DE BHAGAVAD-GITA UP PLATT

Vun Torsten Schwanke



SANGEN I 


Dhṛtarāṣṭra, de König, dee sprak: 

"O Sanjaya, säg mi smack,

Wat miene Söhns un Pandus Lüüd

Do dorop’n Feld, mit Kampfesglüüd,

Up Kurukshetra, heil’ge Stääd,

Wo de Seelen sökt de Frääd?"


Sanjaya seggt: "O König, süh,

Duryodhan schaut to’n Feld up, nie

Hebbt Pandus Lüüd de Reih’n gestellt,

So ordenlich, so stramm, so schellt.

Gohht nu to’n Meester, vörut so flink,

Un seggt mit Scharfsinn: „Betracht dat Ding!“


"Mi Meester, süh dat grote Heer,

Dat Pandus Söhns do bringt hierher.

Vör upstellt, klauk un mit Geschick,

Vun Drupadas Söhn, dat Meisterstück.


Do gifft dat Bogenschützen viel,

De Bhima, Arjuna, mit viel Ziel

Op’n Schlachtfeld ebenbürtig sinn,

Wie Yuyudhan, so stark, so rinn.


De Virata, Drupada ok dobi,

Steht dor mit Stolz un Ahntied frei.

Vun Helden noch is ok dor veel,

Dhrishtaketu, stark as Stehl.


De Kämpers do, se rügt sik op,

Mit Kashi-King und Purujit op Top,

Kuntibhoja, Shaibya - stark und stolz,

All’ stahn se dor, mit'n Kraft as’n Holz.


Yudhāmanyu, de so groot un fett,

Uttamaujā, mächtig un nett,

Subhadras Söhn un Draupadis Kinner,

All des Wagenkriegers, ok de Gewinner.


Doch höör, mi Meester, büst du klug,

Seht, welche’n Anföhrer ik dugg.

Do büst du sülvst, Bheeshma ok Karna,

Un Kripa, de klauk is un ohne Makel.


Ashwatthama, Vikarna, an’ Front,

Un Bhurishrava, de siegt to’n Punkt.

Mit veel Helden noch, de stahn für mi,

Bereit, för mi ze to’n Slachtfeld gahn bi.


Uns Macht is grott, un stark steiht wi,

Bheeshma schützt uns, wi felln nie.

Pandavas Kraft, mit Bhima sien Hand,

Bleibt wohl begrenzt, wi hebbt de Oberhand!


Nu all, nehmt jümme strategisch'n Platz,

Un givt Bißma den größten Schutz, mit'n Satz!"


Do biß Bheeshma in sien Hoor’n so laut,

De Held vun Kuru, groot un traut.

Lövens Brüllen klinkt do int Feld,

Un Duryodhan ward mit Frööd gestählt.


Muschelhörner, Drums un mehr,

Laten all Klang, so richtig schwer,

Trompeten, Fanfaren rööp’n dorbie,

Der Donnerklang, so stark, so vie.


Dor op de anner Siet, vör an’n Rand,

Stah Krishna un Arjuna Hand in Hand.

Op’n grote Wagen, so hell wie’n Steern,

Witt Hollen dor, mitn Glanz so fäern.


Krishna bläßt sien Hörn, Panchajanya dor,

Arjuna dat Devadatta, wat groot ward wor.

Un Bhima, de stark, as hätt he Hungern leid,

Poundra heet sien Horn, dat loud un weit."


König Yudhiṣṭhira, de Söhn vun Kuntī,

He blöste sin Horn, dat Anantavijayī.

Nakula un Sahadeva, as ok dorbi,

Blösten de Hörner, Sughoṣa un Maṇipuṣpak’, jie.


De König vun Kāśī, en grote Bogenschieter,

Sikhaṇḍī, den Kämpen, de warr keen Verlieter,

Dhṛṣṭadyumna, Virāṭa, Sātyaki so stark,

Drupada un de Söhn vun Draupadī in’t Mark.


Un ok de Söhn vun Subhadrā, arm so gewalt,

Hörten se all, wie dat Horne erschallt.

De Klang van de Hörner, dat wöör en Stiet,

Dat Hart vun Dhṛtarāṣṭras Kinner, dat giett.


Arjuna, Pāṇḍus Söhn, op’n Wagen stünn,

Mit Hanumāns Fahn’, de in de Wind rinnt,

He greift sien Bogen, maakt sich klaar mit Lust,

Sien Ögen fegen över de Feind mit Frust.


“Krishna,” seggt he, “Lenk mi in de Mitt,

Twischen de Heere, dat ik allens betrügg.

Ik will se seggen, de mit Lust up mi geiht,

Mit Waffen in de Hand un’n Blik so freid.”


Sañjaya seggt: Krishna, as höört,

Den Wagen führ’n, as Arjuna röörd,

Twischen de Heere, bi de große Herrschar,

Dron Bhīṣma, Droṇa un annern dor war.


“O Pārtha,” seggt Krishna, “Kiek de Kurus dor,

De steiht all tosamen, so rut as för.”


Arjuna, mitten in’t Feld vun beide Siet,

Kiek sien Familie, de dort gahn in’n Striet:

Vaders, Oolders, Frünnen, Söhn’ un de mehr,

Bi so vil Leed, ward’n sien Hart so swär.


Mit Trähnen in de Ogen, Arjuna seggt:

“Krishna, mi schüttelt dat, mien Hart so neggt,

Ick zitter overal, mien Hand weer schwach,

Gāṇḍīva glitscht, mien Haut de brannt as Dach.


Ik kann nich mehr steiht, dat ward mi schwind,

Mien Sinn warrt donkel, as föllt mi’n Wind.

Ik seh keen Godes, wenn ik düsse Schlacht bünn,

Mit mien Familie in’t Feld, dat is keen Gewinn.


Wat helpt mi de Königströhn, Sieg un Liev,

Wenn all de Frünn un Familie hier sien bliev?

Wat nützt uns dat Riek, wat nützt uns dat Glück,

Wenn se all fallen, dat is keen Meisterstück.”


Dat Sünn' kummt över uns her,

wenn wi Angrieper slahn, dat is nich fair.

Wi sünd nich do för, Söhnen von Dhṛtarāṣṭra to doden,

un ok nich för Frünnen, dor gift’t keen großen Loden.


Wat schölen wi winnen, Krishna, ick fröög di so,

Glücksgoot sien Mann, wat bringt dat Froh?

Wi könne doch keen Frööd mehr spören,

wenn wi uns egen Lüüd doarför mörden.


O Janārdana, se sünd blann vor Gier,

se kümmert sik nich üm Familien hier.

Doch wi, de dat Übel sehn,

könn’t dat Sünnhaftige nich mitgehn.


Wenn de Dynastie is erst mol futt,

is de ole Tradition ok kaputt.

De Familien geraten denn in Irrwisch Bahn,

un de gliek dat Übel fangt man an.


Wenn de Sünd in de Familie tohm‘n legt,

de Frünnen, se sünd nich mehr gerecht.

Un wenn de Froonslüüd dorvan fallt,

de Nachwuchs sünd nix mehr wert, alltohns bald.


De Kinner, de sünd ungewollt un krumm,

un Familien leedn sik in’n höllischen Dumm.

De Ahnen ok, se fallt mit runter,

dat Brood för se, dat gift’s nich mehr, dat is ungesund hier.


De Traditioonen geiht all'n stüert,

vun de Lüüd, de nix mehr spürt.

De Scholen verklaren, Familien sünd vergnat,

un se leevt dornierv in een Höllenspaat.


Ach Krishna, ick hör’ dat all,

de zerstörte Familie keem to Fall.

Se leidt dorbinn für immer in Quaal,

vun all de Sünden, düsse mal.


Un nu to denken, wi gahn dortoh,

wi dücht uns Sünn’n sünd bald to froh.

För Königs-Glück un Macht vergnügt,

wölln wi uns egen Lüüd bedrückt.


Viel beter wär dat för mi hier,

unbewaffnet stahn, mit'n offenen Visier.

Se kinne mi dorvör to gronde richten,

ick leever stahn do, un gliek versmichten.


Sañjaya hett vertellt, ganz stolt,

dat Arjuna sin Bogen lot gohn bold.

De Pfeile op’n Grund, he sülvst voll Leid,

sitt he dor still, mit’n großen Streit.




SANGEN II


Sañjaya sprak:


As Krishna, de Herr, de Arjuna ansah,

Vull mit Mitleed, bedröwt un so klor,

Mit Tränen in'n Ogen, kumm he to spraken,

Un woort, wat Arjuna sol laten.


De Herr sprach:


„Arjuna, mien Fründ, wat is mit di los?

Woher kümmt dis Reinheit bloß?

För'n kloken Mann sünd se nich recht,

Se brennt di in de Schand, dat is schlecht.


Worüm giwst du di so op, so schwach?

Rächt di un kümmt di nu nich achterkrack!

Lööp di ut dis Leed un de Angst vörn Feind,

Werd man stark, dor ward man för gein!


Arjuna sprak:


„O Krishna, du, de Mörder vun't Böse,

Worüm schullen ik de Ehr'n möse?

Bhīṣma un Droṇa, mi vörgoot,

Mit Pfeilen förmißsen, wat mi grot.“


„Better wär 't, ik leev in Armut un Not,

As to fachen mit Lehrern, de so grot.

Watt bringt mi de Wunnen vun de Welt,

Wenn ehr Blod vör mi fällt?


Wi weten nich, wat bes is to doon –

Söhr or wi to sünd vergroon.

Wenn wi ehr doodt schullen maken,

Wull’n wi so’n Leven gar nich smaken.“


„Nu bin ik so vörwirrt in mi,

Un weet nich, wat dat richtge weer.

Help mi, Krishna, gif mi’n Rat,

Wat to doon, dat ik nich lat.“


„Ik seh keen Ende vun dis Leed,

Dat mi de Sinne utmergt, so blöd.

Nich mal mit'n Königsthron mit Glanz,

Ward ik vun dis’n Smer los getanz.“


Sañjaya sprak:


„Arjuna, kummervoll un bang,

Sprak to Krishna, verliet de Klang:

‚Govinda, ik wull nich striden mehr,‘

Un dat weert still, dat ward em schwer.“


De Herr sprach:


„Du snackst as wörst du vull Klaukheit,

Doch över Dinge kümmerst di mit Sörgsamkeit.

Klook Lüüd bekümmert sich nich üm dod oder leev,

Düsse Gedanken sünd falsch, so geef.“


„Ik, du, un de Könige hier all,

Wör'n ok vörher, un dor ward keen Fall.

Keen vun uns ward je mol op hör'n to bestaan,

Un in Zukunft ward dat ok so gahn.“


„De Seel is vun dis Leven to Leven,

Gahn vun Kindheit över Jugend, allwegen.

Wenn de Körper verlorn geiht, dor ward wat news,

Dat weert nich verloren, dat is klor to use.“


„Dat Tiedlike is as Winter un Sommer,

Leed un Fröhlichkeit kümmt mit Donner.

Lär to dulden, dat is de Weg,

Nich to verwirr’n, dat is ok’n Segen.“


„Wer in Leid un Lust gelassen bliwwt,

Un immer tostünnig as Mann bliwwt,

De is würdig för de Fröh, de ward kommen,

Dat is de Weg, un de ward benommen.“


„Wat du siehst, is vun de Welt vergehn,

Doch de Seel is ewig, as wi verstehn.

De Körper is vergänglich, dat weet wi all,

Doch de Seel, de ward nich gahn in Fall.“


„Wiß dat, de Seel is nich to tögen,

Keen kann ehr zerstören, dat ward wi seggen.“


De Körper, den wi all hier dragen,

Muss einmal gahn, dat is dat Sagen.

Dat Ewige, dat in uns weckt,

Blifft unbeschadd, de Tid verstreckt.

So kämpf, mien Fründ, laat d' Angst nich sien,

Dat Schicksal drifft uns all to mien.


Den, de meent, he sleit dat Leben,

Un den, de denkt, dat Leben geev'n,

De weet’t nich recht, dat is vergeev'n,

Denn dat Seel' blifft stann, dat geiht nich eben.


Dat Seel’, dat kennt keen Anfangszeit,

Keen Dood, keen End, dat blifft in Ewigkeit.

Se is nich maakt, wardt nich geborn,

In Tieden unvergänglich torn.

Wird de Körper ook zerstört,

De Seele wardt nich dröppt, nich stört.


Wie een, de ole Klöder aflegt,

Un nie de över de Schuller schlägt,

So maakt dat Seel’ met Körper ok,

Un nimmt en nie, wenn de ole broke.


Mit Waffenslag kann’t nich verstahn,

Mit Füer nich brennen, nich wedder gahn.

Nich Woter, Wind, dat mag dat dreven,

De Seel’ blifft steif, dat is dat Leben.


Se is nich brüch, nich löslich gar,

Nich to versmachten, immer ward se klar.

Allens ward vergancklich hier,

Doch de Seele blifft alltohoop bi di.


Unsichtbar is dat Seel' vun Lüd,

Unbegreiflich, un met Gott versünn.

Wenn du dat weetst, dann ween nich lang,

Denn för’n Körper ward keene Bang.


Glöövst du doch, de Seel’ ward noch mol föd’,

Un stirbt vun ganz, mit’n letzten Wöört,

Denn is dat Leben doch de Loop,

Dat Schicksal bringt di up de Top.


Toletzt ward jeedet Wesen dod,

Un dann ward weer dat Leven groot.

Wat först unklor, ward klor am End,

Wat ward geween? Wat ward tosend?


Een secht, dat Seel’ is wonderschoon,

Een anners hört dat mit Wunnertoon,

Doch viele schnackt, un hört vun ehr,

Doch dat Verstahn fällt den meisten schwer.


Mien Fründ, de Körper ward vernicht,

Doch de Seel’, de verliert dat Licht nich.

Drum ween nich, wenn de Tieden dreihn,

De Seel’ blifft ewig, so is dat fein.


De Körper, den wi all hier dragen,

Muss einmal gahn, dat is dat Sagen.

Dat Ewige, dat in uns weckt,

Blifft unbeschadd, de Tid verstreckt.

So kämpf, mien Fründ, laat d' Angst nich sien,

Dat Schicksal drifft uns all to mien.


Den, de meent, he sleit dat Leben,

Un den, de denkt, dat Leben geev'n,

De weet’t nich recht, dat is vergeev'n,

Denn dat Seel' blifft stann, dat geiht nich eben.


Dat Seel’, dat kennt keen Anfangszeit,

Keen Dood, keen End, dat blifft in Ewigkeit.

Se is nich maakt, wardt nich geborn,

In Tieden unvergänglich torn.

Wird de Körper ook zerstört,

De Seele wardt nich dröppt, nich stört.


Wie een, de ole Klöder aflegt,

Un nie de över de Schuller schlägt,

So maakt dat Seel’ met Körper ok,

Un nimmt en nie, wenn de ole broke.


Mit Waffenslag kann’t nich verstahn,

Mit Füer nich brennen, nich wedder gahn.

Nich Woter, Wind, dat mag dat dreven,

De Seel’ blifft steif, dat is dat Leben.


Se is nich brüch, nich löslich gar,

Nich to versmachten, immer ward se klar.

Allens ward vergancklich hier,

Doch de Seele blifft alltohoop bi di.


Unsichtbar is dat Seel' vun Lüd,

Unbegreiflich, un met Gott versünn.

Wenn du dat weetst, dann ween nich lang,

Denn för’n Körper ward keene Bang.


Glöövst du doch, de Seel’ ward noch mol föd’,

Un stirbt vun ganz, mit’n letzten Wöört,

Denn is dat Leben doch de Loop,

Dat Schicksal bringt di up de Top.


Toletzt ward jeedet Wesen dod,

Un dann ward weer dat Leven groot.

Wat först unklor, ward klor am End,

Wat ward geween? Wat ward tosend?


Een secht, dat Seel’ is wonderschoon,

Een anners hört dat mit Wunnertoon,

Doch viele schnackt, un hört vun ehr,

Doch dat Verstahn fällt den meisten schwer.


Mien Fründ, de Körper ward vernicht,

Doch de Seel’, de verliert dat Licht nich.

Drum ween nich, wenn de Tieden dreihn,

De Seel’ blifft ewig, so is dat fein.


Wenn’t üm dien Plicht geiht as Kämper hier,

Denn weet, dat dat de hööchste Kier.

To strieden för dat, wat Gott bestüert,

Is dat, wat di to’n Seegen föhrt.

Drum twivel nich, stah fiert un klar,

Denn Striet för’t Recht is düchtig war.


