KLOPSTOCK: DAT MESSIAS (PLATTDÜÜTSCH VERSION IN HEXAMETERN)

VUN TORSTEN SCHWANKE

SANGEN I

Sing, unsterbliche Säl, de Verlöösung van sündigen Lüüd,

De de Messias op't Eerland in sien Minschheit vollbrocht hett,

Un dorch de he Adam sien Afstamm to de Leev' vun de Göttheit,

Lid'nd, doot un verherrlicht, wedder erheven hett.

Also geschah dat Willen vun'n Ewigen. Umsonst rebelliert'

Satan ageen den güttlichen Söhn; vergebens reischt Judah

Sick gegen'n up: he deet dat un vollbrach de grote Verlöösung.

Aber, o Dön, de alleen de Allerbarmhörige kennt,

Darf ok de Dichtkunst, ut düstern Farnt, bi di naht kommen?

Weih' mi, Schöpergeist, vör den ik hier still anbede,

Föhr mi as Din Nachahmer, in völliger Overschluckung,

Füll mi mit unsterblich Kraft, in verklor'te Schöhnheit.

Rust mi mit Dien Füer, Du, de de Deefte vun de Göttheit

In'n Gliek sühst un den Minschen, uut Dreck maak't, sig hallowe.

Rein mööt dat Hart wesen! So darf ik, ok wenn mit bangstimm'

Eines Doodschnen, doch den Verlöser vun Gott besingen,

Un de gruwige Weg, mit'n verschul'tern Stolpern dorchloopen.

Lüüd, wenn ji kennt de Hööchheit, de ji deemsdamals empfungen hebt,

As de Schöper vun de Welt Versöhner wurr, denn hürt

Meinen Sang, un ji vör all, ji wenig Edlen,

Leefste, hertliche Frünn vun de middlichen Mittler,

Ji mit'n wiederen Weltengericht vertraueliche Sälen,

Hört mi un singt de ewige Söhn dorch een güttlich Leven.

Nahe bi de hillige Stadt, de sick nu in Blindheit entweihte

Un de Krone vun de Hööch erwählung unwissend weggewaurpt,

Vörmalens de Stadt vun de Herrlichkeit Gottes, de hilligen Väter

Pfleg'nd, nu en Altar vun Blot, vergössen vun Möörd'rs;

Hier, wo Messias sück losriß van'n Volk,

Dat em nu ehrte, doch nich mit dee Empfindung,

De blievt untadelhaft vör dat schauende Oog vun Gott.

Jesus verschol' sick vör disse Entweihte. Dat wieren Palmen

An'e Siet un Volk mit juubelndem Hosanna,

Aber umsonst. Se kenden em nich, de König sie nömmt,

Un den Gesegneten Gottes to sehn, warrn se blind in'n Sinn.

Gott kam sülvst ut den Himmel herunner. De grote Stimm:

Sieh, ik hebb em verklort un will em noch wedder verkloren!

Warr de Verkündigerin vun de presente Gottheit.

Aber se warren to sündig un low, Gott recht to verstaahn.

Indess, Jesus naht sick den Vader, wegen dem Volk,

Dem de Stimm geschah, mit Grummeln in’n Himmel huppen.

Denn noch eens wull de Söhn den Bund vör dem Vader künn' maken,

Sien Minschen to retten, noch eens seiernlich verkünd'.

Gen Osten liggt von Jerusalem een Barg,

Worop dat schon oft de güttliche Mittler sich barg,

Wenn he dreeg ins Verborg’ne, in einsame Nächten

Unner Vaters Oogsinn ernst in Gebeten wachte.

Jesus gung op disse Barg. De fromme Johannes,

He allein follgt em noch bis to de Gräber vun de Seher.

As sien gootlicher Fründ de Nacht in Gebed to verbliemen,

Un de Middler erhöög sik von dor to de Höög vun’n Barg op.

Dor bi umgeev von den hohen Morija schimmriges Offer,

Dat den ewigen Vader noch nu in’n Bild versöhnte.

Rundherüm nehmt’n de Palmen in Köhl, un lüttere Winden,

Lik as dat Säuseln von Gottes Näh, umwehten sin Angesicht.

Un de Seraph, de Jesus to’n Dienst op de Erd’n versinn,

Gabriel, de Hemmlischen nennt’n so, stunn an’n Ingang

Twee dor duftende Keden, un dacht’ an dat Heel vun de Minschen

Un den Triumph vun de Ewigkeet, as nu de Erlöser

Still sien Vader entgegen gung dor hen bi den Seraph.

Gabriel wusst’, dat nu de Tied vun de Rettung annahmt.

Disse Betrachtung erfreut’n, he sprak mit lütteren Stimm’:

Willt Du de Nacht, o Göttlicher, hier in Gebed dorbringen?

Oder wünscht Dien vermüdeten Korpus no Rögen un Trost?

Schall ik för Dien unsterblich Hööf en Bedd hier berieden?

Seh doch, de Kedenspröss reckt siene grönende Arm ut,

Un de balmige Sprook blommt dorum. Am Grabe von Seern

Wächst dor dor ruht still Moos in de köhlenen Erden.

Schall ik davo, o Göttlicher, Dien en Bedd nu berieden?

Ach, wie büst Du, Erlöser, vermüdet! Wat Du hier trägst

Op de Erde ut tiefer Leev to de Kinder vun Adam!

Gabriel sprak's, un de Middler belöönt’n mit segenen Blicken,

Stunn voll Ernst up den Barg, noch neher to’n Himmel.

Dor, wo Gott was, betet he. Un ünner em dröhnt de Erde,

Un en juchzendes Rufen dörchdrang de Dören vun’n Abyss,

As se vun’n bannen den mächtigen Stimm vernahmen.

Denn dat was nich mehr de Fluchstimm, de Stem, de kündt’

In de Storm un den Donner, de vör de Erd'n weer to heern.

Nu was dat de segenende Rede, de sprak, un mit Schönheet

Sien Bund mit de Erde för immer versiegelt.

Rundherüm lag de Hill in’n lüüdlichen Abendscheinen,

Lik as wüden se wedder, nach Eden's Bild, erschaffen.

Jesus sprak dor, he un de Vader dorblickten dat grote

Inhalt; wat de Minschenstimm doar vun maken kann, is:

Göttlicher Vader, de Dagen vun Heel un de ewigen Bund,

Kömmen to mi, de Dagen, för gröttere Warken bestimmet

As de Schöpfung, de Du mit Dien Söhn mit mir maakt hast.

Sien verklören mi nu so schön un herrlich as toenmal,

Doar wi de Tied vernimmt, de Dagen vun Zukunft durchschauten,

Mit mien göttlichen Sünn betrachtet, un glanziger Sahn.

Dir, o Vader, all eenig is dat bekannt, mit wat’

Eenmood wi in den Tieden vun den Erlösendienst plangen,

In de Still vun de Ewigkeit, einsam un ohne Geschöppe,

Wor wi all bi een, mit uns goddlig Leev to’n Minschen,

Kikten un op de Minschen, de noch nich dor weern, mit Tränen.

Eden’s selige Kinner, ach, unsre Geschöppe, wie elend!

Vörher unsterblich, nu Staub un dorvan von Sühn verdarken.

Vader, ik seh hun Leed, Du meine Tränen. Do sprakst Du:

'Laat uns vun de Gottheit Bild nu de Minschen nochmol erschaffen!'

Also beschlossen wi nu dat grote Geheimnis to houden,

Dat redend Blot, dat de Minschheit maken soll neet wie vörr.

Hier heff ik mi sülvst för den göttlichen Daad all utkoren,

Ewigen Vader, Du wiest dat, un ok de Himmel seggt mit,

Wo mi de Sehnsucht seitdem trümt na min Erniedrigung sterk is!

Aerde, wo oft weerst Du, so fern, min geliebt' Obacht!

Un, o Kanaän, hillig Land, wi oft hefft min Oog

Hangt an den Hügel, de allens Blot vun’n Bund eerdragen!

Un mi bebt nu dat Hart vör all de süßn Geföhlswall,

Dat ik so lang al Minsch bün, dat so vil Gerecht schon kamen,

All mi to wieden, un bald all Geschlechter van Minschen

Mi vör dat offernt, dat ik sei vör den Vader schmei will!

Hier ligg ik, hilligen Vader, noch mit Minschenklamotten,

Bid vör Di; bald aver, ach, bald kümmt din doddend Gericht her,

Blotig mi vrwörren un leggt mi in Stöv un in Tod.

Schon, o Richtiger, hör ik Di eenig un einsam

Kommen un unvermerkelig dörch dei Himmel to streken.

Schon dorchdringt mi en Schauern, wat geiht över de Geistergeschlecht,

Tödtigend, un se gifft keen Gföhl voor dat!

Ik seh den düstern Gaarden al vör mi liggen, ligg da,

Bück mi vör Di in den Dreck, bid, un in de Dödesschweet wiht.

Seih, Vader, hier bün ik! Ik will dat Zürnen avernemen,

Dien Gericht över de Welt mit dicker Gehorsam verdragen.

Du büst ewig! Keen endlichen Geist kann dat Zürnen begreifen,

Keiner, wat de Unendlichen verstahn mit ewigem Dod.

Gott alleen vermag Gott to verheelen. Rechtfertiger, kick mi an!

Dööt mi, maakt mi Offer vör ewige Versöhnung!

Noch bün ik frei, noch bitt ik Di, bet den Himmel,

Mit Haufen vun Engel un Seraphim to sien,

Mi vör Di to bruken, Vater, mit Triumpf, no ehrn Thron to föhren!

Aver ik will leiden, wat keen Seraph versteiht,

Wat keen Cherub inneßt in sien gedachten,

Ik will leiden, den schröcklichen Dod för di to erlieden!

Den er hefft mehr vertellt: Ik hebb min Hooft nögen den Himmel,

Min Hand in de Wolken un schwör Di bi mi sülvst,

Denn ik bün Gott wie Du: ik will de Minschen erlöösen.

Jesus hett dat so seggt un heff sich erhevt,

In sin Gesicht weer Hoheit un Eenst, un Mettigkeit vör Gott.

Aver de Engeln, se heuren dat neet, dat ward nur vör mi un den Söhn hört.

Den Vader seggt: Ik strekk mi Hooft dörch de Himmel,

Min Arm över de weite Welt, un ik segg: Ik bün

Ewig! un ik schwör Di, mien Söhn, ik will de Sünd vergeben.

So hett he seggt, un denn ward de Stille suur groot.

Dürch de ganze Natur is en Ehrfurcht gaahn un en Schauer.

För de Seraphen, de fast he sik, dat Harten dat kloppt' ihm beten,

Rund ümto he lag still, as de Welt bi dat Wetter am weeten.

Sanft, in de Seelen vun Christen, de künftigen, keem Frohmut,

Süß as en Lüüd, dat vun'n ewigen Leven betümmert wurr.

Doch de Geister vun'n Helldeep, in Angst un in Wahnsinn nur fühlend,

Stürzten hinab in den Abgrund, vun Gott und Gedanken verklaret.

Troont'n zerbraak, un Felsen von Oben krachten auf'n sik rut,

Dröhnend un wüsten, dör dat tiefste vun'n Helldeep erschollen.

Doch Jesus, he stunn vör Gott, un denn begann sien Läiden,

In furchtbaren Näh, as wür Godt's Urdeel vun den Minschen

Über em, schuldlaad, von'n Thron dor su uns herniederkamen,

He dat Blut, he den Dood op dat Krütz an Golgatha stillt.

Gabriel lag dor in'n Fern, mit'n Antlitz deegen'n Boden,

Dacht' dör sehnlich Frohmut, den he ni nich förnohmen hadd.

Seit alle Tieden, wo de Siel sich Ewigkeit denkt in Gedanken,

Wenn se de Körper verlot un flink mit'n Fluch enteilt.

Seit all de Jahr, de dat gäven, hatt' he noch nie so toog'n,

Godt, de Schöpper vun Gedanken, seggt he, als'n Mittler,

De Gottheit erschop de Gedanken in Immortalen Sieden.

Nu als'n Barmherziger schaff Gott vör den Geschöpfen.

Dat blänkende Straat, de sick na de Eerden to bückt un wennert,

Floot vun Anbeginn an, un entsprungen bi'n Truun in'n Himmel,

Togegen Eden hen na, en Strom ut hellen Gefilden.

Över den, oder bi den Kant, färvig up’n bannigsten Bunten,

Leevend de Farben vun’n Regenbågen oder de Morgensunn,

Engel kamen dorhen, un Gott to künnigen Besöken

Bi de Minschen. Doch flink ward de Strom to Rück sick ropen,

As de Minsch vun Sünn sünd ward, to Gott sien Feind is worden.

Denn de Unstervlichen wulln nich mehr de Welt betrachen,

De von de Dööd sien Verderbnis had all vergreev.

Schauervoll dreegen se weg, de stillen Barg’ und de Wäldern,

Wo noch de Spuren vun Ewigkeit wor’n to finnen,

Dat rauschende Holt, wo vördöm de Nahe vun Gott sich de Möök geeft,

Fröhliche, freidvolle Daalt, wo de Jugend vun’n Himmel

Gerne kam hen; de schattenrike Bogen, wo eer de Minschen,

Överschwemmend vun Freud und sötte Geföhle, weenten,

Dat Gott se för eeuwig maakt; nu treckt de Eer den Fluch mit sick,

Unner de Last vun den Fluch is’n Graf vun de Kinder,

Dat eevig Leben vergaan. Doch een Dag, wenn de Morgenstern’

Neegboren ut den Asch’ vun Weltgericht triumphieren,

Wenn God de Kreise vun alle Welten mit sien Himmel

All tosam för ewig tosam füert, allmachtig verbunnen,

Denn wird de ätherische Strom vun de himmlischen Quelle

Wieder mit klorere Schönen na Eden heraf rinnt fließen.

Nie mehr ward sin Gestad vun Versammlungen leddig,

De to de Eerden herabkamen, Kameraden vun d’ Unstervlichen.

Dat is de helige Weg, den Gabriel ward gaan,

Un vun wiet ward de Himmel vun Göttlich Herrlichkeen nahen.

In de Mitt vun de Versammlungen von Sünnen strahlt de Himmel,

Rund un allens betövert, dat Urbild von Weltens Geböden,

Fulle von all sichtbaren Schöönheit, de sich wie wilde Bächen

Ringsherum dröber heraf in den unendlichen Rööm sich verspreet.

Wenn he schritt, klingt Musik bi den Flügeln vun Wind’n,

Hen to de Gestade vun de Sünn’n, Harmonie vun’n Wanderer,

Rauschend, de Lieder vun heiligen Späler, sie brengen,

Schallend mit Kraft und erquickend, as se en un’ Leben inleev’n.

So vereent segelt de Ton för den, de dat Oor maakt,

Un all Lobsünn kommen vorbi. As sien Bliek voller Wunner

Sich erfreut, so vergnügt sien Oor sich in den Liedern vun’n Himmel.

Du, de mi himmlische Leeder lehrt, Gesell vun den Engeln,

Seherin vun Gott, Du Hörer von hohen und ewig’ Stimmen,

Verkünd mi, Zionitin, dat Leed, dat de Engeln nu sungen.

Segen för di, Du helig Land vun Göttlich Eensicht!

Dat is’n Blick up Gott, as he is, as he wehr, as he wesen wull:

Seih, de Segenkinn’ken blootstellt, nich in’n Dämmer von fernen

Welten, de’n Glanz imitat. In de Försammling seih wi

Di mit dien’ Erlösten, de Du würdich makst för den Segenblick.

Ach, Du büst unendlich volkmaken! Wenn de Himmel Di nömmt,

Un de Unüttsprakenen ward Jehovah gehöpen!

Unse Gesang, lewendig dörch Kraft von de Urbegeister,

Söcht Dien Bild, aver vergeevs; op Dien Verkläring gerichtet,

Können Gedanken kaum di von Dien Gottheit begreepen.

Ewig bist Du allens, in Dien Groht ganz volkmaken!

Jeder Gedanke, mit dem Du Di sülvst, o Ersten, betrachtst,

Is hoeger, is heilig as all stilles Betrachten

Op de schöppte Dinge, de vun Di afwert weerfet.

Doch Du besluten Di, ok buten Di Wesen to seggen

Un op se den leven’gen Odem vun Di to laten.

Eerst erschöfst Du den Himmel, un uns, de to Huus in de Himmel.

Fern wehr di ehr Geburt, Du jungere Erdkreis,

Un Du Sünn, un Du Maand, de Begleetern von’n segenen Eer.

Eerstboorn von de Schöpfung, wat weer di bi Dien Hervorgahn,

Denn na untenkbare Ewigkeit läss Gott sik to di herab,

Denn to de Sted van herrlich Glory un för Anschauen?

Dien unendlichen Kreis, upgeropen to Dasein,

Formte sik in disse Gestalt; de schöppende Stimm’

Schallte noch mit dat erste Getös von krystalnen Meeren;

De Gestaden, de sick as Welt’ to’n birgtigen Ganzsammlen,

Heerten dat; noch keene Unsterbliche nich! Do stahn Du, Schöpp’r,

Op den niegebore’ Trön, Di sülvst betrachtend,

Eensam un ernst. O, jaucht der denkernden Gottheit entgegen!

Daans, ja daans, erschöft he Ju, Seraphim, Geistergeschöpe,

Vull vun Gedanken, vull mächtige Kraft, de Gedanken des Schöppers,

De he in Ju vun sik sülvst erschöppt, ehrfurchtvol beto’n.

Halleluja, en feierliches Halleluja, o Ersten,

Sei Di von uns unavbröden sungen! To Einsamkeit sprookst Du:

Sei nich mehr! un to de Wesen: Entwickelt Ju! Halleluja!

Unner den Lied, dat na dat Dreimoolheilig von’n Himmel

Alltieden singt, hett den Mittlers helig’ Bote

Een vun de nächsten Sünnen am Himmel leuchtend betreden.

Ümmerher swiegt de Seraphim nu un feiert den Anblick,

Welcher, den Lobgesangs Belönner, vun Gott up se strahlte.

Un se erblickten den lichteren Seraph bi’t Sünnenmeer. Gott

Schaut up em, de Himmel mit Gott. He baad op de Knie’n.

Tweemol de Tied, in de’n Cherub den Naam Jehovah,

Düüch in Gebet, un dat Dreimoolheilig der Ewigkeit utspricht,

Würdigt he em des Anschauns. Denn eilt de Trönens

Eerstboorne heraf, em feestlich vör Gott to föhren.

Gott nennt em den Erwählten, de Himmel Michel. Vör Alln,

Die Gott schöpft, is he groot, is de Nächste dem Unschoffenen.

Schön is en Gedanke, vun Michel ut Gottes Wähl,

As de ganze Siel vun’n Minschen, schapen vun Gott sien Macht,

Wenn se, wert för de Ewigkeit, dadenklich diep in’t Sinn goot.

Michel sien Ogen sünd schöner as Fröhjohrsmornen,

Likker as de Sternen, de vör’n Ogen vun’n Schöpper

Jung un leuchtend mit ehr Tieden vörbieflahn.

Gott hett Michel eerst schapen. Ut Morgenrööd,

Schop he en Ätherleev. En Himmel vull Woken

Floot üm hem, as he ward. Gott nahm em mit open Armen

Ut de Woken un segnede em: Hier büst du, mi Schoppe!

Michel keek vör sich un sach den Schöpper mit Eerbied,

Keek in Begeisterung an, stunn un kiek nochmal vörsichtig

An un sakk, verlurn in Gott sien Utschau.

Endlich reed he, un he sa Michel all sien Gedanken,

All de högen Gefühlen, de dat grote Hart dörchströmten.

Alle Welt wüllt vergoahn un nee ut ehr'n Stof erstiegen,

Hunnert Johr wüllt in de Ewigkeit gahn,

Eh de grötste Christ föhlen de herrliche Geföhl.

Michel keem nu op Strahlen, nee erwakt, runter

To’n Engel, deen Gott sennen had, un in Schöhnheit

Föhrn Michel to’n Altar vun’n Verlöschen. Vör ehr seh he Gabriel,

Denn he kenn de Seraph schon vörher. Gabriel waal in Begeisterung,

Einen vun de Unstervlich’n to sehn, mit den he vörher

Jeden Kres van Gott sien Schöpfungen un ehr Inwohner

Bescheuert hett, un in togav’ne Daaden dien hätt.

Michel un Gabriel verklärten sich mit Lië, ganz tosam.

