. Sed quis est Hesiodus?
Petrus:
Hesiodus aetate Homeri fuit. Theologiam non in talibus excitandis heroicis fabulis involvit, sed potius ut theologus et philosophus loquitur. Eius duo opera principalia sunt Theogonia et Opera et Dies. In theogonia canit de creatione, non ut Moyses de creatione caeli et terrae et hominis, sed de origine deorum. In operibus et in diebus decantat iustitiam, tamquam homo divinus. Ut Salomon canit sapientiam ut coelestem faeminam, sic Hesiodus iustitiam canit.
ORPHEUS
Quintus:
De tertio poeta theologo, Orpheo, dixeras. Estne ille Orpheus apud inferos? Estne hoc modo fabulosum figura fabulosum? An historicus homo est? Et nota est quid de doctrina eius?
Petrus:
Orpheus extitisse videtur. Ei tribuuntur hymni Orphici Diis deabusque Graeciae. Est, ut ita dicam, posteriorum poetarum theologorum fabulosorum numinum. Est autem etiam, ut ita dicam, aurora philosophi poetae. condidit enim scholam philosophico-theologicam, quae post eum Orphica appellantur.
Quintus:
Numquid Orpheus philosophiam a theologia separavit?
Petrus:
No atque hoc etiam est admodum moderna inventio. Vidimus in Oriente quomodo theologia Dei vel numinum et sapientiae doctrina pares sint. In philosophia Graeca nascentes, theologia est pars philosophiae: philosophus enim de omnibus cogitat, etiam de divinis. In philosophia Europae-Christiana, philosophia tunc ancilla theologiae appellatur.
Quintus:
Ecquid habes quod Orphici docuerunt?
Petrus:
Sermo de creatione, de anima et de iure edendi. In principio erat chaos. In principio nox erat, et dea noctis saltabat, et venti in modum anguis saltabat cum ea, et coivit cum illa, et concepit et peperit ovum. a quo totus mundus formatur. Ovum in mundo sedit deus Amor, deus amoris, qui ovum mundum in mundum explicavit.
Quintus:
Ut in aliquet magna. Sed quid est anima?
Petrus:
Orphici docuerunt animam esse caelestis originis et immortalis ac leviter connexionem cum corpore terreno, mortali, migrantem e corpore in corpus, metempsychosis seu transmigratio animae, item reincarnatio et renascentia. Multi non-Iudaici populi hoc senserunt, sed alienum a Judaeis est.
Quintus:
Nonne nutritionem memoras?
Petrus:
Ita Orphici carnem animalem non edebant, solum plantabant cibos, putabant animal posse esse animam reincarnatam. Sed an pisces ederint, certum est.
Quintus:
Mihi placet. Dico: Corde homo non comedet omne quod habet oculos.
Petrus:
Omnes religiones praeter Christianitatem suam puritatem leges habent.
THALES
Quintus:
Poetas-theologos nunc vocas, idemque Orpheus theologos fabulosos deos pertinere videtur. Sed quando ipsa Graecorum philosophia coepit? Orientales quoque religiosiores fuerunt quam sobrii, praeter forte a Sinensi.
Petrus:
Thales Milesius Occidentalis philosophus primus. Cœpit cogitare de mundi origine. Non habent Graeci creatorem Deum sicut Judaei. Pliilosophi iam incoepit volvere principium mundi sine diis fabulosis naturae. Quaerebant elementum primum, ex quo omnia emerserunt, materiam primam, ut ita dicamus, seu primam materiam. Thales aquam assumpsit, quoniam biologica vita sine aqua esse non potest.
Quintus:
Itaque non nititur initium mundi religiose divino modo explicare, sed ratione scientifica. Quam moderni Thales cum ea est. Philosophiam seu naturalem exercuit?
Petrus:
Utrumque. In genere dici potest: Philosophia antiquitus circum naturam versabatur, Medio Aevo circa Deum, et recentioribus temporibus circa hominem.
Quintus:
Quomodo consideravit naturam scientifice?
Torsten:
Dicitur quod primus philosophus deambulabat et suspiciens in caelum, conlectus ad pedes eius advertens et in lutum foveam incidit. Nimis illi ancilla risit ex animo.
Quintus:
Sic saepe ab uulgo insanos existimatores ludibrio habent.
Petrus:
Ita est. Sed legenda nucleum veritatis habet. Thales in puteum siccum descendit ad perspectiva firmamenti per fistulam putei emendandam. Astronomiam non curabat Babylonicam astrologiam. Et bene noverat firmamentum, ut accurate praediceret eclipsis solis. Dies huius eclipsis solis etiam appellatur: natalis philosophiae occidentalis.
Quintus:
Quando philosophia nascitur?
Petrus:
Nata est die 28 mensis Maii anno 585 a Cn. Natalis eius ibi celebrari potuimus, veluti natalicium philosophorum.
PYTHAGORAS
Quintus:
Ita Thales philosophus primus.
Petrus:
Primus vero Pythagoras se philosophum appellavit. Philo est amicus, soph est Sophia, sapientia. Biblia de sapiente loquitur, sed Pythagoras quem me sapientem appellem, non sum tantum amicus sapientiae.
Quintus:
Pythagoram novi ex mathematicis.
Petrus:
Ita postea Plato dicet: Nemo intrat in templum philosophiae, qui non per portam mathematici introierit.