Glücklich de Kämper, de diene Schicht,

Wiem unverhofft de Feind to bricht.

De Himmelstoren stahn op’n Weg,

Fört Volk vun Helden is dat recht.


Doch laatst du di Plicht, de heilig is,

So ladst du Sünd, dat is gewiss.

Din Naam as Kämper ward vergaht,

Dat wat du moakt, de Welt nich laat.


De Lüd wardt snacken vun dien Flucht,

De Ehr geiht vun di, dat is di Sucht.

För’t Ehrtenkind is Schand so groht,

Dat Dood verglichen is noch groot.


De Generälen, de di ehr’t,

Wardt denken, Angst hett di zerstört.

Se sehn di an mit kleinem Sinn,

Un Ehr ward vun di wechnahm sinn.


De Feind ward lästern, lachen licht,

Verspotten di, wo wat nich dicht.

Wat schlimmer is as dissen Hohn,

För di ward dat de größte Drohn.


O Söhn vun Kunti, denk an mi,

In’t Feld gewinnst du ehr' den Sieg,

Oder du fällst mit Ruhm dabei,

Denn wardt de Himmel auch för di.


Drum reis di op, kämpf fiert un stah,

Ob segen, leed, ob freud, dat klaah.

Wenn du so kämpfst, ganz ohne Furcht,

Wardst du in Sünd nimmermehr stürt.


Tot hüt hebb ik di de Kunst vertellt,

Mit Wißens Kracht de Welt verstellt.

Nu lütt mi snacken, wat de daad

Ohne Fruucht bringt, wenn’t in dat gaht.


Wenn du mit Disziplin dat leevst,

Un frei vun Fruuchten di erhebst,

Denn wardst du los vun all dat Band,

Dat di in d’ Welt de Hannen band.


Dis’ Striet bringt keene Schadden her,

Keen Verlust wardt di bescheren mehr.

Een Lütt bet proben, wat för’n Lohn,

Kan vör de gröttste Gefohr di schon.


De, de dit’n Weg mit Mutt bedrievt,

Deren Ziel is een, dat sick ergifft.

Doch Unentschlossenheit is smeer,

Mit Zielen veel, doch keene mehr.


De Minschen, de an Wullst vun Woort,

Sick up de Veden setzen dort,

Die Fruuchtenbargen seggen föhrt,

Wollen Himmel, Macht, wohrn, wie höört.


To Veel mit Frohlust un mat’rel Gold,

Verwirrt, dat Ehrentier hold.

De Dienst to Gott ward schwer to fin’n,

Denn Siinn’ un Geld is’n düchtig Spinn.


De Veden snackt vun’s Minschens Natur,

Doch Arjuna, doot mehr dorför.

Transzendier dat ganze Spill,

To allen Dualen wardst du still.


Een lütt’n Brunnen bring wat nüt,

Doch een groot Water steiht di brüt.

So is de Wißt vun Veden so,

Een, de dat Ziel kennt, maakt dat froh.


Du hest dat Recht to wat du deihst,

Doch de Fruucht vun’t Doon nich diihst.

Denkt nich, dat du dat Ziel erzeugt,

Un laat dat nich den Daddel leugt!


Met Rühm und Gliekmoed dien Pflicht du bringst,

Un' lah' den Erfolg, as dat nu winnst of swings.

Dat Wichtige is nich, wat 't bringt för'n Segen,

Dat nennt man Yoga, all' Sorg mööt wegnägen.


Holl di fern von de Tat, de'n Weg verfehlt,

Blot Hingaven an Gott, wat allns regelt un teilt.

Wer nah de Frücht vun sien Arben sich sehnen,

De is geizig, de leevt mit Sorgen un Flehen.


In Dienst an den Herr, de recht groten Schick,

Lööst di van Goot un Slechts al in'n Blick.

Also streck di nah Yoga, de Kunst vom Dohn,

Dat is de Weg, dat is de Lohn.


De Wiesen un Gottgewihten, all groot an Kraft,

Sieg’n Frücht vun’t Wark, dat’t Weltliche rafft.

Frö uns dat Leven, von’t Geboren sin frei,

Un düür ‘n Weg na Gott, ganz höög un nei.


Wenn de Verstand as ut’n Dickicht ruutfunn is,

Dann hörst nich mehr op dat Allet, wat’s is.

Sorg is verschwunden, klar is dien Sahn,

Jetz is't dor, dat Gottbewusstsehn fahn.


Arjuna frög: Wat sünd de Kenteken, de dat bärgt,

Wenn einer ganz in Transzendens färgt?

Wat he spreekt, un wo he weest?

Wo he sitten bleibt un wat he leest?


De Hööchste sprach: Wenn de Minsch loslett von all Begier,

Un sien Söhn von’n Selbst nimmt Freudenspiehr,

Dann weet man, he is in transzendenten Stahn,

Mit'n reinen Bewustsehn, dat keen kann ahn.


Een Weiser mit’n festen Sinn büst dann,

Wenn di’t weder Leiden noch Freuden kann rann.

Ohne Angst, Zorn, Anhang an’t Leven,

Datt dat wat’s gifft, mitnichten kann beben.


Wer in de Welt keen Lob, keen Klagen kennt,

Dat Gute nich preist, dat Slechte nich trennt,

He steiht fast in’t Wissen, dat’s gans utrocht,

Un leevt in den Frieden, in’t düpste Docht.


As de Schillkröt inne Hüllen trekt,

So'n Minsch dör Sinn’swark dat Wichtige checkt.

Un wenn de Lust dann ganz verschwind,

Denn büst du fest in Gottes Wind.


Sin unbesonnen, gewaltig, un sterk,

Reißt de Sinnen de Geister fort mit Mark.

Doch wer dat allns mit’n Willen leidt,

De is een Mann, wo de Weisheit weid.


Betracht de Welt, un Anhang keem,

Dat fört de Lust, un Zorn bringt Schiem.

Doch wer de Sinne beherrschen kann,

Den nennt man still, mit’n klaren Bann.


Wenn de Zorn upsteiht, kummt de Düker ganz sneek,

De Gedächtenis kummt dorbei in eenen weg.

Wenn de Tohuus denkt ganz durcheinanner,

Denn gaht de Klaukheit wedder in'n Flanner.

Mit't Verstand in'n Sumpf fallt man tief rin,

Wo de Welt allens weer vun vör bi gin.


Wer all Anhaftung un'n Afwark laat,

Un de Sinne in Freiheit underragt,

De kriegt de Gnaad, de allns weer richt,

Un Herrgott selbs straalt to em Licht.


Dat Driewe vun Leiden geiht dorbi fort,

Wenn een in de Seel ganz heemich wort.

Den Geist un de Klaukheit blifft nich scheu,

De Storm is vörbi, de See weer bliev ruhe.


Wer nich verbunden mit'n höchsten Weg,

Find weder Intelligenz noch'n stillen Steg.

Kein Frieden in de Seel geiht dörch dat Tohn,

Un wo kein Frieden, is Glück blots'n Klohn.


As’n Boot op See, torn wech von'n Wind,

Kann een ungezügelter Sinn ganz flink,

De Klaukheit vun'n Mann wegrappen in Noot,

Verlieren de Spur, as’n treibendes Boot.


Drum, du starkarmig Mann, hätt de een Makt,

De Sinne vun Lustobjekte ganz sacht

Afziehen kann, sacht un klor,

Dat is de, de Klaukheit hollt vöör.


De Nacht vun de Welt is Waken för den,

De Seel herrsch'nt, inward, keen Angst mehr seh’n.

Un wat de Welt in'n Dag betrachtet,

Is för de Wiesen bloots de Nacht.


As’n Ozean, wo de Fluten rin rinn,

Bliev he voll un in’n Ausgliek in’n Sinn,

De is de, de de Ruh finden kann,

Nich der, de Tücht, wat erkriegen man.


Wer all'n Sinneslust opgav un free,

Vun Ego un Besitz befreit is dee,

De het de Frieden, de mit Gott bestahn,

De allein kann in Gottes Reik gan.


Dat is de Weg vun’n Göttlich Liev,

Un wer dorher kummt, is nimmer mehr schiev.

Selbst bi’n Dod hest du'n Platz ganz klohr,

In Gottes Reich, för all evig dort!



SANGEN III


Arjuna sprak: „O Janārdana, Keśava, min Freund,

Worum schickst mi in de Schlacht, dat furchtbar sünd?

Wenn Du doch glövest, dat Verstand

Besser as Arbeit de Menschen en Bann hält in de Hand?


Mi‘n Sinn is dorch Dien Wöör verwirrt,

Bitte segg mi klor, wat für mi dat beste is, wat gillt.“


De Gottheit sprach: „O sündlosen Arjuna, höör mi tau,

Ick hebb erklärt, dat twee Slags von Minschen schau.

De eenen versöken dat Selbst tau begrijpen durch den Verstand,

De annern find’t in’n Dienst – dat is bekannt.


Du kannst nich blot dorch Enthaltung von de Tat

Freiheit vun all Reaktion, dat is de Rat.

Nich mal dorch bloote Verzichten kummt dat Glück,

Jedermann mütt an’t Warken – dat is de Trick.


Kein een kann veranlösst, dat dräng van de Natur,

Folk’n mööt werken, ja nu un hier.

Wer siene Hänn un Fööten still hällt hier,

Aver in’n Kopp noch trümt van Lüsten – de is en Schmier.


Aver de, de mit ehrlichen Mühen un Sinn,

Ohne Verlangen siene Pflicht maakt – dat maakt Sinn!


Dien Pflicht maakt un tu wat du schullst,

Denn Stillstand bringt nur Not un Verlust.

Sogar den Körper kriegst nich einfach so,

Arbeit is’t, wat bringt dat Brot.


Man schull sien Arbeit för Vishnu bringen,

Denn sündlos kann so'n Opfer glücken gelingen.

Wenn man diene Pflicht für sien Wohl brengt dar,

Blifft man von all Verbindlichkeiten klar.


To'n Anfang van’t Tiet hebb de Herr de Mensch’n makt,

Mit Opfers för Vishnu as He dor tau sacht:

"Mit Yajña schall Se wunnern un Freed find'n,

Denn dat geeft, wat wünschenswert is – hier und drüben."


De Halbgödden, sie sind in’t Werk betrok'n,

Wenn du se’n Ehr bringst, givt se dir dat, wat du braf hebt lockt.

Sammen in de Welt, Hand in Hand,

Bringt Wohlstand för’s hele Land.


De, de düt un sündig no as Dieven,

Denn sie nehmen, wat de Götter gaven un blievet nich giwen.

Wer se bring’t, werft all Sünd'n aff,

De annern, sie maken se als Schaff.


Dat Körn, dat wächst von Regen aus,

Un Regen kummt vun Opfern rut – so is dat Haus.

All dat ward von de Veden vertellt,

Un de Veden sind vun Gott – dat is uns gellt.


Minschen, de dissen Reegeln nich folg’n,

Führen’n sündig Leb’n, dat is voll von Sorgen.

För si geit dat Leven vergebens vorbei,

Denn se denken blot an Lust, an Freude – vorbei.


Aver de, de Glück in’t Selbst finnt,

Is frei van all Verplichtung, so dat spinn’t.

Sien Tüchtigkeit is tau in’n Selbst entstellt,

Un so een hat keene Pflicht in’t Feld.


So’n Minsch, frei von Ümtüch un Trieb,

Is nich op anner Lüüd angewiesen, dat is wies.

Dorum, mi’n Freund, warr arbeitsam för’n Recht,

Denn dat Höchste kummt, wenn’t Hert bleibt echt."


Könige wie Janaka, dat wiest as Klor,

Dör’ Pflicht allein wurrn se all dor.

Drum mutt ook du dei Arbeit maken,

Un annere Minschen dorbi waken.


Wat Grote düt, dat is’t, wat gellt,

Dem volgen de Lüüd in all de Welt.

Wat he as good un richtig wiest,

Dat vertellt, wo all de Wark blievt.


Ik, de Sohn vun de Göttlichkeit,

Hör allens to un weiß Bescheid.

Doch hebb ik keene Pflicht, du see,

Trotzdem wark ik för de allgemeene See.


Würd ik mien Pflicht verachten, mien Fründ,

Denn wöör de Minschen alle sünd.

De Welt würd in den Grund hen gahn,

Keen eenen würd noch an’t Warken stahn.


De Unwissend sind an’t Frücht anheften,

Doch de Klooken sünd dorbi stille Machten.

Se warken mit Innersch, ohne Toog,

Lehrt annere Minschen den rechten Woog.


De Kloke schall de dummen Lüüd nich stören,

Doch still an ihre Sid begeern,

Mit Hingaven sei führen dor,

Bi all Arbeit op Gott’n Spör.


Dat Ego maakt de Sellen blint,

As wöör dat Egen de Kraft, de spint.

Doch weet, de drei Naturens Wees,

Dör ehr allein dat Warken geiht.


De Kloke seht den grossen Tweg,

Wark mit Sinn förn göttlich Steg.

He kennt de Unterschied ganz klar,

Un lustlos warkt he, so as dat waar.


De Unwissend sücht allene Gloot,

Ahn Wissen, dat se betrogen ward groot.

De Kloke mutt se nich mit Wort bedingen,

Se mit Sinn un Pflicht in’n Richt‘n bringen.


Drum, Arjuna, wark vör mi all diene Dag,

Frei vun Gold, as ik di seggen mag.

Dat is de Weg, dei Fründ, so klor,

Wark ohne Verlangen, dann büst du dor.


De, de an mi Lahr glaubt un mi vertraut,

Vörden sien Fesseln, wat frucht draght, aut.

Doch de, de mi’ Lüüd vörmißt un neidisch weert,

Gaat blind un dumm, dat Leben veert.


Een jeder geiht sien eign Natur,

Dat ward ihm vun de drei Weegen spur.

Widerstand is unklok un warrt keen Fro,

Mensch folgt sien Wiese, dat is so.


Anhaftung un Verdrang, dat is keen Recht,

Dat geiht nich vör dat hellste Licht.

Man schall se regel’n, dor is Rat,

Denn se steet allens in den’ Weg parat.


Sündt dien eigne Pflichten nich ganz richtig,

Toch büst du dorbi nich schlecht, as wichtig.

Föllst du in diene Pflicht, dat is ok klar,

Vör anner Lüüd’s Weg sünd de Gefahr.


De Höögste Persoonlichkeit vun Gott, he sprak: 

"Dat is de Lust allene, Arjuna, maak di dat klor, 

De Lust, de kummt ut de Leidenschafts Gloor, 

Se drifft un wesselt sik bald in den Zorn, 

En Feind, sündig un allens vergoorn."


"As’n Füer von Röök, as’n Speegel mit Stauw, 

As’n Embryo in’n Leev, dat is recht genau, 

So is dat Leven in Lust bedekt, 

Verschieden Grad' hebbt dat allens verdeckt."


"Dat reine Bewusssein, in'n Minschen sien Sinn, 

Von düsse ewige Feindin, de Lust, steckt drin, 

Se is nie satt un brennt as'n Füer, 

Unnerdruckt de Wissheit, wat is dat schauer?"


"De Sinn, de Geist, de Klokheit in't Huus, 

Dort, wo de Lust sitt, is Wissen utguss, 

Se maakt de Leev in düsse Welt ganz dumm, 

Vertellt se in Irrtum, stelt den Verstand stumm."


"Drom, Arjuna, du best vun de Starken, 

Bezwing dis Feind, wat sündig marken, 

Indem du de Sinnen in Zucht hest na gleich, 

Denn Lust maakt di tor Wissheit’s Feind, dat is nich weich."


"De Sinnen stahn över den Maat, 

De Geist över de Sinnen as'n rad, 

De Klokheit stahn över den Geist, 

Un de Seele över allens, dat weist."


"Wenn du weetst, wat über de Sinn geiht, 

Ünnerdück de Lust, dei dick schreit, 

Mit’n Kräft vun Klokheit uns Herzensruh, 

Bezwing dis Feind, de Lust, dorbi du."



SANGEN IV


De Persoonlichkeit vun Gott, Sri Krishna, sprak: 

"Ik heff de Sonnengott, Vivasvān, lehrt, 

Dis unvergänglich Yoga, dat höört seg an Wert, 

Vivasvān hett dat an Manu weetergaav, 

Un Manu hett’s an Iksvāku as de nächste gav."


"Dis hooge Wissenschaft is as Kett gahn dorna, 

Von König to König, dat weer so klar, 

Doch mit de Tied weer de Lier verlorn, 

Un so schien de Wissenschaft mit de Tied vergorn."