Flink, mit utstreckten Armen, mit warmen Blikken

Rennen se op eenanner to, un sie zitterten vör Freuden,

As se sik umarmden, so as Bröder, de beiden

Tüchtig sünd, un den Dod för’t Vaderland söchten.

Gott sach se un segnete se. So gungen se beiden,

Herrlicher dörch de Freundschaft, to’n Tron vun’n Himmel entgegen.

So keem se naer’t Allerheiligste vun Gott.

Neegen an de Herrlichkeit vun Gott, up’n hilligen Barg,

Ruhen de Nacht vum Allerheiligsten. Hell Lücht

Schient inwenig üm Gott sien Geheimnis. De hillige Düster

Verdeckt alleen dat Binnenste vör Engel sien Ogen.

Gott maak to Tieden de Dämmer op mit allmachtigen Donner

Vör den Ogen vun de Engel, se sehn un feirn.

Dor stunn Michel an’t Allerheiligste in’t Still,

As en Barg stunn der Altar vun’n Versöner vör Gabriel sien Oog,

Klår un wolkenlos. He sach em, he ging in Högtiedsschönheit,

Priesterlich to’n Altar, mit twi güldenen Schalen,

Vull hillig Räuchwerk, un stunn tief in’n Gedank.

Michel stunn bi em un speelte up sien Harp

Göttliche Tönen, de Seraph to’n Offer anstimmen,

Gabriel hörde dat un sien Geesst güng em up, as’t Meer

Upwallt, wenn de Stormstimm vun Gott doröver geiht.

Gabriel kiekt op Gott un sang mit mächtigen Stem.

Nu hört den ewig Vadder, dat höört ook de Himmel,

Mittler, Dien Bit for de Söhnung. Gott hett dat Offer

Wunnerbor sülvst entzündt, un heiliger Rook stiegt mit dat Beden

Still naoboven, denn hiev he sik weider un wullt,

As wenn von de Börg up de ganze Himmel to Gott geiht.

Nerr to de Eer hett Jehovah tot hüt herutschaut.

Denn de Söhn höll noch immer ut de Fülle von sien Siel

Mit den Vadder Gespräke von Schicksal enthüllend un düster,

Heelich un furchtbor un hoog, vull nie gehoffte Entscheidung,

Sogar de Unsterblichen düster, Gespräke von Dingen,

De Godes Erlösing vör all erschaffenen Wesen verherrlichen.

Aver nu füllte den Ewig sien Blick de Himmel vun nie,

Jeder begegn’t in Stille un Feiern den Göttlichen Blick.

All verwaarten de Stem vun den Herrn. De hemmelsche Ceder

Raascht nich, de Ozean swigg an den hohen Stranden.

Godes lebend Wind stunn tussen de ehern Bargen

Rührlos un waart mit utbreiten Flügels op Godes Stem.

Donnerwetter steig langsam herut to den wartenden Sellen,

Aver Gott red nich. De heeligen Donnerwetter wören

Nur Verkündiger von de nahenden Antwort vun Gott.

As se swigen, dö God vör den Thronen sien Heeligtum op,

To de verlangenden Thronen to bereiden för höge Gedanken.

Un denn wend sich Urim, vull Ernst, mit goddeliken Tiefsinn,

Cherub Urim, de vertrauens Engel vun den ewigen Geest,

To den Michel un freit: Wat sehst Du, Michel?

Seraph Michel stunn up, gung langsom vör un seggt:

Dor bi de güllnen Pillern sünd labyrinthische Tafeln

Vull Vörsehn; denn Bök vun Leven, de sick öffent in'n Wind,

Mit Nahmen vun Christen, de noch kummt in de Tieden.

Dat hebbt niegellücht Namens, de Himmel's Immortell openleggt.

Lik de Böker vun Weltgericht, as flüggende Fahn'

Strietend Seraphim, schröcklich upklappt! Dat is'n dörper Utsicht

För de lüchte Sielen, de gegen Gott opstunn!

O, wie Gott sicht! O Urim, in hillige Still,

Glännen de Lechter in Silwerwolk, bi dusend und dusend

Glännen se, Vorbiller vun gottvergevene Gemeen!

Tähl se, Urim, de hillige Tahl! – De Wellen, Michel,

Säh de Kroontieden vun Engeln, de Freuden vun Engeln

Könt wi tahlen; man de Folgen vun grote Erlösend,

Gott sien Barmherten nich. Michel segg: Ick seh

Sien Gerichtsstohl! Schröcklich büst Du, Weltrichter, Messias!

Säh de Högen vun den Stohl. He döört vun wiet!

Un de wütende Gluth! Een löven Windstorm

Riept em up in dunnere Wolken. O schone, Messias,

Schone, Richter vun de Welt, mit ewigem Dood gewapent!

So snackt Michel und Urim mit eenanner.

Sewenmal hett dat Dunder dat hillige Düster upklaart,

Un de Stimm vun den Ewigen keem sachte dal:

Gott is Leev. Dat weer ick vör all mien Kinner.

As ik de Wellen erschöp, weer ik dat ok. Bi de Fullend'

Vun mine geheimste Tat bün ick Ebender.

Aver jüm söllt dorch de Dood vun mien Söhn den Richter vun Wellen,

Ganz mi kennen un niege Beden dem Furchtbaren brengen.

Wenn den Arm vun den Richtenden nich hollen deed, vergaht ihr

In't Anschaun vun dissen großen Dood. Denn jüm seid endlich.

Un de to versoenende swigg. De diepe Bewunnerung

Foldet hillige Hannen vör em. Michel nickt,

Un de Seraph verstah dat Wurt in Jehovah sien Antlitz,

Wennt sik to de himmlische Lüüd und seggt to ehr:

Seht de Ewige an, ihr vörerkorene Rättigen,

Hillige Kinner! Erkennt sien Hart, dat Leevste vun all sien Gedanken,

As he de Heil vun den Erlösenden dacht.

Euch hett Gott lang gewenst, un Gott is Euer Tugen,

To sehn de Tieden des Heils un sien Messias.

Segen un Frömmigkeit wünscht ik ju, Kinner des Herren,

Bornehmt ut’n Gees, de Leev von Gott to verstahn is.

Jubelt, Kinner, dat Vadder-Gesicht, dat Gröönste der Wesen,

Seht, he is Anfang un Enn, de Ewigen Barmhart.

De, de von Ewigkeit is, de nich mit'n Minschen verstand is,

Gott, Jehova, steigt af, uns to segnen un nahstahn.

Disse de Friedensbote, ut Liebe vom Sohn her gesendet,

Is vör de hoogen Altar to ju, mit Leev dorankamen.

Wäret ji nich dat Volk, dat gechörs zur groten Erlösend,

Still un in Fernheit wär allens bleven verborgen.

Doch, uns, de op disse Erd leeft, sei mit Freid uns beglücken,

Wi mit ju allens deelt; un för ju wer'n wi all dat Geheimnis

Sehen mit klorerer Sicht, mit’n freudigeren Sünnen.

Aver de Verfolger, de irren in Finsternis noch umher,

Sünd lang vör de heiligen Böker vertellt worden.

Doch den Erlösten gibt he Licht in dat Dunkel,

Schicht in den Strom, wo dat Blot vun Versöhnung vergeit.

Dor in den Schoot vun Fridden, wor wi getröstet uns füren,

Festen des Lichts, in den ewigen Freuden begahn.

Seraphim, un ihr Seelen, de Vadder des Mittlers,

Führt de Feest vun der Ewigkeit nu an mit Freuden.

Immer un Endlos is düsse Fest, de Kinder der Erden

Werdet von Geschlecht to Geschlecht sich in Freid versammeln,

Bis se in Neuen Leiben mit Himmel vertellt in Gericht kummt.

Nu, gehet ut von uns, hohe Engel der Throne,

Sagt den Herrscher der Schöpfungen an, de dage is nahrend.

Un die Frömmen des Menschengeschlechts, de Vadder des Mittlers.

Dat Gebeen vun düsse Welt, wat in’n Stäuf liggt bi den Toten,

Heet de Messias voortbröcht, de Gott is un ok Mensch is,

Jümmer noch Freid, di bi sich Gott sünd in sien Göttlich Geföhl

Fühlt mit sien Macht; unsterliche Seelen, flücht to de Sünn,

Se, de den Kreis vun Erlösing umglimmert! Hier könnt ji von fernen

Kieken op’t Daadwerk vun Sünner un Sünners Erlöser.

Disse Lichstrat steiget herab! All natüürliche Wiesen

Kiekt to juch mit neier Schöhnheit. Jehovah will nu

Nah disse Kreis vun den Tieden den Ruhdag Gottes fieren,

En tweten Sabbath, veel grooter as den eerst bekannt is,

Den vun juch, o erheben Wesen, seraphische Schar,

Heilich besungen Dag, vun den Schöpferfiest in de Wielen.

Ji weet dat, o Geistern, as de neie Natur in ehr Schöhnheit

Oplüchert, wie de Morgenstern schien bi den Schöpper ehr neigen.

Aver nu sall sien Messias, sien unsterliche Söhn, veel

Grötere Taten vollbringen. Eilt, verkünd't dat to all!

Sien Sabbath rüggt up mit des Messias freiem Gehorsam,

Jehovah nennt dat den Sabbath vun ewigem Bund.

Michel verstummt, un mit Staunen sücht de Himmel mit Ehrbiet

Op to dat Allerheiligste. Christus, de Sünder erlösen,

Winkt vun Gott un stegt up to den höchst'n Thron obena.

Dort kreeg he vun Uriel un de Wächters vun't Erden

Geheime Befehlen vun de Wunder vun’t Dood vun den Söhn.

In de Tiet stiegt van den Throne de Engeln all op vun ehr Sitten.

Gabriel folgt, un naht den Altar vun de Erde mit Hegen,

Höört von fernen Seufzer, die rullt ut den Hogen Gewölben,

Mit dem Laut vun Wehn, wat Heilstunn för de Minschen erhefft.

Aver mit grötsten Klang erschall de Stem vun den eersten

Minschen. De Fall dacht he för dree Aeonen herab.

Disse is de Altar, vun dem dat op Patmos de neie

Blootige Bund Prophet sien himmlische Bildniss gesicht hett.

Dort, in de Gewölbe vun Märtyrer stemm, klagten se Lüden,

Engeln weenten Tränen, dat de Dag vun Gericht nich kömmt.

As nu den Seraph stiegt herab to den Altar vun Erde,

Eilt Adam henna mit brennende Segen un’n Geist voller Hegen,

Nich ungesehen; en Schwebender Leib, in Himmel gebildet,

Wurr sien Siel sien verklorene Hüll ok gegeben.

Sien' Gesalt was schön as Du vör des Schöpers Gedank’n,

Göttlich Bild, as he Adam to schapen bedenklich dort stunn,

Un in’n gesegneten Schoot von dat lebendfrische Eden,

Unner em helig Land vun’n werdend’n Minschen sich lösriem.

So he gebildet köm Adam, een lieklich Leven

Mokt sien Gesicht as göttlich; he snackt mit verlangende Stimm’:

Sei mi gegrüßt, Du begnadigten Seraph, Friden-Boote!

As wi dien Stimm vun de hoogen Sendung hebt hört,

Hup mi de Geist in Jubel empor. Du, deerte Messias,

Künn ik di doch sehen in de mänschliche Schönheit,

So as de Seraph hier stunn! Ach, in düsse Gestalt von Barmhartigheit,

De Du utkorst, to versönen min vallenen Slag.

Wies mi, Seraph, de Spuur, wo mien Erlöser gang’n,

Mien Erlöser un Fründ, ik wull em vun fernen begleiden!

D’ Ruhstää vun dat Gebet, wo unser Middler sien Gesicht

Hupp, swuor, he wull de Kinner vun Adam erlöösen,

Darf den ersten vun de Sünder mit Frooentränen di sehn!

Ach, ik weer ja vördäm dien eerstgebornen Buur,

Moderlich Land, o Eer! Wie sehnsüchtig lüch ik dorunner!

Dien vör Fluchdunner vernichtete Felder wöörn mi

In Messias sin Gesellschop, de vun dat Dodesleev umhüllt,

Leevlicher as dien Felder, na himmelsche Auen erschaffen,

O Paradies, verloren Himmel! So snackt he mit Inbrunst.

Dien Verlangen wull ik, Du eerste vun de Utkornen,

Sprook mit fründliche Stimm de Seraph, dem Soen kund doon.

Is dat sien Göttlich Wull, so wull he Adam befehlen,

Dat he em seih’n, as he is, de erniedrigte Gottlichkeit.

Nu harrn den Himmel de Cherubim veiernd verloten

Un sik allens snell in de Krinkels vun de Welt vertreet.

Gabriel swiev allein herunner to de sällige Eer.

De van den Naberkring förbygliehn’ Sternen de Bahn is,

Still hett de Dag, allwitten un alltomorgen, em grüßt.

Rings dör de Luft ruup de frischen Naams von de Erde.

Gabriel höört se: Du Königin aller de Erden,

Himmel troff, allersettigste Fründin der Högen,

Tweete Tohuus för des Herrens Glorie, de eeuwige Toog!

Jene heilige, grode Daad van de Messias, verborgen!

Also scheem’s dör de Lüüt van den Engels un sang in de Weiten.

Gabriel höört se, un flog sienewegen fix na de Erde.

Schlumm reek in de Dörpen, de Küh weht leise un stille,

Finster, un de beschnacken Wulk’n bedecken de Berchspitzen.

Gabriel gung in de Nacht un sogg mit sehnige Blikken

Gott den Mittler. Un he fann’n in’n dalrigen Grunn,

Dat tusch’n de Högen van’n Himmel Oelberg afleet.

Doh lag, diek in siene Gedanken, de Gottversöhner,

Inslaap fället, een Fels war siene Leege, sei Ruh.

Gabriel keek still vör sik in den lüdden un lichten Slom.

Staand he stum dor un bewoond den göttlichen Schöhnheit,

De de Göttlichkeit menschevig togeven hett in dat Bild.

Stille Liav’, de Zögen van’ güttlich Lächlen un Genade,

Huld un Mildheit, noch Thränen von ewiger Erbarmung,

Seekte den Geest van’n Fründ van de Minschen in’t Gesicht.

Doch durch de Slomgewalt war de Göttlichkeit kloor ni betacht.

So kiek een Seraf van Bögen na dat blühende Land,

As de Avendstiern weer up un dat toblühde Liek’n.

Wenn he hoch up’n Himmel alensam steet, na’n te sien,

Lüdden de Wiesen ut dämmerig’n Grön de Dinken to roop.

Endlich redt’ de Seraf no langem Besinnen:

O Du, de allwißt, in’n Himmel na jekennt de Gedanken,

Höörst mi, slommerst Du ook mit düssen Lei nieden in’n Grund.

All Dien Geboden heff ik mit Flinkheit dorchfüert!

As ik dat deed, opdeet mi de Mensch ehr Wünschen,

Dien Gsicht to seh’n, o Mittler, hoch över uns oll.

Jetzo schall ik, so heet dat dien grooter Vader gebeden,

Wieder hier wech, de Verköff to eer’n, un seggen.

Schwiegt no, all Ihr Geschöp’, de flüchtigsten Blikken,

Düsse Tiet, as Dien Schöpper noch hüt hier is,

Schall Euch lichter un teurer as Tieden van ollen Jahrhunderten sin,

Wo Ihr mit Vüer un Fleit de Minschen gedient.

Swech, du Gewitter vun Lüften, in düsse Still van de Gräwer,

Oder heb di sacht up mit flüsterndem, biben Säuseln.

Un du, wolkig Gewölk, sink dörp eenen stilleren Frieden

Dreew in de schatten Kühle ut dien Schoot hennerunner.

Rasch nich, Ceder, un swieg, o Hain, vör den schlupernden Schöper!

Also verklang mit bedachten Worten des Ewigens Stemme.

Un he eilet hen to de Versammlung vun heiligen Wächter,

Die, Vertroude vun Gott un sien verstekter Vörsicht,

In stiller Geheimnis mit em de Welt regeern.

Disse schull he noch vertellen, vör he sich erhevt to de Sünn,

Vun dat Verlangen der seligen Geister, de nahe Versöhnung,

Un den tweten Sabbath des groten Opfers verkünnen.

Du, de no Gabriel nu de Loop vun Verlosung regeert,

Göttlicher Hüter der Moder vun all de unsterblichen Kinner,

Die, wie de Jahrhunnert, flügg un in Iwigkeit rinnend,

In de Högdn entsenden un tonn Lüttjen begraven

Un de Hütten des ewigen Geistes henner döpern,

O Du, de Beschützer der einst glorreichen Eer,

Seraph Michel, verzeih dien zukunftigen Fründ,

Wenn he dien Huus, versteken siet Eden’s Kreation,

Lärnt vun de Sängern vun Zion, de Minschen vertellen.

Wenn he sich versunken in Düchtings stillen Genoss,

Un in Gedanken der Engel verloren hat,

Wenn sien Sinn in die Geistern von oben sich einge,

Un he de Worte der Himmlischen hört, un enthüllt:

O, so höör mi, Michel, wenn ik, so mutig as de Jugend des Himmels,

Nich de verschwundene Größe der Minschen besing,

Aver de Weih vun den Dod un de Högen der Opstandung,

De to de Versammlung der Himmlischen fört, to’n Raad der Wächter.

In de stille Reeg vun'n vergnaten Noordpol sitt de Mitnacht,

Lüt und alleen, un de Wolken, se flöten still as'n See dal,

Runn von ehr hennerweg, as wenn dat Meer sick versöpen.

So lag ünner de Düsternis Gottes, wo Moses den Ström rief,

Egyptens Wasserstraam, in veertien Ufern gedreenget,

Un ehr, ewige Pyramiden, de Gräber vun Könige.

Keen Aog, ümgrenzt von'n klenen Himmel, hett je gesehn,

Disse Gegenden, still un verlaten, wo keene Mensche

Stemmen erklangen, un keen Lüüd in de Erd begraven.

Aver, vör diepe Gedanken un ernste Besinnen,

Maken de Seraphen se herrlich, wenn se över de Bargen

Wandeln as grote Orionen, still in Prophetenschien

Glat vergaan, un de kommande Seligkeit ankieken.

Mitt in disse Gegend erhevt sik de engelsche Pörte,

De to'n Heiligtum leidt vun de Wächters vun de Eer.

As in de Tiet, wenn Winter erwacht, en heiligen Feirdag,

Op besneeiten Höögen na düstern Dagen herupkummt,

Wolken un Nacht verflöten vör em, de geeisten Velder,

Hoge doorsichtige Bööm klaren op un blinken.

So ging Gabriel no över de Mitnachtbargen heraf,

Un al stünn den Unsterblichen Foß bi de heiligen Pörte,

De vör em oppging, as wenn Cherubims Flügelslag rauscht’,

Un achter em as Wind all flugs wedder tofohrn. Nu wandelt de Seraph

In de Döns vun de Eer. De Ozeane, se trecken,

Ringsümmt in slowige Fluten na menschenleere Stranden.

Alle Söhne vun'n Ozean, de groten Gewässer,

Flöten as Storme vun Wüsten, düster und dyb, nah.

He güng, un sien Heiligtum wuor nu bald vör em ton sicht,

De Pörte, baaut ut Wolken, weich ihm un zerflütt in'n Glanz.

Unner de Fööten des Schnellen glied dat Dämmerung fleetig wech,

Blaffend achtern em her bi de düsteren Straten an’t Water,

Bleev as Flammen dat flackernd in sienen Tritten zurück.

Un de Unsterklike was kummt to den Engel ehre Versammlung,

Dor, wo wi nich hinkömt un de Midd von de Welt sik verlaagert,

Wölvt sik de groote Gewölk, voll himmlische Luchten un Lüft.

Dor schwebt leddig un lütt een Sonn, ganz mild mit’n Schien,

Leven gevt se un Wohrm up de Adern vun de Eer’.

Oben de Sunn, de ok mit ehr leevt, maakt Blom un den Fröhjohr,

Denn de Sommer, so warm, dreegt de Körn, de Fall is dor ok.

Herbst in de Trauben de Beer’. De Sunn geiht nie unner,

Niemals geiht se op, un blifft in ewige Morgen rotlachen.

Un denn makt de, de all Himmel erfüllt, sien Gedanken

Wunnerhaft klar in de Wolken, den Engeln de Sinn vun de Wohrheit.

