Nachgedichtet in
selbsterfundenem Platt
von Torsten Schwanke
I
1 Dat Hooge Leed van Schlomo.
2 He geev mi een Söten mit sinne Mund, jo, dien Leev ist söt as söte Wien.
3 Good duften diene Parfüms, dien Naam is as een lecker Parfüm, dovor leeven di de söte Deerns.
4 Nümm mi mit di, so wülln wi loopen. De Künig füür mi in sein Kämmerchen. Wi wulln jauchzen un frohlocken övver di. Wi singen van dien Leev mehr as van de Wien. Dat is recht, dat see di leeven.
5 Ik bün swatt un scoen, ji tochters van Jerusalem, as de Zelte van de Arabers un as de Teppiche van Schlomo.
6 Glotzt nich so, dat ik so swatt bin, denn de Sünn hett mir brun maakt. Der Söhn van mien Moder sünd ganz rappelig. Ik soll de Wienbarg pflagen, aber mieen eegen Wienbarg leegt öde.
7 Segg mi, mien Leevster, wo do weidest, wo do slummerst an‘t Middag, dat ik nich irren mööt bi de Viech van diene Genossen.
8 Un weetst do dat nicht, do Smuckeste van all de Deerns, so geh up de Spoor van de Schaap un weide dien Ziegen bi de Zelten van de Hirten.
9 Mien Fründin, du büst as een Perd an de Waagen van de Künig van Ägypten.
10 Dien Backen sünd smuck mit de Kettchen und dien Nacken mit de Perlenkettchen.
11 Wi wullm maaken güldene Kettchen för dir mit lüttje silverne Kögelchen.
12 Wenn de Künig an sein Tisch sett to eeten un drinken, denn duften mien Kräuters.
13 Mien Leevster ist ein Büschel van Myyrhe, dat an mien Bossen baumelt.
14 Mien Levster is as de Henna-Blööm in‘t Wienbarg van Engedi.
15 Jo, mien Fründin, do büst smuck und söt, smuck büst do, dien Oogen sünd Duffkes.
16 Jo, mien Leevster, du büst ganz Glanz un Gloria. Ussse Bedd is gröön.
17 Tannen sünd de Balken in usse Huus, und Fichten sünd de Muur.
II
1 Ik bün een Blööm in Scharon, een Ros in‘t Daal.
2 As een Lilje unne de Distels, so is mien Fründin unner de Deerns.
3 As een Appelboom unner de Bööm in‘t Wald, so is mien Leevster unner de Keerls. In sien Schatten will ik sitten, siene Fröchte sünd söt in mien Mund.
4 He föör mi in de Keller vull Wien, und de Leev is sien Fahn övver mir.
5 Geevt mir Kook mit Roseenen, geevt mi Appels, ik bün krank för Leev!
6 Sien linke Han leggt unner mien Kopp, sien rechte Han deit mi koosen.
7 Swöört mi, ji Dochters van Jerusalem, bi de Rehen un de Hirschen up de Feld: Weckt mien Leev nich up un stört hör nich, büs se sülvst opwaakt!
8 Dor is de Stimm van mien Leevsten, jo, he kümmt un hüpft övver de Baarg un hüpft övver de Högels!
9 Mien Leevster is as een Reh oor as een junge Hirsch. Jo, he studd an de Muur un guckt dör de Finster un blickt dör de Gardeenen.
10 Mien Leevster seggt to mi: Up, ḿiene Fründin, mien moje Deern, up un kumm to mi!
11 Jo, de Iis is schmulzen un de Reegentied is vörbi.
12 De Blööm sünd kummen in‘t Land, de Lenz is kummen, de Duffkes turteln in de Bööm.
13 De Feegenboom bringt sein söte Fröchte un de Wien blöht un duftet. Up, miene Frfündin, un kumm, mien moje Deern, kumm to mi!
14 Mien Duffke in de Baarg, in de Loch in de Felsen, ik will dien Körper sehn, ik will hörn dien Stimm, denn dien Stimm is söt un dien Körper herrlik!
15 Fangt us de Vossen, de lüttje Vossen, de verdaarben de Wienbarg, denn usse Wienbaarg is gröön.
16 Mien Leevster is mien un ik bün sien! He weidet in de Liljen.
17 Wenn de Daag kümmt un de Schatten swinden, kömm to mi, mien Leevster, as een Reh oor een junge Hirsch up de Balsambaargen!