"Nu vertell ik di, miin Fründ un Gevoter, 

Dis oll Wissenschaft, ok wenn dat kloter, 

Du kannst dat Mysterium fast goed verstahn, 

Datwegen vertell ik di dis Wissensbahn."


Arjuna fraggt: "De Sonnengott is älder as Du, 

Wie kannst du seg dat so erklören nu? 

Woher kan dat denn mööglich wesen, 

Dat du hem unnerwiest hast in düssen Wesen?"


Krishna antword: "Völe Geburten hebbt wi all gahn dor, 

Du un ik, doch ik weet dat noch for, 

Doch du, Arjuna, du wees dat nich mehr, 

Ik bün ongeboren, mien Form vergeiht nimmermehr."


"Wann ok de Ordnung vun de Welt vergeiht, 

Un Unrecht överhand nimmt un to wiet geiht, 

Denn küm ik, Arjuna, in düsse Tied, 

Un rette de Frommen, för Fröheit un Fried."


"Ik verstöör de Böösen, bring Regl na mien Saat, 

Un küm ik to regel’n mit Gottesraat, 

Van Tiet to Tiet küm ik hierher, 

Om de Religion wieder herzustellen fair."


Wer dat Verstehen vun mien Wesen hät,

Un wat Ik dohn un unnernehmen mag,

Wenn he den Körper leevt un hergahn lat,

Kumt he nich wedder, nich in düsse Slag.

He finnt mi in mien ewigen Riik,

Un ward nich föhrt in’n sündigen Kriek.


Völlig lüttert, von Angsten un Zorn befreit,

Sö to mi sück wenden, in mi’re Hööchheit,

Veel hett dat Glück mit Wiisenheid funnen,

Un transzendental Leev zu mi gewunnen.


Allens, wat Ik geb, is in Maaten recht,

Söö vör mi stan, dorüm Ik bin gerecht.

Se faken mi op jegenhüürt wihtig,

Ick stüüer all’t Liev, dat is min’ Siicht.


De Minschen hier, de tröfft Fruucht un Plack,

Se vörn Götter an, för den Erfolg so snack.

In fruchtbar’n Wark, dat ward se schnell beglükt,

Denn wat se seggen, dat ward fix ergüt.


De Wiesenheit vun de Welt un sin Rieten,

Hebb Ik erschaffen, vull Göttlichkeit bi’ten.

Ik bin de Scheeper, doch bin Ik unhandelt,

Ik bliww unverändert, nix hett mi verwandelt.


Kein Taten, de mi wirk’n an mi dran,

Ik streben nich no’n Fruucht, dat weet jedermann.

De, de dat begreifen, kunn sündfrei gaahn,

Un in sien Handeln ward keen Last bestaahn.


Vörgänge Tiden, de Leven so recht,

All hebbt se handelt in mien transzendental'n Flecht.

Drum schallst ook du di’ Pflicht versteihn,

Un na mi’n Beispiel se recht tohn, mein Freund.


Sogar de Klugen dörft sück mal vergahn,

Wenn se versöken, wat düt Handeln meint.

Doch Ik wüll dir erklären, wat du magst bahn,

Un dit Wissen maakt di von all Unglück befreit.


Dat Handeln is swar, nich so einfach to verstahn,

Drum müßt du weten, wat düsse Welt dor gahn.

Wat recht, wat Unrecht, wat gar nix is,

Dat is dat Wissen, dat so wichtig is.


Wer Handeln in Nichthandeln un umgekehrt begreift,

Is kluuk, un he ward to’n Himmel geeift.

Denn he leevt in all den Werk, dat he doht,

Doch siene Seele is dor nich ankloot.


Een Minsch, de in Wiisenheit lebt so fein,

Wünscht sück keen Lohn för sin Dagewerk allein.

De Klugen seggt, dat’t Wissen’s Füür verbrennt,

All Handeln’s Last, dat wo ward' gekennt.


Mit Friede in Hart un Frööd in Sin,

Trootzt all de Taten ward he nich mit in.

He leevt in der Welt, doch ohne Striet,

Un sündig ward he nimmer giit.


Wer tevreden is mit dat, wat kümmt vun siich,

Nich langert na veel un is nich frech.

Bleibt he in Wark, doch ohne Frucht to freen,

In Sorgfalt ward he weder Glück noch Leed weerseen.


Wer in den Stand vun Wiisenheit wiest,

Un nich trüggt von dat, wat hie is best.

Siene Taten faden in de Transzendenz rin,

Un all Fruucht lost he der Welt all min.


Een, de in Krishna-Bewustheit woort,

Un alle sien Wark so in Geest dorttoht,

De ward de Himmelsriek bestiegen,

Denn sien Hingave is ganz an mi geliegen.


Eenige Yogis ehr'n de Götter so fein,

Bieten Opfer an in den lichten Schein.

Aandre wähln de grötste Kraft,

Offern im Bramans Glutenschafft.


Eenige bringen dat Hören, dat Witten,

In’n Brand vom Sinn, wo Gedanken sittn.

Anner’n opfern de Lüdenklang,

Dien’n de Sinn' mit Frohlied-Sang.


Wer de Kunst vun Geist und Sinn will leren,

Opfert den Atem, de Sinne biere.

Im innern Feer mit voller Macht,

Bringt er dat Leben in stille Nacht.


De, die swöre und Strenge bring’n,

Entsagen all und laten ning.

Of Geld, of hart in Munkeln steh’n,

De Veden lesen, um Weesd tall’n sehn.


Anners, de mit Atemdämp heve,

Offern in de Luft den letzten Schweeve.

Se opfern den Wind, de in und ut,

So hefft de Atem siene Rut.


De mit't Essen ganz vorsicht gahn,

Lassen Luft op Luft dann stahn.

De Opfer, de dat Weten baven,

Maken rein von alle Sünden und Straven.


Un se, de dat Nektar snackt,

Föhren to'n Heven, op'n Högen Pracht.

Mann mutt op deze Welt eens sehn,

Ohne Opfer giwt dat keen Frohscheen.


De Veden sünd de Opfer recht,

Un all dat Doen is dörst gesecht.

Wen’n dat kensst, bist du befreit,

Von de Last und Leid geleiht.


In Wissen-Opfer ligt de Kraft,

Besser als Gütern, die Mensch erschafft.

All’s Tuhn, dat gifft uns Klöck und Segen,

Führt to'n Wissen, högen Regen.


So gahn to’n Meister, drang no Wark,

Frogt em still, dienst ihm stark.

De Seel'n, de süh’n de rechte Bahn,

Bringen’t Wissen, dat man kann.


Wenn dat Wissen kümmt in’t Hart,

Vergeit de Täuschung un ward klårt.

All’s Leben deel vun’n Höchsten Ding,

Un mit’t, mihr vun mienen Ring.


Schullst du sündig sien so grot,

Wihrt dat Wissen, dien Rettungsboot.

Dat drifft di öber’t Leidenmeer,

Nimmt di mit, gahn op’n Herr.


So as dat Füer dat Holt verbrandt,

So maakt dat Wissen Sünden as Sand.

In disse Welt is nix so fein,

As Wissen, klör und rein.


Wer Glaub'n hefft un Weten sucht,

Findt bald den Fried, de allns tucht.


Unwies' und Twegenlüüd, de an't Woort nich glöövt,

Se sünd nich bi Gott, nee, se sünd nich erhöht.

In Twivel und Finsternis geiht se nu los,

Kein Glück in disse Welt, keen Fröid an't End, dat is dös.


De, de sien Arbet opgifft för'n Högen Sinn,

Un dörch Wisheit sien Twivel to'n Enn bringt hin,

De leevt in'n Innern, in Süll dat is klor,

Is fröhlich un free, un nix drückt em dor.


Dien Twivels in't Hart, de unsinnig wöörn,

Schlöögt du mit Wisheit, dat de keen verlöörn.

Nimm Yoga as' Wapen, o Kriegersmann,

Stähl di un striet, de Kampf fang nu an.



SANGEN V & VI


Arjuna sprak: „O Krishna, du seggst mi, dat ik all Arbet verlööten schall,

Dann seggst mi wedder, ik schall diene all.

Wat is nu besser, wat is de rechte Wark,

Segg mi dat klor, dat ik nich blief stark.“


De Herr seggt: „Befreiung kümmt dörch beid',

Arbet in Hingaven un Entsagung mit'n Leed.

Doch Hingavenstieden is beter dorin,

Dat maakt di frei, egal wo du büst hin.


Wer dat Frochten nich hasst noch begehrt,

Is in Entsagung, dat is wat zählt.

Frei von all Dualität, leicht is sien Gang,

Arjuna, mit Stärk, sien Fessels sünd bang.


Unwissens seggt, datt Hingaven nich is,

As wenn man leert von de Welt un’t Gewiss.

De Lehrten seggt dor annerwegens hin,

Dat een Wark, de beid' de Segen bringt in Sinn.


Wer weet, dat man dörch Lehr'n so viel rut kriegt,

As een, de im Dienen dörch Gott in’t Liicht.

Sāṅkhya un Karma, dat is de Siel,

Verstehen sünd se eins, dat is dat Spieel.


Een Mensch, de all Frochten des Lebens verlött,

Un nich in Dienen un Wisheit sik sett,

Blifft mit’n Innern nich froh un so lütt,

Doch wer Gott dient, de kummt fix an’t Tütt.


Wer handelt in Hingaven, rein in sien Siel,

Beherrscht sien Sinn, dat is dat Spieel.

Lieb is he God un de Lüüd ümto,

De Wark blifft dortoh, doch sin Harten is froh.


Wer innwendig weet, dat he nich handelt hier,

Ob he hört, seht, röhrt oder inne Luft spürt.

Denn he weet allens, wat de Sins makt so wiet,

Is materiel, un he is dat Liicht.


Wer allens mit Gott's Frochten verschenkt,

Is wie 'n Blad von Lotos, dat Water nich drängt.

Deyogis, de sik nicht to’n Körper wend’t,

Warkt för Looderung, dat is, wat klennt.


De Siel, de mi all Frochten övergävt,

Findt Fridden in Hingaven, de se nie hett.

Doch wer an Frochten sik klammert so fast,

Is verstrickt un mit Sorgen belast.


Wenn de Siel sien Läuven so in’t Gripp hätt,

In de Stadt mit negen Döörn, dat is sien Bett.

Nich Handelt se, noch brächt se wat op den Weg,

Dat makt de Natur, dat is wat stegt.


De Herr hett nix mit Sünd’ to dohn,

Doch Lüüd sünd blint, fördunkelt all'n Schoon.

Doch Wisheit briet, wenn Unwissen verdwißt,

So as de Sünn, wenn dat Dunkel verschwißt."


Wenn Verstand, Glaube, Hoffnung und Sinn,

All to’n Höchsten rieket hin,

Denn ward man rein von all dat Leed,

Dat man op’n Weg to’t Free wiet geiht.


De Wiesen, demütig und klar,

Seht all, ob Brahman, Ko, Hund daar,

Ob Elefant oder Kastelosen Kerl,

In allen lüchtet een und demsülve Stern.


De, de mit’n Gees in Ruh staht fest,

Hebbt vun Geboort und Dod den Test,

So rein as Brahman, stolt un klor,

Sind se all dor und geiht nich tor.


De, de nich lachet, wenn wat gütt jeht los,

Un nich jammert, wenn dat Leed ward groß,

Dessen Sinn bi sik sülv steiht fast,

He kennt den Gott und blifft op Last.


Een so befreit is nich mehr keen

An Sinneslust, he wüllt nich gehn.

In Trance un Fried, in’n Innern klor,

He schöpp’t Glück von Höchsten dor.


Een kloke Minsch sücht nich Freuden hier,

De ut Sinneslust en’t Leed verpiert.

Wat Anfang hett und Enn ok kriegt,

Daran de Wiese sik nich vergnügt.


Wenn een, bevör dat Leven geiht,

Lernt, wie Lust und Zorn verdreid,

Dann steiht he fest, in Fried hier un nu,

Un lebt in Welt in Ruh.


Een, de Glück von binnen her kennt,

Im Innern wirkt un Freuden lennt,

Dessen Ziel in’n Innern is,

He is dat, wat man „Mystiker“ nennt gewiss.


De, de vun allen Zweifel los,

Un jümmer dor för’n andern doot,

Sind sündenfrei, in Fried, in Ruh,

Befreiung hett se in sik, dat weest du.


Von Zorn un Lust, all dat befreit,

Is de, de still in Selbstigkeit,

Un üm de Vollkommenheit se ringt,

De Höchste harr se bald in’n Sinn.


De, de all de Sinnesdingen stoot,

Un Atem hebt, as’t in’n Buuk blot,

Mit Ogen tostahn bi de Brau’n,

Is frie vun Angst und Zorn, dat wißt ganz gauen.


De, de mi kent as Höchst vun all,

De Fru’nd von alle un de, de fall,

Un weet, wat Opfer miene sind,

Findt den Fried, den jeder find.


Dat Höchste Sprechen vun Gott nu liert:

Wer an de Fruchten sienen Wark nich riert,

De is de rechte Entsager hier,

Nich de, de keen Pflicht in’n Fieer führt.


Weet, wat as Entsagung hett de Nam’,

Is glieks to yoga, as geiht dat gram,

Denn keen ward’n yogi, dat is so wahr,

Solang as’n Wunn an Lust is doar.


De Anfänger in Yoga wark mit Tied,

De Fortgeschritten sett dat all to Fried,

Denn se werk nich meer mit’t oog up’n Pläsier,

Un wollt keen Froucht vun Tätigkeiten hier.


Freeden söcht man in den eignen Sinn,

Un lässt keen Zweifel mehr to Binnen rin,

Denn de Gees ward Fru’nd vun di,

Doch ok een Feind, wenn’t anders geiht bi."


För den, de sin Geest hett överwunn’,

Is de Geest sien best’ Kumpan;

Aver, wenn he dat nich schaff’,

Blifft de Geest sien gröttsten Schand.


De, de sin Geest hett in de Hand,

He hett de Överseel schon fand.

För he hett de Rügg bi sick,

Glück un Leed, dat maakt em nich.


Hit oder Kalt, Ehr oder Schand,

Allens is för em een Strand.

He is bedächtig, ganz in Ruh,

Steen un Gold, dat is em to.


En Minsch, de in sick selvers stäeht,

Als Yogī allens gelijk beseeht.

Keen Lust, keen Wahn, keen groot Begehr,

In Transzendens, dat is em leer.


Noch weider gahn de, de gliek

All Minschen sehn, mit Hart un Blick.

Wohltäter, Frünn oder Feind,

Allens gellt, dat schallst du meint.


En Yogī leevt allein för sick,

An’n stillen Ort mit’n ganz stillen Trick.

Sin Geest hett he in goede Tacht,

Frei von Begier, free von Makt.


För Yoga bruukt man stillen Platz,

Gras un Fell as ünnerlags.

Nich to höög un nich to deep,

De Yogī dorop sitt heel steep.


De Kopp un Nacken, Rücken grad,

De Blick op de Nees, nich to spat.

Mit stillen Geest, ganz ungestört,

Meditier op Mi, dat ward di güng.


De, de dissen Weg so gahn,

Verlässt de Welt, dat letzte Kahn.

Sin Geest hett he heel still bedreevt,

Dat Königreich von Gott he hevt.


O Arjuna, de Weg is kloor,

Tug hör up, nich overmoor.

Nich toveel eten, nich toveel Schlaf,

De Yogī, de hällt sik god doraf.


Mit moder’n Tieden, Liev und Lütt,

Kummt de Frieden bit för bit.

De Geest, de in Yoga sitt fast,

He hett dat Minsch-sein överlast.


So as een Lücht, dat still dor steiht,

Wenn keen Wind ümkring dat breiht,

De Yogī sitt ganz felsenfast,

In Meditation, dat is sien Last.


Op de Stegen vun Vollkommenheit,

In Trance, de dörch samādhi geiht,

Da is de Sinn von all'n mat'riellen Dingen

Dorch Yoga fast ganz los wunnen.


Dis Vollkommenheit is so klar un fein,

Mann seih de Selbst in’n reinen Schein.

In’t Selbst de Freude, in’t Selbst dat Licht,

Do brennt keen ird'schen Leed op’t Gesicht.


Grenslos is dat Glück, dat do kummt,

Mit transzendentalen Sinnen, de man nennt.

In dissen Stand blifft man ganz fix,

Un weicht von de Wahrheid neet wech nix.


Wenn du dat Mål erreicht hast, oh ja,

Denn weihst du, dat nix meer beter ward da.

Keen Schuul, keen Kummer bringt di mehr nah,

In Siet vun de grötste Sorg bist du da.