So gift Gott sik to kennen, na’t goode Weder, as den Bogen

Über de wolkige Lüchten geiht, as Zeichen des Bündnisses.

Gabriel sett sik nu dörup, up de Sunn, de dor labt,

Uns ungesehen, mit Strahl bi de Luft vun de innern Weltkring.

Also kreist uns de Maan, wi sünd to blind üm dat to sehn,

He löppt uns verboren, sien Schein is blot bleken,

Nich so ganz, doch de Lüchten vun Jupiter sehn üm goot.

Ok de hohen Saturn, den kenn de Bewahners vun den Stern.

Engel as Hüters der Völker, de im Kriege un Tode

Ihn un dat Schicksal verflechten mit güldenen Fäden der Hand.

Dort in de Verborgenheit herrschen se über die König’

Wenn se mit Stolz triomphierend den Mensch as sien Werk ansöcht.

Dann sehn de Hüters der Guten, der Wiesen, de Wenigen

Wenn se beten un bloz to den ewigen Böker sig greift,

De hüten die Engel dor oben, im Himmel, im leeven Verborgen.

Wo de feurige Christ de Herabbrok von Gott' verstahn deit,

Wenn en Brüderlich Volk dorch dat Blood des Bunds ward geheiligt,

Vör den Versöner von Minschen in Jubellieden sich austost.

Wenn de Seelen von entschlopen Christen den döden Anblick

Un de Swat un de traurigen Teken von den siegenden Döden,

Un de besiegte Natur op ehrn Leichnamskopp sehen,

So empfahn se de Gefaaters mit tröstendem Ankiek:

Leevste, wi wüllt mal wedder all de Brocken tosamlen!

Jüst disse Wohrheit, de döör de Vergänglichkeit ging, disse Gebeine,

De de Hand von den mächtigen Döden so traurig verunstaltet hett,

Schall mit’n Dag des Richters to neie Schöpping erwaken.

Kummt, toünftige Bürger des Hemmels, to helleren Ankiek,

Seht, de erste vun de Gewinners verwacht ju, Seelen!

Ok de Seelen, de jüst von den jungen Levern geflohen,

Sammelt sik bi den Seraph. Noch stumm flohen se na,

Mit dat weiche Kindliches Wenen. Ehr schüchternen Ogen

Hadden kaum vol Verwundern de lütte Felders vun’t Eerland keken;

Dorüm deiten se sik nich trauen, up de Weltbühne,

Noch so unbedarft, so gau heruttreten to mogen.

Ehr Beschütters geleiten se nah bi sick un lehrt se liebevoll,

Unner den Klang vun Harfen un in lüüdlichen Liedern:

Wo se herkamen, un woher, un dat große Minschen-Siele,

De dorch den vollen Geest ward maakt, so jung un so freudig,

Sünn un Maanen na ehr Geburt hen to’n Schöpper gekomen.

Ju verwacht de fertige Vader! En herrlichen Ankiek

Von ju Ehrenfullen erwartet ju dor bi den ewigen Tron!

So leert se disse, de würdigen Schüler der Wiesenheit,

De hoogen Wiesenheit, de doorn slinken Schimmer

Von ehrn Glanz betört de verlegene Minschen seigern.

Nu harrn se all de blinkende Lauben verläten

Un sück bi ehr Vertrauensfolk, de Eer-Hüters, tosammefunnen.

Gabriel, he de nun alle de Geisterversammlung

Alles vertellt, wat Godt em seggt över de Messias to bringen.

Still stunn de Minschen üm em, as wöör se tief in Gedanken,

Se sinken seelich rin in de dieken Besinnungen allens.

Doch twä liebe Frünnen, mit'n Harten verbunden, de Seelen,

Benjamin un Jedidda, se naam'n sich hart in de Ärm.

Is dat nich, o Jedidda, de lütke, vertruuleche Lehrer?

Is dat nich Jesus, wo de Seraph so veel dör vertellen?

Ach, ick weet dat noch good, wo he uns all düchtig umarmt hett,

Druckt uns an sine kloppende Brust mit so veel Zärtheit!

Een getreue Trän, voll Huld, se blinkt mi noch vör mi,

Mokte syn Gesicht naß; ick küßt se af, se blinkt mi noch vör mi.

Benjamin, un dor seggt he to uns'ne Muers, de dor stehn:

Werd't so as de lütten Kinner, anners kunn’t di'n Riek nich erven.

Jo, dat seggt he, Jedidda. Un he is uns'n Erlöser;

Dör he ward’n wi so seelig! Umarme dien Liebsten!

So spraak’n se dorto mit seeliger Zärtheit mit'nanner.

Gabriel aber stunn op un bracht een niege Bootschoft. De Feier,

Glanzig un heel, strööm över de Voet vun de Immortalen.

As de Dag op de Eer betövert de Lüüd op de Maan,

Dat se mit stillen Dunst, dat se glanzig dorbassen.

Gabriel stunn so schmückt un hörte den Johl vun de Engeln,

Seelen, se roop'n nohm, un to'n Himmel begav he sik rasch.

Flog mit'n Sutt durch de Störnen, as Pijlen vun’n silvrenen Bogen,

Flügelt för'n Sieg, an de Seiden vun de Gestirnen förbi.

Nu kummt he as Engel un schriew sig up de Sünn to.

Dorp up de Top vun den Tempel funn he de Seelen vun Väder,

De mit’n Blick to de Strahlen vun Kanaan liggt hadden,

Wo de Sünn in’t Dal de wekkende Morgen weerströmet.

Eén vun de Väder, Adam, he stunn dor as een Denker,

Sohn vun de gaahnenden Eer un de Bildnisse Gotts.

Gabriel, he un de Regent vun de Sünn harrn in Sehnen,

Spraakn van'n Heil vun de Lüüd un wartn op’n Oelberg sik.

SANGEN II

Nu steig över den Zederwald de Morgen hernunner.

Jesus reckte sik op; se sühnt in de Sünn de Sielen vun de Vadder.

As se em sühnt, da sungen twee Sielen tosamn,

Adams Siel, mit ehr de Siel vun de goddelige Eva:

Schönsten Dag, Du schallst vor all de kommenden Dagen

Festlich un hillig uns wesen, Du schallst vor Dien Kameraden,

Wenn Du wedderkümms, des Minschen Siel, de Seraph

Un de Cherub bi’n Uppgang un Nergang begrüßen.

Steigst Du na de Eer hernunner, so breet Di de Orione

Dör de Himmel, un gahst Du to'n Tron vun Godes Herrlichkeit

Strahlend hervor, so wüllt wi Di in feiernden Upmarsch,

Jauchzend mit Halleluja-Sangen entgegen sungn!

Di, unsterblichen Dag, de Du uns tröstest un vör uns

Gott de Messias op Eer in sien Erniedrigung wiest.

O, von Adam de Schönste, Messias in menschlicher Gjestalt!

Wor'n erhaben in Dien Gesicht de Gottheit opdeck!

Selig büst Du un hillig, Du, de den Messias boren,

Seliger büst Du as Eva, de Mutter vun all de Minschen.

Unzälliche Söhne hett se, un sünd unzälliche Sünders.

Aver Du hettst einen, eenen goddeligen Minschen,

Een gerechten, ach, een unschuldigen, leeven Messias,

Een ewigen Söhn (keen Schöpper hett em schapen) boren!

Lieblich seh' un mit flirendem Blick kik ik na de Eer;

Di, Paradies, Di seh' ik nich mehr. Du büst in de Water

Niedergesmeten, in dat Gericht vun de allverwaltende Sündflut!

Dien erhaben Cederbaam, de Gott sülvst planzt hett,

Dien fridsame Loff, de jungen Tugend to Huus,[77]

Kein Storm, kein Donner, kein Dodesengel hett se verschont!

Bethlehem, wo Maria em bohr un em brünstig in de Arm nom,

Sü du mi mien Eden; du Brunn Davids, de Quelle,

Wo ik goddelich erschapen mi eerst süh; du Hütten,

Wo he wente, sei mi de Loff vun de eerste Uns schuld!

Hätt' ik Di in Eden boren, Du Göttlichen, hätt' ik

Gleich nach de entsettlige Tat, o Söhn, Di boren,

Süh, so wär ik mit Di to mien Richter gahn.

Dor, wo he stünn, wo ünner em Eden to'n Grabe sik oppdeed,

Wo de Boom vun de Kunnis mi gruusig dör de Lüchte rustert,

Wo sien Donner mi de Droot van'n Fluch mit Gewalt utsprak,

Wo ick in Ängst und in Beben versank, to sturven versank, jo,

Wär ick doch gahn to em; Di hätt ick wiend ümtoarmt, Söhn,

Dich an mi Hart drückt un ropen: Vadder, wull di doch nich krusen!

Kruse di nich mehr, ick heff den Mann Jehovah boren!

Heelich büst Du, anbetenswördig un ewich, Du Erste!

Du, de Dü sien Göttlich Söhn vun Ewigkeet utboren,

He, na Dien Bild is he wurrn to’n Rädder vun de Minschen,

Minschheit, wo för mi wiend ward, mit Barmhartigheid nomet.

Gott hett mine Tränen gesehn; ok ji hefft se gesehn,

Seraphim, un ji hebt se tellt; ok ji, Seelen vun de Doden,

Seelen vun mine entschlaapde Slag, all hebt ji se tellt.

Wärst Du nich dor, o Messias, de ewige Roog, de sick vör mi

hefft glorieus aangewiest, hett för mi doch keene Fro blifft.

Aver, vun Dien goot Göttlich Hart, vun Dien Barmhartigheid,

Stifter vun’n ewigen Bund, vun Dien Güte umschlütert, dor lehr ick,

Sogar in Trauer un Smerte mehr Glück to empfinnen.

Un nu drägst Du sien Bild, dat Bild vun’n stervlichen Minschen;

Gottminschen, Middler, wi bäd'n Di an! Vollbring dien Opher,

Dat Du för uns, Weltrichter, för uns to vollbringen herutstiegst.

Maak de Eer bald nee, de Du besluten hest to verneuen,

Dien un uns Geburtsland! Kumm trügg in’n Himmel!

Kumm, sei gröten in Dien Barmhartigheden, Gottmensch, Middler!

Also dörgöng mit mächtigen Klang de Stimm vun de Seelen

Dör dat strahlende Tempelgewölv. Jesus hör dat

Ferne in’n Dall. As in heligen Einsiedeleien,

In de Zukunften vertiefd, profetische Wiesen,

Hörst Du, as de Stimm vun’n Ewigen dör de Feren weht.

Jesus steig af vom Oelberg. An de Midd'n [vun] de Barge

Stunnen Palmen, vör allen op niedrigen Hügeln erhögt,

Ümslötert vun lüchtend witte Wulk'n vun’n Morgennebel.

Unner de Palmen hör de Messias den Engel Johannes,

Raphael is sien Naam, de em dor mit Beten vererte.

Leevliche Wind högen sik up un trugen de Stimm,

Die sonst keen annere Levens nich horten, henaf to den Middler.

Rafael, kumm, riep em de Messias mit fründlichem Utsinn,

Gahst mi hier unsehn an Siet. Wo hest du disse Nacht lang

Unsers leeven Joahnnes unschullige Seel bewacht?

Welke Gedanken, de dien Gedanken, Rafael, gliechen,

Hatt he? Wo is he nu? – Ik hebb' oppass’, seggt de Seraf,

So as wi oppassen all dei'n utwählten Lüüd, o Mittler.

Heiligen Dreem’n hebbt sien Gedanken bedekt in de Nacht,

Dreem’n vun di. O, hättst du’n in’n Slape dörlütt sehn,

As he di Göttliche ankeek! En fröliches Frühlingslügen

Strahlte op sien Gesicht. Dien Seraf he hett ok in Eden

Adam ansehn, as he slep, un dat Bild vun Eva,

De werd’, un den groten Schöpper keem in sien Dromen.

Doch so schön was he kaum as din göttliche Jünger Joahnnes.

Nu is he dor unnen in düsteren, nächtlichen Gräbern,

Klagt över’n besessenen Mann, de in'n Stow bi de Doden,

Bleeck as de Been, liggt vörschrecklich utstreckt op de Erde.

Mittler, du schullst em sehn, du schullst den zarten Jünger

Neben em mit Mitföhlt un dreeven Kummersch erblicken,

As sien Hart vör Minschenleed fast in Barm förgieht,

As he bebt. Mi sülvst kwam en Träne vun Wehmoot in’t Oog,

Zitternd dorin. Da wänn ik mi af. Dat Leed vun de Geister,

De du voor de Ewigkeit schapen hest, deet mi in’n Sinn weh.

Rafael schwieg. De Göttliche keek mit Wut na den Himmel.

Vader, hör mi an! De Minschenhasser schall in Dienen

Richt’n ein ewig Opfer sin, dat de Himmel mit Freeden,

Dat de Hell mit Bestörniss, mit Schand’ un mit Schmach överkiek!

So seggt he un gung naher de Gräber der Doden.

Unnen bi’n mitternächtlichen Barg warn de Gräber

In tosammegebraken, versettene Felsen huggen.

Dicke, dunkelverwassene Böm versperrten den Ingang,

För den Blick vun de, de flohen dorhen. En traurigen Morgen

Stieg, wenn de Mittdag al hoch över Jerusalem schien,

Dämmernd in de Gräber mit külen Schauer henünner.

Samma, so nann se de besessenen Mann, lag nah dat Grabb

Vun sien jungsten un leevsten Söhn in klägliche Ohnmacht.

Satan gav em de Ruh, um em mit groten Grimm to quälen.

Samma lag bi’n Knaben sien Been in moderigen Asch;

Neben em stunn sien anner Söhn un ween na den Himmel.

Denen Doden, de de Vader beweent’ un de Broder,

Brachte de muttersche Hand, erweicht dör sien Flehen,

Mit na de Gräber henünner, to’n Vader in Elend,

Den nu Satan mit Wut bi de Doden runddreit.

Ach mien Vader! so riep de lüttje Benoni, de leevste,

Und entfloh de Moders Arm, de ängstlich ihm nah' gung;

Ach mien Vader, umarme mi doch! un krümmte üm Hand sich,

Drückte se an sien Hart. De Vader umföhrt em, beefte.

Dor mit kinderliker Inbrunst, de Jung ümklammert em fröhlich,

Sahn mit säften Lächeln den Vader an, ung twies mit de Jugend.

Doch de Vader smiet em dann tegens den Steenigen Felsen,

Dat sien lütte Gehirn an de blootige Stenen herablief,

Und mit swaken Röcheln entfloh sien Seele, so unschuldig.

Nu beklaggt he em trostlos, un fasst dat kalte Behältnis

Vun sien Gebeen mit sterbendem Arm. Mien Söhn, Benoni!

Ach, Benoni, mien Söhn! so seggt he, un jammernde Tränen

Rünnen ut’t Oog, dat bricht und langsomstarrend verstirbt dort.

Also lag he in Ängsten, un dor köm de Middler herab.

Joel, de anner Söhn, wegdreegt sien trauriges Gesicht

Vun dem Vader un sach de Messias de Gräber betreden.

Düt is een erste Deel vun diene Text, överdrag'n in plattdüütsch.

Wi gahnt nu mit den plattdüütschen Text wieter:

Ach mien Vader, so riep he, fröhlich in Verwunnerung upstemmend,

Jesus, de grote Prophet, kummt in de Gräber hernieder.

Satan hörd' dat un kiek bestörten dör de Öffnung vum Grabmal.

So sehn de Lügner vun Gott, de Minschen, ut düsteren Gewölben,

Wenn up den düstrigen Himmel dat grote Gewitter na rup dreift,

Un in de Wolken von Rache de fürchterlich Wagens sich dreihen.

Satan harr bis nu ut de Farrn nur Samma gequält.

Ut de tiefsten und afseitssten Ecken des finsteren Grabmals

Schick he langsame Plagen herfür. Nu hebb he sich wieder,

Rüst' sich mit de Schrecken von Dood und stürzt sik op Samma.

Samma sprang up, doch full mit een Schlag weer bewusstlos hernieder.

Sien erschütterte Geist (he rang noch knapp mit den Dood)

Törnt em, vun den mörderischen Feind in’n Unsinn verstört,

An de Felsen. Hier wullt em, för Dine göttliche Ogen,

Richter vun’t All, an de hingenden Felsen Satan zerschmettern.

Doch Du weerst all da, un vorahnend dregt de Gnade

Dien verlassene Kind up truwen, allmächtigen Flügeln,

Dat he nich fiel. Do ergrimmte den Geist des Menschenverderwers,

Un er beeft; vun fern scheut he de kummende Gottheit.

Nu richt Jesus sien helfenden Bliek op de Samma,

Un dat leewende, göttliche Kraft, mit den Ogen verbunden,

Kam vun em ut. Do erkann de bang verlassene Samma

Sien Retter. Ins bleeke Gesicht voll von Todesgestalten

Keem de Minschenlik weer, he schreeg un weent gegen Himmel.

Wollt' gern snacken, doch kamen de Wöör nich, för Freuden erschüttert,

Bebend stotterte he. Doch utstreckt’ he segt sien Arme

Nach den Göttlichen ut und kiekt mit trostvoll’n Ogen

Vull Enthüsiasmus hen unner’t Steen von’n Högen herunner.

As de Siel vun’n trüern Kloken, de in sich verkehrt is

Un an de Ewigkeit twivelt, de noch kümmt to besteihn,

Inners beeft – de unsterbliche Schaudern vör de Vernichtung –

Doch nu kummt de vernünftige Fründin gaans nah bi ehr.

Seker vun ehrer Unsterblichkeit, stolz op Gottes Verlöven,

Kummt se to ehr mit’n tröstlichen Blik. De trüben Verlassenen

Klart sik up un wind sik mit Kraft ut’n jammernden Kummer

Freudig los; de ewige Seel, nu juubelnd, se segnet

Sik in Triumph un is vun news unsterblich wurrn.

So empfünnt de besessene Mann de Beruhigung vun Gott.

Nu sprak de Messias mit mächtiger Stimm to’n Satan:

Geist vun Verdärben, wo büst Du, de vör mien Angesicht steihst,

Un dat utwählt Geschlecht vun de Minschen to Kummern dreehst?

Ik bün Satan, entwihr mit en grimmigen, düstern Gebrüll, bün

König vun de Welt, de groote Gott vun unsklavischen Geistern,

De in mien Ansehn wat Högeres sühnt as de Geschäfter

Himmlischen Sänger. Dien Ruf, o stervender Seher –

Denn Maria werd wohl nienich de Unsterblichen bären –

Dissen Dien Ruf drong, wo Du ook büst, in de unnerste Höll'.

Ick sülvst verlaat se – sei stolz, dat ik heruppen kummt bin –

Dich to seihn, den Verkünder vun Sklaven vun’n Himmel.

Doch Du wurrst en Minsch, en göttren-droomender Seher,

So as de, de mien mächtigen Dood in de Eer grave.

Drum gaf ik keen Acht op wat de ne'en Unsterblichen dohn.

Doch ik heff nich still steihn, so plagt' ik – dat hest Du seihn –

Diene gelieven Minschen. Da kiek, de Doode-Gestalten,

Mien Gesöcht, op dissen Angesicht! Nu schör ik to Höll’.

Unner mi sall mien allmächtiger Foot de See un de Eer,

Mi to bahnen en gäbaren Weg, gewaltig verwüsten.

Denn sall de Höll' in Triumph mien königlich Gesicht seihn.

Wullt du wat doon, denn de, wat du wullst, all nu un vörto!

Denn ick kehr wedder, to schützen mien Königreich hier op de Eer.

Storf vör mi, Verlaten, ännfacht vör düsse Stund!, so sprack he,

Stüürt sich op Samma, doch still blifft de Middler, in rohuge Kraft.

Liek as de Vader’s Macht, de uns all verborgen bewahrt,

wenn he die Welt’n mit sin Finger in Ünnergang wischt, mit Gewalt.

Satan in Zorn flicht vörher, vergitt in sin Flucht to verderven,

Unner mächtigen Fööten verschönt dat Meer un de Eer nich.

Samma steeg von sien Steen af un güng still wedder hernunner.*

Also entfloht von den Ström' vom Euphrat de große Nebukadnezar,

He hört de Wächter un fann an to sehn, den Himmel dorboven.*

Schrecknisse Godes kam nich mehr mit Donner un Blix op em tau,

As Sinai’s Gewitter, he löp op Babylon’s Högen mit Needen.