Quintus:
Mihi placet. Ubi poteris cognoscere logicam cogitationem ac mathematicam? Fortasse in computatrum scientia.
Petrus:
Ita videtur. Logica Aristotelis se habet ad leges computatrum scientias.
Quintus:
Sed quid docuit Pythagoras praeter theorematum mathematicum?
Petrus:
Musicam quoque scientifice studuit. Eaedem leges quae musicam regunt, harmonias leges dixit, item firmamentum regunt. De harmonia sphaerarum magnas dixit, et quoque asseruit quod sonos harmoniae sphaerarum semel audiverit.
Quintus:
Quid dixit de anima?
Petrus:
Ut omnes Graeci: homo est animus tantum, non corpus, animus immortalis est et e corpore ad corpus errat. Quam ob rem Pythagorici fabam non edunt.
Quintus:
Me excuso?
Petrus:
Imo renasci possent fabae habitacula maiorum.
EMPEDOCLES
Quintus:
Num Graeci adhuc de mundi initio cogitaverunt?
Petrus:
Graeci quattuor elementa esse dixerunt, ignem, aerem, aquam et terram. Fringilla nunc elementum quisque lectus. Vidit aquam unum elementum primum, aliud aerem, et tertium ignem. Empedocles autem omnes quattuor.
Quintus:
Quid movet quattuor elementa?
Torsten
Secundum Empedoclem, duae potentiae sunt quae movent elementa. Amor elementa ad uniendum movet, et pugna ad separandum movet.
Quintus:
Quod genus amoris.
Petrus
Quattuor vocabula amoris apud Graecos sunt. Cura est amor parentum erga liberos, Eros amor inter virum et mulierem, Philia amicitia est inter viros. Christiani notionem quoque induxerunt agape, quae est amor Dei suiipsius praestans.
Quintus:
Quid de amore Empedocles cogitabat?
Petrus:
Philiae, amor amicitiae insuetus, quem maxime aestimabat, quia est mere spiritualis. Sed et eam Aphroditen appellavit amoris deam.
Quintus:
Siccine est Aphrodite, quae nucleo mundum tenet?
Petrus:
Empedocles in Aphrodite hymnum scripsit, eamque solam superioris saeculi aurei numinis appellans, quando deitati homines immolabant, non vero sacrificia humana, nec animalia, sed flores, mel et thus offerebant.
Quintus:
Cultor id ut veniam. Sed quid de morte et anima?
Petrus:
Empedocles Siculus fuit. Aetna ascendit, calceos reliquit in summo cratere et in lavam calycis vulcani immersit.
Quintus:
Quare?
Petrus:
In morte cum anima divinae naturae plane unum fieri voluit. Tragoedia de morte Empedoclis.
HERACLITUS
Quintus:
Sic mundus elementorum amore et odio regitur?
Petrus:
Omnia coniungit in amore et odium separat. Dixit ergo Heraclitus: Bellum est pater rerum.
Quintus:
Ut tristique.
Petrus:
Omnia decent et moriuntur, aeternus vitae necisque cursus. Omnia, Panta rhei, fluunt, nec in eundem amnem ingredieris, quem heri ingressus es, quia nova est aqua.
Quintus:
Sed quid restat?
Petrus:
Heraclitus etiam in aetemo incremento ac corruptione aliquid permanens quaesivit. Sensit etiam eam Logon.
Quintus:
Logica?
Petrus:
Duo vocabula in dictione Graeca sunt. Fabula est verbum narrationis et logos est verbum exprimens cogitationem rationalem. Logos interpretari potest ut verbum vel significatio vel ratio.
Quintus:
Et hic Logos est aeternus in omni adventu et eundo?
Petrus:
Hic Logos est etiam nucleus divinus in anima humana. Viam interna ingredi debet ad inveniendum aeternum Logos in anima propria.
Quintus:
Et unde haec omnis decor et transitus, quae est origo?
Petrus:
Heraclitus ignem spiritualem appellavit. De medio ignis universi dixit.
Quintus:
Quid Heracliti reliquiae?
Petrus:
Eius notio Logos praecipua notio facta est christianismi, quae docet Logos, ut Verbum Dei, hominem in historia factum esse hominem, Iesum Nazarenum.
PARMENIDES
Quintus:
Quod omnia in natura fieri et praeterire, patet.
Petrus:
Bene, Parmenides aliter vidit, fieri et praeterire non curavit, solum aeternum et immutabile vidit.
Quintus:
Quomodo pervenit in eam?
Petrus:
Per visionem quam in pulchro carmine prodidit. Per noctem cum nymphis equitavit, filiabus de nocte venit ad portam justitiae. Iustitia divina eum in palatium caeli intromisit, et ibi deam Veritatem in sua pulchritudine vidit. Cui dea veritas revelata est: nulla res vera est unum, aeternum et absolutum.
Quintus:
Nihil est igitur?
Petrus:
Nihil non est nisi ens. Sola dea veritatis aeternum esse habet, pater mendacii nullum aeternum habet ens et in nihilum resolvitur.
Quintus:
Esse igitur divinum est?
Petrus:
Ita Parmenides dicit. Id Iudaei dicunt per viam. Deus tuus se vocat: ego sum qui sum. In graeco translatione scripturarum sanctarum Iudaeorum Deum te vocas: esse vel esse. Hoc autem esse est absolutum, aeternum et unum.