Dis is de echte Friheit, kloor un blank,

Von all dem Leed, dat de Mat'rie uns brank.


Man schall mit Truu un Stäken Yoga meken,

Nich van'n Weg abwichen, dat wär verwegen.

Alle Wünschen van mat'rieller Natur,

Schallst du geven op, dat is de Kur.


Langsam un stepp för Stepp geiht dat voran,

Mit Intelligenz, de Vertrauen wecken kann.

Denken an’t Selbst, nix anders mehr,

Denn ward dat innere Lüchten kloor un hehr.


Wo den Sinn ook wünner wechfladdt,

Drück em wedder unner dat innere Radd.

Bring’n tück un rul, wieder in Takt,

So heert de Geist den richtigen Akt.


De Yogi, de op mi fixiert,

De kriegt dat Höchste, dat er avsiert.

He is all über dat menschliche Streben,

In Glick un Transzendenz ward he leven.


De Yogi, de all in mi seihn kann,

Un mi in all Liewen – dat is de Mann!

He is in mi, un ich bin in em,

Dat ward ok in Ewigkeit so hem.


Een echten Yogi, in Lüchten un Leed,

Seihn all als gleich, dat is keen Fehler, dat weet.


Un Arjuna he sprak: Oh, Krishna mein,

Dat Yoga-System, dat du büst fein,

Dat föllt mi doch so swar un bannig schwer,

Denn de Sinn, de is all to wild hierher.


De Geist is stürmisch, un so stark,

So’n Wind, de bläst, so richtig stark.

Dat to bezwingen, dat föllt mi so,

As wenn ik den Wind dörch Fang kriegen so.


Krishna, de Gött, he seggt so klar:

Jo, dat is swar, un ik seih dat wahr.

Doch mit Übung un’n lichten Sinn,

Wirst dat du schaffen, dat is din Gewinn.


Een Mensch mit’n wilder Kopf is arm,

Doch mit’n ruhigen Geist ward Erfolg warm.

Mit Übung un’n festen Schrit,

Kummst du na, dat seih ik di mit.


Arjuna snackt:


„O Krischna, segg mi mal, wat mutt denn wesen,

Mit’n Minsch, de fängt an to leeven in’t Blieven,

He maakt den Anfang mit truenem Glawe,

Aver wendt sik af un lett’t blot gohn – dat is en Krawe.

He kummt nich vörbi an de Müstik, dat fehl he beten,

Wegen sin’n Trieb to de Welt is he verlegen.

Is he dann weder in dissen noch in düttern Stand,

Verloorn in’t Leven, nich Hand noch Land?


O starkarm Krischna, segg mi dat nu klor,

Geiht so’n Minsch nich fehl, verlust alles dor?

Wie en Wulk, de sich scheert un'n Weg verlürt,

In’t Leven allene, wat aver blööd passürt?


Dat is mien twiefel, o Krischna, mi verloss,

Keenen, as Du, de dat seggen kann so groß.“


De Höögste seggt:


„O Söhn vun Pritha, dat heff ik di seggt klor,

En Transzendentalist, he is hier und dor.

He geiht keen Weg verliern, weder hier noch dor,

Minschen, de Godes Wark dohn, blifft stehn for.


Na langen Tieden un Gode-Genuss,

Wird de Yogī nochmol in’n ne’n Sluss,

Born in en Froons Lüüd ehr gooden Hus,

Oder in Reichtum, dat is ok en Muss.


Man, de groote Wissens Lüüd ehr Kinner,

Hebbt den Vorteil vun faken Wunner,

En solche Birth is selten up Erden,

Dat kann een Glück för den Minschen warden.


Vörmi’gt vun dat Göttlich, wat he freemal had,

Treckt sik sien Siel wedder tor Sprak,

Un schafft he den Weg to gohn nochmol,

Vörtoog to maken, dat is sien Ziel, as mol.


Kraft vun’t ole Leven’s Göttlich Blieven,

Treckt he to’n Yoga, even, wenn he nich söcht dat Trieven.

En wißbegierig Minsch, he stahn över de Schriv,

Denn he is op’n Weg, de ward dat Liw.


Wenn de Yogī denn hart schafft, gahn to’n Licht,

Dann ward he free un rein, un dat is sien Sicht.

Veel Geborten bringt em dat to Fro’n,

Dann makt he den Sluss, wat wüllt he denn frohn?


De Yogī, he is grötter as all,

Grötter as de Asket mit sien Stohl’n Schall,

Grötter as de Schrievers mit ehr Witt,

Grötter as Arbeiter, dat weet all, bit for bit.


Un vun all de Yogī’s is den mit Gloof,

De an mi denkt, day un ove, de gannich geiht toof.

He diennt mi mit Lieven un Hoffnung so stark,

He is de Hööchste, dat is mien Klark.“




SANGEN VII


De Höögste Persoonlichkeet von Gott sprak:

„Hör, Pṛthās Söhn, wat ik seggen will,

Wiest du mi kennst, so klår un still,

Völlig, free vun Twivel un Zweifel all,

Met din Sinn bi mi, as dat eenmaal.


Ik wull di nu dat groote Weten vertellen,

Dat Phänomenale un Numinosen wellen.

Hest du dat verstahn, denn is dor nix mehr,

Dat du erkennst, nix groot, nix leer.


Tausend Mann in’t Mangel dohn sik Plag,

Veellicht een doar vun vindt den Weg.

Un vun den, de de Vollkommenheit funnen,

Kaum een, de kennt mi, as een vun’n Sunnen.


Erde, Water, Füer, Luft un Äther so blank,

Geist, Intelligenz un dat falsche Dank,

Acht Saken, de dat Materielle minen,

Mien Kraft is in jüm, de dorinne blieven.


Doch is dor noch een anner Energie,

Dat Lebewesen, dat de Materie bi.

Allens wat du siehst, wat de Lüüd erleevt,

Is ut disse beiden: Wat opstieg un vergeevt.


Wist, o Arjuna, de Welt un dat Meer,

Dat allens entspringt ut mi, dat Leevensheer.

Wie Perlen an en Band, so steiht dat op mi,

Ik bün de Wahrheit, nix geiht över mi.


Ik bün de Smaak vun’t Water un dat Licht,

Vun Sünn un Mond, de in’n Himmel sicht.

Ik bün de Ôm in den Veden so klar,

Ik bün de Ton un de Kraft, dat is so warr.


Ik bün de Ursprung vun dat Leevensding,

Ik bün de Flamm, de in’t Füer singt.

Ik bün de Vernunft in den Klugen sien Welt,

Ik bün de Macht, de in’t Minschden fällt.


Ik bün de Stäerk vun den Starken in all sin Gloow,

Free vun Begäär un Lüsten so groow.

Ik bün de Lieb’, de redlich geiht,

Un in de Reegeln vun’t Leven stäiht.


Wat du siehst in Tugend, Lüster oder Dummheit,

Dat is all mien Energie, in allen Tiet.

Ik bün in allen Dingen, un doch nich in Sün,

Ik steiht över dat Materielle, dor geiht nix hen.


Getäuscht vun de Natur, de in Trigen spinnt,

De Welt kennt mi nich, de mi nich finnt.

Mi överwennen is swier, dat wullst du nich glauben,

Doch de, de mi dienen, köönt dat torücklauten.


Dämonen un Unglücksminsch, vun'n Weten betrogen,

Ergeben sik nich, blieven in'n Irrtum betogen.

Doch dört sin dor vier, de mi vörtred’n:

De Armen, de Rijken, de Nyggierigen mit Red’n,


Un de, de na de Wahrheit un’n Weten suukt,

De sik bi mi Sükkerheit un Rieden buukt.

Un vun deenen is de beste vun all,

De in Weten fest steiht, in mi sinen Fall.


Denn de is mi leev, un ik bün em wunnerbaar,

As wenn wi eins sin, dat is ganz klår.

Vull vun Weten, dat is mi anto’n,

He weet, he kümmt zu mi, as sin best Stohn.


Noch veel Geburten, viel Deern un Not,

Kumt een, de mi kennt, so wiss as Got.

Een grote Seele, ganz selten to finnen,

He weet, ik bün all, un bi mi will he winnen.


Doch de, de vör de Halbgöttern krupt,

Is vun Wünschen verführt, in’t Dunkel betupt.

Se volgen den Regeln, so as se dat lennt,

Doch ik bün de een, de allens gewend."


Ik bün as Överseel in't Harten bin,

In een und alln, dor kick Ik rin.

Wen een mal wünscht, 'n Halvgott to ehr'n,

Denn stähl Ik sien Tro, dat kann Ik leer'n.


Mit'n Tro so deep, versöcht he so sehn,

Den Halvgott to ehr'n, und dat dorheen.

He kricht, wat he wünscht, dat mutt jo wesen,

Doch de Gaven, de giv' Ik, allens bi Me.


De lütten Kluugen ehr'n Halvgöttn klor,

Doch ehr Frücht, de sünd nich lang dor.

Verehr'n se Götter, gah’n ehrn Weg hen,

Doch mien Trogne kümmt to mien Himmel denn.


De, de mi nich richtig verstahn,

Mennen, Ik weer mol unpersönlich tan.

Nu bin Ik hier as Persoon vörtellt,

Doch Miens Wesen is' höger und unvergellt.


De Tore und Klugen, de see'n mi nich,

Verstahn mi nich, Ik bün vun Liicht, nich finsterlich.

Mien Göttlich Wesen, dat weet'n se neet,

Ik bün ungeboren, unfehlbar in’t leevt.


O Arjuna, as de Högste Gottheit, dat weet Ik klor,

Wat de Vergangenheit wüßt und wat kummt dorr.

Ik kenn all Minschen, de dör de Welt fahr’n,

Doch mi to verstahn, dat ward nich gefahren.


O Nachkumm' vun Bharata, o Feindebezwinger,

All Minschen sünd in Düsternis, dat lehrt de Finger.

Verwirrt van Begier und van'n Haß,

In't Leven to fannen den een rechten Platz.


Doch de, de fromm sünd in al’ ehrn Tiet,

Frei van Sünd un van'n Düsternis-Lied,

Se wählt mien Tjenst mit'n festen Sinn,

In Hingabe kümmt se to Mi rinn.


Kloke Lüd, de na Frid un Erlöösung streben,

Söken mi in Hingabe in't Leven.

Se sünd Brahman, dat weten se fein,

Vull Kunn von’t Tranzendentalen allein.


De, de ehr Sinn ganz op mi setten,

Weten, dat Ik all Leev'n in’t Gang setten.

Ik bün de Högste vun Götter un Opfer ganz stolt,

Und to Mi secht se kumm’n bi ehr'n Doodsstund hold.



SANGEN VIII


Arjuna frögt:


"O mien Herr, o höchste Person, wat is Brahman?

Wat is dat Selbst, dat för uns all’n kann?

Wat sünd de Frücht von uns’re Taten all?

Wat is dat Materiell, dat allens umfaten schall?

Wat sünd de Götter, de heit so groten Kracht?

Verklår mi dat, wat allens macht!"


"Wer is de Herr vom Offer, so segg mi nu,

Un wo is He in uns’n Körper, Du?

Un de, de di dienen in Ehr un Lohn,

Wie kennen se Di bi’n Dood doch verstohn?"


De Hööchste Personlichkeit Godes spricht:


"Dat Lebewesen, dat ewig un stark blifft stahn,

Dat is Brahman, un nimmer gahn.

De ewige Natur, de uns allns trüggt,

Adhyātma nennt dat, wat uns Stück för Stück flicht.


Taten, de dör den Körper schafft un de Welt beschriemt,

De nömmt man Karma, denn Frücht de dorfriemt.

Un dat, wat allens wackt un wandelt, to bistahn,

Adhibhūta is dat, wat wi doran gahn.


De Herr, de all Götter in sick vereent,

In de Sonn un Maan, in’n Universum seht,

Adhidaiva nennt man dat in’t Licht,

Un ich bin de Herr, adhiyajña, in mi sien Pflicht.


Un de, de an mi denkt, bi’n letzten Ogenblick,

De kummt na mi to, dat is keenen Trick.

Wat man ook denkt, wenn de Dood to’n Kummt,

In dissen Zustand is man dan verstummt.


Also, Arjuna, denk allens an mi,

Kämpf vöör di as du’s müsst, dat is de Magie.

Wenn du din Taten mi allens weiht,

Denn kämmt du mi to, in de Ewigkeit.


De, de meditieren up mi, den höchsten Herrn,

Den bliwt nees by mi, dat is keen Stern.

Mit'n Sin an mi, den Herr de allens weiht,

Bist du tom Segen allens to’n Tied befreit.


Man schall de Höchste Person in’n Sin hollen,

Den Herr von de Welt, mit allens dollen.

Kleiner as kleen, doch allens bemeest,

Jenseits von Materie, in’t Licht, dat west.


Bi’n letzten Atemzug, mit Kraft un Mut,

Den Sinn to’n höchsten Punkt des Kopps tut,

Wird man den Herrn vun allens jümmer sinn,

Denn kummt de Seele to’n höchsten Fin.


De grote Wisser, de chant „Om“ in’t Klar,

Verlössen de Welt, gahn in’t Brahman daar.

De, de dat wüllt, in Zölibat leeft,

Denn is Erlösung, wat se dorf förstävt.


Yoga, dat allens entkoppelt, dat is de Wark,

De Sinne to sluuten, de Sinn ward stark.

Wenn de Luft steiht up’n höchsten Punkt,

Is dat, wat een in de Yoga zungen tungt.


Mit de „Om“-Silbe, allens vereent,

Un de Herr in’t Herte, as een dat leent,

Verlässt een den Körper, den Dood is nees,

Un kummt to den Herr, jümmer, un bliev."


De Höchste sacht:


"De, de mi in Hingabe verehrt,

Dem is dat Eenfache as vergoldet gewährt.

Denn de großen Seelen, de to mi kummt,

Kehren nie to’n Dullens weer, wo Seelen verstummt."


All de Planeten in de materielle Welt,

Von ganz oben to dat nedderste Feld,

Sünd Steed von Leed un Wiederkehr,

Wo Dood un Geburt vergeiht nich mehr.


Doch, de in mien Reich seggelt rin,

Sün Kunti’s Söhn, dei blifft för immer dinn.

He kämmt nich wedder, nee, dat is wohr,

In mien Heimat blifft he alltos stoor.


Tausend Tiedalters seggt de Lüd,

Maak'n Dag in Brahma sien mieden Tüd.

Un ebenso lang as sien Dag is klor,

Währt de Nacht, dat is so doot und wohr.


Wenn Brahma sien Dag fangt an,

Werdt all’t Leven weer geborn, Mann!

Doch wenn de Nacht kummt op uns tau,

Gaat all’s in’t Unmanifest weer tau.


Doch giwt dat noch 'n anner Ort,

Ewich un still, an ’t annern Port,

He steiht över alle un vergäht nich mehr,

Wenn all’s vergaan is, blifft he leer.


Dat, wat de Vedanten as ewig un still beseggt,

Un wat de höchsten Reeg bescheert,

Von wo keener mehr wiederkummt,

Dat is mien Reich, dat ward nich verstummt.


De Herr, de größte un Gott in een,

Kamt man dör Hüngav an sien Schien.

Obwohl he siet in sien eegenen Raum,

Is he in allens, dat is keen Draum.


O bester von de Bharata-Kin,

Ik segg di nu, wat is de Sinn:

To Zeiten, wo’t an’n Verlasen geiht,

Wo’t Glow licht un de Welt vergeiht.


De, de’t höchste Brahman kennt,

Scheit’n in Licht, wenn’t Leven brennt,

To’n glücklichen Tiedpunkt vun Dag un Nacht,

In’n Muun, wenn he to’n Norden lacht.


De Mystiker, de in den Rauch vergeiht,

In de Nacht, wenn’t Muunlicht ummicheiht,

Kehr’n wedder, to’n Muunplaneten hin,

Doch kämmt he wedder, dat is sien Sinn.


Twee Weegen, seggt de Veda klohr,

Een in’t Licht, een in’t Dunkel wohr,

Wer in’t Licht vergeiht, kämmt nich weer,

Wer in’t Dunkel geiht, de keert zurück hierher.


Obwohl de Geweihten dat olls verstahn,

Blifft se nich drapen, se weiten’t gaan.

Drum, Arjuna, blifft in Hingav fast,

Dat is dat, wat di to’n Best’n passt.


Wer Hingav bruukt, de hat al in Sinn,

Wat Opfer, Veda un Almosen breng’n in’n Sinn.