III
1 In de Naacht op mien Bedd hebb ik sökt mien Leevsten, ik hebb sökt, awer ik hebb nich funnen.
2 Ik will upstaahn un gehen dör de Stat un op de Gassen söken mien Leevsten. Ik hebb sökt, awer ik hebb nich funnen.
3 Den Gendarmen hefft mi funnen, de do spazeeren dör de Stat. Hebbt ji nich sehn mien Leebsten?
4 Ik ging vörbi an em, do hevv ik funnen mien Leevsten. Ik holl him fast un brocht him in de Huus van mien Moder, in de Kämmerchen van de Olde, de hebbt mi to Welt braakt.
5 Swöört mi, ji Dochters van Jerusalem, bi de Rehen un de Hirschen up de Feld: Weckt mien Leev nich up un stört hör nich, büs se sülvst opwaakt!
6 We is de Deern, de kümmt van de Wüste as een Säul van Ruuk, as de Duft van de Myrrhe, Wiehruuk un all de Kräuters van de Apothekers?
7 Jo, rings um de Bedd van Schlomo sünd 60 staarke Keerls van de staarke Kerls in Israel.
8 Se hebbn Swerter und sünd good in‘t Kreeg, jed een hefft sein Swert an sein Hüft gegen de Terror in de Naacht.
9 De Künig Schlomo hefft een Thron van Holz van de Libanon-Baargen.
10 De Säuln sünd ut Silver, de Deck is ut Gold, de Sitz is ut Purpur, de Innere ist ut Edelsteenen. Ji Dochters van Jerusalem,
11 Kömmt rut un guckt, ji Dochters van Zion, guckt na de Künig Schlomo mit de Kroon. Sien Moder hefft him geeven sien Kroon aan de Daag van sien Hochtied, an de Daag van de Wunn in sien Hart!
IV
1 Jo, mien Fründin, do büst mor, jo, do büst moj! Dien Oogen sünd Duffkes hinter dienem Schlier. Dien Haar is wie deen Herd van Zicken, wenn se löpen van de Gipfel in de Daal.
2 Dien Kausen sünd as Shaap, wenn se ut de Bad kummen, all hebben se Twillinge, do fehlt keen een.
3 Dien Mund is as een rode Kordel un dien Lippen sünd söt. Dien Backen hinter dienem Schlier sünd wie een Stöckchen van een Granatappel.
4 Dien Hals is as een Torm van Küng David, mit Wehr un Waffen, mit dusend Schilden dran und Köcher van starke Kreeger.
5 Dien Bossen is as de Kitze, as de Twillinge van een Reh, dat in de Liljen weidet.
6 Bis de Daag kümmt un de Schatten swinden, gaah ik to de Myrrhe-Baarg un to de Wiehruuk-Högel.
7 O do büst moj, mien Fründin, smuck un moj, do büst de Unbefleckte.
8 Kümm mit mi, mien Bruut, van de Libanon-Baargen, kümm mit mi van de Libanon-Baargen, kümm daal van de Hooge Amana, van de Hooge Senir un Hermon, wo de Löwen waahnen, van de Baargen, wo de swatte Panther sünd!
9 Do hevvt mien Hart stohlen, mien Süster-Bruut, do hevvt mien Hart stohlen mit een Blick van dien Oogen, mit de Kettchen an dien Swanenhals!
10 O moj is dien Leev, mien Süster-Bruut! Dien Leev is söt as de söte Wien! Dien Parfüm is söter as de Duft van de Kruut.
11 Van dien söte Lippen dröppelt Honig, mien leeve Süster-Bruut, und Melk un Honig sünd up dien Tong, un dien Kleed duftet as de Duft van de Wald op de Libanon-Baargen.
12 Een Garden, de verschlotten ist, büst do, mien Süster-Bruut, mien Leev, een Garden, de verschlotten ist, ein Brunn mit een Deckel drup.