Dankt dor liggend op Eer un anbad den Ewigen froh.*

Also keem Samma to Jesus her un fiel vör em dor ninner.*

Laat mi bi di blieven, de du mi dat Läben op nie gavst.*

Also seggt he und sloog mit bebrünstigen, zitternden Armen

Över den Heilern, de mit mitlidigen Ogen em ankiekte:

Folg mi nich na, doch halt di to Tieden dort bi de Hüch' up

Ober de Schädelsstätt, dor wüllst du de Hoff'nung Abrahams

Un de Propheten mit eigenen Ogen entdecken.

So as de Mittler to Samma sprak, da keerde sich Joel

Nahn to Johannes un seggt em mit scheuen, unschuldigen Worten:

Leevster! ach, bring mi to Gott sien groten Prophet'n,

Dat he mi höört, du kennst em jo woll. De zarte Schüler

Nam em an un führte em to Jesus; un in unschuldigen Tönen

Fraggt he: Gott sien Prophet, mutt mien Vader un ik di denn nich volgen?

Aber – ach, mag ick dat seggen – warüm blievst du hier stehn,

Wo mi de jung Blod erstarrt bi de Düden ehr Beenen?

Kumm, Mann vun Gott, in dat Huus, dor mien Vader noch wedder keert,

Dort wüllt mien verlate Moder di dienen mit all ehr Demut.

Melk un Honig, de besten Frücht' vun unseren Bäumen

Söllst du kriegen, un Wull vun de jüngsten Lämmer di decken.

Ik sülvst will di begleiten, o Prophet, in de Sommerzied,

Unner de Bööm ehr Schaduw, de mien Vader mi plant hätt.

Mien leev Benoni! Ach, Benoni, mien Bruer! Lat ick di trügen

Dort in dat Grab. Ach, nu wüllt du nich mit mi de Blöm'n meer wässern,

Wüllt in de cool Avendstunden mi nich wedder wie Bruer wekken!

Ach, Benoni! Ach, Prophet vun Gott, dor liggt he in'n Duust!

Jesus keekt em mit Erbarmen an un seggt to Johannes:

Trock dem Knaben de Tränen vun de Ogen! Ik heff em fünd'n

Edler un rechtschaffner as veel vun sien Vader eer Leven.

So seggt he un bleev mit Johannes allens in de Gräbern.

Satan geev sig mit Damp un mit Wulken un Hulen bedeckt,

Dörch Josaphat's Thal, un dörch dat düstere Meeer vun den Düden,

Stieg denn up to den wolkigen Karmel, vun dor na den Himmel.

Hier geit he vörbi mit'n grimmigen Blick dorch Godes Weltbau,

Dat he, na so velen Johrn, siet de Anfang vun all'n Dingen,

In de Herrlichkeit glanst, de em de Donnergott maken dee.

Doch versöcht he ok, dat Godebild wedder to ännern,

Mit'n ätherischen Schien, dat de Morgensterren nich segen,

Wo dunkel he is, mit’n stillen Triumf se togniepen.

Aver dat lichte Gewand, dat weer em bald to viel, un he eilt'

Weg ut de Schöppung, de em graulte, dorch'n Hellentor.

Nu vun de Utend’r' Welt, wo he stürmisch rut föll'n hett,

Sien Ogen soggen de dämmerig Weiten, de unendlich warden.

He kallt se den Anfang vun Reichen, de Satan beseggt.

Vun wiet seh he 'n flüchtigen Schien, vun de letzten Sternen,

De dorch dat Leere mit dodendem Licht noch funkelten.

Doch de Hell kunn he noch nich seh'n, de weer wedder wech,

Gott had se faken, wiet vun de schöön Geister un Minschen.

In uns Welt, wo de Barm'herzigkeit sitt, is keen Platz,

För’n Ort vun Kwahl. Gott schupp dat in dunkeln Verderben,

Schrecklich, foor de, de se verdient mit’n strafenden Zweck.

In dreih Nächten von Schrecken weer se vun Gott allens schafft,

Un Gott drägt sien Anblick för immer vun ehr weg.

Twai von de sterksten Engeln wachen vöör de Hellendöör.

Dat weer Gods Befehl, mit Macht un Segen umgaav'n,

Dat se de Ort vun Verdammnis in’n Kreis bann'n för all Tiet,

Dat de Aufrührer mit'n düstern Gewicht nich de Schöppung bestormt

Un de schöne Natur mit Verwüsting zerstöört.

Wo bi de Hellendöör de Engeln sitten, mit mächtig'n Blick,

Gieht vun dorher ’n glänzenden Weg, as twai Quellen blöken,

Hell un klar de Wogen, keen Bögen dreit de Strom her,

Gegen’n Himmel hingericht, na Godes Welt, dor is se,

Dat in de Ödheit hier se nich fehlen an heiliger Freid

Över de Schönheiten, de de Schöppung so wunnerbar maakt.

Een düster Steeg langs, to’n Höllenkroog hürt Saten to flegen,

Grimmig reißt he de Dör open, un steig in den dampigen Nebel,

Op den högen un vörrlechten Throon, den keen Oog sien kunn,

Worunner all de Ogen in Nacht un Verzweiflung verhellt warrn.

Zophiel allens alleen, de Höllenheerold, keem dor dat Nebel,

Dat sik hochtrok över de stegen Klocken, un seggt to den annern,

De nerrn bi ehr stunn: Kümmt nu Saten de groote Göttheit

Wedder to Höllen henaf? Dat dampige Nebel verkunn dat?

Kümt er wedder, den de Götter so langst all harrn un wünt?

Wilst de Heerold noch sprak, verdwech de umslattende Dunkel,

Af Saten, he sätz sik op einnmol dor förchterlich dreigend.

Flink as de Licht weer de Heerold, de slavenhaft flüchtig,

Renn weg för dat Füürberch, dat mit Strööm un Flammen

Saten siene Ankunft verkundt op de hangenden Steenwulln,

In dat versinken un düsteren Taalen all ümto.

Zophiel stieg op den Wingen vun Storm dör dat Barch sien Höhl’n,

Henup na den dampigen Krater, wo Füürgewitter

Glicklick de gantze düstere Welt tosehn do, klaor un mit Flammen.

Jeder keik fief bi sich, un saß de förchterliche König.

Alle, de in’n Abgrund wohrn, kamen. De Mechtigen schürn hen,

Sück bannig vull Ehrn bi Saten op den stegen Throon te sett’n.

Du, de mit Ruh un mit Füür vun de Höllen tief henabseihst,

As Du in de Ansicht vun Gott sien Klårheit un Leev blickst,

Wenn he de sündige Selen för immer na rechtwege straft,

Wies mi dat, Sionitin, laat dien mechtige Stimm jehn un kraaken,

Raschend as Stormwind, as dat Donnerwetter vun Gott harr keen End.

Adramelech keem erst, de Geest, verrüchter as Saten,

Un fördeckt as de Nacht. Noch brannte sien Harten mit Grimm

Wegen Saten, dat he sich as eerst to’n Opstand erheff,

Denn he harr lang bi sich de Empörung in’n Sien vörfalt.

Wenn he wat dee, dee he dat nich för dat Reich vun Satan,

För sik alleen, weer dat, wat he mit Gram un Honn all dreev.

Jahrhunnerte harr he mit sick all dracht, wie he de Herrschaft kreegen,

Wie he Saten entflammen kunn, Gott to Striet wedderup te bringen,

Oder he in dat ewige Weltall för immer verdreven,

Oder wenn dat al nix brooch, denn mit de Waffen em slågen.

Schon as de Engel vun God sien Himmelsreich fleihn dohn,

Hatt he dorup sin Dreenk, as he dörch de Tief vun de Höll kamen,

Keem he toletst mit’n kregerischen Harnisch, blangen de Hölln,

Brängend en golden blänkende Tafel, un riep dörch de Tiefen.

Woher flücht’ de Könige nu? In grote Triumphen

Süllt ji, o Krieger, för uns unse Freiheit beholen,

In de niege Wohnst’ vun Glanz un Ewigkeit ingahn!

As de Messias un Gott de niege Donner erschüfen

Un in ehr Krieggeschäft vertüggt, mit Wut ok verfolgten,

Stig ick in’t Hilligste vun Gott; dor fann ick de Tafel,

Vull mit’n Schicksal, dat uns de kommande Grööt verkündigt.

Kummt nu tosam, seht de hemel'sche Schrift! So snackt dat Schicksal:

Een vun de, de nu Jehovah as Slaven beherrschen,

Wird dat erkennen un ward dat Himmel verlieten,

Un mit siene Freunde, vergottert, in’n leeren Ruum

Wohnst’ to fannen. De ward he zwar eerst mit Afkeer bewohnen,

As de, de he vertrieben, bevor ik de Welt’n erschüfen,

Lang – dat was min grote Will’n – in’t Chaos gewohnet.

Aver he sall nur de Reiche vun’n Höllen betretten;

Denn ut ehr ward em einmal niege Welt’n entstehen.

De ward Satan erschaffen, doch sall he den Grundriß,

Göttlich vun mi, vör min höge Tronen empfahn.

So snackt de Gott vun de Götter, ik, de ik allens ümring

Mit mine Welt’n un Götter in all de unendliche Regionen!

Doch de Höll glööv’t em nich, versöcht umsonst, dat to wahnen.

Gott hört de Stimm vun den, de lästern, un sprach to sick sülvst:

Ok de erschütterte Sünner is min Gloria sien.

Un dat Gericht ging bald ut von't Angesicht Gottes.

Deep in de inn're Höll, dor högt sick en lichten Klump,

Ut dat brennende Meer, versööp in dat Doodenmeer.

De erhevt sick in stürmende Kringen, mit Donner umgeven,

Fatt Adramelech un stööt em in’t Doodenmeer rin. Da ward’n

Söv’n Nachten dorvun, wo een nacht gellt hätte. De Nachten

Lag he in’n Abgrund. Lang duert’, un he bau’ den Tempel

För de große Gottheit op, un he, as Priester, de Tafel

Vun’t Schicksal stellen he op den grooten Altar.

Doch dat leevt keen Minsch mehr, de Lüge, doch kommen de Lüüd,

Die Adramelech ehrn, Sklaven un faken de beten

To sien lugenhaft'n Ding, wenn he da is, un verachtet,

Wenn he weg is. Ut den Tempel keem Adramelech, sett sick

Mit verstecktem Grimm an Satan's Siet op den Tron.

Dort kümmt Moloch, de kriegersche Geest, von de Barg her,

Die he, wenn de dunnernde Krieger kümmt, Jehovah genoamt,

In dat Feld von de Höll, för sik to vörtenigen, wenn’s mutt,

Stolz mit niegen Bargen ümtoorn't, hebbt üm düchtig verdeckt.

Oft, wenn de traurige Dag up de Ufern von’n brennenden Ozean

Dampig heropkriecht, sehn se em all in de Höll,

Wie he langsom un mödig, mit Krach un Gedöns ümstürmt,

Up den hoogen Gipfel von de Barge seggt un sich naht.

Wenn he denn endlich de niegen Bargen hebbt toorn't,

In de Höh, ganz to de Wölven von de Höll hebbt upstellt,

Steiht he in Wolken, wähnt, dat de letzte van’n Barg noch

Donnern deit. Unner ihm de Erde bezwinger verstummt.

Kieken still un bang, as he gewaltig vun Barg herunterscheert,

Vör em wichen se, dorch Ehrfohr verflügt, as he kümmt.

Mit seiner Rüstung, dat tonnende Eisen, dunkel un swart,

Gleicht he'n Donner, ümgeben von finsteren Wolken un Düster.

Vör em bebt de Barg, un achtern fällt Felsen, die grooten,

Zitternd af. So geiht he, un naht sik den Thron von'n Empörer.

Beliel kümmt nohm' em, still kümmt he ut Wäldern un Aun,

Woh Bäche vun Dood dunkel un nebelig wälzt na Satan sien Thron.

Dor wöhnt Beliel. Al sünner is all sin Müh,

Ewig sünner, de verfluchte Gefild, as de Welten von Gott,

To verkehren. Man du seihst em lachen, högenhaft un still,

Wenn he den grimmigen Sturmwind bannen will, as he träumt

Sehnsüchtig, mit de Hand föhrt he’n Wind, as wenn’s e kühl’n West wär,

Över de traurige Bäch wüllt he lenken, doch immer vergebens.

Denn de Sturm rast, un Gottes Schrecken treckt mit op Flügeln,

Un in’n Abgrund blifft öde Verwüsting achter em ligg'n.

Grimm denkt Beliel an de Frühling, den unsterblichen in Himmel,

Denn de himmlische Flur glinstert mit'n Lächlen as Se'raph.

Ach, den wüllt he gaern in de Höll naäpen, to'n düstern Daol!

Dort kümmt Moloch, de kriegersche Geest, von de Barg her,

Die he, wenn de dunnernde Krieger kümmt, Jehovah genoamt,

In dat Feld von de Höll, för sik to vörtenigen, wenn’s mutt,

Stolz mit niegen Bargen ümtoorn't, hebbt üm düchtig verdeckt.

Oft, wenn de traurige Dag up de Ufern von’n brennenden Ozean

Dampig heropkriecht, sehn se em all in de Höll,

Wie he langsom un mödig, mit Krach un Gedöns ümstürmt,

Up den hoogen Gipfel von de Barge seggt un sich naht.

Wenn he denn endlich de niegen Bargen hebbt toorn't,

In de Höh, ganz to de Wölven von de Höll hebbt upstellt,

Steiht he in Wolken, wähnt, dat de letzte van’n Barg noch

Donnern deit. Unner ihm de Erde bezwinger verstummt.

Kieken still un bang, as he gewaltig vun Barg herunterscheert,

Vör em wichen se, dorch Ehrfohr verflügt, as he kümmt.

Mit seiner Rüstung, dat tonnende Eisen, dunkel un swart,

Gleicht he'n Donner, ümgeben von finsteren Wolken un Düster.

Vör em bebt de Barg, un achtern fällt Felsen, die grooten,

Zitternd af. So geiht he, un naht sik den Thron von'n Empörer.

Beliel kümmt nohm' em, still kümmt he ut Wäldern un Aun,

Woh Bäche vun Dood dunkel un nebelig wälzt na Satan sien Thron.

Dor wöhnt Beliel. Al sünner is all sin Müh,

Ewig sünner, de verfluchte Gefild, as de Welten von Gott,

To verkehren. Man du seihst em lachen, högenhaft un still,

Wenn he den grimmigen Sturmwind bannen will, as he träumt

Sehnsüchtig, mit de Hand föhrt he’n Wind, as wenn’s e kühl’n West wär,

Över de traurige Bäch wüllt he lenken, doch immer vergebens.

Denn de Sturm rast, un Gottes Schrecken treckt mit op Flügeln,

Un in’n Abgrund blifft öde Verwüsting achter em ligg'n.

Grimm denkt Beliel an de Frühling, den unsterblichen in Himmel,

Denn de himmlische Flur glinstert mit'n Lächlen as Se'raph.

Ach, den wüllt he gaern in de Höll naäpen, to'n düstern Daol!

Doch he ward grimmig un sückte för Wut; denn de traurigen Aun,

Ligg't vör em in'n schrecklichen Nacht, unbildsam un öde,

Ewig unbildsam, endlos de lang Gefild voll Jammer.

Traurig keem Beliel to Satan. Noch brannte he vull Rachgier

Gegen Den, de em vun den Himmelschen Aun na de Höll henunterstööt

Un, so dacht he, mit jeden Jahrhundert de Höll noch schrecklicher makte.

Satan sien Wiederkumm seihst ok du in dien Watern,

Magog, de dor inne woont, in dat dodde Meer. Ut brausenden Strudel

Keem he hervor. Dat Meer verflött in lange Gebirge,

Denn sien kummenden Fuß de swarten Fluten scheidt' un spalt'te.

Magog flucht Gott; un de Hall vun sien wüsten Lästerwoort brüllt

Ohne Enn ut em rut. Sietdem he von Himmel verstött is,

Flucht he den Ewigen. Vull vun Neid will he de Höll,

Schullt dat för Ewigkieten duren, doch endlich zerstörn.

Nu, as he to'n drögen Land kummt, dor worft he mit Wut

Wieder mit sien Gebirge en ganz Gestad in den Abgrund.

So sammelt sik de Fürsten vun de Höll to Satan.

As Inseln von dat Meer, vun ihnn Setten lostörn't,

Raschten se dörch dat Wassen, unhaltbar un mächtig heran.

De Höllenpöbel vun Geistern flött mit, unzählbar, as Wogen

Von dat kummende Weltmeer treckt an de Gebirge Gestaden,

Hen na de Thron vun den Empörer. Tausend mol Tausend

Geister daarven. Se gungen un sungen vun ehr Taten, verurteilt

To Schmach un unsterbliche Schande. Mit'n Gedöns van gespalten –

Se hadden'n Donner gespalten – dumpige, entheiligte Harpen,

Verstimmt up den Tohn vun de Dood, sungen se's rut.

So rascht in mittnachtlicher Stunn grimige Slag, de dodende

Un dodende Kämpers, furchtbar vörbi, wenn'n brausende Noordwind

Up ehr Wagen rutkümmt, un ehr Gebrüll ward von Widerhall dobbelt.

Satan seih und hört se kummen. In wüster Verzückung

Stunn he op, voller Gewalt, un keek över all üm sik her.

Fiern bi den niedersten Pöbel seih he in spöttige Stelling

Gottverleugner, en slachten Volk. De schreckliche Führer,

Gog, weer dervunner, grooter as all an Gestalt un Unsinn.

Dat allens is en Droom, dacht he, en Spöl vun irren Gedanken,

Wat in Himmel seih, Gott, eerst Vader, dann Richter,

Dat to glööven, verdreihte he sik, wand sik vör Wut.

Satan, mit Hohn in de Ogen, besaht se all ümme.

Denn mitten in sien Düsterheit fühlt he doch, dat de Ewige leevt.

Still stünn he denn, dreegt von düsteren Gedanken.

Langsam besaht he de Welt, setz sik nees op de Stenen.

As op hohen, unwirtlichen Bargen de drohend Gewitter

Langsam sammelnd sich liggt, so dreegt he in’n Sinnen.

Ungeduldig gung sien Mund up, un mit donnernden Worten,

Scholl ut em dat Rufen: Wenn ji’t, o schreckliche Scharen,

Wenn ji’t noch sind, de mit mi dorch de drögen, erschröckliche Dage

Op den himmlischen Heben gekämpft hefft, denn hört mit Triumph,

Wat ik nu verkünn för mi düsse Zögering op de Eerden.

Aver nich dat alleen, ji schallt ook de grote Plann hörn,

Jehovah to Schmach un to Ehren bring wi uns Götter.

Hell selb vergehn, eh wi uns Laat von de Herscher der Welt.

Wi sünd Götter, unnerjocht un’ fröi blifft wi alle,

Wenn he ook Tausende Schickungen sünden dorch Boten.

Wenn he ok sülven as Christus dör de Eerden wannen!

Worüm denn vör mi’n Zorn? Wat is dat ne’e Jehovah,

De in’n döörlicht’gen Lüken as Gott sick bewegen un trägt,

Dat de Götter nich mehr wie in strietlichen Schlachten,

Hohe Gedanken, vör sick verjagen?

Sullt dat mööglich ween, dat ut de müden Gedarmen

Von vergänglichen Mütter he kummt, uns to besiegen?

Wullt he dat wagen, de grote Satan so to överwannen?

Do stahen hier welk, de vör em mit Zagen fleeten,

Un ut de verwitterten Leven der döörleden Menschheit gungen.

Bebt nu vör düsse Schar! Hüllt juch in dusterne Scham in!

De Götter hört dat! Ji flööt! Warsüm seid ji so för’t Jesus?

Ewer un mien Unwöörd, de Söhn von den Ewigen Gott?

Dat hett ji dacht? Nuh hört mi un wohr wi he is.

Hörst du't ok in den Triumph, in den groten, Församlung von Göttern!

Unner dat Volk vun Jordan, dat ward lang seit allet vergessen,

Gifft dat de Sage vun’n Prophet. Denn under de Sünnenschien

Hefft dat Volk för sik sündhaft gegrübelt und drömt över all Völker.

Propheten seggt: ut düssem Volk kümmert de Heiland,

He, de sien Volk vun de Fiend üm to immer befreit.

De Welt und de Reik von all Landen brengt he to Glorie.