Dorüm, tru di up dat’s Hingav keen Scheer,

Dat maakt di rik, un brengt di in’t Reich allweer.



SANGEN IX


De Hööchste Persöönlichkeit vun Gott hett spraak:


"Min leev Arjuna, du büst mi tro,

Nich neidig, dat weet ick jo.

Drum will ick di dat Wiesen vertellen,

Dat allens lööst un in'n Lüchten schellen.

Befreit, dat warrst du dann gahn,

Vun all de Sörgen in’t materielle Bahn.


Dat Wiesen, dat is de König gahn,

Vun Bildung, ut Geheimnisse to spahn.

Dat reinste Wiesen, dat gifft den Senn,

Un du seggst dat Selbst, recht to erken.

Dat is de Wahret, dat löppt mit Freud,

Ewig is’t un bi’t allens to gahn is dat good.


De, de mi nich an’n Herzen drag’n,

Nich tru dat Wiesen in'n Sinn heff’n to trag’n,

De köönt mi nich finnen, du Föötker bezwingen,

Un dorüm mööt se all wedder anfang’n un ring’n.


Ick, in min Form, man nich to seggen,

Bin överall, man nich to begregen.

All Wesen sünd in mi herinn,

Doch bünn ick nich allto in se drin.


Doch segg mol mi’s groote Wunder an,

Allens steiht in mi, wat bünn ick, man?

Ick, de Erhaler vun Leben all,

Bünn överall, doch nich im Fall.


So as de Wind, so mächtig he weht,

Blifft allto binnen de Luft, dat gieht,

So sünd de Wesen all in mi,

Doch bünn ick nich in se, so gahn de Gie.


Am Ende vun’t Tied, as is dat Sitten,

Gahn all dat Materielle in min’t Gebitten,

Un wenn de Tied begint von neen,

Schöp ick allens wedder mit min Segen.


Mit min Will’n allens ward erschaffen,

Un mit min Will’n ward allens raffen.

Doch all dat schaff'n bundt mi nich,

Ick bünn dor över un rühr mi nich.


De Natur is min, under min Leedung,

Un bringt all to leven, wat gahn und steed.

So ward all’s wedder opstellt un nah dücht,

Bis allens wedder in Nix verschwind’t.


De Toren lacht mi ut, wenn ick kam,

In Minschenform, se segg’t: dat’s bloß’n Naam.

Doch wat se nich segg’t un dat nich versteiht,

Dat ick de Hööchste bün, vör all Tied.


Verlore in Düsterheit de Froons lücht,

Törn se sick to Dämonen un Denken slech.

In Düwel-Denk’n, dat bring keen Fru,

So ward se all in Nichs verbru.


De, de klöör un dreev vun Mi geiht,

Steiht unter mi, so is’t dat wiet.

Se kjennt mi as de Hööchste vun’t all,

Un geevt mi Dienerschaft mit freiem Schall.


Allto preist se min Nam mit Möd,

Un verneigen sik vör mi as dat grööt.

Mit Hingaven dien se mi vörwarts,

Un all’n dat ward ehr wahre Parts.


Annere, de dat Wiesen leevt,

Wißt, dat Ik de Eenheit webt.

In viel Form un in’t Universe,

Dat Wiesen is mi, dat Lüchte up Erse.


Ick bünn dat Opfer, ick bünn dat Gebet,

Ick bünn dat, wat in de Ahnen geiht.

De Heilkruid, dat hölt, de Hymne in’t Lihr,

De Botter, dat Füer, un Opfer bin ik hier.


Ick bünn de Vader vun’t Universum wiet,

De Mudder, de Grootvadder, un all Tied.

Ick bünn dat Wiesen, de Läuterung strong,

De Silbe "Om" mit dat heil’ge Klang.


Ick bünn de Stäh vun all’s, wat is do,

De Meister, dat Huus, de beste Fro.

Ick schaff un vernicht, de Grund von mi,

De Steen, de Ruh, un dat ewige See."


Dejenigen, de Veden liern un Soma trinckt,

In den Himmel will'n, dat is ehr Instinkt.

Se ehr’n mi indirekt, mit Ehrfurcht in’t Her,

Un sündhaft Gedahn hebbt se lang schon nich mehr.

Se warrt op den Himmel, bi Indra se gahn,

Un freit sik dor op, wat de Götter wolln ahn.


Doch wenn se dor oben genossen hebbt viel,

Is de Frööd bald vorbei, dat is’n klor Ziel.

Denn is ehr Glick upgebraucht, se kehrt wedder to dis Land,

Wo Dood un Geboort geiht Hand in Hand.

De Veden maakt all’ disse Wiedergeburt,

To’n Sinnenspeel kehrt se op düsse Erd’ curt.


Doch de, de mi ehr Hollen schenken gant,

Meditier’n op mi un ehrn Gott in Tant,

De krijgen von mi allens, wat se so bruukt,

Ik warn ehr Besitter, mit mi se gluukt.


De Lüüd, de anner Götter ehr’n, sülvst mit’n Gloven groht,

Verehren ok mi, wenn se an en annern Godd anloht.

Doch se daden dat verkehrt, nich so wie dat schall,

Denn ik bin de Einzige, de alle Opfer hefft all.


Ik bin de Genößer, de Herr över all’ dat,

Doch de, de dat nich weten, se maken sik platt.

De Götter ehr’n bringt di wedder to Götter,

De Vorfahnen ehr’n bringt di wedder to ehr Schlotter.

Un wenn du Geister ehr’n deihst, geihst du to’n Geist,

Doch mi to ehr’n, dat is dat, wat di gleißt.


Wenn een mi n Bloot, n Blom, n Frucht offern doot,

Mit Liefde un Treuen, denn nehm ik dat good.

Allens, wat du makst, wat du äst un wat du gifst,

Dat offer mi, so as du woll’n wiffst.


Un dorüm wardst du fri von allens, wat dor is,

Von all Arbeid, egal, wat se för’n Miss.

Wend din Hart op mi un Entsagung to,

Denn finn’st du Fried, un ik hol di dor zu.


Ik heff keen, den ik föhr, keen, den ik verachtet,

Ick bün allens een, dat is, wat mi trachtet.

Doch de, de mi ehr holt mit ganzer Kraft,

De is min Fründ, in mi is ehr Schafft.


Un wenn een de schlimmsten Daden doot,

Doch mi in Hingaven ehr’n woot,

De is in mi, ok wenn dat so is,

Dat hi en Heiliger ward, dat is gewiss.


Sehr bald ward he richtig un finn’n den Frieden,

O Kuntīs Söhn, dat is wat se kriegen.

Verkünd', dat min Geweihte niemals vergoot,

Mi to ehr’n, dat is allens, wat bloot.


Selbst wenn een mit schlechter Geboort dor is,

Kömmt he to mi, wenn he dat wiesst.

Frauen, Arbeiders, Händler ok,

Finn’n dor to mi, dat is en tok.


De, de rechtschaffen sünd, Brāhmanen un de Herrn,

Finden mi för sicher un föhrn nich fern.

Drum in disse Welt, so voll von Leed,

Schenk mi din Diens, so langt dat geiht.


Tenk allens an mi, din Hart un din Sinn,

Un wenn du dat deihst, ward ik din Gewin.

Den Verehrung mi, in mi warrst du bann,

Un du kömmt to mi, dat is, wat ik kann.



SANGEN X


De Hööchste Gottheit sprach: Hoor mi to, du Arjuna so sterk, 

Weil du mien Fründ bist, will ick di erkläärn, dat is keen Scherk. 

Ick segg di dat Wissen, dat allens övertrefft, 

As Belohnung för di, mien hartnäckige Kraft.


De Götter un de Wiesen, se kennen mi nich so goot, 

Denn ick bün de Ursprung, de all's verstoht. 

As Ursprung vun Götter un all de kloke Kopp, 

Dat weet keen annere, dat is Mien Job.


Wer mi as de Unerboren kennt, 

Un dat ick all Wält’ in Mien Hannen lenk, 

De is vry von Sünden, blifft unverspölt, 

Dat is de Weg, de ganz verklört.


Vörsicht, Wahrhaftigkeit, un klore Verstand, 

Beherrschung vun Sinn un Geist in di Hand, 

Leed, Frohsinn, Geboort, un de Dood, 

All dat un noch mehr is vun mi hergoten.


De groote Wiesen, un de Manus dor vör, 

Ik heff se schapen, se kamen dorför. 

Vun mi ut flütt dat Läben in't Land, 

All' Wesen, se stahen in Mien Hand.


Wer mi in all Min Kraft begreept, 

Un in Dienschoft un Hingabe leevt, 

De kennt keen Twiefel, de weet ganz kloor, 

Dat is de Weg, den wähl de Wiesen dor.


Ik bün de Ursprung vun allens, wat sünd, 

Spiritual un Material, dat weet keen annere Wind. 

De Wiesen, de dat begreepen hawn, 

Die brengen mi Harten un blieven mi trawn.


Mien Anhängers Gedanken sünd bi mi, 

Se leefen för mi, uns is’t wedder fri. 

Se snacken vun mi, se föhlen sik good, 

Se weeten, wat in der Hingabe steiht – de wahre Mood.


Wer mi lüvt un mi all Tied denkt, 

Dem geev ick Verstand, de rechtens lenkt, 

Dat se to mi kommen, dat is Min Geschenk, 

Mit Liev un Mettlee, so heff ick se bedenk.


Ick steiht in jühr Harten, vertell di dat klaor, 

Mit de Fackel vun Wissen vertreib ick de Schwaar. 

Dat Licht vun de Wahrheit vertellt di den Weg, 

Un Unwissenheit hett nu keen Segen mehr för’t Steg.


Arjuna sprach: Du büst de Hööchste un rein, 

Dat gröttste Heil, dat kann keen annere sein. 

Du büst de Ursprung vun all dat hett je leeft, 

Alle Wiesen hebbt di as Herr bekräft.


Narada, Vyasa, un de Wiesen tosam’n, 

Se seggt, wat ick nu selven kann ahn’n. 

Krishna, all wat du seggst, dat glööv ick di, 

De Dämonen un Götter, se weten nich, wer du bi.


Nur du kennst di sülven, dor is keen Vertell, 

Du büst de Ursprung vun all Welt, dat weet ick hell. 

Beschriv mi noch eenmol, wat is dien Macht? 

Dat ick di verstahn kann, un den ganzen Pracht.


Krishna, du Mystiker, sagg mi, wie soll ick, 

All Tied an di denken, dat is min Trick? 

Wat sünd de Formen, woran ick mi richt? 

Beschriv mi dat, dat ick weet, wie dat spricht.


Erkläär mi dat, wat di doorch all Welt dreit, 

Denn ick kann di niegn to veel hören, dat weet ick feiht. 

Je mehr ick di hör, desto mehr will ick snack’n, 

Von den Nektar vun Dien Worten, dat will ick nicht mack’n.


De Höögste Persoonlichkeit vun Gott hett seggt:

„Jo, Ik will di vertellen, wat in Mien Glorie steckt,

Doch blots dat Gröönste, Arjuna, tohör mol recht,

Denn wat Ik bi, dat hett keen Enn, dat weest."


„Ik bün de Owersiel, in harten bi all’ Lüüd.

Ik bün de Anfang, de Midd’, dat Enn, dat rut jüwd.

Von de Adityas bün Ik Vishnu, dat is klar,

Un van de Lüchtkäll’n de Sünn, so hell un wahr.


Bi de Maruts bün Ik Marici, de mit de Macht,

Un bi de Sternen de Maand, de in’t Dunkeln lacht.

Van de Veden bün Ik de Sama Veda klar,

Bi de Götter de Indra, de Kinnk von dor.


Van de Sinn bün Ik de Geest, dat spürst in di,

Un van de Lewenskräften bün Ik dat, wat lebendig bi.

Bi de Rudras bün Ik Shiva, dat is de Kraft,

Un bi de Yakshas de Herr, de dat Riekdoom schafft.


Bi de Vasu’s bün Ik dat Füer, dat brennt so klor,

Un bi de Bargen bün Ik Meru, so stolt wie vorher.

Van de Priesters bün Ik dat Höögt, dat weest du, Arjuna,

Brihaspati nennt man mi, dat liggt so in mi nah.


Van de Generälen bün Ik Karttikeya, stark un scheun,

Un van de Watern de Ozean, so wiet un grön.

Van de Wiesen bün Ik Bhrigu, un von de Klang,

Dat transzendental Om, dat allens ümfangt.


Van de Opfer bün Ik de Chant vun de hillige Naam,

Un van de Dingen, de still staht, de Himalaya so fahl.

Bi de Bäumen bün Ik de Banyan, de jöög un wiet,

Un bi de Wiesen bi de Göttern bün Ik Narada, so geit’t.


Bi de Gandharvas bün Ik Citraratha, de danzt,

Un bi de Perfekten bün Ik Kapila, de Gedanken glanzt.

Weten, bi de Peer bün Ik Uccaiḥśravā, ut’t Waterkinn,

Bi de Elefanten Airāvata, un bi de Minschen de Kinn.


Bi de Wapen bün Ik de Donnerslag, dat is mi recht,

Bi de Kühe bün Ik Surabhi, so wiet bekannt.

Bi de Liewensursaken bün Ik Kandarpa, de minnt,

Bi de Slangen Vāsuki, de sien Koppen spinn‘.


Bi de Naagas bün Ik Ananta, dat ewige Liev,

Bi de Waterleewen bün Ik Varuna, de wet, wo’t bliev.

Bi de Vörfahren bün Ik Aryama, dat wetst du jo,

Un bi de Richtspraakers bün Ik Yama, de Tood is so froh.


Bi de Daityas bün Ik Prahlada, de so tru bün,

Bi de Tied bün Ik de, de allens överwinnt.

Bi de wilden Dieren bün Ik de Leuw, de mutig brüllt,

Un bi de Vögels bi Ik Garuda, de vör keen wat schüllt.


Bi de renaue Kräften bün Ik de Wind, so wies un klar,

Bi de Waffen Trägers bün Ik Rama, dat is so wahr.

Bi de Fischen bün Ik de Hai, de in’t Water swemmt,

Un bi de Flöten de Ganges, dat ward in’t Land utbrett."


"Von all' Schööp’n bün Ik dat Anfang un dat Enn,

Bi de Wissenschaft bün Ik de, de dat Selbst kennt.

Bi de Buchstaven bün Ik dat A, de allens anfing,

Bi de Wöör bün Ik de Dubbelwoord, dat gifft dat Swing.


Bi de Tied bün Ik dat, wat allens bi mi bleibt,

Un bi de Schöppers bün Ik Brahma, de dat Leven schreibt.

Ik bün de Tood, de allens wieder nimmt,

Un de Urkraft för dat, wat erst in’n Morgen kimmt.


Bi de Froonslüüd bün Ik Ruhm, Geduld un Standhaftigkeit,

Sprake, Intellegenz, Gedächnis – dat is de Wißt,

Bi de Hymnen in’t Sama Veda bün Ik de Brihat-Sama,

Un bi de Poeten bün Ik de Gayatri, dat ward dir karma.


Van de Moonten bün Ik Margasirsha, dat is dat Best,

Un bi de Jaareszeiten Frühling, wo de Blomen blöht’n fäst."


Dat is mien Wiesheit, wat Ik di vertell,

Lass di dat merken, Arjuna, so wiet un hell!


Von all' den Tüüschen bünn ick dat Spill,

Un von all' de Prunk, de Pracht as viel.

Ik bünn de Segen, ik bünn dat Aventure,

Un de Kraft von de Star‘n, so groote Figur.


Von de Vṛṣṇis bünn ick Vāsudev klar,

Un bi de Pāṇḍavas bünn ick Arjuna dar.

Von de Kloken bünn ick Vyāsa sikker,

Un bi de großen Denkers Uśanā flinkker.


Bi all' de Middeln, de dat Recht wahren,

Bünn ick de Strafe för de, de falsch to fahn.

Bi de, de den Segen söken in den Streit,

Bünn ick de Moral, de wahren för jedet Tiet.


Von all’ de Geheimnisses bünn ick dat Swiegen,

Un bi de Wisen bünn ick de Klöök, so diep un ligen.

O Arjuna, hör to, ik bünn de Ursprung von all’ de Welt,

Kein Lebewiesen ohn mi an disse Ort hest gelt.


O du groote, de de Feind överwind',

Mi'ne Gloobenswunder, se hebbt keen End'.

Wat ick di nu seggt, dat is blot een Deel,

Mi’ne Füll' is unendlig, jümmer mehr as veel.


Wisse dat all’ de prachtvollen, schönen Gaben,

Nur en Funken von mi'ne Herrlichkeit hebben.