13 Do büst as een Lustgarden van Granatappels und Blööm van Zypern un Henna un Narden-Kruut,
14 Safran un Kalmus un Zimt un Wiehruuk und Myrrhe un Aloe un all de fiene Kruut.
15 Do büst een Brunn in de Garden, een Quell van Water, dat loopt van de Libanon-Baargen to Daal.
16 Gaah, Noorwind, un kümm, Södwind, un blaas dör mien Garden, da de Kruut duftet! Mien Leevster kümm in sien Garden un eet van de söte Fröchten!
V
1 Ik bün kummen, mien Süster, mien Leev, in mien Garden. Ik hevv mien Myrrh un mien Kruut token, ik hevv mien Seim un mien Honig eeten, ik hevv drunken mien Wien und mien Mölk. Eet, mien Fründ, un drink und bedrink di an de Leev!
2 Ik hevv slöpen, awer mien Hart was wach. Kiek, mien Fründ kloppt an de Döör: Maak mi open, mien Süster, mien Fründin, mien Duffke, mien Makellose! Mien Kopp ist vull van Tau und mien Haar vull van de Droppen van de Nacht.
3 Ik hevv mien Rockje uttogen, shall ik mien Rockje weder antoken? Ik hevv mien Fööt gebadet, shall ik mien Fööt weder besudeln?
4 Mien Fründ tät sien Hannen dör de Loch in de Döör, und mien Lib was heet.
5 Ik stund up un wull open de Döör för mien Fründ. Mien Hannen was nass van de Myrrh un mien Fingers van de dröppelnde Myrrh an de Reegel van de Döör.
6 Awer as ik wull öpen de Döör för mien Fründ, kiek, do was he weg. Mien Seel ward spleenig, do he mi verlaten! Ik sökt hem, awer ik hevv hem nich funnen. Ik rief hem, awer he gevt mi keen Antwörd.
7 Do hevvt funnen mir de Wachlüü, de in de Stadt spazerten, de prögelten mi wund. De Wachlü up de Muur token mi mien Schlier.
8 Ik segg ju, Dochters van Jerusalem, wenn ji hevv funnen mien Fründ, so seggt hem, dat ik bin spleenig van de Leev!
9 Wat is dat Goote an dien Fründ, dat he is better as de anner Karls? O do büst de Mojest van all de Wibkes, wat is so doll an dien Fründ?
10 Mien Fründ ist Liecht un Purpur, he is de Eerste van dusend Karls.
11 Sien Kopp is puur Gold. Sien Haar ist blond.
12 Sien Oogen sünd as de Duffkes an de Schlooten, sein Kusen baden in Mölk.
13 Sien Backen sünd as de Kruut in de Beeten. Sien Lippen sünd as de Röschen, as de dröppelnde Myrrh.
14 Sien Arms sünd as de güldene Stäbe, vull van Törkisen. Sien Lib is van Elfenbeen, vull van Saphirs.
15 Sien Been sünd as Marmelsäulen un de Fööt sünd Gold. Sien Lib is as de Libanon, as de künigliche Zeder.
16 Sien Mund is sööt un he is gaanz sööt! So is mien Fründ, so is mien Leev, ji Dochters van Jerusalem!
VI
1 Wohen is dien Fründ gangen, o do Mojest van all de Wibkes? Wo ist dien Fründ nu? Wi wulln hem mit di söken.
2 Min Fründ is gahn in sien Garden, to de Balsamstaude, dat he spazeert in de Garden unner de Liljen.
3 Mien Fründ is mien eegen un ik bün sien eegen, de spazeert unter de Liljen.
4 O do büst moj, mien Fründin, moj as Tirza, söt as Jerusalem, schrecklich as de Heerscharen an‘t Himmel.
5 Kiek mi nich an, denn dien Oogen maken mi spleenig! Dien swatte Haar is as de swatten Zicken, de loopen van de Baargen.
6 Dien Kusen sünd as de witte Shaap, de kummen ut de Water, se aal hevv Twillinge, un keen een unner em ist unfröchtbar.
7 Dien Backen unner dien Schlier sünd as een Appel.
8 60 Kuniginnen un 80 Konkubinen und Deerns in Massen...
9 Awer bloot een ist mien Duffke, de Makelose! Se is de eenzige van her Moder, de Leevste för her Moder. Wenn de Dochters her saahn, denn preesen se her selig, un de Kuniginnen un Konkubinen preesen her hillig!