En Deel vun us Församlung, dat weihst, de sünd hier jümmers vör Jahren,

Sägten, op de Högen vun Tabor do löpen d’Engel mit Frohmut,

Kieken sick um, ropen: Jesus! to Himmel in Ehrfurcht un Segen,

Bomen erbeben, d’Zedern wackeln in Wolken dor oben,

Palmengroven schollen, erheben de Halle der Lieder,

Jesus, Jesus! heften de Reihn un de Berge tohöcht.

Gabriel ward voller Stolz, in de Triumph, in den Högen,

Gung dan nieder to’n Mäken in Israel, salig un segent,

Grüßt se, as wenn een God vör se steiht, un spricht ehr vör Ehrfurcht:

Seih’, vun di kemen de König, de Davids Herrschaften schützt.

Jesus ward he heiten, de Sohn vun den Göttern is er,

Herrlich in Macht un Glanz, för de Ewigkeet ward he walten.

Disse Saag höört ihr, de ward vör Göttern vun de Höll befürchtet.

Veel mehr heff ick seh’n, doch Angst heff ick keine empfungen.

Mutig und stark will ick alles vun mien Sichten verkiägen,

Sörgen will ick nich schenken, för dat seht, mit min Feurmut

Weit, wenn Gefahr uns bedroht. Doch wat sind all dese Gefahren,

Wenn een dödelig Träumer hier op de Erde sick erhevt?

Narben in Donner hefft he op sich selbst erspäht un erschrak doch.

Doch he versöcht nochmaals, sick op’t Neet to erheben,

Un he begannt: Do wart ik, op den Segen den Knaben,

Wart op de bidden Mariens, vun ehr kümmt der Göttliche.

Schneller denn Lüchten und fliegend Gedanken vun Göttern,

Kümmt he empor, von Zorn und Rache beflügelt und mächtig,

Hebbt mit een Foot över dat Meer, mit den annern den Erdkreis,

Mond und Sünn in de Hand, un de Morgenstern in den Andern.

Do kümmt he und schlaht! In Stürmen vun Welten, die rufen,

Führt he to Sieg unbesiegt; Flieh, Satan! Dat is dien Enn.

Dat dee he nich mit sien allmächtigen Donner, flüch, man fix un flüchtig,

Rasch und grimmig dreift he di sonnen, du över Düvelstüsse,

Sinnlos, klatscht an de Eer, so vörn Ünnergang du lechst dood.

Seht, so dacht' ik, o Götter, doch em gefiel noch all to blieven,

Dat he en Minsch, en wainendes Kind, nich anners as Söhne

Von de Erden, de bi Geburt al de Vergänglichkeit blagen.

Doch he föddert mit Sang, en Koor vun Himmelsche Gäister,

Denn se komm' nu un denn vun’n Himmel to kieken de Wält an,

Wor wi regier’n över Gräber, de Hügel voll Doden,

Wo to’erst Paradies stunn. Doch dann, un no Tränen,

Kehrn se mit Gesang wedder no Huus in de Himmel, sick treistend.

So dat allnüms. Se eilen herbi, dat Kind to blicken,

Den Herrn vun’n Himmel in’n Stüün’n, verlottert op’n Acker.

Draup entflöcht he mi, un ik leeve em fohr, all’t flyen.

Wat worth is’t, so en feigen Feind achterher to jagen?

Doch lett ik nich nahmslos mi Drägen, mien König un Opferpriesters,

Herodes dor nödig in Bethlehem wiegen Säuglinge in’t Blot.

Dat Lopen vun dat Rüts, dat Schreevn vun Frauen,

De untröstbare Jammer, de Leichen, die mit de Seelen

Togangen as'n Ofer an mi, dem Vader von Elend.

Treckt dort nich den Schadow vun Herodes? Verworvenen Seel,

Wor ik nich dat, de den Gedanken dor in di sett’?

Kann he, de dor sitt, den Herrscher von Himmelsche Wesen,

Schützen vor mi, dat ik nich bet nich fang mit mien Finsternis

Över se gaohn un denen den Werg, den Verdaarben?

Ja, Verlassen, dien Klagen, dien Schreevn un Bangst, dien Verzweifeln,

Un de Seelen dor klingen, dei di von unschuldig Gestorbene flüchten,

Is nu dat Offer, dem Herrscher g’nügen;

Denn as de Stüürt, sett Götter sick tosam’, denn kehrt dat Kind wedder,

Ut Egyptenland keem he trüch, de Jugend wech.

Wohltut in den Schut vun moderlich Arm, in Unschuld,

Blieb he still, as keene Flammen tostiegen, kene Wagemut glimmten,

Keene Taten ruften em to dat Grooten. Doch Götter,

Ihn allein in dem Wald, un de Waten am öden Gestade,

Wor he zich vun Gedanken överstellt un dröv bedenkt.

Ut den schreklichen Feren den Unglick vun Höll' dor rööp'n,

Fodern uns’n verneuten Mut un' vörsichtig Waken.

Seht, dat meent’ ik veellicht, hätt he mit diepe Gedanken

Mehr sik plagt as mit dat Ankieken vun Blomen un' Felder

Un' de Kinner ümto, un mit’n sloavenhaft' Loberen

Vun den, de he maakt hett mit de Würm' ut’n nidrigen Stof.

Jo, ik wär vergeit vun Ruh un langwierig Ligg'n,

Hätt ik nich de Minschheit vör mi stets Selen vernutzt,

De ik, den Himmel entwichen, hierher to'n Folk weer sandt.

Ennlich schien’t, as schull he nu ok merklich opstei’n.

Godes Herrlichkeit keem, as he eemal bi’n Jordan umhergunk,

Strahlend ut’n Himmel. De ha’ ik mit disse unsterbliche Ogen

Sülven bi’n Jordan anscheunt. Kein Bild, kein himmlisches Glimmern

Heft mi verfehrt. Dat weer se, as se vun’n Thron vun’n Himmel

Dör de langen, betenden Reihn vun de Seraphen trekt.

Awer worüm, un' of se den Erdenkinn vör Ehren

Oder, to prüven uns’ Waken, herabbröök,

Dat entscheed ik nich. Zwar hört’ ik gewaltige Donner,

Donner mit disse Stimm vereent: Dat is mien Geliebten,

Seht, de Söhn na mien Hart! Dat weer woll Michel,

Oder een vun’n Thron, de dat roop’t to myn Verdrees;

Godes Stimm weer dat nich! Denn, bi de unterste Höll'

Un bi ehr dunkleste Nacht! Se klang mi ganz anners,

As he uns Göttern mol de Söhn vun Ewigkeit vörstoopte.

Een düster Prophet säd mi ok in de Wüst',

Wo he mennschenschmähend die Felsen dörchlööft, un roop:

Seht, dat Lamm vun Gott, dat de Sünd' vun de Eer' versöhnt!

De Du vun Ewigkeit büst, Du, de lang vör mi wiest,

Greet ik di! Ut di, Du vun Erbarmens große Füll’,

Nehmt wi Gnaad um Gnaad. Dör Moses keem dat Gesett,

Awer dör de Gesalbten vun den Herrn, kumt Wahrheid un' Gnaad.

Is dat nich hoog un' prophetisch genug? So is dat, wenn Drömer

Drömer besüngt, de bouwen sik ein heiligen Dunst;

Un denn sünd wi unsterblichen Götter all to gering,

Bis wi kunn’ inne Geböden vun Geheimnisse kiek’n.

Will he uns nich den verheven Messias, den König vun’n Himmel,

Dat Doonern von Gott, in de groten Rustung gewappnet,

Streedn de wieden uns to, bit wi de niege Welt’n erreechten,

Unsers würdigen Feind, en erhögern Widersaker,

Wull he em nich in de Form, de wi slahn könnt’, verkleeden?

Doch he sülvst, dat lüttige Minschenslücht, wo von de Prophet dröömert,

Meent sik nich weinig to ween. Manchmal höllt he de Slöpigen, de krank ligt,

Se för Dod’n, geiht no hen un rooppt se wedder in’t Leven!

Doch dat is blot’n Anfang. Eens kömmt gröter Dön.

Denn he will dat hele Geschlecht vun de doden Minschen

Vun de Sünd un den Dod befreen, de Sünd, de alln

Ingepflanzt is un immer wedder obreckt un stürmisch,

Wiederspricht Gott in ehr unsterblichen Sielen,

Unbänd’g in ehr Knechtschaftspflicht; vun den Dod, de alln,

Dat ganze Geschlecht, so gau, as he winkt, in’n Grund sleet,

Will he se all befreen: Ook di, Ihr Sielen,

De ik seit de Schöpptung to mi so wie Wellen des Sees

Sammeln, wie Sternen, wie Gott anbetende Knechtsänger,

Ja, ook di, de leidet in düstern Ewigkeits Abgrund,

In de Nacht vun de Strafe fackelt dat Füer vun Verzweiflung,

In Verzweiflung ik! Di will vun den Dod he befrein!

Wi, wi wüllt denn ligg’n as Gott’s Vergesser un Knechten,

Vör em, vör em, de nich weddergodt Mensch, un vör em,

Wat he mit dat mächtige Doonern vun uns nich erzwingen,

Wüllt he op dat Gebiet vun den Dod unbewaffent vollenden.

Op! Wagelsnütern! Befrei di eerst, denn weck de Dod’n.

He schall storven, ja storven! He, de vun Satan besiegt,

Eegenmachtig vun Dod befreit. Di sleet ik in den Dreck,

Bleek un verbogen, in den Dreck vun de Dod’n! Denn wull ik to de Ogen,

De nich sehn, de för immer von Dunkel un Nacht benebelt,

Seggen: Ach, seht, de Dod’n, se erwachen! Ik wull to de Öhr’n,

De nich hört, för immer vun de Klänge verschlossen,

Seggen: Ach, hört, dat Feld susert, de Dod’n erwachen!

Un to de Siel, wenn se nu aus den Korpus geflohn is

Un sik wendt mit de Hell to seggen, ok dor to gewinnen,

Ruppt ik nochmaals in förchterlichen Sturm, mit Donnerstimm:

Maak di fix, du hest seggt op de Erden! ja, maak di fix, du hast Götter fesselt!

Dich bedarvt Triumphtog! De Porten vun'n Höllenkreis

Gaht vör di open un lad' di to mit'n grusig Gesmieten!

Tein' di entgegen in singende Kringel Seelen und Götter!

Gott mutt nu, dat he, nu ik bi dor, flugs an'e Eer'

Mit de Minschen un üm to’n Himmel henhohn oder

Ick breng dat hen, wat min Wisenheit miern gifft hett!

Oder ick mok dat, wat ick mit Macht befohlen heff,

Un ik finn dat to'n Enn, wat ik mien Hochmut bedenkt heff!

He schall dörch den Dod! So warr ik de Vader van’t Leven,

Inböden unbesiegt dorch de kommenden Ewigkeiten:

He schall dörch den Dod! Bald seh ik von em den Morsche

Up’n Weg na de Hölle vör Gott sien Angesicht trüern.

Seih de Gedanken, wo ick dat minens beschlüten!

So röch Satan sik! Mit dit Wurt hett Satan snackt.

Dösig was de Heiland vun’ Angst, de vun em utgahn.

Noch was de Gottmensch in’n düstern Grab allens eenzaam.

Mit dat Laat, wo de Verfluechter sien Reden hett endt,

Föll vör de Veet vun'n Messias en Wehn in’t Gehölz.

An dat Blatt hing en Wurm, dorbi dorn in’n Tode.

De Gottmensch gaff em dat Leben wedder, un sülvst mit’n Blick,

Send he Satan dat Bangn, dat löppt dorch dat Hiern.

Höll’ föll achtern den Foet vom vörordenen Richt,

Un vör em warr Satan in finsterste Nacht verbargen.

So schrickt’ he Satan to Steenn, un de Höll' föll in’n Grund.

De annern Satanen seihn sik to Steen allens starr.

Unner den Throne setz in düstere Stille un truren

Seraph Abdiel Abbadona, denkschwer mit düstere Gedanken.

He sach de Zukunft un leep in Seelenqual von Verstahn.

Qual up Qual sammelt he in de Ewigkeet vun düstern.

Nu seh he düe Tiet vör sik: do worr he noch unschullig,

Fründ von Abdiel, so groot un stolz an’n Ogen van Gott,

As he den rebellischen Dach mit Glorie beendet.

Denn he verlaat de Empörer alleen un övermachtig.

Ging to God, mit’n edlen Seraph, to’n Herrn vun’t Licht.

Doch fast weer Abbadona naokamen vun Satan sien Wage,

Blitzend, in Flammen, de rullt to den Triumph för se.

Mit den Drommetentum van’n Kriechstorm, de Lock so heftig,

Kamt de Mäng; in drunkenen Gottheitstumm kamen se wedder.

Hüüt noch wullt’ sien Fründ mit dröger Li’e in de Ogen

Ihn tom Gaohn bewegen, doch, vör Gotts Macht betrunken,

Keen er mehr Abbadona de Blikken von ehrmolgen Kracht nich,

De sien Fründ’n mol höör’n. He gung in’n Taumel to Satan.

Jammernd denkt he, inn’eig verhüllt, an de Geschicht,

An sien hellige Jugendtiet un den lichten Mor’n

Vun sien Schöping zurück. De Ewige schuf se op eenmol.

Dunn bespraken se sik met frööglichen Himmelswunner

Unnernanner: Ach Seraph, wat sünd wi? Woher, mien Gelievter?

Hast mi eerst mol süh’n? Wie lang büst du? Ach, sünd wi ok echt?

Kumm, drück mi fast, goddeligen Fründ, wat denkt du?

Un dor kwam ut glännende Fjäern de Härlichkeit Gottes

Seeg’nend heran. Se sülvst süh’n ümher, unzählige Scharen

Neie Unsterbliche wandel’n, un wullig’n Silwerwolk hiev

Se no’n Ewigen op. Se süh’n'n un nannten'n Schöpper.

Diese Gedanken quälen Abbadona, sien Ogen

Fluten van jammernden Tränen. So flött vun Betlehem’s Höögen

Rutbloed, as de Sööglinge storven. Met Schauder

Hör he Satan, doch dult’t he nich, un he stunn up to snacken.

Dräimol seufzt he, vör he snackt. As in blootigen Slachten

Bröder, de sik smeten un kennten, as se starben,

Röggelten Seufzer rut uut ehr röchelnden Brüst.

Denn begann he un snackt: Ob mi disse Versammeln

Ewig verdammen wullt, dat lat ik nich gelten, ik snack!

Snacken wull ik, dat des Ewigen swäre Gericht nich

Över mi kümmt, as över di, Satan, dat kamen is.

Jo, ik haat di, Satan! Di haat ik, du gruwlich’n! Mien, mien,

Dissen unsterblichen Geist, den du vun Schöpper gestoorn hast,

Ford’t He, din Richter, ewig vun di! Unendlich Weh

Schreit in’n Avgrundsdüster, in de Nacht, de Unsterblich’n Heren,

Satan! un höört mit Donnersturm över all de, Satan,

De du verführt hest! Höört mit dat Mee’r vun Dod alle

Över di! Ik hebb keen Deel an den ewigen Sünder!

Gotteslügner! Keen Deel an dien finstern Bestah’n,

Gott, den Messias, to döögen. Ha, gegen ween, du Empörer?

Hast du schnackt? Is he nich wedder de een, de, du bikenst dat,

Sülvst, asveel as du dien Schrecken ook överdönts, de is di

Bang, mächtiger as du? O, Gott, de de Lüüd unner Slap dücht

Freeden van Lääden un Dood, di kannst dat nich hollen!

Un du wills den Karkens Liek, den wills du afwürgen?

Kenst du he, Satan, nich mehr? Heff he di van den Allmächtig

Nich genoch an sien hög Stiern brannt un förmerkt?

Oder kann Gott sülvst nich uns arme Lüüd schützen?

Wi, de de Lüüd in den Dood verlockt hebbt – ach, arme mi, ach!

Ik deed dat ok! – wi wills uns opstellen, wüthen un stäben

Gegen den Sünn vun Gott, den Dünern? Wills wi den drögen?

Jo, de Weg to een Lüüd in de Zukunft, de mööglich

Is, oder doch to de Linderung vun de Quaal, den wills wi för ewig

Uns, so viele, de eerst mol vollkommen weer'n, torüch utmerlen?

Satan! So wahr as wi alle de Quaal mächtiger spören,

Wenn du disse Huus vun Nacht un vun düstern Verdammnis

Königlich nömmst, so kehrst du mit Skand up di ladden,

Statt Triumphs, wedder von Gott un sien Messias.

Grimmig höörde un ungeduldig, drohend de gruvig Satan,

Wollt nu vun den Höög vun de Throne, de liggt in de Felsen

Een op em schmeeten; doch sien recht Hand, as schrecklich as se is,

Föll dat in Zorn, un dat zitternde Knoop blieb stahn; he stampft un bev.

Dreemol he beev in Wut, keek dreemol op Abbadona

Stürmisch un swieg. Van Grimm ward dunkel sien Ogen,

Nich to verachten, doch kann he nich faten. Abbadona bleev

Stehn mit mutigem Ernst un mit traurig Min anner Siet.

Doch Adramelech, de is Feind vun Gott un de Lüüd un Satan,

Spreck: Utm düstern Wolken will ik mit di snacken, mutlosen,

Ha! dör Unwetters dörng rumgebrüllt ward di Antwurt!

Kunnst du de Götter versmähn? Kunn een vun de nidrigste Geesten

Sich rusten un gegen Satan un mi uss sin Diepde stellen?

Wennst du gequält wardst, denn wardst du dör dien eegen lidige Gedanken,

Slaav, gequält! Entfleuch, ängstlicher, ut de Rechte

Unner uns Herrscher, un flieh in de Leed.

Laat Di von'n Allmächtigen de Riek’ vun Jammer erschopen!

Bring di de Unstörvlichkeit! Doch du stirbst lieker, ik weet dat!

Stirb denn, gah fort, in Vörbittung un ehrbiedig gebuckt,

Sklav, du de mitten in’n Himmel di Gott hett erschannert,

Un mit flakkerndem Zorn de Allmächtigen widdersprechst,

Schöpper vun unzähligen Welten, du modiger Satan!

Kumm, kumm, wi willen de lütten un kriechen Geister

Unser gruw'gen Arm wiesen mit daden, de sachten

Blenden un dröpeln as Wetter, dat as ut’n Nix schlägt!

Kumm! Labyrinth vun verstoern Ränke, verborgen zum Döden,

Is, wat ik seh. In den is dat Enn. Keen Rutgang, keen Föhrer,

Keen, de em rut von de Ränke kan helfen, de vernichten.

Kümmer di nich, ob er utflöh von uns' mienen,

Gäwst du em in dien Herrscherstuhl Götterverstand, säht fast,

Wie flakkernd de Weter em drapen, vör uns' Augen em toop maken!

As de Weter, mit de wi Job, de goot Gott so leew, bestritten,

Freunt, freunt di, Erde, wi kommen mit Höllen un' Döden,

Weh de Mensch, de sich widersett, wenn uns Welt wi erstormen!

So red Adramelech. Nun kam de ganze Schar an Satan,

Mit Ungestüm un krachtend als Felsen, de rutstorten,

Stampften se af, un de Dipp’ drunter erbebte as een Strom.

Jubelnd erheeven se sik, stolz op dat, wat uns is begunn.

Donnernde Rufen, van Ooggang to Neegang so laut.

Heel de Versammeling vun Satanen stemmt to den Dood vun Messias!

Siet de Ewigkeit süst nie so’n Tat, seidens God schüf.

De Rädelsführer, Satan un Adramelech, vol Rache un Grimm,

Stiegen van den Tron. Un bi jeden Treppenschritt kracht,

As de Felsen schallert un bebt, wenn de de schweren tritt weert.

Rolender Jubelruf drüllt sik, un weert de Empörer

Mehr un mehr, as se dar tor Pörten des Abgrunds stappten.

Abbadona, de still blevel, an ein’ End verbittert,

Folgt langsam, vun wiet, entweder to freen of to sünden,

As de Engel de Pörten bewacht, met groß’ Ernst un Ruh.

Wat fiehlst, Abbadona, as Du Abdiel do siehst stohn?

Seufzend slatt he af un sacht siene Hoovt nach den Boden,

Weett nich, ob he möt to` mi gehn, blieven, wech oder gahn.

Is dod'lich truurig, un sik wunnern, wat dor möt blieven.