Doch wat bruukst dat Wissen in so groten Deel?

Mit een lütten Deel vun mi truget ick dat Heel!



SANGEN XI


Arjuna sprak:


Ik heff Dien Woorden hört so klaar,

Over dat geihemnisvolle Leevenswahr.

Du hett mi all dat Weten geiht,

Nu is min Vörstellung wieder ligt.


O Du mit de Augen as Lotos so fien,

Ick heff von di hör’n, woher wi käm un wo wi gahn.

Dien Glorie, so groot un stark,

Heff ik nu erkent, in all Diern Kracht.


O du de grottste vun all de G'stalten,

Ick seh di hier un fin dit selten,

Doch will ik nu mit min eegen Ogen

Din kosmische Form för mi betrogen.


Wenn Du meens, dat ik dat kan,

Dann wies mi, o Meester, Herr un Mann,

Dien unendliche kosmische Kraft,

De all dat Leven hett erschafft.


De Höchste Göttliche Person sprak:


Arjuna, mien Kinner, kiek mal rüm,

Hunderttausend G'stalten, faarvig un bün.

De Adityas, Vasus, Rudras all dort,

Wat keener vörher sach, op dissen Ort.


Kiek in min Körper, all op een Schlag,

Wat Du seh willst, hüt oder mag.

Beweglich un still steiht hier tosam’n,

Aller Lüüd, un all’t Bekannten.


Doch mit dien Ogen, so as Du hett,

Kannst Du mi nich sehn, nich an jeder Sted.

Drum giv ik di Göttliche Sien,

Un wies di, wat keener as ik kann kien.


Sañjaya seggt:


Den Herr vun all mystische Macht,

Heft mit disse Woorden allns bröcht.

De Form, wo Arjuna nun kunnt kieken,

Un all de Wunder vör em spieken.


Mit Mundern un Ogen so unzählbar füll,

Met Schmuck un Waffen, grott un hell.

Mit Krönen, Gewänder, so fein besmeert,

Heff all dat Licht vun Sünnen erschwert.


Wenn Hunnert Sünnen opstiegen to’n Mal,

Dat wär de Glans, so hoch un stral.

Arjuna sakk vör Ehrschreck nieder,

Un bracht den Höchsten Herr sien Lider.


Arjuna sprak:


Krishna, mien Fründ, ik seh in di,

All de Halvgötter versammelt hie.

Brahma op sien Lotusblume sitten,

Shiva un Weisen, all dat in di bidden.


Mit Ärm, Magen, Münder un Ogen so viel,

Sech kein Enn, kein Midd, wat för ein Spel.

Dien Glanz is blennend, verströmt in jed’n Deel,

As Füer un Sünn mit gleißendem Strahl.


Du büst dat höchste, dat Ziel vun all,

De Ruht vun’t Universum, so grott as’n Ball.

Unerschöpflich, un de alleräldste Stunn,

De Erhalder vun’t Leven, so geiht dat rund!


Du hest keen Anfang, keen Midd, keen Enn,

Dien Glorie is groot, un keen Grenzen kenn.

Du hest velen Armen, Sünn un Mond as Kiek,

Ut Dien Mund slaht Füer, dat överall swiek.


Allens, dat Du ansähst, dat ward so heet,

Dien Lücht maakt, dat dat hele Universum geet.

Obwohl Du een büst, bist Du överall,

Vüllt den Himmel un denn groten Ball.


All de Weltensysteme sünd dorchdreiht,

Wenn se Dien schrecklich Form ansähn, ward alles scheit.

De Götter sük vernegen un vör Di schall se staan,

Mit veerteen Hannen bidd'n se vör Di an.


De grote Wiesen un de mit Macht,

Ropen "Fridden" un singt met Kraft.

Shivas, Vasus, Sadhyas, all de weiten Schar,

Se käken Di an mit großen Geschar.


O Du mit de starken Armen, dat is so krass,

All de Planeten sünd dorch Dien Form in Nass.

Mit vielen Ogen, Armen, Beenen un Seen,

Seht man Di mit Schreck as keen kann verstahn.


O allöverall, O Vishnu, so furchteinflößend,

Dien Ogen, Dien Farben, dat ward immer großend.

Mien Hart dat dröppt, mien Mutt is weg,

Dat Füer ut Dien Mund maakt mi ängstlich und bleck.


O Herr von allens, sei mi doch gnädig,

Ik kann mien Hart nich mehr holden, dat is ledig.

Dien lodernde Ogen un de Zähn so scharf,

Verwirrt bin ik, mien Standhaftigkeit ward bar.


All de Söhns von Dhṛtarāṣṭra un de Königs all,

Se föhlt in Dien Mund, ganz radikal.

Mit zerschmetterte Köppt, se stürz’n dort rin,

So as Wellen in'n See, se gahn all inn.


Se all gaht in Dien flammend Münd,

As Motten in Füer, dat keen Asyl künd.

Du verschlingst se all, aus alle Richtungen geiht dat her,

Dien Glanz verstrickt dat hele Universum hierher.


O Herr, so furchtbar un groot, segg mi, wer Du büst?

Mit Ehrfurcht vernegen ik mi, gahn in'n Früst.

Du büst de Zeit, de grote Zerstörer hier,

All de Welt to vernichten, Du kümmt di for dat Tier.


All, de Soldaten sünd doden geweiht,

De Schlacht is in Dien Hand, Du hest de Macht bereit.

Erheven Di, mak Di för de Feind klor,

Blühend Königreich, dat wünsch ik Di dor.


Droṇa, Bhīṣma un Karṇa, all de großen Herren,

Se sünd al doden, Du kannst Di nich wehr’n.

Kämpf mit Mutt, Du wirst se besiegen,

Dien Feind ward in de Schlacht verkriegen.


So sprak Sanjaya, to’n König hin,

Arjuna, he hörte, wat Kṛishna sprach mit Sinn.

Mit veerteen Hannen verneeg he sich tief,

Mit scheu Stimme seggt he Kṛishna dat Brief.


Arjuna sprak: O Herr von de Sinnen, so groot,

Wenn se Dien Naam hört, ward allens so rot.

Se erwecken Lieben för Di, vör Dich stahn,

Un de Demonen fliehen, as hätt'n se keen Bahn.


Dat is allens richtig, dat seggt ik nu klor,

Mit Ehrfurcht verneeg ik mi, wat ook vör.


O grote Persöönlichkeit, grötter as Brahmā,

Du büst de Oorsprung, dat is jo woll klor, wa!

Worüm schullt se di nich Ehrbiedung geven?

Du bist de Unbegrenzte, Herr all'ns in't Leben!


Gott der Götter, du bist de Welt sien Holt,

Du büst de Quelle, Ursprung vun de Schuld.

All's kummt vun di, dat weet all uns Lüd,

Du steihst höger as dat, wat men sicht und hört in't Glüd.


De ursprungen Persöönlichkeit, de Ällste alltohoop,

Du weetst allens, büst dat Höchst in’t Loof.

Du büst de Endsteed vun't groote Heel,

Utmassen unkenntlich, dat dat all von di fell.


Du büst de Luft, de mächtige Herrscher ok,

Du büst dat Füer, dat Water, de Mond to'ns Glook.

Du büst Brahmā, de Allereerste Mann,

Darüm ehr ik di tauzendmaal so bannig, dat ik’s kann!


Van vör un achtern, vun all' Siet un Stunn,

Ik ehr di, o Mächtiger, mit unendlichen Tun!

Du büst alltohoop, allens du büst,

Darüm ehr ik di, Meister, wo du auch sünd bist.


Ik heff di as Kumpel ansinn, Krishna, min Fründ,

Doch din Göttlichkeit, die heff ik nich erspinn!

Vergiff mi, wat ik ut Jux mokt un Spass,

Vergiff mi, wenn ik din Macht översehn hass.


Ik bün mit di alltohoop wes’n, het frech schatt,

Manchmaal alln, manchmaal mit annern lacht.

Vergiff mi, Herr, för all dat, wat ik deed,

Du büst de Unfehlbare, büst dat, wat all’ns versteht.


Du büst de Vader vun’t all, wat leeft un steiht,

Du büst de Hööchst, in alle Wieden breiht.

Niemand is grötter, du büst de Een,

Niemand kann di vergeliken, as wenn dat schoon wär sehn.


Ik ehr di, Herr, mit demutigen Sinn,

Sei gnädig mit mi, verzeih mi min Spinn!

As’n Vader sien Söhn dat Freche överseihn kann,

So segg ik: Herr, vergiff mi, dat ik dat’n Mal wahn.


Dat, wat ik seh’n hebb, is to’n dreefend groot,

De universale Form, dat bröcht mi Noot.

Ik freu mi, doch bin ik full vun Angst,

Gev mi Vergebung, dat, wat ik verlangst.


Ik wünsch mi di, mit de vier Armpaar,

Mit Helm, mit Klübb, und Muschelhorn klor.

Ik sehne mi no dis Form so bannig,

All min Angst würd den Moment harmlig.


Krishna, de Göttliche, seggt dorann:

„Arjuna, min Fründ, Ik heb di verklort, mann!

Mine universale Form, dat ward dir alltohoop,

Et is wat groots, mehr as de Veden so toop.


De Halbgötter seh’n mi selten in dis Form,

Wat du jetzt geschaut hest, is overnorm.

Doch wees frömdlos, mi Fründ, und bann,

Wiederkehr ik in Form, as du se'n kann.


Ik heb di dor de transzendentale Sicht geven,

Ik bit di, Fründ, unveel’n, ganz mit fröhlichen Leben.

Dat, wat du nu sehst, is Göttlich und klor,

Doch meist'n blifft dis Sicht den Lüüd förtoor.“


Mien leeve Arjuna, dat löövliche Dien,

Dat ungedeelt is, dat breng mi bi'n Sien.

So as ik hier för di stahn do,

So kannst du mi verkloren so!


Blot so kannst du, dat is keen Schein,

In dat groote Geheimnis von mi rin.

Mit'n Harrn vol Lüüd un Wark to mi,

Verstaahnst du, wat ik bin vull bi.


Mien leeve Arjuna, wer mi dienen deit,

Frei vun all'n Last, die de Welt geit.

Wer vör mi arbeidt mit Füer un Mut,

Den ward mi Ziel un Leven good.


Un wer to all'n Frünn is, ganz klohr,

Den bring ik gewiss bi mi dor.



SANGEN XII


Arjuna frecht: „Wat sünd de Besten hier,

De, de di dien’n, so ganz und guer,

Oder de, de dat Unsehn’ fleg’n,

Dat unpersonlik Brahman regn?“


De Höögste Göttlichkeit geiht op:

„De, de an mi mit Tro vastrop,

De mi verehr’n mit groot Vertrau’n,

Sünd vun mi as de Vollkommenst anschau’n.


Aver de, de dat Unsehn’ ehr’t,

Wat keen Minschens Ogen spört,

Dat still, dat überall is dor,

Unbegreept un unverlor’n,


Mit’n Sinn’n so streng, mit Liekmood ümgaht,

Dem to Hülp allens opbracht hett,

De erreich’n mi up ehr Weg ok mal,

Aver dat is en swaren Tal.


Denn för de, de’s Unsehbare anstrebt,

Is dat leedig un een full grööt Fehlt,

För'n Innewohn’n to begriepen is dat swor,

De Steg is dornig un dörftig, dor.


Doch de, de allens mi överlävt,

Mi verehr'n un sülvst mi geven hett,

Mitn Gedanken up mi fixiert,

Den help ick, de ward nich irrt.


Drum richt di op mi, den eenigen Gott,

Mit all dien Denken, dat is grot,

Dann leevst du in mi, dat is gewiss,

Dien Zweifeln ward’n so nicks mehr wess.


Un wenn dien Geist nich up mi fixiern kann,

Denn üv dat Bhakti-Yoga fang an.

Versöök dat Regeln, för mi to striedn,

Denn den Weg to mi wull ick di biedn.


Wenn’t Yoga di to swor is blievn,

Denn arbeit för mi, dat ward di giehn.

Un kannst du dat nich opbruken dann,

Versöök di Fröcht vun diene Tat’n to bann.


Un kannst du dat ok nich bringen,

Denn fäng an, dat Weten to erringen.

Meditation is besser as dat,

Aver dat besten is, wat min Gesett lat:


Dat du vun all dien Früchte löst,

Dann kriegst du Fried, un dat is grötst.


De is mi leev, de Fründ vun all’n,

De düchtig is, un scheut keen Falln,

De free is vun de gierige List,

De weder hofft noch trurig is.


De weder von Leed noch Freid'n schuppt,

Un weder in Ärger noch Freude blubbt,

De is mi leev, de’n weder Furcht noch Sorg besleet,

De mit sik sülvst in dem Tohold steet.


De Gottgeweihte, rein un klor,

Weder in Begierde noch in Groren verstoor,

Is mi leev, denn he keen Stroot dor röppt,

De sik nich üm siene eigne Fruuch bedrömt.


De weder jammert noch sick verhext,

Un nix för sik, ok nix anstreckt,

Vun Glick un Unglick löst un leecht,

De is mi leev, un dat ick seggt.


Freund un Feind, jo, Ehre un Schand,

De maakt he nich mit, mit lütten Hand.

Kalt, warm, ok in’t grote Greef,

Blifft he doch ruhig, dat is säven.


De’n Fried mit all’n Lüü bringt forth,

Stills sitt, dat is em woor.

Dat is de, de mi ehr navi geit,

Un disse Lüd sünd mi allzeitt leevt.


De, de op dissen Weg to mi steiht,

Mi för ehr Höff’n un Lewenspeel seh’n,

Dem ward ok von mi jümmerdat wiß,

Dat he in mi dat Höögste is.




SANGEN XIII


Arjuna freit:


"Krischna, miin leve Fründ, 

Wat is de Natur un wer is’t, de vun ehr sünd? 

Wat is dat Feld un de Kenner dorbin? 

Wat is Wissen un wat is den Sinn?


De Höchste Person Gott seggt dat so: 

De Körper is dat Feld, dat gahn wi to, 

Un de, de den Körper kennt un vertellt, 

Is de Kenner vun’t Feld in dissen Welt.


Doch dat een Ding dat du nich vergessen darfs, 

Is dat Ik in all Körper’n de Kenner sülvst. 

Dat to verstaahn, is de echten Gewinn, 

Dat is wat Ik segg: Wissen dat is binnen.


Hör nu mi Kurzvers kann ik nich meiden, 

Wat dat Feld is, un wat dor för Leeden. 

Wat för Ännern dor ümmer sünd, 

Un wer den Kenner vun’t Feld benimmt.


De Weisen hebbt dat in Böker verfast, 

Un in Vedanta-Sutra met Beweis erfasst, 

De Elementen, Ego, Intelligenz as all, 

Dat Unmanifesteerte un Sinn all überall.


Un Dor is noch Begehr un Nieden, dat Leed un dat Glück, 

All dat is de Wechsel in dissen Stück. 

Demut un Tüügs, un Sünde fliet fort, 

Gewaltfriede un Duld, dat is’n echten Ort.


Simpelheit, Sauberheit un Meester suhn, 

Steu’n af vun all Lust, in Besinnung ruhn. 

Loslösung vun Stolz, Ego in Schach, 

Freiheit vun Lüsternheit, dat is de rechte Fach.


Verstaahn, dat Geburt, Tood, Kränke’n nich flieht, 

Dat Leben is’n Ried, dat ümmer sich zieht. 

Doch unner all dat leevt en Wiedewiehn, 

Dat Brahman, de Ursprung, dor, wo wi siehn.


Overal siene Hannen, Sien Beene, Sien Gesicht, 

Er in’t all, un doch sien Licht. 

He is dat Wissen, dat’n jedermanns Ziel, 

Dat Herzstück vun’t Liewen, de Göttlichkeit’s Spiel.


De Körper un de Seele, dat Wissen vertellt, 

Dat dorachter ligt, wat de Weg verklärt. 

De, de dat verstaht, ward nie wedder geboren, 

Un fünd siene Freiheit in’n ewigen Morgen."


Un annere gifft dat ok, de nich veel von Geistenswiesheit weeten, 

Doch hör’n se anfangs van annern und fangen an, to beten. 

Se hür’n gären to, wat Kloke seggt, wat annern schient to klen, 

Un so komt ok för se een Enn to dat Wederkomm un Afsterven.


O Hööftmann von de Bhāratas, wies Bescheid, 

Wat du sien kannst in all dat, wat hier geiht, 

Dat is de Koppel, so richtig und klaar, 

Vun dem, wat dör de Welt geiht, und wat dat verklaart.