10 Wer is se, de kümmt as de Morgenröt, de is licht as de Sünn, moj as de Maan un schrecklich as de Heerscharen an‘t Himmel?
11 Ik ga in de Gaarden to de Nöten, wull sehen de Blossen, de Wien un de Appelbööm.
12 Ik weet nich wie, awer ik sitt ob de Wagen van Amminadab.
VII
1 Dreih di um, dreih di um, Sulamith! Dreih di um, dreih di um und laat di seehn! Wat wullt ji seehn an Sulamith in Mahanajim?
2 Wie moj sünd dien Schritt in de Sandalen, Prinzessin! Dien Schenkel sünd geboogen as een Spange van een Juwelier!
3 Dien Schooß is een runde Becker, ümmer vull Wien! Dien Lib is as een Haufen Weizen, mit Mohn un Kornblömen.
4 Dien Bossen is as de Kitze van een jonge Reh, Twillinge!
5 Dien Hals is as de Turn van Elfenbien. Dien Oogen sünd as de Waters van Heschbon bi Bath-Rabbim. Dien Nas is as de Turn up de Libanob-Barg, de kiekt na Damaskus.
6 Dien Kopp is as de hillige Karmel-Baarg. Dien Haar is as Purpur, een Kunig leggt gefangen in dien Haar.
7 Oh do büs moj un söt, do Leev vull Wunne!
8 Dien Lib is as de Palmbööm und dien Bossen is as de Druuben.
9 Ik will klettern up de Palm und packen de Zweig. Latt dien Bossen sein as de Druuben van de Wien. Die Odem is as de Duft van een Appel.
10 Und dien Odem geiht in de Mund ein as de Wien, mien Fründ drinkt de Wien, und sien Lippen sünd feucht, wenn he schlopen geiht.
11 Mien Fründ is mien un he begeehrt mi allen!
12 Kumm, mien Fründ, latt us up de Feld gahn un unner de Blöm slapen in de Nacht.
13 In de Morgentied wi gahn to de Wienbarg un kieken, ob de Wien blöht, ob de Appelbööm blöhen. Da geev ik mi hen an di!
14 De Alraune döften, un an usse Door sünd Appels van de vergangene Johr und van disse Johr, mien Fründ, se sünd för di.
VIII
1 Oh wenn do warst mien Bröer, de gesoogen hätt an mien Moder Bossen! Ik wull dir finden up de Straat un di een Söten geven, un keen een kunnt da schimpfen!
2 Ik wull di bringen in de Huus van mien Moder, in de Kammer van min Moder, da wull ik dir to drinken geeven van Wien un mien Appfelmost.
3 Sien Linke is unner mien Kopp und sien Rechte herzt mi.
4 Ik segg jir, Dochters van Jerusalem, weckt de Leev nich up, büs se sülvs upstahn wull.
5 Wer is se, de kummt ut de Wüste, in de Arm van her Fründ? Ik weck di unner de Appelbööm van dien Moder.
6 Leeg mi as een Siegel up dien Hart, as een Siegel up dien Arm. Leev is stärker as de Dood! Un Leedenschaft is heet as de Höll! Der Füür van de Leev is een Füür van Jehova!
7 Een Meer kann de Füür van de Leev nich löschen! Wenn een Kerl wull Geld geven för de Leev, he is een gottlose Narr!
8 De lüttje Süster hevv keen groote Bosson. Wat wull ji maaken mit disse lütje Süster, wenn een junge Kerl her freien deit?
9 Is se een Muur, so wull wi een Turm up bauen. Is se een Döör, so wulln wie se verschlöten mit Bohlen.
10 Ik bin as een Muur und mien Bossen is groot! Ik bin as een, de Freed in‘t Hart hett.
11 Schlomo hat een Wienbarg in Baal-Hamon, he geev de Wienbarg to de Wachlüü. Jedeen geev dusend Silvertaler.
12 Mien eegen Wienbarg ist för mi. De dusend Silvertaler för de anndern, und 200 Silvertaler för de Wachlüü.
13 Do waahnst in de Garden. Ik will dien Stimm hörn. De Genossen hören up di.
14 Gah weg, mien Fründ! Sei as een Rehbock oder een Hirsch up de Balsam-Baargen!