Doch dann fangt he sik fast, un geiht, as keen Weg mehr aflat,

Siene hart kloppt vull Kracht, in de Stille sin Tränen afrinnt,

Seufzend ut aller Tiefe, lang und sacht, as Abbadona de Bahn geiht.

Doch Abdiel siene blick richt sick in de Welt vun den Schöpper,

Dat he truu blieb, doch net op em, in siene traurige Stunn.

De Seraph schien as de Sünn, de erste Frühlingsdag' up Welt’ brink,

Doch nich för Abbadona, dat blief dunkel un bannig.

So gahn he weg, un säuftet still, verlossen un all'ns:

Abdiel, mien Broder, du weckst di un läst mi för immer!

För immer wilst du mi ünnen, allein und in de Stille.

Weent um mi, ji Kinner vun’t Licht! Hei deit mi nich Leev wedder,

Niemols nich wedder, ach weent ümmer noch mi! Verblöht nu, o Büsch,

Wo wi mit Innerlich'keit von Gott und Fründschaft vertellt hebbt!

Himmelstrompe, verstumpt, wo wi in lütten Umarmung

Gottes, des Ewich’n, Säng mit kloren Stimm’n utroopet!

Abdiel, min Broder, is mir vör all Tied nu verstorben!

Hell, mien swat' Reest, un Du, Moder vun Leiden un Kummer,

Ewige Nacht, du gräul mit mi! Een jammerlich Jauern

Kroop, wenn Gott mi erschreck', vun Dien Bargen herunner!

Abdiel, min Broder, is mir vör all Tied nu verstorben!

So klag' he do sien Unglück. Denn stond he an't Indgang

In de Welt'n. Un schrecklich woar's, de Blitz un de Brull’ner

Kamen op em an, als de Oorion mööt em torägen.

He keek na de Welt'n, ganz vörsunken in Traurigkeit un Gedanken,

Sin Jahrhundert lang nich verlaat. He stond still un seggt so:

Verehrten Indgang, könnt' ik dorch di na de Welt vun'n Schöpper

Wedderkamen un nimmal des Düster Verdammnisk'n

Wedder bekieken! Ji Sünn'n, unzählige Kinner des Schöppers,

Woar ik nich al dor, as de Ewige riepen, as Ji schienet opkamen,

Schien'klarer as ji, as Ji nu ut de Hand des Schöppers rutkamen?

Un nu stond ik do, verlur, verwerfen, een Grauen

Vör de prachtvoll Welt! Un Du, o Himmel! Ha, nu beev ik,

Nu, as ik di sien! Dor ward ik een Sünder!

Dahlen do stünn ik wider den Ewige up! Un Du, immortale Fried',

Min Spillin im Tal des Freden, wo bist Du nu hingleven?

Ach, mang letst mi mit Di min Rechter beten utstahnen

Über sien Welt'n, wo dreegbar mi dat weer! O, wag ik et,

Schöpper em up de Knie to nenn', ik wür ok afsien,

Denn min Fadder em nenn', as de Engel dat tun in ihre Kindlichkeit!

O Du Rechter der Welt! Ik darf di als Verlorn nich anflehen,

Dat Du mit eenen Blick mi in’n Abgrund anschickst.

Swatte Gedanken, Gedanken vun Quaal! Un Du, wüden Verzweiflung,

Wüde, Tirannin, wüde fort! Ach, wie elendig bin ik!

Wär' ik bloß nich! Ik fluuch di, Dag, as de Schöpper seggt:

Werd! as he mit sin Herrlichkeit upgangen in Osten!

Ja, di fluuch ik, o Dag, as de neuen Unsterblichen roopten:

Unser Broder is do! Du, Moder unendlicher Quaal,

Wohrum bärst du mi, Ewigheit, em? Müst' em ok warden,

Wohrum blieft he nich duster, dem ewigen Nacht gliek,

Die met Donder un Dood vör dem Herrgott herrutgäng,

Leer vun Geschöpper, belas't mit’n Zorn un Fluch vun Gottheit?

Wieder wehrst du di vör dat Oog vun de Schöppers Haufwerk,

Lästrer! Sünn'n, fallt op mi her! Bedökt mi, Ji Stern',

Vör den Grimm un Zorn des, de vör de Trohn der Rache

Ewig as Feind un Rechter mi schreck'! Du mit Dien Urteilen,

Onbarmheriger! Is denn in Diene Ewigkeit noot noch

Nix vun Hoffsaken übrig? Ach, wart nu, Göttlicher Rechter,

Schöpper, Vader, Erbarmer! – Ach, ik verzweifel von Nömen;

Denn ik hebb Jehovah gelästert! Ik nenn’t em mit'n Naam,

Helgen Naam, de keen Sünder nenn' darf ohn'n Versöhner!

O hei, ik flee! Dor bruust'n mit Macht vun em op een Düwel'schen Donner,

Schrauwt dor unendlichen Gang - aver wohin? Ik flee! Ik flee!

Roopt dat, un eilt un blenk vörschrookt in de Nichte sien Grund rin.

Bränn mi hier Füer, dat all dor de Geister verglemmen,

Gott! Verderver! Dat ährliche, grauvolle Gott in Dienen Gerechtigkeit!

Doch he fleht to faken. Kein Füer ward dor, dat ihn verdarwe.

Drüm dreih he üm un floh wedder binnen de Welt rin.

Ennlich stünn he mied't op eene grote un höge Sünn up'n Himmel,

Schaut' dor herunner in'n Grund. Dor drängten un blinkten Gestirn,

Unner't dor Nien, als wenn See'n in düchtige Glut hier sick drauven.

Kamen en wandernde Welt rond an, mit Dampf in de Lüchten,

Naher ward dat, un dat Gericht för’t nahen an Tor.

Dor stürzte sik Abbadona rin, för mit't all to vergahn;

Doch he ging nich togronn, döört sücht van ewigen Leed ummerwält.

Wi een Barg, witt von Gebein, wo Minschen sik würgen,

Unnner't bebt se sick in'n Grund vun de Eer to senken,

Tüggt he sick mit Makt un Schweer, Stünn bittoer op de Eer af.

Unner't, dor wär'n Saten un Adramelech, all nah to'n Erd' kamen,

Sied'n each sien Steeg, un still glööven sick self to.

Nu seih he dor von fernen die Erde in Dämmer to liggen.

Jo, dat is se, secht he vör sick, as Gedanken dreevt un wenn't unner Wogen

Ozean all rin stümt un das Amerika firt ward van de lütten Dree Welten.

Jo, dat is se, de ik, wenn ik Satan verdreih of vernicht,

Oder as Sieger vun Gott, hoch geehrt vör all steiht, beseggen,

Denn as’n Meister van Böös, allein hier op ton Eigner bin!

Aver, worüm ok blots dor? Worüm nich de anner Gestirn,

De to lange all gleevt un sick durch de Himmel drauwen?

Jo, dat doot sall dor wesen, dat sick van Stern to Stern voert,

Bit an de Grens vum Himmel - dat sall de Ewigen seggen! – verdoon!

Denn würg ik dor Geschöpf vun Gott, nich eenzeln as Satan,

Nee, in ganz großen Hoppens! De leggn vör mi in'n Stövm,

Kroppen sik krömp un lüden, kringeln un stöven! Laten's mi sehn!

Denn will ik dor sitten, wunne un einsam höögen mi üm

Kiek'n! hoch un groß, un lüüd die Du dien Geschöpf,

Woordest du, Nahboor to'n Grab, Natur, un will mi laughn rin to sehn

Op Diene Loppen un tief un ann unendlich Gräfen un ferwehn.

Un wenn’t dat dem Ewigen dagene, un Welt un Geschöpf warrt dor geboort,

Dat ik se vun nie ok verdarwe un lüdden,

Denn will ik mit List un Makt un wieck ick un wehrn!

So as de Böös dat unner Gaist weer'n den Dag, se verleit un verlüdden!

Dat, Adramelech, dat büst du! Gev dat di ut un ward dor! Endlich!

Dat du ok den Dood van Geistern bringst, dat Satan,

He, verschwiend dor üm die, um eine Leeg ward in dis Schrööm’n!

Under ihm bring, bring kein Werk, dat nur din ward dat!

Mächtiger Gaist, de du in Adramelech geiht, schapp dat!

Verlüdden de Geister, ick fluuch di, verlüdden se oder vergahn!

Jo, vergahn, lievers nich all meh, as to leev’n un nich to herrsch!

Jo, ik gah un gah mit all min Gedanken,

Alls Götters sie greepen, för, wat se schöp'n un vernichten!

Jo, nu is de Tied, de ik lang vörwart heff, nu is se ankamen,

Dat ik vollend', wat ik vör lang all in'n Sinn hatt' und wünscht' hebb;

Gott is erweckt, so schien't, vun Neeem – wo'n Satan dat richt' hat,

Schickt uns 'nen Mann to uns Här – uns to knöpen in uns’ Gewalt weer.

Aver he vergeht sik nich! De Mensch is de grötste Propheten

Siet Adam all, en Messias, de höchste, so will he sin,

Dat he vun Minschen för de ganze Versammlungen Geister,

Mi in'n Höllenthron hieve, to'n würdigen Herrscher emporricht.

Oder, wat ik völt vör min Göttlichkeit all vör mi ward,

Wat du, unsterliche Adramelech, mächtig vollbringen,

Wenn ik Satan besieg', vör him verdeel, mit'm dondernden Schlach all,

Dankbarg een Ende bringt in min’ Knechtschaft mit düsse große Tat.

Waddat he blödt und wankt, vun sin' gootmakenden Höh'n nie wat seggt,

Un dann is he de erste vun mi besiegt, de herwüllt,

Dat ik as Herrscher vun Göttern, as Obermonarch in'n Lüchten

Schien'! Satan, wat schwer ward dat di, dat Fleisch vun Messias

Allens to erwürgen! Do allens, wat lütten wardn, overlat’ ik di, 

Vör du vergehst; mi liggt de Seele to düpen!

Ik will se vernichten, un du vertüelst den Staub vum stervenden Körper.

So glich mi denn sin Geist, empor gejaget vun düssem Wahn,

In de swarte Plann, de Gott, de alns wat ward, so rüm un verkloren,

Hörd und swieg still. Adramelech bliff still in'n schummrigen Dünen,

Un as 'n Stern starrt hei, mit Glut inne Stirn, die em de Grimm so dorchschnoert.

Doch de Geröhr vun'n wandelnden Erde, de to den Nacht kam,

Wöckt den Empörer, den wüsten, ut düsse swarten Gedanken,

Un denn kehr't he mitn Sittig, dat Satan em fölgen ka, üm. 

So wieten se los, de Ölberg zu ereichen, wo se denn Jezus und sin Vertrauten söken.

Wie wörrende, stürmende Wagen, de bröten na schien een Thaal,

Dahtn se von Bärge herab, wo de Himmel bi Toom seht.

Mit eernene Krieger, de trecken met Eisen un dumpftoöm’n Getrummel,

Rauschen se, datt dat knattert und kratscht, und vun wieden ward dat dohnert und drömt.

So keem Adramelech heran, und Satan beglegt den Ölberg.

SANGEN III

Grooting an Di! Ik seh Di wedder, Du, de mi boren hest,

Modergrond, miens Vaderland, Du, de mi in düsteren Schoot

Inslapen läßt mit den annern un miene Beener bedekst,

Luttich, unerst – dat is min Höffnung op mine Verlossung –

Wenn dat ne'e Lied van’n Bund ok an’n Enn kumt, gewiss.

Dann sülld de Lippen still wurrn, de söngen för de Lieben,

Un de Ogen, de vaak för Freud üm ehre Liebsten geweent,

Sülln dann blangen, un dann, bi stiller Klag’, sülld mine Frünn

Mien Graff mit Lorbeern und Palmgren ümranzen, dat wenn

Ik ümtoch vun’n Dod, ümgaht de stillen Haine un sehn mi.

Du, de mi leidt hest dör de Hell, Singerin von Zion,

Un den, so jüst noch wackeln Geist wedder nah Hus brocht hest;

Du, de dor aus Gottes Blick noch Gerechtigkeit lehrt hest,

Doch ok, wi sie as Fründ mild lächelt in güldenen Fröh.

Hüll mi in’n Himmellicht un leer mi, dem besten der Minschen

Freilich to singen, un mitteln de, de’n Minsch all torett.

Jesu war dorte allein mit Johannis bi’n Grabb van’n Toten,

Un vun üm all de Gebeene, vun Nacht un Schotten umgeven,

Satt he un dacht an sick sülben, den Söhn van den Vader

Un den Minsch, an den Dod wi förbestimmt. Vör sihm Gesicht,

Sah he de Sünd, de Minschen betreden se all, seit Adam

Minschkinner stunn daar in’t Grode un sündig in Ketten,

De na Kumt gifft noch viel, de Schlimmere, sündigend dor,

Leevend vörbei, as een Hüüs, dat woogt op’t unsichere Water.

Satan was mit dorin un regierte. Van Gottes Gesicht

Trieb he den Sünner, dat Menschengeschlecht, un versammelt se bi sick,

As de tiepe Ebbenstrudel, de dör dat dämmrige Meer glimmt,

Slüngt üm sick all dorin, un wo wie den Himmel am sinken,

Schlecht noch all, die in Sekerheit lebt, in de Tief’ wieken.

Jesu sah de Sünden un Satan, sah dor ok na Gott op.

Gott, sien Vader, schau still un düster de Blick so as to einen,

Dat Urteil van düsteren Härte, es schallt vun fernen her,

Doch tovil wurr noch Leed as heinnlich Lächeln dorinne,

In’n Antlitz voll genedige Gunst. Se sungen de Seraphim,

Se stür de Etern Vader mit eenen Trän an vergiessen,

Die anner wurrt för Adam verflucht. So schaut se sick an,

Dörk Festdag-Sabbathstillheit, as mit ehrvörgenden Warten,

All Welt stopt af un de Wunner wurrn, üm de Bick hen se rieken,

Un dei Cherub keert dör de Luft mit sinschwingendem Fliegen.

Michel de Seraph un Himmelwolken, dröppt he nau,

Un de Erlöser vun Gott kehr sich do, sünte aller wieten,

Ogen un Thren van de minschenfrohe Leden, to tellen.

Upstiegt he na Himmel, un Johanna, de ihm upsaß, sah’t.

Jesu öffne dat Aug’, un Johannis wunnerte bi’t Gickert,

Seumten de Mittler innbrünstig un nennt’n mit Seufzer

Sien God un Erlöser, de Seufzer, so unnahbaren Klang,

Blievt denn bei sien Umarmung, in’n seligen Umschnur.

Doch de annern Elf, die lang nich wüssen von Jesu sien Lieven,

Schwankten in’n Düsteren ruendüm den Berg, un sochten em, treu,

To’n Elven, de mit eern he, vör Jesum stunn, un ehrden,

Waren se Unschuldsmänner mit Göttlichkeit in se Tieden.

Kennen dadden se nicht. Gott kunn se. Un so he se schüf as Seelen,

Welk as eenmal de Offenbaarungen schau’n van den Ewigen.

Doch nich alltohoop, so as de, de den Herrn verraten harr,

Un weert nich, de Engelsschaar as ’nen Jünger tho reken.

In dem heiligen Himmel, de Stühle der Aeltesten, vier un

Twedig, warn for em ahn Körper en Goldstohl sett.

Doch eins, as een Goldstohl vör Gott bedekt werd mit Wolken,

He bedekte em nich lang; bald flögen de Wolken, un wedder

Scheen der Lichtglanz, der Glanz van de Ewigkeit, hell överall her.

Michel riep do: Nu is dat nehmend, un an einen togeven,

De beeter is as he! Un Engel, de schüttert de Eerd’,

Stunn onder Gabriels Oog un stiegen up den Oelberg.

Se besahten in Freundschaft de Kameraden un achteten,

Wie se den Mittler sökden, ümtoorn met Tränen un Hoff.

Do kwöm ut de Sunn’ ein Seraph, un stand up einmal vör se,

Een vun de Vör’ mit dem hoochsten Uriel herrschend.

Selia wohr sienen Naam. He seggt to em: Wo, min Frünnen,

Is de Messias, de hoch Ehrwiürdige, nu in welke

Gauden? De Väter senden mi ut, op alle seine

Göttlichen Wege to achten, still to begleiten, mit Augenmerk.

Ken Wort, keen Seufzer von Leed soll von sienen Lippen

Ungesehen vergaun! Nee, keen Blick, un keen van de Treenen,

De getruen, verdig för Menschheit un Gott, soll mi nich

Entgaun in dem hellen, göttlichen Auge vun Christus.

Ach, to bald bringst Du de Väter den Anblick, de Eerd’ –

Dat schönste Feld, wo Gott in dem Menschenkleed wandelt.

Dort wandelt he üm’t Opoffern in Stille to nah’n

Un op den Söhnaltar dat Opfer tho na’n bringen.

Ach, to bald entschwindt de Dag, un der Uriel leuchtet

Traurig, wo nun Salem in finstren Schatten versinkt!

Dort gaht he nich, dat geänderte Tal, keen bergend Gebirge

Blievt un cheert noch de Wandeling van Christus de Hochwürdige!

Selia schweegt, un do erwiedert de Seraph Orion,

Engel vun Simon: Da dörn, de düstern Gräber, wo’t oppgaat

Un sick vertiefd an dem Fuße vom Oelberg, do stähdt he,

Freund, un denkt, Messias, an’t groote Heil för uns all.

Selia kiek dörch Tränen un blieb stahn in sanfter Verzückung,

Twee Stunde flögt de Stille förbi, as he dor noch stah’n blieb.

Sluuten de Aagen vum Mittler, de Heiliche Ruh herab

Flogen, as Gott’s Säuseln kam in’n kühlende Duft.

Jesus schlöpf in de Friede. Do wendt sik Selia an all’

Un steiht in ehrn Kreis un fraggt: Welk sünd de Männer up’n Hügel,

Die dor gah’n un seh’n verlaten un traurig ümher?

Sähn sanft an, en Schmerz, de hett ehr Gesichter nich trüben.

So blottert Weemut de Seelen vun edleren Lüüd,

Wohr an Tugend glieken, un vielleicht untern Trauren um’n Fründ,

De se hadde an Tugenden hoch uns like as wie se all.

Dat sprach dorup Orion: Dit sünd de hillige Twölve,

Selia, de tau de Vertruen vun Gott uns anschraven wörden.

Ach, wat 'n Segen för uns, dat uns hest he den Optrag geeben,

Hir Bescheermers un Frünn to wesen! Wi sehn all dorup,

Wo he mit süßen un wärmherzigen Wören em oppenbaart,

Wo he se lehrt un bald mit mächtigen Reden den Eingang

In de högen Geheimnisse weist, in menschliek Biller

Bald de unsterbliche Tugend verkloren un fasslich vertellt

Un dorch ehr Herzen för de Ewigkeit formt.

O, wat veel lärn wi dor! Wat lad he uns in mit sien Beispiel

Em oppmerksam to fölgen un anbedend un bedenklich to wesen!

Selia, schuultest Du em un sien goddelige Fründschaft

Un sien edlen un ewig würdigen Leeven allensahns sehn,

Din Hart würr in stiller Entzüückung fast vergaahn!

Aver süh, dat klinkt ok in de Öhr vun de Unsterbliche

Lütt, wenn sien Vertruen vun em so sachte rüügt un spröökt.

Seraph, as wi uns so leeg hebbt, so leeg'n se Jesus. Dat segg ick

Oft in unsen Kreiß un vertell't ok allno!

Vielmals wünsch' ick von Adam sien Slacht, ja, sogar als sterblich

Mit de Minschen to sien, wo dat as sündlos blieven kann.

Wäört ick em villicht noh inniger vereern,

Mien Bruer vun jemselven Fleisch un Bloot geboorn,

Löw ick em vellicht noh brunstiger. Mit welker Entzüückung

Würr ick för em, de för mi starb, mien Leeven geven!

Midden in heetem un unschuldigem Bloot, mit truerigen Ogen

Würr ick em preisen! Mien swachen Säufzen, mien sterbendes Lallen

Sull klingen as Harmonien vun Michel sien hoge Leder,

Gahn he lang den Trohn, in dat Oor vun Gott selven erlangen.

Denn, denn würst Du, Selia, würst Een vun disse Unsiichten

Mien Augen sleeten mit sachte un unsichtbare Hand,

Führst mien fliehende Seele to dem ewig Trohn.