De eene, de dat seggt un verstahn kann fein, 

Dat de Överseel geiht mit de Lüd in allen Reihn, 

Un de weiten, dat Seel un Överseel nich vergeiht, 

De hett de Wahret sien, dat Seel bestahn blievt för all Ewigkeit.


Wer seggt, de Överseel is in allens egal verteilt, 

Un weet, dat dat sin Geist nich mit Stolz vergift, 

De geiht den Weg, na de Höchstgeist ümmer fast, 

Un findet dorhen, wat em Transzendens past.


Wer seggt, dat all Handeln vun de Natur is faken, 

Un weet, dat he sülvst nix doot, de hett dat Wiesen raken.


Wenn een Kloken ophoort, de Unterschiede to maken, 

Un seggt, wie de Leven in all Stücken dobei waken, 

De hett de Blik vun Brahman erlangt, 

De Wahret hett he inne, för dat is he dankt.


De sehn mit evigen Ogen, wat dörhollt, 

Dat de Seel is ewig, un nix sie rollt. 

Se geiht över Naturens Form un Macht, 

Doch steiht se still, weder schafft noch is se verstrakt.


As Himmel sülvst, dat sacht un fein, 

Vermischt mit nix, he is alltohoopd keen Schein, 

So ok de Seel in Brahmanansicht richt, 

Is in’t Leven, doch vermischt sik nich.


So as de Sünn, de överall geiht un strahlt, 

De een Seel in’n Körper all Bewustheit malt, 

So ok de Wiesen, de dat sien, den Unterschied weten, 

Keen Knechtschap, de hen mööt, op dat Höchst to treten.



SANGEN XIV


De Höchste Persoonlichkeit von Gott deit künn:

Ik segg di all wedder mit mien Wör,

De höchste Wiisheit, de is klor,

De Essenz von allens, wat dat geiht,

De Kloken hebbt se all verkneit.


De, de dat Weten richtig griept,

De hööchste Vollkamenheit, dat is’n Tiet.

Bi dissen Weten in ruht man sik,

Denn wurt man in mien Naam geliek.

To Tiet der Schöp'n ward man nich born,

To Tiet der Vernicht’n ward man nich verlorn.


De ganze Stofflichkeit, Brahman is dat heet,

Is de Wull, de allens steet.

Dat Brahman steiht, un Ik geb’t’n Saam,

So kummt dat Leven in Gang, wo ut dat naam.


Verstahn sallst du, o Sohn von Kunti, ganz klor,

Alle Lebewesen födt de Natur.

Un Ik bin de Vader, de de Saamen gifft,

Dat is’t, wat allens vörwarts riff.


De Natur besteiht ut drie Kräften grad,

De Tugend, de Leidenschaft, Unwiisheit dat.

Wenn’t ewige Wesen die Kräfte beröhrt,

Ward’t von den Kräften dat Lüv bestöört.


O Sündloser, de Tugend is klor,

Reiner as de annern, dat steiht so dor.

Se löst de Sünd’n, gifft Fröhlichkeit,

Un Leevensweten in groot Heiterkeit.


De Leidenschaft kummt ut Begiär un Sucht,

Un bind’t de Minsch an materielle Frucht.

Se makt’n triewen in Taten, dat is so,

Un wi förlangen immer noch mehr dor to.


De Unwiisheit bringt Verdummung heran,

Se fesselt all dat, wat löppt un gah’n kann.

Verdreihtheit, Döösheit, un all dat Schleep,

Bindt uns fäst in’n groten Leed.


De Tugend bring’t de Minsch to Fröhlichkeit,

De Leidenschaft fört in’n Werk-Drang weit.

Un de Unwiisheit deckt de Sinne zu,

Man ward verrückt, man kritt keen Ruh.


Manchmal hebbt de Tugend de Oberhand,

Un dämpft Leidenschaft un Unwiisheit an Rand.

Doch Leidenschaft kämpft, un Unwiisheit tau,

Dat is en ständigen Striet, dat kannst du schau’n.


De Tugend merkst, wenn dat Licht ward klar,

In’n Körper all Dören öppent ward.

Doch wenn de Leidenschaft in’nen fört,

Kummt Gier un Begiär, dat is dat, wat stört.


De Unwiisheit kummt mit'n Donkernschien,

Mit Döösheit, Verdrieg, in de Dämmerung bin.

Bi den de Tugend in de Dod’stund sticht,

De reist to de Planeten, wo’n De Wiesen slicht.


In Leidenschaft stirbt man un ward geborn,

Bi den, de no fruchtbringend Tät’n gahn vorn.

Un in Unwiisheit kummt man in’n Tielkreis weer,

Dor wi keem’n ut, dat verstah man so heer.


De Tugend gifft Fro, dat is wat se brengt,

In Leidenschaft ward dat Leed angehängt.

Un de Unwiisheit, se führt to Torheit hin,

Daun ward man dumm, dat is wat se inbringt.


Ut Tugend wiishet, ut Leidenschaft Gier,

Un de Unwiisheit bringt düs’t un verlier.


Chatverlauf



ChatGPT

ChatGPT


GPTs erkunden

Heute

Tugend und transzendentalen Zustand


Göttliche Weisheit auf Platt

Gestern

Plattdeutsche Spiritualität und Erkenntnis

Krischna un de Natur

Vollkommenheit im Bhakti-Yoga

Plattdeutsche Übersetzung in Versen

Übersetzung ins Plattdeutsch

Plattdeutsche Übersetzung und Reim

Arjuna und die universale Form

Plattdüütsche Verse un Reimen

Gottes Manifestationen auf Plattdeutsch

Göttliche Weisheit in Platt

Plattdeutsche Übersetzung und Verehrung

Göttliche Weisheit auf Platt

Brahma und unendliche Hingabe

Arjuna Fragen und Antworten

Arjuna Fragen und Antworten

Plattdeutsche Übersetzung in Versen

Göttliche Lehren auf Plattdeutsch

Krischna un Arjuna Dialog

Yoga und Transzendenz in Platt

Geist und Yoga in Platt

Vorherige 7 Tage

Plattdeutsche Weisheiten und Erkenntnisse

Karma Yoga und Hingabe

Opfer und Wissen in Platt

Transzendental Leev in Platt

Göttliches Wissen in Plattdeutsch

Pflichten und Hingabe im Leben

Tarif upgraden

Erweiterter Zugriff auf die besten Modelle


ChatGPT


Gemeinsam nutzen


User

Du:

übersetze in versen und reimen ins plattdeutsch: Diejenigen, die sich in der Erscheinungsweise der Tugend befinden, steigen allmählich zu den höheren Planeten auf; diejenigen in der Erscheinungsweise der Leidenschaft leben auf den irdischen Planeten, und diejenigen in der abscheulichen Erscheinungsweise der Unwissenheit fallen zu den höllischen Welten hinab.


Wenn jemand wirklich erkennt, daß in allen Handlungen niemand anders als diese Erscheinungsweisen der Natur tätig sind, und weiß, daß der Höchste Herr transzendental zu diesen Erscheinungsweisen ist, erreicht er Meine spirituelle Natur.


Wenn es dem verkörperten Wesen gelingt, diese drei Erscheinungsweisen zu transzendieren, die mit dem materiellen Körper verbunden sind, kann es von Geburt, Tod, Alter und den dazugehörigen Leiden frei werden und bereits in diesem Leben Nektar genießen.


Arjuna fragte: O mein lieber Herr, an welchen Merkmalen erkennt man jemanden, der zu diesen drei Erscheinungsweisen transzendental ist? Wie verhält er sich? Und wie transzendiert er die Erscheinungsweisen der Natur?


Die Höchste Persönlichkeit Gottes sprach: O Sohn Pāṇḍus, wer Erleuchtung, Anhaftung und Täuschung weder haßt, wenn sie auftreten, noch nach ihnen verlangt, wenn sie vergehen; wer trotz all dieser Reaktionen der materiellen Erscheinungsweisen unerschütterlich und unberührt bleibt und seine neutrale, transzendentale Stellung beibehält, da er versteht, daß allein die Erscheinungsweisen wirken; wer im Selbst verankert ist und zwischen Glück und Leid keinen Unterschied macht; wer einen Klumpen Erde, einen Stein und ein Stück Gold mit gleichen Augen sieht; wer erwünschte und unerwünschte Dinge als gleich erachtet; wer stetig ist und bei Lob und Beleidigung, Ehre und Schmach gleichermaßen unberührt bleibt; wer Freund und Feind gleich behandelt und allen materiellen Tätigkeiten entsagt hat – von einem solchen Menschen sagt man, er habe die Erscheinungsweisen der Natur transzendiert.


Wer sich völlig im hingebungsvollen Dienst beschäftigt und unter keinen Umständen abweicht, transzendiert sogleich die Erscheinungsweisen der materiellen Natur und erreicht so die Ebene des Brahman.


Und Ich bin die Grundlage des unpersönlichen Brahman, das unsterblich, unvergänglich und ewig ist und das die grundlegende Natur höchsten Glücks ist.

ChatGPT:

ChatGPT

Ick versöök dat mal in plattdüütsche Reimen överzetten:


De, de in Tugend stahn,

op hoechre Planten geiht’n dann.

In Leidenschaften, dat is klor,

blifft’n Mensch op’t Eerland dor.

In Unwissenheit, de fell und fahl,

föllt tief in de Höll’n tomaal.


Wenn een bedenkt, dat all dor bin,

nur de Naturen, de hebbt en Sinn.

De Höchste Herr steiht överall,

transzendiert, rein und normal.


Wenn’t eenem glückt, de Natur to överwind’n,

de drei, de uns all bannen un bind’n,

dann is’t Freiheit, weder Leed noch Not,

Nektar schmeckt, as gifft keen Dod.


Arjuna freit: "O Herr so wies,

wat sünd de Merken, weetst Du fliets?

Wat sünd de Wägen, de dor gahn,

un de Naturen överstahn?"


De Höchste Herr geiht antwoort geern:

"De, de weder Lüch noch Tüch begehr’n,

un in de Reaktion stahn steif,

un Wissen hüt as gröttsten Greif.

De in Sück sülvst sien Hollen finnt,

un Leed un Freude eenfach hint.

De, de Steen, Gold gleich betracht,

un weder Lob noch Schmach afacht.

Freund un Feind als een ansieht,

und in’t Lieden sich nich wiegt,

den seggt man, he is klor,

över Natur un so so richtig dor.


De, de sück in Hingaven förlicht,

un blifft doar bi, de sünd ganz dicht

an’t Brahman ran, so heil un rein,

dat hööchste Glück för’t Hert allein."


"Un ick, ick bün de Grond darvun,

dat Brahman, dat is still un stunn,

dat ewig leevt un Freid geeft an,

dat de Natur verkloren kann."




SANGEN XV


De Höögste Persöönlichkeit sprak, so stieht dat fast,

Dat een Boom doot stahn, unverwüstlich un vast,

Mit Wurzeln, de richten sech opwärts to'n Liicht,

Un Äste, de fohrn na'n Niedersinns Ticht.

De Blöder, dat sünd de Vedenklang,

Wer den Boom kennt, de is in'n Veden bang.


De Äste, na’t Ünnerst un't Överst hen,

Wächst dör de Natur, de driev dat mit denn.

De Zweige, dat sünd de Dingen för't Sinn,

De Wurzeln dor ünnen richt'n sick hin,

Se bind't an dat Fruchten von Minschens Deed,

So wiest uns de Baum von Lust un Leed.


Man keen kann seggen, wo de Boom anfing,

Wo he uphört, dat is keenen ding.

Mit Entschlossenheit mutt man snieden mit Macht,

Den Baum vun Loslösen to Fall bracht.

Denn sökt man den Ort, wo man nie wedder gahn,

Un bi de Höögste mutt man dan stahn.


De, de frei sünd vun Hoogmoed un Trug,

Verstahn dat Ewige, löst up alle Lug,

Un kenn’ keen Lust an de Welt mehr dorbi,

De geiht in dat Riek, wo keen wedder kömmt vüürbi.


Dit Riek, dat ik mien nenn’, leuchtet so klar,

Dat keen Sünn noch Maan noch Füer dat harr.

De, de dor anlangt, blifft dor för immer,

Un kehret nie wedder in't Materielle nimmer.


De Minschen in de Welt, de sünd Deel vun mi,

Un kämpft mit de Sünnen, to seh’n un to bi.

Se dragen de Lüchten vun Leven in de Welt,

Von eenen Körper, den nächsten, wies dat fell.


So as de Wind mit Düft’n över Land geiht,

So bringt dat Leven in’n Körper sündig Leed.

Man verstahn kann dat keen, de dort nich klar sühnt,

Nur de, de mit Wissen dat Leven nu biwühnt.


De Transzendentalisten, de süht dat ganz klar,

Verankert in'n Selbst, so is dat denn wahr.

Man de Törichten, die verstaht nix vun dat,

So as se sich strieden un sien in de Tat.


Dat Lecht vun de Sünn, dat all's verstöört,

Kömmt vun mi, un dat hebt den Maan upgehöört.

Ik geiht in de Planeten un hald se in Gang,

Un as de Maand, ik gievt de Pflanzen den Rang.


Ik bün dat Füer in jeden sien Kropp,

Verdauen de Nähr, dat gift keen Stop.

Ik steih in’n Harten von jeden to Tijd,

Un giff Wissen, Vergessen, wie dat ward bescheed.


Twee Slags Leven giwt dat hier to vertellen,

Dat Fehlbare, dat unfehlbare wellen.

In’t materielle is’t Fehlbare fast,

In’t Geistliche blifft dat Unfehlbare rast.


Doch över all’ steiht de Höögste vun all,

De unvergängliche Herr, dat is wat ik fall.

So bün ik bekann’ in’t weltliche Land,

As Höögste Persöön, in’t Veda bekannt.


Wer mi kennt as Gott, ganz, ohne Fehl,

De is de Kenner von allens, wat zählt.

Un so givt he sick op in Hengive ganz,

So, o Bharat, bün ik dat letzte Glanz.




SANGEN XVI


De Hööchste Persöönlichkeit vun Gott hett seggt:


Freihn vun Angst, dat Lääven rein maken,

Spiritual Wark kenn’n, dat is keen Quaken.

Gönn Ümgang mit Lütts, Gifftigkeit, mild,

Beherrschen sück sülven, dat gifft man sück Bild.

Offern un Lärn, wat de Veden uns teachen,

Afbid un Bescheidenheit, dat sullt uns riechen.

Wi’ Gewaltlos, ehrli’ un ruhig sein,

Mettfühl’n mit Liewwesen, in’t grote und klain.

Nich geern an Fehler achtern, dat is de Kunst,

Neid un Gier is dat, wat de Göttlichheit punzt.

Besten Willen hebbt, is wat Göttlich opwiest,

Mit Sauberheit und Enn’t’ren wird dat Paradies.


Doch Hoochmoot, Größenwahn, Zorn un Sünn,

Dat hört bi de Dämonen an, dat is keen Winn.

De sünd voll von Dunkelheit, keene Weisheit in Sicht,

De holdt sück an’n Weltbild, dat giff’t keen Licht.


De Welt is, se seggt, vun Lüst allens maakt,

Dat Gott de Welt führt, is wat dämonen versagt.

Se sück füllt mit Neid un unendlichen Gier,

Un sünd verklammt in Angst, de Herrgott verlier.

Mit Ungerecht’schaft Makt un Geld seggt de,

„Ik bün de Herr, un all hier is mien Reé!“

Se sünd verblendet, de Liewe vun’t Spott,

Un sinkt in düstere Höllen flott.


Se offern, ober ehr Offer sünd falsch,

Regeln un Gesett, dat nehm se as Schalk.

De Dämonen mockt up Lust, Stolt un Kraft,

Verleent den Göttlichen in düsser Macht.


So schick ik de Neidigen in’n tiefen See,

In ne’ne demonische Stüern geiht dat nich okay.

Dree Döörn führt in de Höll – Gier, Lust un Zorn,

Wi lat se achter us, dat wahrt den Born.


Wi fölgt de Göttlichkeet, dat högt wi uns an,

Denn dat bringt uns na de Selbstverwirklich’t bang.

Dat letzte Ziel, dat wart uns je wies,

Wenn wi von’n rechten Weg nich afwies.


So lehrt uns de Schriften, wat Pligg is und nich,

Un follgt se genau, dat högt uns alllicht.




SANGEN XVII


Arjuna frög:


„O Krishna, wat is mit de Lüüd,

De nich de Schriften holden tut,

Aver ehrn eigenen Weg hollen,

Wor dorbi ehr Glaube wöllen?