Selia sprak. Wat ruhrst Du mi! Wat heiwert Dien Wunschen mi an,

Ook een Bruer der Minschen to sien! De Minners op't Hill,

Dit sünd de Twölve, de hillige Fründs vun de Middler,

Wo zelfs Seraphim sich wünschen, in Sündlichkeit mit unner Leewens?

Hir sünd gesegnt! Hir sünd würdig, Unsterbliche! Jesus

Leeft juh as Brüer; auf golden Stühlen sittet juh am Trohn

Un richtet einmal mit jüm Sünner de Erden.

Seraphim, nenn mi ehr Nomen! Ick wüll ehr hoern,

De lang schon in dat Book vun't Leven glanzender stehn.

Nenn mi den Een, de dor mit fieren Ogen üm sick blikt

Un mit Ungeduld in den Nächten des Waldes

Söcht, Jesus vielleicht! Muth seh' ick, villichen Tappferkeit

Seh' ick in sien Gesicht. Vertellt mi ehrlich allens,

Wat dat flammende Hart un de Seele bedingt.

Dit is Simon Petrus, seggt Seraph Orion,

Een vun de Groten. Mi wählt he för sien Beschermung, de Middler.

As Du seggt, so is mien Fründ ok. Du schuult em emmer

An mien Seiden sehn, in jeden lütt Schaven, mit Jesus tosam.

Nich mehr vor’n Ok van dat Göttliche, doch mit min Ogen begleit,

Schlummert, verlorn in den Droom van Gott, dat sien Bild mit em bliewt,

Seraph, du würd hüt ok dat Herz noch göttlicher nennen.

Eens, as Jesus de Jünger frög, wat se von em denken,

Sprak he: Du büst Christus, de Söhn van den Lewen God!

Dit sprak he mit Tränen van Freud. Wi hebt geweent, Seraph,

Mit den, de seggelt war, as em dat kaum vor Wonne un Wehmüt

Ootsprak. Doch ach, hätt ick nich hürt van den Middler siene Lippen,

Petrus ward seeggen: Du wirst mi drimol verleugnen!

Traurige Woort, wat habt ji mi seggt! Ach, Simon, mien Broder,

Hörst du se? Un wenn du se hürt, wat geit dit in’t Herz?

Simon, du hest’s so kühn seggt, du würdest nie em verleugnen,

Den Erlöser un Gott; doch Jesus seggt dat noch eenmal.

Wenn du wusst, wat min Herz vor Trauren vergie, wenn ick drööm,

Du würdest viel liever sterven, as dat du den besten,

Din treuen, unsterblichen Freund so unedel verkenntest.

Doch weetst, wie Jesus di leevt, sien Blick, voll Göttlicher Gnade,

Sach di an, as he disse Woort mit Mildheit tohört.

Simon Petrus, du wirst em doch nich verleugnen, unedel?

Selia hürt to. Den Seraph dörchdrang voller zarte Kummer.

Nee, so seggt he to em, nee, min leever Orion, dat geiht nich,

Dat he sien treuen, unsterblichen Freund so verachtet!

Kiek em blots an, dat ehrliche Gesicht spreekt van’n redlichen Hart!

Doch wer is de anner dor, mit männliche Stiern, mit Feuern,

Dat to Tugend brennt un den Laster mit Zürnen verjoagt?

Is dat nich Simon siene Broder? So düchtig bi’nanner!

Wär he sien Broder nich, so könnt he nich vörnanner stehn!

Sipha, sien Engel, sprak nun: Dat stemmt, Seraph, du hest recht,

Dit is Simon sien Broder, Andreas. Se wüssen op twüen,

Un Orion un ick unseer Herzen mit Sorgsamket ümbarn

Opgezogen. Oft mal, as se de moder umarmt,

Hebb ick se still bi vör is den Lieben gebildet,

So he den groten Messias op een Dag wüden dienen.

As Jesus em rüp van den Jordan, was he noch Een van den Jünger

Johannes’. Noch klang de Rede von’t Mittler in’n Oor,

As Jesus mit Blikk vol segen de Leed geiht, em roop.

Ick hebb em sehn, Göttlich Feuern doot in’n dreien un drangen,

Dat he to’n Messias flog, un em vör’n annern steiht!

Philippus’ Beschützer, de Libaniel, de sprak darna:

De do üm beide so seggelt un fröedlich is, dat is Philippus.

Se hüd de menschlich Fro un Bild van stillen Gesicht

Un treu’s Bestreven, all, de God siene Bild heet, to leeven

As Bröder, is dat hoogste Doel in siene göttliche Herzen.

Ok in em hett Gott de Söte Beredensamkeit hebt läggt,

Veel Gaven. As Tau van Hermon, wenn Morn de Dag wakker is,

Dröpfelt, as Lüftke vun Oelboom so löken, as wied dat rinnt,

So rinn’t de Leevlichkeit von Philippus sien Münd to uns.

Selië sprak wedder: De dor, mit’n lüttje de Gangen, dei geiht,

Unner de Zedern wüllt wandern, wo is he? Sien Ogen de glöht,

Edle Begier un no Ruhm dreit sien Hannel. Hie geiht he so fiens

As een von de Unsterblieken, dei wat vör de Nahwelt wiesens,

Dat för de Enkel von'n Enkel hen, un de Welt deit noch wachens.

Oft erhebt sick op disse Eer de Ruhm, över de Erd as ehr Daak;

Un, vun Stern no Stern, breid he ut sien Glanz. Un ehr Scheepen

Weern so Hanneln von Gott, ok Lieders to maken und sing'n,

Engels, dat we da uns Groots ut de Kehlen löpt för ehren.

Seraf Adona sprak: Dat is Jakobus, Zebedäi Sohn,

Dee du sehst dor geihn. Siene Ehrbegier as Weesheet,

Leit blots op göttlich Beduden. Un vör all de Menge von Lüden

All de Welt, in de grote Gericht von de Dorn schlicket en Bescheed,

Von den Ewig Godst un sien Salvt’n, um dissen Weg to wedderwegen.

Eer to kri’e as, to segen; lütjere Eer weer Schand för de Säl,

De göttlich un himmlisch as. Wenn he de Göttliche seh’n,

Gahn he entgegen in Freuden, as geih he de Vadder so Tahr.

Ick heff ihn sehn bi’n Tabor, wo he dor Moses un Elias unnerkriech.

Dor de Berge to Zogen, Wolken sik hell ümme de Kreise.

Jesus verklärte sik alltohopen, sien Gesiicht as de Sünn,

Hoch up’n Middag se stralt, sien Kled uplichn as silberne Wies.

Dor eilt Jakobus to't heligste Ruum, as de preester vun Aarons,

To Gnadentruhn un to Ladd'n vun de Bund, as den Ehrung to offren.

Unner de twölf Discipel as he de erste as Märtyrer för uns.

So secht ok de Tafel, dat him is wiesen to gahn in Triumphtog,

Up de Schauplatz von de toekomst, as en Speul to still’n, dat wiesens för immer.

Simon, de Kananit, den du do settsen sehst,

Sprak sien Engel, Megiddon, was en Schaper ut Saron.

Jesus riep’n vun de Feld weg. Sien still Liev un voll Unschuld,

Mit’n Demut dien he Jesus in ärm wi’e Kinn, un dat dreig Him.

Denn als Jesus dor kamm, he slacht’ en lütt Lamme mit treu Hannel.

Stahn un dien, un unschienlt dat Hütt, wo de Prophet van God dor wahrs.

Jesus et freudig, as dor in de Boom bi Mamre,

Wo twe Engels mit Abraham wahrs: Kumm, volg mi, Simon,

Sagt’ he, laat de Lämmer för’n Weddergang, di freuens.

Denn ick bin de, von den du dat Lied der Schaaren vernahms.

Dort geit mien Gelievde forth, sprach Seraf Adoram,

Kiek, Jakobus, de Alphäides Sohn! Mit erns Gesicht de stille Tugend,

Sagt weniger as he, wies he ut as sien Werk to freuens.

Kenn de Ewig Herr em, wenn em ook vun enkel no enkel Liev,

Lüt lütte Menschen, kenn ok de Unsterblieken em miens,

Doch ehr vun Ruhm unbelohnt, bliv he gut, bliv he edel!

Un dat Umbeil sprach: De dor voll Gedank un alleene

Do in de Wullern, dat is Thomas, mit fiere Jünglingshand.

Sted’s fündt sin Güst neue Gedank ut Gedank, as in Seen.

Oft vindt he keen Enn, un in finstert Gedächt,

Kläg’ hätt he sik fast verloren, as in'n Träume von Saddok.

Deed de Messias hem rett’n, dei Hanneln to Wunder vörluurt,

Kamen to Jesus. Doch würd' mi deet för heftigig kümmern,

Hätt' em de Natur nich een eerlich Harten un Tug weggeven.

Jene, dat is Matthäi, so seggt Bildai, een Jünger,

Den vun söötige Moder un Vater in Vulle hegen,

Mokten to den beschedenen Oors von reichen Lüüd so gewöhnd,

De, dor nich denken an 't Ewige, immer sammeln un höpen,

So as wo se för de Eewigkeit hoopen. Doch keem to Jesus,

So seeg he den Herrn, un allens wat höörig is, leet he da liggen.

Kaum wöör he wies, un Messias roep, da leeg he sin Arben,

Lüüd blieven achterup, de wüchsen in gierige Steen.

So riep sik een Held vun de Königs dor, veer vun de Dötche,

Wenn de Heven den Roop för dat Vaderland hett; un do geiht he,

Steiht vör de Wiesen, wo Gott steiht mit Schuldigen Rache.

Ruft sik un Schuldige för Veerderbnis tohögen, vör Grootheit.

Dank woll he hörn vun de Glückigen Minschen, de nu fröhlich,

Denn sine Schmakerei wöör gerecht, un woll wechblieven de Lieden,

Denn ick will seggen: du Grootheit, wür würd die för Ewigkeit singen.

Seraph Siona seggt nu: De dor mit dat silbergraut Hoer,

Is de fründliche oll Bartholomäus, min Jünger.

Seh sin vroom un freudig Gesicht, hier is Tug inne wöhnend,

Sterwenden lüüd de de Wursteln mit Frömmigkeit fierend,

Woar vör de Lieden he gewarnt, dat se Goot fiddert mit vörchtig.

Du de Veel vör den Herr versammeln wirst, se seh'n din Ende,

Fühl’n denn, und wundern sik, wenn du in den swetige Döt schwimmst,

Brueder un Mörder leuf mit fröhliche Gesichter wie en Engel.

Dörret mit mi, wenn he stirbt, dat Blood von sin Gesicht,

Fründliche Freunde, dat alle dat wächend Lächeln nu seh'n,

All Minschen sich drehn un dann vör den Sohn to hegen.

Do de bleek, un verstummende Jung, so seggt denn de Elim,

Is min usserwehlte Lebbäus, so zärtlich un fühlend,

Dat de Welt keen so sünnige wie Lebbäus hergellt.

Do ick ut dat Geestland rutrop, wo de Selen up Wieg

Swinnen vör de Geburt, in dunkle Fleegen, nich wissend,

Fann ick em beim Dönken an'n Brunn, wo de Waater fort flütt.

Do har de traurige Engel Abbadona, dat wöör erzählt,

Sein Tränen gelet, as he ut Eden rutkeem met de Schuld.

Ach, wenn dat se wüssten, de Engel so veel de Selen beklagten,

Wenn Gott dat de Welt to Vörtrauen geeft, de ümmer unveern.

Dissen dullen Weg wüßt he in Göttlich Leven, so weltig,

Wör he so trübt un bewahrt dor de Welt in'n Laster verschränkt.

Ach, man wi wüßet dat dat Gevet, wat höög as unendlich,

Wütt in Unschuld breken, un willen de Traurigen seggen:

Wöver den schrecklichen Weg sünd ik vörn Höögste vör Översteen.

Ut unschten Geburtsroog mit Brüder un Seraphen düster.

Do fann ick mi Lebbäus sin Selle, sie ruh in de Wölken.

Fühlend de Traurigkeit vun den klagenden Stimmen vun fern,

Die vun mensche Sünn nie vernommen ward in Gewühlen,

Schlummert, un wacht wenn de Harten vom Geiste gefochten,

Wenn de Licht um den Kopp wi rinnt, un Heem ist vör immer.

Doch blifft dor dat Trösten in Traurigkeit alline noch mächtig,

Dat sik in den éérste Gedanke deiht in sin Seele wellen,

Dat sik den Wind vun den Morgen in de Hütte bringt säkelig.

Moder geiht föhr un de Palmen windn, den Goot gaf, friedlich.

So bracht he mit Tränen dän Fründ, so sattig in Seufzer,

To de Menschen fülend un wied mit de Welten in Harm

Deine Jugend voll Traurigkeit hin. So is he bi Jesus

Immer gewest. Wat ik sorg, dat ik um Di kummervoll bün!

Wenn de Erlöser stürvt, denn würst Du, heilige Jung,

Unner de Last vun dat Elend vergehn. Ach, stärk’ em, Erlöser,

Stärk’ em to’n Leben, Du Minschen Erbarmen, dat he nich sturvt!

Seih, da kümmt he sülvst, so düstern, mit schwankende Schritte,

Kömmt he uns to. Hier kannst Du em seh’n, Seraph, bi uns nu betrachte,

Unn vun Gesicht to Gesicht de sachtste Seel’ nog ens anschien.

Denn de Seraph noch sprak, do trat der stille Lebbäus

In de Rei rin. Mit Snaekheit wich de groote Vergadering,

Wech von den döörenschen Mann. As Frühlingslüft vergeit,

Wenn de Nachtigall klaget, wie Mütter’n dat ok man to dohn pflegt.

Nu umringt se em her, stehn da, so leev as Lüüd üm en,

Sacht umto, keen will em wesen, dat he sich doch wähnt un opraape,

Und in stillem Klag schlaggt he över sin Kopp mit de Handen:

So finn ik em nirgends! Dat is een traurig Dag nu,

Is al twai Nachten her, un wi sehn em nich! Siene Verfolger

Haben em doch lang griepen! Ick, de arme, verlaren Unnerling,

Kann noch Leben, und Jesus is dööd! Di hebben de Priest’[117]

Schändlich erwürgt, Du Göttlich Mann, un ik seh Di nich sturven!

Ach, un ik hev Di nich dat Göttliche Oog bedöck!

Secht, Üblen, wo würgt Ihr em? Wat för’n Land, wat för’n öde,

Welke verlassene Öd’, to welke Gebeine fört Ihr en?

Ach, wo liggst Du, Göttliche Fründ? Ja, unner de Döden,

Bleek un entstellt, ohn Huld, so himmlisch as Du lachest,

All de erbarmenden Blikke vun Mördern beraubt,

Liggst Du, un uns hebben Di sterben nich seh’n!

Ach, dat dit bang Hart mi nich länger hefft to slahn!

Dat mi Geist, in Angst geschapen, wie düstern Gewölk

Diept in de Nacht des Doods fört! Ik leggt un slööp!

So klag he un sackt, ohn Machten, in Slummer hernieder.

Elim deckt’ em mit grön Twiegen vun schattenen Ölboom,

Pustet mit warmen Wind över sin Gesicht, starr as et as,

Ungesien, und goot em to Slummer un’t Leben nog moal.

He slöpt und sach in’n traumen dat Engelsbild vun’n Mittler,

Lewendig vör sich to lopen. Selia mit Tränenblick

Un Menschlich Mitleid häd ehr Ogen öber em as noch een

Vun de Jünger, vör dat Grab, sick naher traut in still.

Könnt ji mi seggen, sprach he, wer dat is dor an’n Barg,

Us to nehmt. Em fällt dat swarte Lockighoop haar

Över de breiten Schullern herab. Sin Gesicht so ernstig,

Vull Männlichkeit, groß un stark. Dat Hooft ragt över de Jünger,

Allens vun Männlicher Aansicht fullendig. Doch, wat ik seggen,

Ick weet nich, hemmlische Fründ, hebbt ji Unruh‘ im Gesicht vun em?

Unn fin ik dor nich toveel Stolz? Doch, he is en Jünger,

Un he würd dö die Göttliche Gericht!

Aber Ihr swiegt, Unsterbliche! Keener vun mine Fründen,

Sacht mi wat! Ach, warum swiegt Ihr, himmlische Fründ?

Hebbt ik jüm traurich maakt, dat ik dissen Jünger verkannt?

Redet mi to, ick ha mi vergreept. Un Du, heiliger Jünger,

Wütt Di nich ärgern, wenn Du, als Märtyrer Gott ehrst,

Triumfeerst un de Unsterblichen sehn di, denn will ik

Fehl goed maken, durch leevste Vriendschaft för dissen Seraph.

Ach, so mööt ick nu snacken, seggt Ithuriel, seufzend und bang,

Gaat mit verkrüppelten Hannen dem Seraff nu entgegen,

Ach, so mööt ick nu snacken, mien Freund! Een ewig Swiegen

Wär vör mien Leed un för Dien Frieden vil beter un greeger.

Avers Du wullt dat, so snack ick, o Seraff. Judas heit he,

Den Du nu seihst. Jo, Seraff, ick wull över'n nicht weenen,

Ohne Tränen und ohne dat Höökner von’n düsteren Sinn,

Wullt ick em seh’n un in heiliger Wrath de Schuldigen mieden,

Hätt Gott em nich een Hart, dat nich verstoert ward bi Gütes,

Un’t unschuldsvolle Jugend bi Gode wullen beschenkt;

Hätt em de Messias nich acht as en Dispel vun Ehre,

Wat he ook anfangt mit Fröömheit un Gaav in de Welt.

Doch ach, nu is't, as he geit, un ick will nich uns Hopen mehren!

Jo, nu weet ick, worüm, as wi all uns vör Jünger erdachten

Vor’n Hartslag bi Gott, dat Michel de goldnen Stol

De Ewig opstellt för't Volk mit de Woken beddeckte.

Gabriel ward auch so traurig, he verdeckt sin gesicht,

As he mi sacht förbikömmt, in de düstere Stund’.

Dat’s Mutter em bi dem Schwern in Angst un Verlassen geboren;

Dat wär beter, as Du wärst ni born to dis Welt!

Wenn keen Seraff över Dien ewige Seel wullen prooten,

Wied so verleecht! Dis wär för Di besser as dat,

Wo Du de Mittler un’n Jünger ehr' Beroep so verschmähst.

Seraff Ithuriel seggt dat un bleef so steihn,

Schaut nieder sinen Blik un ward bang vör de Selia,

Mien Hart ganz klockt, un een twielicht Leed umfangen

Mit Dunkel, as’t Licht von'n Abend – versinkt mien Hart.

Seggt Selia un seufzt. Judas, Een vun de Tölw,

Ithuriel, dien Jünger? Wat kein Immortel jehört hätt,

Dat nu kaamt ut as een Lidd, nu ward unbedrückt geproten!

Dat er sündigt de Jünger ehr Beroep un de godlichen Mittler?

Doch wat is’t so sündhaft wat’t arme Kerl doon hätt?

Wat hebt em so schindlicht vör Jesus un Di verdrungen?

Spriek vree, mien Hart bängt noch, doch Ithuriel, spriek’s!

Seraff, heimliche Hass hebt den Unglückseligen

Jünger em to'n Feend vun’t Mittler. He hett Johannes in Hass,

Weil em Jesus vör alle so liebevoll huelt;

Un – dat gift he gar nich to, – he hat’t de Mittler mit Hass!

In een schreckliche Stund gift’t girigen Gier in sein Hart,

Wo keen man noch wat brochten het. Dat sie kritt,

Ik weet, as he jöög, keen övern-het. Blind vör de Sünd,

Leeft he nu, dänkend, Johannes werd een grote Schat

Von Goud und Glanz halen vör de Riek un Sin Bruderschaft!

Dat heb ick hürt oft, as he glaubte, keen hörte ihn Klagen,

Dat de arme Maan so alleen as een Gees irrt,

Seiht! In Benhinnon’s dunkel’n Tal un in Bosheit vörhakt

Sien Lippen. Unglück hebbt mi so innerlich bewegt,

Dat ick mein Gesicht erhoben heb, dor’ säich ick den Satan,

Spött mit lachelden Büx vör Ischariot’s Trill er geiht.

Nu is’t Hart so leer, so verlattn an Böös un Verdreev,

Dat ick Sorgen hab för sien ganze hartliche Gedank,

Dat he ward vör de Bosheit en Feend vör Gode bi tiit.

O Gott, dat Dien Sieden nu Satan in de Ewig

Mit diamantenen Ketten to düsteren Bunt heten huld!

Dat de ewige Seel, dat Du, Messias, schufst vör Dier,

Dat sei redt vör ewigen Verdreiheit un Frieden afnahm!

Dat sei würdiger ward vör dat, wat Du’s hem getoven

Mit Schöönheit as een Seraff, mit Heligheit wedder dat Böös!

Teurer Seraff, wat seggt de Mittler dann, spriek Selia noch,

Ach, wat seggt de Göttliche vör den Verloren?

Kaum kan’t he vör em wechsen, as’t Böös so naht.

Leev he em noch? Un, as he’t deit, wat sicht man em troosten?

Selia, Du zwingst mi, ick mööt Di allens updecken,

Wat ick so geern in mi sülvst un vör Engel versteken wullt.

Jesus liebt den Unwüüdigen noch. Mit Sorgen vör't Liev,

Nich mit Worten, doch mit Sichten as en treu Freund,

Hett he em seggt bi een Fründschaftsmal vör de Jünger,

Dat he’s is, as bald he em betrügt, vör de Gäng!

Seli, kiek, nu kümmt he herop. Ik will den Verrüchten nich langer

Noch ankieken, komm mit mi. Ithuriel seggt dat und eilt.

Seli folgt em bedrövt. Johannes’ tweede Bescheerder,

Salem, een himmlisch Jung, begleit de Twey von eene Ferne.

Jesus gaf sien gelievten Johannes twee heilige Wachten,

Raphael, een von'n Troon, von de höge Seraphim een,

Un ut Gabriels Riege, de weer sien erste Bescheerder.

Seli un Ithuriel gingen to Jesus hin.

In de Gräver. Dor tret mit frölich Gesicht Salem

Twiest en un kiek an und umarmt se vun Harten.

Fröhe, bedächtig Gesichtszüge vergolden Salem sien Anblick,

Un een jungt Lüchern umgaf de Stirn des Unsterblichen sacht,

As wenn de Deerns vun’n Frühlingsmorgen dörch de Tore opgahn,

So maakt sien Mund sich to mit en Redenkunst, süß un tief,

Un vun Lippe tosammen, so sacht as de Wind, Fleert de Wör.

Seraph, beruhig Di, de dor in de Gräver bi Jesus,

Dor is Johannes, de liebevolle Jünger.

Kiek an em, bald wirst Du nich mehr an Ischariot denken!

Heilig as een Seraph, o, as een Unsterblichen-Kind

Levt he bi Jesus, de em sien Hart anvertraut un giemt

Mit göttlich Huld em als’n Fründ an sien Syten gewählt!

As de Fründschaft von Michael un Gabriel, to’n höchsten Lik,

Oder as Abdiels Liest bi Abbadona, int groote Licht,

Wie se tosammt in unschuldigen Deerten noch lebten,

So is de Fründschaft von Jesus un Johannes ganz göttlich.

Un he is dat auch würdig. Noch keene von all den Stunn,

Ward so’n himmlische Seele vom groten Schöpper je formt,

As dat unschuldige Harten von Johannes. Ik heff dat sehn,

As de Unsterbliche kamm. Se priesen met Strahlen un Reih’n

Himmlische Jungen glücklig un sungen von de Gespelen:

Wüllkamen to uns’ schöning, unsterbliche Fründin,

Heilige Dochter vun’n göttlichen Winden, komm, sei uns gesegnt!

Du büst so schön und zärtlich as Salem, himmlisch as Raphael

Un erhaben. Dir wern ut Dien reinen Gedanken,

As dauen von Morgenröt, Geblüht, Gedanken gevoren,

Un Dien menschlich Hart, Dien Hart voll Innigkeit flütt,

Över von süßen Geföhl, as de Unsterblichen een

Mit Freudenaugen bittt, wenn se frömmeren Taten sehn kann.

Dochter von göttlichen Winden, du vertrauteste Schwester

Von der Seele, de einmol den Adam bediert hett mit Inlichkeit,

Komm, wi föhren Di nu to Dien Fründ, de Leev,

Den de Natur schön mackt, dat sien Lüchern, o Seele,

Schaten van Dien Himmel in’t Gesicht kan afspeigeln.

Ja, he wiert schön un jemalen, Du Göttlicher, gleeken,

Den nu bald de ewige Geest as dat schönste Menschenkind

Bildt, dat von Adam tokind ward. Ach, dis sachte Bauen,

Mutt eendag in de Stööp ruttern un fergehen! Aver Dich

Wird bei den Dotten Dien Salem sehn un wiederkieken,

Wenn Du weer vörherst, verklärt un mit neue Schöönheit umbunden!

Herrlich, to himmlischer Glore, mit schöönem Glanz umgäbelt,

Wiert he Di den in kommende Wolken, Du Riechter der Minschen,

Dien Messias entgegen föhren in sine Umarmung.

So sung vun mien Johannes de himmlische Jugend.

Salem seggt dat und swiegt. He un de Seraphim blieven

Um Johannes so sachte un voller Fründschaft stehn.

So stahn drie Brüder um een gelievtere Süster hen

Sachte vörhen, wenn se op blöihenden Blöm’ den Schlaf findt,

Onbesorgt un in frööhlicher Jugend, as Unsterbliche gliemt.

Ach, se weet noch nich, dat för den Vadder sin Tieden

So langsam tövergaht. Un dorvör kamen de Brüder,

Se sehn se schlafen un swiegen. In Tieden von Sorgen,

Sliepen de ander Jünger bi den Scheten vom Oelberg in Ruh.

Dor, wo de Oelboom sin breeden Arm dulfst über‘n Hebbt.

Jener in't Tal, dat sück bi lütt Hügel versenkt;

Disse an't Fott von himmlischen Ceder, hoch un' erhaben,

Steiht un' mit leisen Geräuschen vun'n stillen, waldigen Wipfel

Schlummert un' Tau up de Ruhenden träufelt. Veel schlüft in Gräben,

De de Kinder vun de mordenden Stadt de Propheten erbaut.

Judas Ischariot war, nicht wiet von'n stillen Lebbäus,

De sien Verwandter un' Fründ war, voll Unruh eingeschlafen.

Awer Satan, de sietwärts in 'n verborgenen Höhlen

Alles, wat de Engel von ihre Jünger erzählten,

Hatt hört, braken zürnend vör un' ließ, voll Gedanken

To'n Verderben entflammt, sich över Ischariot nieder.

Also naht de Pest in mitternächtlicher Stund'

Schlummernden Städt. Et ligt up ihre verbreiteten Flügeln

An de Mauern de Tod un' haucht verderbende Dünste.

Jetzo liggt de Städte noch ruhig; bi nächtlicher Lampe

Wacht noch de Weise; noch unterreden sich edlere Fründe

Bi unentheiligtem Wein in de Schatten duftiger Lauben

Von de Seele, de Fründschaft un' ihrer unsterblichen Dauer.

Awer bald wird de furchtbare Tod sich am Dage des Jammers

Über se breiten, am Dage der Qual un' des sterbenden Winselns,

Wenn mit gerungenen Händen de Braut um den Bräutigam wehklagt;

Wenn, nun aller Kinder beraubt, de verzweifelnde Mutter

Wüthend dem Dage, an dem se gebar un' geboren ward, fluchet;

Wenn mit tiefem, verfall'n Auge de Todtengräber

Durch de Leichname wandeln, bis hoch aus de Donnerwolke

Mit tiefsinniger Stirn de Todesengel herabsteigt,

Weit umherschaut, alles still un' einsam un' öde

Siet un' up de Gräben in ernsten Betrachtungen stehn bleibt:

So kam über Ischariot Satan to'n nahen Verderben,

Goß dann einen verführenden Traum in sein offnes Gehirn.

Schnell empört' er dat klopfende Hart to Begierden der Bosheit;

Senkte först empfundne Gedanken, voll Feuer, stürmend,

Ihm in de Seele. So wie sich de Donner in schweflichte Berge

Himmelab stürzt, se entzündet, dann neue Donner versammelt,

Dann dorch de Tiefen, nunmehr en ganzes Wetter, sich fortwälzt.

Denn de Seraphim hohes Geheimnis, den Seelen der Menschen

Edle Gedanken, der Ewigkeit würdige, große Gedanken

Einzugeben, war Satan to sien gröstern Verdammnis

Noch bekannt. Zwar kam ut treuer, sorgsamer Ahndung

Seraph Ithuriel wieder zurück, bi dat Jünger to bleiben;

Awer da he entdeckte, wie über Ischariot Satan

Sich verbreitete, bebt' he un' stood un'sah to Gott up

Un' entschloß sich, vom Schlaf Ischariot aufzuwecken.

Dreimal schwebt' he up Flügeln des Sturms dorch brausende Cedern

Über sein Angesicht hin, ging dreimal mit mächtigem Schritte

Bi dat Jünger vorbei, dat des Bergs Haupt unter ihm bebte.

Awer Ischariot blieb, mit kalter, erblassender Wange,

Wie in tödtlichem Schlummer. Der Seraph verhüllte sein Antlitz.

Gleich erschien dem Jünger im Traum sein Vater un' sah ihn

Starr un' trostlos an un' sprach mit bebender Stimme:

Un' Du schläfst, Ischariot, hier unbekümmert un' ruhig

Un' entfernst Di so lang' von Jesus, as wenn Du nicht wüßtest,

Dat he Di haßt un' de übrigen Jünger alle Di vorzieht!

Warum bist Du nicht immer um ihn mit ihnen togegen?

Warum suchst Du nicht von Neuem sein Hart to gewinnen?

Ach, wem ließ, Ischariot, Di Dein sterbender Vater!

Gott! mit welcher Vergehung hab ich's, mit welchem Verbrechen

Hat's mein Geschlecht verdient, dat ich ut dat Tal des Todes

Kommen un' um Ischariot hier un' sein trauriges Schicksal

Weinen muß? Un' meinst Du, Du wirst im Reich des Messias,

Dat he errichtet, glücklicher sein, so betrügst Du Di, Aermster!

Kennest Du nicht Petrus, o, kennst Du die Zebedäiden,

Diese geliebteren Jünger, nicht mehr? De sind et, de werden

Größer as Du un' herrlicher sein! De werden bi Jesus

Schätze wie Ströme to sich von des Landes Milde versammeln.

Ok de Uebrigen werden en viel glückseliger Erbe

As mein verlassener Sohn von ihrem Messias empfangen.

Komm, ik will Di ihr Reich in siener Herrlichkeit zeigen.

Steige mir nach! up, wanke nicht! komm, ermanne Di, Judas!

Siehest Du dort vör uns dat unendliche, breite Gebirge,

Welches ins fruchtbare Tal verlängte Schatten hinabstreckt?

Hier wird unaufhörlich, wie ut dat schimmernde Ophir,

Gold gegraben; hier trieft dat Tal, dorch selige Jahre,

Reich un' unerschöpflich, vum Ueberflusse des Segens.

Dies is sien erwählten Johannes gesegnetes Erbe.

De hogen Barg’, se kriegen de Last vun dröge Reben,

Annern föhrt Kornenfeld in't Wiet upwallede Auen,

Un all disse heiligen Land hett Petrus sien Meester gegeven.

Siehst du dat Land so wull, so heel? Hier straalt de Städer,

Gleich de Köningstocher, Jerusalem, in’t Sonnenschien liggen,

Hoch un grell, voller Minschen, utbreidet dor bi den Dalen.

Un dor sik neue Jordans diekt för Städer to waatern,

Under de Högen von de Mauren to löpen in’t Loog.

Gaarten, wie dat Eden mit Fruchten, schatten den Goldsand

An de Brink. Hier ligg’t, de Königreegen von de Jünger.

Aber, siehst du, Ischariot, dor in de Färne’n?

Dor liggt dat kleine bergige Land, verlaat un verlaart,

Wild, onbewohnt, un steens, mit dürren Holtz dorchwuhrt.

Üwer ihm ruht de Nacht in'n kalten, weendenden Wolken,

Unner het, is doot un Schnee in de bärige Groten,

Wo Klagen un Leed, in de Wüst', un in dünen Umgäng,

Nächtigen Vögel de Doonszplitterten Wälder doirflüegen.

Ach, dat is dien Erven! Wat kümmt bald vor di, verachtene Jünger,

Stolz de anner Elf, un luurt nich wedder in’n Dreck to di!

Judas, du weenst för Leed un edelen Zorn in’n Innern!

Sohn, du weenst vergebens, vergebens flütt jede dei Tränen,

De as ut Verzweiflung di kummt, wenn du nich di sülbst helfen kannst!

Hör mi, ick open di ganz mien vadderlich Hart to:

Seih, de Messias säumt mit sien groote Verlösing,

Mit dat herrliche Reich, dat he uns all up to richten verspraken hett.

Nix is de Groten förhasster as Nazareth’s Köning to dienen.

Dag für Dag spinnt se den Dod för em. Verstell di, Judas,

Schein so as wolltst du em in de Hand vun de preister wachten,

Nich för Rache, wiel he di hass, so dohn, nich to raacht,

Sondern em dar to zwengen, dat he sich endlick

Müd un schrill, as ein Schreck all de langen Verfolger,

Trachtig un voller Schand' mit Schmach un Schande to scheegen,

Sein lang erwartete Reich auf een Schlag to errichten.

Oh, den wärst du ein Jünger vun einem furchtbaren Meester,

Dann, ja dann, würdest du bald an din'n Erven fört un frö,

Wenn ok’n klüen, to bauen, to warken un so’n gauden Fleit,

Dat ok hier der Brökke nicht gleich wür, segensvoll ergahnen.

Hierfür füllt di gewiss de Hand voll Golde, mit Dank, de Priester,

För dat wat du hier geboden hest mit Jesus Liefern.

Dis is de Rad, den di dien bedrukten Vader hier gibt.

Seih mi nu an! Is dat nich mien blassen, entdröchtene Gesicht?

Ja, ut de Hain vun unner’n Libanon kumm ick mit mi,

Hierher, to waken för di un din Reet all up to weisen im Dröm.

Doch, du erwaachst. För acht, nich Söhn, vorleeg de wortende Stimm

Von din Vader un laat mi nich traurich to mi' Gesellen,

To de Dünen un Toten mit Bedrövenheit ondergahn!

Satan richt sick up, wenn sien Gesicht met de Dunkelheit end’t.

Dor richt sik up so een Berg, wenn de Dol all doonne to ännert,

Un de Sünne as Gauven un Kräken mit Ras an’t Gras sünd.

Judas erwaacht, un sprengt op. Ja, dat is se, de Stimm

Von mien Vader, so hürt’ ick em, so ick em doot sehn!

Dann is’t all wies: he haat mi! Selbst bei de Toten

Is all watt weiten! Wat di mit’n bäverten Vörführ vermut,

Du verlaatene, dat melden di nu de Seelen von’n Toten.

Nu denn! Ick will all dor hen gah un allens vollenden,

Wat mien Gesicht mi toseggen hett! Ok wenn ick dor untrouw

Am Messias dohn mutt! Un wenn mi zorniger Schwermut de Dröm gab,

Oder Satan? Geh, to furchtsam un kloer Gedenken!

Doch fühl ick in mi de Wünsche na Reichtum brennen!

Heete Begierden na Rache! Wat büst Du, Seele, so sinnig,

Ach, so empfindsam un bang, di mit swaken Gedanken to pinnen?

Droomes wiest Du Di nu! De Droomes beföhl’t Di de Rache!

Wenn een Gesicht di dat seggt, denn is de Rache gerecht!

Satan hört, wo he sprak, den schon de Gericht hätt betraffen,

Lütt beten, denn he hätt vorher de Unschuld entweih't.

Mit’n groten, stillen Stolz schaut Satan af un lat sik,

Mit dat wülde Gesicht, op'n Mann, still un afwerts.

Also blookt so’n fürchterlich Steen ut de hohen Wolken,

Afn swullende Meer, as liggenden Leichner dor röven.

Aber bald packt de Donner den Steen un zertrümmerd em,

In'n düpen Meer do ligt he, fallet dat Gekloppe,

Dat de Inseln so sehn un för den rächenden Donner juubel'n.

Satan verloot den Berg un ging mit erhebenen Stegen,

Över Jerusalem un in de Paläste vun'n Kaiphas,

Den old Feind un Hogenpriester der Goetheit, met Gedanken

Föll voller Bosheit noch. So trüg he den Kaiphas mit Droomes.

Judas Ischariot blieb dort verdullt in trubbelnde Gedanken

Up den Hogen, wo de Dag för de Welt taugegen geiht.

Jesus erwak, mit em Johannes; se traten tosam,

Gingen de Barg af un fannen de anner Jünger dar schlopend.

Jesus greif Lebbäus an de hend, wo he schläfrig nog' was,

Säg: Dor bün ik un leew, Frommer Lebbäus! De Jünger

Sprang up mit Tränen un umarmte em, roop de Annern,

Bracht se to Jesus, de rundüm ehr Stehn ganz vertraut.

Säg, as se tosamen steiht: Kommt, Du hellige Schaar,

Wi wöll'n uns de Dag för de Afskied noch fast an't Hart dröwen!

Kiek, Saron steiht nu noch för uns up, de Himmel löppt Tau.

Segensgefilde liggt dor; sien schadden de heiligen Cedern,

Van mien Vader di trög un bi uns Unstervlich wandern.

Aber bald is dat vorbei! Bald umzieht de Himmel dor Wolken!

Schauderhaft, bannig un swart, bald döh'n de Teef düschtig,

Sütt dor umher, wo'n Mord un den Blick, se bannen sich dor op mi!

Jo, Petrus, flücht, un Du, min sorglich Jünger, mit Tränen,

Wenn Bräutigam dor is, wein Brüd nich, dat se so gau wedder süht!

Ach, ik kümm wedder, leew, as moder ans wüdersehn künn.

Dat säg he, mit godlichem Licht, dat he in't Gesichte

Drag, stünd dor mit’n Volk, doch in't Harten de Düsternis füll’n.

So verlaat he em, wandert, vun Allen bedüdel, vertröden,

Doch nich Ischariot. He hätt em up'n Wipfel, vun wiet.

So weet he al wat kumt, säg Judas, wo he noch anguckt,

De Dag vun’t Donker dreit up em to, denn weht he de Weddergang.

Doch weet he, Judas, von di un dien Plan? Willst du em verraaten?

Aber wat, wenn dat Gesicht mi belügt? Wenn Droom mi dörbütt?

Täst mi der Droom, he kummt tau, mit Quall, denn sei verflücht

De Tied, wo ik in'n Droom fast, de Vadder als Leed mi verschmookt!

Kömt se wedder, denn mutt man op’n Barg in’t Störven Geheul hör’n!

Störvend Geheul in düstern, fallenden Gräbern, dat hör’n, mann!

Vervlackt is de Ort, wo ik lag, wo ik sliep un vergaan!

Dort, dort mutt een grausamer Söhn sien Vadder erwürgen!

Ha! dort röpt dat Blod von mien lieveren Fründ ut den Adern,

Wenn he sich sülven den Hals todrückt in Toben und Wahnsinn!

Judas, wohin gaht Du? Verlorn? Wat wütt Du Dich selbst noch?

Wüterst op Dien eegen Kopp? Du geihst nich verkehrt, wenn se Lüch vertellen!

Schoot mi, as'n Boodschop mi lehrt, den Messias to verraden,

Denn sündig ik drapen, büst Du ook doar unner de Tieden,

Schrecklicher Dag, verflackt, wo de Messias mi utwählt hett,

Wo he vol Liebe, mit Blicke von Gnade, dem Segen mi seggt hett:

Föl mij na! Du schullst beswindelt und dunkel un Nacht sien!

Kömmst Du, de Pest mutt in düstern finsteren Lüchten wandern!

Döörlten, wenn de Sünn sien Strahl senkt, verdaamliche Seuche!

Dich, Dag, nenn keen Minsch! Un unner de Tieden, vergiht Di,

Gott! Wie griept mi dat Bang, un wie bi’ mi all mien Gebeen bang!

Judas, wo büst Du? Wakker, wees stark! Wat düs’te Dich selbst so?

Dien Gesichte läügen Di nich an! Un wenn se dat wörren,

Kannst Du’t anners as so, wonach Dien Trunken lecht?

So riep he, un wüterte, un weer för siene Gesichte

Twee verstohrende Stunden der Ewigkeit neher gekommen.