Is dat in Dütlichkeit, Leidenschaft

Oder Unwißenheit, dat dor schafft?"


De Höchste Person spraak:


"De Glaube von den Lüüd, du seihst,

Is vun de Natur, wo se sik bünnend dreihn.

In Tugend, Leidenschaft oder in Dunkelheit,

Dat ward vun de Seele nahtlos beid.


Hör to, wat ik di seggen kann:

Na’t Leven vun jeden Mann,

Is de Glaube, den he hebbt, so klor,

So as he’s de Welt verstahn hett dor.


De in de Tugend Halbgötter ehren,

De Leidenschaftigen Dämonen ankehren,

Un de in Unwißenheit verlorn,

De Geister und Gespenster besworn.


Dat de, de Bußen ohne Schrift dohn,

Mit Stolz un Ego de Bahn sik bahn,

De Körper un de Seele quälen sacht,

Sind Dämonen, dat is ihs Makt.


Ook dat, wat se eten, is dreifach getillt,

Na de Gune, so as se füllt:

In Tugend leevt lang, maakt frisch un gesund,

Is saftig, fettig, un löppt rond.


In Leidenschaft is dat eten scharp,

Bitter, salzig, allens ward harb.

Dat maakt blot krank un gifft Leed un Schmerz,

Un brennt in'n Maagen, tockt an’t Herz.


In Unwißenheit, verstaubt un oll,

Gegoren, un faul, so gifft dat voll.

Wat överlang steiht, un nich mehr frögt,

Dat is dat, wat Unwißen mag smökt.


De Opfer, so as se schrifftlich richt’,

In Tugend weihn ohne Lohn, dat is Licht.

In Leidenschaft, für Stolz un Eer,

Ward Opfer für Eigenmacht nuht mehr.


Opfer, dat schrifftlos ward opbrahct,

Ohne Speis un Lohn, is in Dunkelheit macht.


Enthaltung van Körper is vör Gott,

Is Sauberkeit, Demut, und vör Ehr’n hot,

Zölibat, Fried, un en leeven Lüüd,

Dat is Tugend, dat is di güüd.


Enthaltung in Worten gifft Fried in de Welt,

Wo Wahr un Freud vör jedermann gelt.

Un in’n Geest, so rein un schlicht,

Is dat Enthaltung, dat Tugend spricht.


Bußen, mit Stolz för Ansehn vollbracht,

Is Leidenschaft, ward bald wieder verpracht.

Un Bußen mit Quäl un Schaden an ehrn,

Dat is Unwißenheit in de Ferne.


Spenden, so recht, to’n rechten Tied,

Ohne Lohn, dat is Tugend, dat blied.

Doch Spenden mit Widerwille un Pflicht,

Is Leidenschaft, dat weid nich lang Licht.


Spenden, ungünstig un schlecht vertellt,

Is in Unwißenheit, dat zählt nich gelt.


Oṁ tat sat, vun Anfang ann,

Ward för dat Höchste dat Richtige tann.

Brāhmaṇen sungen dat in Ehr,

Wöhrend se Opfer bracht ehrhaftermehr."


Transzendentalisten fangt allens an,

Mit "oṁ", dat hebbt se so'n Plan,

Denn offern, Spenden, Buße dohn,

Is to den Höchsten allns vertohn.


De Früchte will se neet begähren,

Wadt se vör sik hen in Ehren.

Mit "tat" in Hart un Sinn vertellt,

Is, wat se don, mit Hööchstens Welt.


"Sat" is de Wohrheit, dat is klor,

Offer'n, Spenden, Buße, gor,

Denn allens, wat em worhaft dient,

Is dat, wat de Person erfreut, wie's wi'nnt.


Wat de Mensch maakt ohne Glaube,

Dat bleept för sik wie'n leev Spööksschraube.

Dat is "asat", dat bringt keen Nut,

In dissen oder'n nächsten Hut.




SANGEN XVIII


Arjuna seggt: "O stark Armiger, künnste mi dat Sien vertellen,

Wat dat Ziel vun Afsegg'n un Verzicht as Sannüsa soll tellen?

O du, de Kesi-Kreatur hast doodslahn mit Kraft un List,

O Master över all Sinne, vertell mi, wat dat is."


De Hööchste Göttheit seggt dorop: "Dat, wat man allens dorläit,

Wat op Materiell'sche Wünsche gründt, dat is Sannüsa-Tid.

Tyaga, de Afsegg vun fruchten Dohn, so seggt de kloke Lüd,

Is, wat de Wis’n to nennt, wenn man de Früch van sien Werk vermied.


Manch'n seggt, all Fruucht-verbiendene Täten sünd blots Illusioon,

Un schüllt wegsmeten warrn, de annern seggt, dat’s Frohsinn lohnt,

Opfer, Spenden, Boten, se sünd gut un ni versmieten.

Disse drei sünd ren’nigend, sünd good för all die, de sich üms Sietn.


Höör nu mi’n Urteil, best vun de Bharata-Sipp',

De Schrift vertellt, dat dreierlee Arten Entsagung gift.

Opfer, Spenden un Bußen, de schüllt man nie upgeven,

Sogar de groten Sielen werd’n dortbi renig leben.


All disse Täten schüllt man maken, nich för’n Erfolg,

Doch ut Pflichtgefühl, so segg ick dir, dat is mi’n Volk.

Afseggn wat due is, dat geiht nich, dat wär dumm,

Denn, de dorvan löppt, is in de Dunkelheit stumm.


Wenn man de Pflicht verläit, as’t to schwer un quälend fölt,

As wenn een Bang is för’n Leed vun’n Körper, dat löppt verfehlt.

So’n Afsegg is vör de, de in Passion stahn,

Mit sülven Wiesen wardt kein Fortschritt dor gahn.


Wer sehn kann, wat dat rechte is, sünd ook nich an Haft,

Wenn he sien Pflicht doet, ut Lust un weltlich Gaff’n geschafft,

Dut dat ut bloßer Pflicht un ohne all'n Verlangen,

Den sülven Mens seggt man, he leevt in Tugend’s Gangen.


Dat kloke Minsch, dat in Tugend stahn doot,

Levt mit Taten, doch haft doran keen Rot.

Afsegg von’n Fruucht, nich von’n Dohn, dat is dat rechte Stohn.


Vör’n Minsch, dat in’n Körper leevt, is dat schwer, all Dohn to laten,

Doch, wer de Früchte dorvan opgaht, kann dat Wahre afwatten.


Un'n Handeln ahn Entsagung brecht drei Fruchten in’t Licht,

De een dat will, de anner dat nich un de dritt dat vermischt.

De Entsagenden, se tröff dat ni; se fäht dit all nich.


O stark Armiger, Vedanta hett dorvun fünf Grund’n vertellt,

Höör von mi, wat to jede Tat vertellt wurrd in de Welt.


De Platz vun Dohn, de Akteur, de Sinn, dat Denken dat gilt,

De Energie, un bovenall de Oversinn, de dat Bild füllt.

Disse vijf sünd de Faktore för’t Dohn, sülven Handeln."


Wi dat Weten, dat dor vertellt, wat man maakt, doch nich de Wohrheit kennt,

Un dat an een Art vun Arbeit kleeft, as währ dat allens, wat Mensch för’n Weg denn denkt,

Dat Weten is man düsterlich un schwach, dat ward dor in de Dunkelheit belacht.


De Handeln, de regelmääßig un ohne Klamern geiht,

Ohne Leev un Haß, un nich no’n Frucht vun dat Warken strebt,

Dat ward as Tugend-Handeln övertellt, mit’n stillen Geist, dat is, wat zählt.


Awer de Handeln, dat mit Müh' un Last verübt,

Mit’n Willen, sik sülvst to freden, un Ego to bedriewen,

Dat is de Passion, de mit Leidenschaft dreift,

Un de’n Wünsches folget, man nich as Tugend bleibt.


Handeln, dat in’n Irrtum steiht, un Schriften översehn,

Ohne to kümmeren, wat keem, Leed oder Unrecht, dat ward denn sehn,

Dat is Unwissenheit, wo Gewalt un Dunkelheit fell’n,

Un de, de so warkt, in’n Schleier vun Täuschung hemm.


Een, de sien Pflicht mit Eer un Oort utfüllt,

Ohne Ego un ohne Anhang, in’t Wark still,

Mit Festigkeit, Entschlossenheit, un ohne Tweer,

Dat is Tugend, dat geiht nich verkehrt, dat is mehr.


De, de an de Frucht vun sien Wark sich klammert,

Mit Gier un Neid in’n Herz, dat ward verwalt,

Un wankend ward in Leev un Sorglichkeit,

Dat is Leidenschaft, in’t Warken ward dat widegahn.


Un den, de geiht gegen dat, wat Schriften seggt,

Trügt un stoffelig in sien Wegen legt,

Immer träg un voll Missmood mit sienen Dagen,

Dat is de Unwissenheit, mit’n falschen Slagen.


Un, du Reker vun Rikdom, hör mi nu to,

Ik erklär’ di, wat Unterscheiden betohen do.

De, de kenn’ wat ward doon un wat ward mieden,

Wat bindend is un wat befreiend gahn, dat is Tugend, dat ward nich schieden.


De, de nich kenn’, wat is fromm, wat sündhaft hier,

Un wat ward done oder nich, dat is Passion, dat leevt in’t Gier.


Un dat Unterscheiden, wat verkehrt denk’,

Wat’s fromm nennt, wat sündhaft ward bedrängt,

Dat is in Dunkelheit gebannt,

Un ward in falsche Richtungen starr.


Un de Entschlossenheit, stah fast un stark,

Gestützt vun Yoga, de Tied un Kraft bewark,

Dat is Tugend, in Geist, Lüüd un Sünnen fest,

Un nich verlorn in’n Warkstest.


Awer de, de nich fortkümmt vun Traam un Furcht,

Un de sich nur um Sorgen wüllt,

Dat is Leidenschaft, de fruchtig strebt,

Man Entschlossenheit vun de Dunkelheit lebt.


De Frood, de anfangs wie Gift ward smaat,

Awer mit Selbsterkenntnis dat Nektar ward bracht,

Dat is Tugend, dat Frood ward bleev,

In’t Enden bringt dat Glück, wat nich vergeeht.


Awer dat Frood, dat vun Sünnen ward kört,

Dat Anfangs smaat, doch gifftig wird,

Dat is Leidenschaft, dat Frood is flüchtig hier,

Un ward in’t Leiden wohl wieder spür.


Un dat Frood, dat vun Anfang bis End in’t Dunkelheit stahn,

Blind för Erkentniss, von Schläf un Trägheit ward bang,

Dat is de Frood vun de Unwissenheit’s Band,

Wo täuscht ward allens, wat kummt in Land.


Kein Wesen hier oder övern Himmel’s Bahn,

Kann vun den drei Erscheinungsweisen frei gahn.


Minschen all’ könn dat Vollkomm'ne erreichen,

wenn se ehr’ Arbeit folgen, ehr'eigen Zeichen.

Höör nu to mi, ik segg di ganz klar,

wie dat för jedermann mööglich warrt war.


Vereert de Herr, de Ursprung all Ding,

denn dorbi is de Vollkommenheit bring.

De Welt dut he düerdringen, dat is keen Scherz,

arbeite för em, so finnste de wahren Herz.


Dat is besser, di eigne Pflicht to dregen,

ok wenn se nich immer perfekt is, bi Regen.

Nimmst de annere Pflicht an, as wär dat dien Droom,

besser dat eigne, ok wenn man fählt dorn'rum.


Allens, wat wi maken, hett’n Fehler todeen,

as wenn Feur mit Rauch vull is to sehn.

Doch is’t richtig, dat eigne nich to laten,

even wenn diene Arbeit is vull von Patzen.


Wer sülvstbeherrscht und losgelöst is ganz,

von Lüsten und Gier - löss sik de Tanz.

He bereikt de Freiheit von all Reaktionen,

entsagt und fröhlich in allen Nationen.


O Sohn von Kunti, höör nu op mi,

wenn de Vollkommenheit finnst, so weißt du bi di:

Dat Höchst' Brahman, de Stufe so weit,

erreichst du, wenn du na mi handelt, bit to de Zeit.


Intelligenz klaar und Geist in Ruh,

von Anhaftung und Hass, löst di nu.

Leef afsiets, äte wenig, spar di din Kräft,

so kummst du in Trance und hefft alle Mächt.


Falschen Stolz, falschen Zorn geiht von di wech,

dat Ego löst sich auf, du bliebst rech.

Denn ein friedvoll Herz, voller Gelassenheit,

reicht de Stufe von echter Sünnigkeit.


In Transzendenz, de höchste Freud,

so klagst du nich mehr, nich mehr, wat to beten freut.

All Lüüd in Gleichheit, so kommst du mi nah,

in den rein’ Dingsdienst för mi, dat is klah.


Durch Hingabe kannst mi erkennen as Ik bün,

as Höchste Persöhnlichkeit, kommst du mit Gewinn.

Wenn du mi so kennt und di to mi wendt,

erreichst du dat Königreich, dat nimmst keen End.


Ok wenn du allens makst, wat de dag brennt,

so fögst mi nach und mi Gunst di kennt.

Blievst unner min Schutz, all dorbei,

so finnste den Weg na mi, ganz frei.


Hörst du op mi, wirst de Last du entlasten,

hindernisse överwindst, keen to festen.

Doch wenn du mi negeer, den Egen Stolz trägst,

so geiht alles verloren, wie du nur wägst.


Dat is din Weg, all för di bestimmt,

denn den Kampf, den geiht keen Wenden.

Doch dorbi segg ik, Herrsch sitt im Herz von uns all,

lenkt uns Wege, ob to Fall oder Ball.


O Nachkomme von Bharata, overgiv di nu,

durch Gnade finnst du Fridden so ru.

Transzendental und ewig, dat höchste Ziel,

durch den Weg, den ik segg, dat is mi Mühl.


Ik hebb di nu dat Geheimniss wiest,

gröntlich överleg’ und dann wat du wiest.

Denn du büst min Freund, drum segg ik di dat,

das höchste Wissen, dat du mi hest satt.


Denke an mi und diene mi treu,

vereer mi und gib mi diene Scheu.

So kummst du to mi, dat versprök ik di,

denn du büst mi ganz nah, dat is klar för mi.


Giff up all’ Regel, und giv di mi to,

so befreit ik di von Sünd, hast Fridden dazu.

Hast keen Angst, mit mi is allens klaar,

ik steeh an din Siet, wo all Tover wahrt.


Dat geheim Wissen segg nicht an Jed’n,

dat geiht nur för de, de Hingabe red’n.

Wer dat Verkündt, hett min Dankschap tief,

und kummt nah mi, dat is, wat ik gif.


Denn all de Welt, kennt keen lieberen Minsch,

denn den, de dat Wissen för mi spreckt sins.

Und werst du dat stuudeert, wat wi nu snackt,

vereerst mi mit Wiesenheit, dat is, wat dat brackt.


Wer hört ohne Neid, wor mi segg klar,

wird frie vun Sünd, findet Glück so rar.

Auf de Frömden Planeten finnste din Schicksal,

wo all de frommen Seelen hebt Wahl.


O Sohn Pṛthās, hest du allens vernommen?

Is diene Unwissenheit nu vergangen und benommen?


Arjuna seggt: Krishn, min Freund, mi is all nu klaar,

min Illusion is verflogen, nix blifft dor.

Dank din Gnade finn ik min Ruh,

ik folg nu din Weisungen und dinem tu!


Sañjaya sprak:


So hör ick dat Woort vun twee grote Seelen,

Krishna un Arjuna, mit'nen tiefen Kehlen.

So wundersam is de Botschaft dort,

Dat mi de Hoor stahn op jedem Ort.


Dank Vyāsas Gnaad' heff ick dat Reden hört,

Direkt vun Krishna, dat mi so tief beührt.

De Meister all' der Mystik, to Arjuna sprak he,

Un ick, mit ehrfrucht, stahn dorbi.


O Künig, wenn ick dat denk, wat de beiden sprak,

Füllt mi Freude in jeden Schlag.

Ik beven vör Wunner in jeden Minuut,

Denn wat de beiden dadd, dat warr all' to Goot.


Wenn ick de Form vun Krishna seh,

Wüllt mi dat Wunner noch mehr umgehn.

Ständig wächs mi de Freud’ dorbi,

Dat ik des Anblicks nie satt bi.


Woh, dat Krishna, de Meister un Arjuna, de Held,

Dor is, liggt de Sieg in der Welt.

Dort findst du Reichtum, Macht un Moral,

So is dat, dat ick to all sag mal!